This is a short introduction to the work of Paula Rego, my most favourite female contemporary painter. She was born in Portugal, but has lived in England for many years now. The last exhibition of hers I saw was in Madrid, in January 2008.
The painting I absolutely love and adore is “The Dance”, which has a mystifying influence on me. Its blue colours in all possible tones, the coexistence of generations, the translucent moonlight, transfer the viewer to a magical plateau where he/she can contemplate the beauty and futility of life as a stream within the gigantic and all encompassing stream of Nature.
The “Maids” is another atmospheric painting, full of ambivalence. The servants become masters, they dominate and control the masters. the soft pastel colours become colours with teeth, like the intruding animal’s, and remind the viewer that this is a suffocating and disturbing interior.
The Family is almost frightening, in spite of the sun coming through the window. The wife and the elder daughter almost abuse the male figure of the father while in the act of dressing him. He seems to be impotent and almost unable to survive the process. The younger daughter observes from a distance, making an unknown wish.
This is a painting of disillusion, defragmentation, despair, and empty hollow faces. Her style in this painting is reminiscent to me of Max Beckmann’s without this being in any way a negative feature of her art. Life has not turned up to be what it was promised to be and the figures in their solemn postures contemplate the inevitability of the End, while they let whatever is happening aroung them just pass them by.
…σήμερα στο σχολείο έμαθα για μια σύγχρονη ζωγράφο που τη λένε Paula Rego που είναι και η αγαπημένη του δασκάλου μας.Μας έδειξε ένα πίνακα που είχε όλες τις αποχρώσεις του μπλε και κάτι είπε για συνύπαρξη γενεών αλλά νομίζω ότι είδα και μένα να χορεύω με τη γιαγιά και τη μαμά.Επίσης μας έδειξε και ένα πίνακα με μια οικογένεια με ένα πατέρα που γύρισε στο σπίτι με ένα τριαντάφυλλο αλλά ο καημένος κατέρρευσε.Μάλλον δε θα πήγε διακοπές.Επίσης …..
οκ σταματάω να μιλήσει και κανένας άλλος
θα με κακομαθεις με αυτα που γραφεις, και θα γινω κυρ δασκαλος ο ανθρωπος! χαιρομαι που ειδες στον χορο και τον εαυτο σου με τη μαμα και τη γιαγια! ετσι ειναι τα μεγαλα εργα, ενα μικρο κομματι μας ειναι μεσα!
Πολυ ωραια. Ειναι απο αυτους τους πινακες που εχουν κινηση και που μπορουν να πουν μια ολοκληρη ιστορια. Σε χαιρετω ταξιδιαρη.
δεσποιναριον επεστρεψες στη βαση σου; η ακομη επισκεπτεσαι τα ωραια τα γαλλικα μπιστρο με τα κοκορακια; σου αρεσε στ αληθεια η πωλα, η τα εγραψες απο ευγενεια;
Δεν την ηξερα αλλα με εντυπωσιασε ο τροπος που ζωγραφιζει αλλα και αυτα που μας “λεει”…Σκοτεινη..φοβιστικη..ατμοσφαιρα..!!
ναι, ειναι σκοτεινη αλλα και τοσο ανθρωπινη! απο ολες τις πλευρες, τις καλες και τις κακες!
Οχι δεν το ειπα απο ευγενεια, ενταξει μπορει να ειμαι ευγενικη γενικα αλλα ειμαι και ειλικρινης πρωτα απο ολα. Μου αρεσε παρα πολυ. Θαυμαζω τις σκιες που ζωγραφιζει. Μερικες φορες απαντω αργα και κουρασμενη και ειμαι λακωνικη, μπατ ντον’τ νταουτ μη! Ο πρωτος πινακας με το χορο ειναι υπεροχος. Ναι γυρισα απο την αποδραση στο νοτο, σχεδιαζω κι αλλες αποδρασεις και φιλοσοφω γουιδιν παρεα με ενα μουστοκουλουρο. Τις ευχες μου για ενα ομορφο απομεσημερο οπου κι αν ειναι αυτο, Βουκουρεστι, Αθηνα, ορ ιν δε μιντλ.