Για μενα ο καλυτερος τροπος να συνεισφερω στην αντιμετωπιση αυτου του τεραστιου προβληματος ειναι με πραξεις απλες, καθημερινες που επαναλαμβανονται το δυνατο περισσσοτερο. Στο χωρο και τον τοπο που ζω. Όπως ο πολιτισμός, έτσι και η καταπολέμηση της φτωχειας ειναι καθημερινή υπόθεση, δεν ειναι μόνο Χριστουγεννα και Πάσχα!
Οταν ζουσα στην Αγγλια πηγαινα τακτικα στην Οξφαμ της γειτονιας μου και συνεισεφερα. Εδω στην Αθηνα τα πραγματα ειναι πολυ πιο δυσκολα. Δεν νομιζω οτι υπαρχουν οι αντιστοιχες οργανωσεις, γιατι δεν υπαρχουν οι εθελοντες, οι ανθρωποι που θα περασουν μερικες ωρες την εβδομαδα βοηθωντας. Ισως λοιπον ειναι αυτο το πρωτο πρακτικο ζητουμενο. Μια οργανωση βασισμενη στην πρωτοβουλια των πολιτων, που θα αναλαβει αυτο το ρολο.
Καλε μου φιλε. Οσο σε γνωρζω σε εκτμω περισσοτερο. Ειναι αληθεια οτι στην Ελλαδα ειναι λιγο ανωργανωτα τα πραγματα, αλλα αν θελησεις νε βρεις ενα τροπο σιγουρα μπορεις. Η παιδεια της αλληλεγγυης και της συνεισφορας πρεπει να ξεκινα απο μικρες ηλικιες, και πρεπει αν δεν εχουν τα παιδια ευαισθησιες που να ξεκινανε απο την οικογενεια τους να τους προσφερονται τουλαχιστο στην κατωτερη και μεση εκπαιδευση. Να ξερουν τι υπαρχει γυρω τους και οτι δε χρειαζεται και πολυ για να βοηθησουν. Λιγος χρονος φτανει και φυσικα καλη διαθεση. Θυμαμαι οταν πηγαινε σχολειο η Δαφνη μου που ελεγε. Μαμα θα παω με τις φιλες μου στο Ντι Σι να βοηθησουμε σε ενα συσσιτιο. Στιγμιαια σκεφτομουν ..που θα παει το παιδι σ’ αυτες τις παλιογειτονιες, και αμεσως μετα σωπαινα και ελεγα απο μεσα μου. Αστην να παει. Δε παθαινει τιποτα. Χρονια αργοτερα, η Δαφνη αγοραζει φαγητο και το προσφερει σε αστεγους στο Σαν Φρανσισκο (οπου μενει τωρα) κι εγω δεν μπορειτε να φανταστειτε πως αισθανομαι οταν την βλεπω.
Βεβαια υπαρχουν και διεθνεις οργανισμοι, αλλα το να βοηθας καποιον κοντα σου, φερνει μεγαλυτερη ανθρωπινη επαφη και ικανοποιηση. Ειναι τοσο τεραστιο το θεμα που δεν εξαντλειται ουτε σε μια αναρτηση ουτε σε ενα κουτακι σχολιων. Γι αυτο δεν τολμησα να το θιξω προσωπικα. Μπραβο σας.
Αγαπητέ Παναθήναιε,
Ετσι όπως πρόβαλε σεμνή και σοβαρή η Δεσποινούλα με το αυστηρό ταγεράκι της, μου έκοψε τη φόρα. Ηθελα να πώ κι εγώ πως έχουμε γίνει τόσο αλαζόνες στην Ελλάδα που δεν σκεφτόμαστε τη φτώχεια γύρω μας. Τουλάχιστον η μεγάλη Αμερική μας προσγειώνει γιατί τα χαλέπατα με τους κατοίκους κάτω απο τα όρια της φτώχειας είναι εμφανέστατα σε όλες τις μεγάλες πόλεις.
Πάντως, ο πατέρας μου που ιερουργεί σε ενορία της Λευκάδας, δίνει ακόμη και εν έτει 2008 απο την εκκλησία ακόμη φιλόπτωχες προσφορές σε ανθρώπους που δεν έχουν τον επιούσιο. Και γενικά στις ενορίες της Αθήνας μαζεύονται πολλοί φτωχοί και άστεγοι καθημερινά για συσσίτιο.
Δυστυχώς, αυτές οι οργανώσεις τύπου Ox,δεν με πείθουν γιατί ξοδεύουν πολλά χρήματα-εισφορές σε λειτουργικά έξοδα προς όφελος των διευθυντάδων.
Κι εγώ προτιμώ να δίνω στους φτωχούς της ενορίας του πατέρα μου για να ξέρω πως πραγματικά κάποιοι ανακουφίζονται έστω και λίγο.
Μπράβο σας που μέσα στο καλοβόλεμά μας, εσείς αποφασίσατε να μας αφυπνίσετε.
Με φθινοπωρινές πινελιές απο το Μόντρεαλ
Ιουστίνη η Καναδέζα
Καλημέρα.
Αναλόγως του τι θέλεις να προσφέρεις, βεβαίως και υπάρχουν οργανώσεις.
Πολλές από αυτές βρίσκονται εκεί κοντά στην Ομόνοια.
Α, υπάρχει και κάτι άλλο, πολύ “κοντύτερα”.
Κάνε τον κόπο να μπείς εδώ: http://xeblogarisma.blogspot.com/
αγαπητες Δ και Ι, σας ευχαριστώ για τα καλά σας λογια, αλλά ομολογω δεν τα αξιζω… τα αξιζουν οι:
α. η Δαφνη που μοιραζει φαγητο στους ανεργους του φρισκο, παιδι που βλεπει παραπερα απο τα ορια του στενου προσωπικου κυκλου και αντικρυζει την κοινοτητα των ανθρωπων!
με τα καλα και τα κακα της!
β. ο Ιερέας πατερας της Ιουστινης που ιερουργει και φιλανθρωπει ταυτοχρονα στην Λευκαδα… και η Ιουστινη που οταν ειναι εκει κανει κι αυτη το ιδιο…
γ. οι γονεις της Δαφνης, γιατι αυτοι ανοιξαν τα ματια του παιδιου να μπορει να βλεπει…
αυτο που λεει η Ιουστινη ειναι απολυτα σωστο, στην ελλαδα επικρατει αλαζονεια και εγωκεντρισμος στο επακρο, μας σωζει ομως σαν κοινοτητα ανθρωπων η συμπεριφορα ανθρωπων οπως ο ιερεας και ολοι οι αλλοι που φιλανθρωπων στις κοινοτητες ανθρωπων χωρις μεγαλοσχημιες και δωρεες!
η τοπικη διασταση της φιλανθρωπιας ειναι σημαντική και μοιραζομαι τα σχολια της Ι για τις γραφειοκρατιες της οξφαμ, αλλα στο χωριο στην αγγλια στο καταστημα της οξφαμ ηταν κατι καλες κυριες που πιναμε μαζι τσαι και βοηθουσαν τους φτωχους, και οχι τερατα γραφειοκρατικά…
σας στελνω ζεστη καλησπερα απο το βουκουρεστι, οπου σκαει ο τζιτζικας και εγω ημουν παλι κλεισμενος σε ενα γραφειο επι 8 ωρες…
παω για λιγο αερα τωρα…
@Πανα: ευχαριστω, θα πεταχτω με την πρωτη ευκαιρια στην μποταση που εχουν και καλα ωραρια!