Today’s dish is a stew with dry white beans.
The meat in the stew is beef and pork. 
I dice the meat and brown it with olive oil.
In the same pan I then put sliced green peppers, onions, parsley and celery.
I put the peppers alone at first, and then add the other ingredients.
While all of this is taking place, dry white beans from the northern city of Drama are boiling in water.
When the peppers, and onions are soft, I add the meat and half a bottle of good red wine, some slat, pepper and cover the pot. The meat must now cook in medium to low heat for at least one hour.
While the meat is slowly cooking, I put half of the beans in a mixer and puree them. I spread them in a baking tray with olive oil.
On top I add the rest of the beans, and spread them evenly. I add a lot of juice from the stew and bake for one hour in 200 degrees centigrade. To avoid dehydration of the beans, in the first thirty minutes cover the tray with aluminum foil.
To serve, cut a rectangle of the beans and serve the meat next to it.
What I really like about the dish is the combination of textures in the beans, accompanied by the aromas of the meat stew. 
The particular beans I used in the dish are strong in flavor, almost to the point of the bean paste tasting like chestnuts! 
To accompany the dish, as a matter of fact to announce it, I prepared zucchini rolls with pastirma. Easy peasyFry sliced zucchini in olive oil and dry in kitchen paper.
Slice pastirma very thinly. To avoid overpowering the zucchini with the pastirma, cut the slices very thin and short.
Take a zucchini slice, add some pastirma, about one third of its length should be covered by the pastirma slice, roll it up and let it rest on the serving dish.
These little bites are dynamite! I was quite surprised by the harmonious collaboration of the gentle soft and almost unspoken zucchini with the explosive pastirma!
And do not forget a good red wine to accompany the dish, I would recommend a Xinomavro from Northern Greece.
Salve!
Beans beans they are good for your heart.. the more you eat.. καλα αστο!
Πω πω και οτι ελεγα οτι πειναγα ηρθε ο μαρτυριαρης αρ ες ες και μου λεει.. τρεχα.. ο Παναθηναιος ..ετσι κι ετσι! Μια Παρασκευη μεσημερι στης πρωτευουσας τα μερη.. με αποτελειωσες! Παστουρμα με κολοκυθι.. καλα που τα σκαρφιζεσαι βρε χαρα μου; Και καλα οι αλλες οι πιτσιρικες η Ρουλα και η πενταμορφη, θα πανε στο μπακαλικο και θα προμηθευτουν. Αδιεξοδα!!! Τελος παντων με το κυριως πιατο θα προσπαθησω, μονο που εχω ΜΟΝΟ φασολια Αρκαδιας. Δε λες που εχω και τετοια!
Εγω λεω να γραψεις ενα βιβλιο μαγειρικης. Θα σου κανω το ιντρονταξιον αλλα μη σε νοιαζει θα γραψω σοβαρα πραγματα οχι τις συνηθισμενες μου παλαβομαρες! Προμις! Καλο Σ/Κ στο επιτελειο! Ματς μουτς!
ευχαριστω, ευχαριστω, μου αρεσει πολυ η ιδεα του βιβλιου, και νομιζω οτι θα το διασκεδασω δεοντως! χρονος ομως τωρα δεν υπαρχει, ισως με τον καινουργιο χρονο…
πανω απολα ομως με τιμα η εισαγωγη που θα γραψει το δεσποιναριον, το οποιον και ευχαριστω προκαταβολικα! φιλακια
Του το έχω πει να γράψει βιβλίο εδώ και πολλά χρόνια. Ελπίζω να τον πείσεις γιατί σου έχει αδυναμία.
εδω πλεον εχουμε περασει σε μεθοδους ψυχολογικης διαχειρισης
(αδυναμια μου μεγαλη
στον κοσμο δεν υπαρχει αλλη,
αδυναμια τοοοοσο μεγαααλη!!!!)
Κι εγω του εχω αδυναμια αγαπητε Μανωλη!
μπρρρρρ,κάνει κρύο παγωνιά θέλω τζάκι και…φασόλια!
αλλά όχι φασόλια ότι νάναι,να έχει και το κρεατάκι του την πιπερίτσα του,την παρέα του κολοκυθακίου με τον παστουρμά του χωρίς το περιτύλιγμα μπαχαρικού που μια ανεπιθύμητη μυρωδιά την έχει.αν δικρίνω καλά το αφαιρέσατε και σεις το μπαχαρικό από το προσούτο της ανατολής,σωστά?
επικροτώ την ενθάρρυνση της συμμαθήτριας για την έκδοση βιβλίου μαγειρικής και μάλιστα διανθισμένο με τις αναρτήσεις σας,κάτι σαν άπαντα δηλαδή,διότι ένα ατελιέ που σέβεται τον εαυτό του χρειάζεται και το έντυπό του,εκτός από την ηλεκτρονική του έκδοση!!
ευχαριστω ρουλα μου, ναι, το εβγαλα το τσιμενι γιατι δεν παει με τη γλυκα του κολοκυθιου…
για το βιβλιο βλεπω οτι εχει ηδη διαμορφωθει αποψη, θα το βαλω μπροστα! ζητωσε το ατελιε, ζητωσαν τα μελη του ατελιε, ζητω η ελλας!
Ρούλα συνέχισε να τον τσιγκλάς. Σαν ο πρώτος πολίτης του ατελιέ (της όντως πόλης) θα υπακούσει στην βούληση της εκκλησίας.
μα και βεβαια θα υπακουσω, μπορω να κανω κι αλλιως;
ειδικα οταν η ρουλα μου εχει υποσχεθει και τα γαστρονομικα μυστικα του παπου; τα οποια και θα αποτελεσουν εμπνευση για πολλες συνταγες του βιβλιου!!!
Αυτη την συνταγη καπου την ειχα διαβασει στο παρελθον και σιγα μην την πιστεψα.Αλλα τωρα ερχεσαι εσυ καλο μου και την επιβεβαιωνεις.Αλλα φασολια βρηκα Μεσσηνιας στον πολυλογα σου στην αγορα θυμασαι;Τι φταιω εγω που δεν ειχε Δραμας.Θα το φτιαξω οπωσδηποτε και ας το φαω ολο μονη μου.Και για τους αλλους ο παστουρμας με το κολοκυθακι μου ακουγεται τελειο πολυ θα τους αρεσει.Ειναι και εξαιρετικα πρωτοτυπο.Και σε μπουφε το βαζεις και σου βγαζουν το καπελο.Πολυ σ’ευχαριστω
καλως το κρητικακι! επιστρεψαμε; να το φτιαξεις το φαγακι, εμενα η ιδεα μου ηρθε απο το παιχνιδι με τη διαφορετικη υφη στα φασολια! οι πιπεριες μπαστουνακια απο τους κινεζους, το σελινο επειδη παει με το χοιρινο, κρεμμυδι στανταρντ στο κρεας, και μαιντανος οπως λεμε παει παντου! και πανω απολα, οχι ντοματα! και οχι μπαχαρικα, μονο λιγο αλατι και λιγο πιπερι! αναμενω αναφορα με το αποτελεσμα της εκτελεσεως! μπον ζουρ μα σερι!
Χρόνος και Παναθήναιος
(γενικό σχόλιο στην φωτογραφική τέχνη του δασκάλου)
Γνωρίζω πολλά χρόνια τον δάσκαλο, τον ξέρω να εκφράζεται με το πινέλο, την σύνθεση γεύσεων, ενίοτε το γράψιμο, όχι όμως με τον φωτογραφικό φακό. Θα ήθελα λοιπόν να μιλήσω στους συμπολίτες του ατελιέ για την εμπειρία της μετοχής σε αυτήν την πτυχή του λόγου του δασκάλου. Εμπειρία προσωπική.
Απατεώνας, εν δυνάμει φονιάς, ο φωτογραφικός φακός. Βγάζει από τον χρόνο, δείχνει έναν τομέα σε ένα ανύπαρκτο πλέον παρελθόν, παγιδεύει σε ένα σκηνικό, σε κάνει να ξεχνάς την πραγματική ζωή, να ζεις μέσα στο σκηνικό, στην ψευδαίσθηση. Έξοδος από τον χρόνο σημαίνει κατάργηση του ορίζοντα στον οποίον αναδύονται τα όντα, εξαπάτηση-αποχαύνωση του μόνου γνωστού φορέα που μπορεί να αντιληφθεί τον χρόνο: της συνείδησης και κατ επέκταση του προσώπου. Με δεδομένο ότι η ζωή είναι περατή, ότι το επόμενο λεπτό μπορεί να μην είναι δικό μας, έξοδος από τον χρόνο σημαίνει μείωση ή μηδενισμό των ευκαιριών του ανθρώπου να μπει στον κόσμο της σχέσης, της έκστασης, να ζήσει τον παράδεισο του έρωτα ή την κόλαση του μίσους, να ζήσει την χαρά της δημιουργίας, να αλλάξει ίσως τρόπο ζωής, να ζητήσει συγχώρηση. Φόνος οντολογικός, βαρύτερος του βιολογικού: απόκρυψη-διαβολή της δυνατότητας να πραγματοποιηθεί η ζωή σαν σχέση, σαν όντως ζωή.
Αυτό το εργαλείο έβαλε η νεωτερικότητα στο χέρι του δασκάλου. Η απάντηση του: η φρεσκάδα! Δεν μου κατεβαίνει κάτι καλύτερο. Η φρεσκάδα στο απόγειο της. Λαχταριστά, ολόφρεσκα, αχνιστά, μοσχοβολόντα, εδέσματα, αριστουργήματα όχι μόνο της μαγειρικής αλλά και της διακοσμητικής τέχνης. Μεγάλος ο κόπος του μάγειρα, του παραγωγού και πολλών άλλων γι αυτή την μοναδική στιγμή. Το zoom του δασκάλου δουλεύει σαν σμίλη αρχαίου γλύπτη που αφαιρεί τα περιστασιακά και αποκαλύπτει την ουσία: την χρονικά ελάχιστη στιγμή της κορύφωσης της μαγειρικής δημιουργίας! Δύσκολα να φανταστεί κάποιος κάτι πιο εφήμερο. Ο φακός του δασκάλου δεν βγάζει λοιπόν από τον χρόνο αλλά οδηγεί στην καρδιά του.
Οποιαδήποτε όμως κορύφωση έχει μέσα της το επερχόμενο τέρμα, την κάθοδο, την φθορά, τον θάνατο. Δεν το αρνείται ο δάσκαλος, δεν είναι λαθρεπιβάτης του χρόνου, δεν κάνει φάουλ. Αντεπιτίθεται όμως, ντριπλάρει την άμυνα των μηδενιστών αφήνοντας τους τα lexotanil, τις δραμαμίνες και τα ξυδόκρασα. Το επιτυγχάνει επιταχύνοντας την εξέλιξη του χρόνου, παραπέμποντας κατευθείαν στα έσχατα. Και τα έσχατα είναι η επικείμενη βρώση, τόσο προφανής που σου έρχεται να φας την οθόνη. Εδώ ο δάσκαλος σκοράρει: τι άλλο είναι η βρώση, παρά η συνέχεια της ζωής, χαρά, ευδαιμονία, ευχαριστία προς τον μάγειρα, τον παραγωγό και την γενέτηρα φύση; Γιορτή και χορός, όπως αποδεικνύουν και οι γυροβολιές του Δεσποινάριου! Δεν πέφτει λοιπόν ο δάσκαλος στο μηδενιστικό χάσμα της επερχόμενης φθοράς, δεν φανερώνει την κοπιώδη γευστική δημιουργία σαν έναν ασήμαντο πίδακα σε μια απέραντη λίμνη, δεν οδηγεί σε μεταφυσική αγωνία και ναυτία. Τα έσχατα της γευστικής δημιουργίας δεν είναι πλέον το τέρμα (the end) αλλά το τέλος, που στην μακραίωνα πορεία του ελληνισμού σημαίνει τέρμα και σκοπό συνάμα. Το τέλος είναι η βρώση, αρχέτυπο της κοινωνίας. Η ύπαρξη δεν σημαίνεται σαν σύντομη παρουσία και ατέλειωτη καταθλιπτική απουσία, αλλά σαν κοινωνία.
Μεταποιεί λοιπόν η τέχνη του δασκάλου το πετροποιό βλέμμα της μέδουσας σε βλέμμα ζωοποιό που, αντί να κρύβει, αποκαλύπτει τα ρήματα του χρόνου.
Η πληθώρα των φωτογραφιών, παρμένων με αυτό το πνεύμα, μοιάζει με καταστατικό χάρτη που ιδρύει το ατελιέ με βάση την α-λήθεια (μη απόκρυψη), ως όντως πόλη.
Διδάσκαλε Παναθήναιε, αφού περάσεις από την ψαραγορά του Τόκιο, η ψαλμωδία του χρόνου σε καλεί στο ανθισμένο Κιότο και, μέσα από τον φακό σου, όλους εμάς!
Υ.Γ. Συγνώμη συμπολίτες για την μακρηγορία.
αυτη η πραγματεια δεν μπορει να απαντηθει στα πλαισια ενος ταπεινου σχολιου στο σχολιο που δεν ειναι σχολιο, οποτε θα σκαρφιστω κατι αλλο
σε καθε περιπτωση, μανωλη ανοιγεις νεους δρομους στην πορεια του ατελιε και σε ευχαριστω και για τα λογια σου που με συγκινουν
κρατω την προ(σ)κληση για Τοκυο και Κιοτο, και υποσχομαι οτι θα ανταποκριθω
Δεν ανοίγω δρόμους δάσκαλε. Προσπαθώ να επαναλάβω στην κοινή γλώσσα αυτά που εσύ λες με την γλώσσα της τέχνης. Διακινδυνεύοντας την εξίσωση σημαινόντων με σημαινόμενα.
Έδοξεν τη Βουλή και τω δήμω: Ο Παναθήναιος θα γράψει βιβλίο!
Σαν πολίτης έχει δύο επιλογές:
– να πιει το ποτήριον
– την εξορία
Κάτι μου λέει ότι θα κάμει το πρώτο.
το ποτηριον, το ποτηριον!!!!
και παρακαλω να εχει μπρουνελλο ντι μονταλτσινο!!!!
Μανώλη τα σχόλιά σας…. ευφραίνουν καρδίαν!
τα λέτε και ωραία και είναι ισάξια των λόγων και έργων του δασκάλου!
εμείς οι εκκλησιάζουσες σκέτα πειραχτηράκια είμαστε!
Ρούλα ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Δυσνόητος ο δάσκαλος και από ότι βλέπω σας βάζει πολύ δουλειά για το σπίτι.
Συνεχίστε να τον πειράζετε! Τον εμπνέει.
χωρις χιουμορ και αυτοσαρκασμο δεν υπαρχει χαρα και πραγματικη απολαυση!
τα πειραχτηρια το εχουν καταλαβει και το δουλευουν καλα το εργαλειο!
προς τερψιν και απολαυσιν ολων μας!
Ρουλα μου καλη μου, και πειραχτηρακι εισαι, αλλα και μεγαλη τεχνιτις στο να με τσιγκλας οπως λεει και ο Μανωλης!!!
αλλα και ανθρωπος με υπεροχο ανθρωπινο βλεμμα που μας αγκαλιαζει ολους με αγαπη!
για να μην πω και το οτι κανεις και τις περισσοτερες συνταγες!!!
Οι ερωτήσεις του μπανιστιρτζή (δεν μαγειρεύω ο ίδιος ασχολούμαι μόνο με τα προαναφερθέντα έσχατα, βρώση και πανηγύρια):
– Γιατί μοσχάρι μαζί με χοιρινό; Τουλάχιστον εδώ πάνω το χοιρινό θα εξαφάνιζε το μοσχάρι που έχει νοσοκομειακή γεύση.
– Πως δεν αφανίζει ο αρρενωπός παστουρμάς το παρθεναγωγείο των κολοκυθιών; Αρκεί το λεπτό κόψιμο;
Η σύζυγος μου μόλις μου έβαλε κατσάδα για την πρώτη ερώτηση και απαιτεί επαναδιατύπωση:
– Το μοσχάρι εξαφανίζει το χοιρινό που εδώ πάνω είναι χόρτο. Πως γίνεται η συμβίωση;
Τελικά το μοσχάρι εξαφανίζει το χοιρινό ή το χοιρινό το μοσχάρι; Ιδού η απορία.
Μου θυμίζει τον κυκεώνα ξανθιά-μελαχρινή
λοιπον ομολογω οτι ειμαι ανεκαθεν οπαδος της αναμιξεως, περαν ολιγων εξαιρεσεων
βρισκω οτι τα δυο κρεατα μαζι δημιουργουν ενα πιο ηπιο και σαγηνευτικο χαρμανι
προσωπικη εκτιμηση και προτιμηση!
οσον αφορα για τον παστουρμα, ειναι ο διαβολος που ενδυεται τον μανδυα του αγγελου, δηλαδη το κολοκυθι σου δημιουργει την ψευδαισθηση του μετασχηματισμου, εως οτου βεβαια σε καρφωσει με την ρομφαια του ο εξαποδω και καταλαβεις τι θα πει βυσσινο!!!
αυτο το παιχνιδι της μεταμφιεσης και παραπλανησης το βρισκω εξαισιο, και απλα προσπαθω να το μεταφερω στο ταπεινο ορεκτικο
Δεν ειναι να απομακρυνεται κανεις απο αυτο το μπλογκ γιατι χανει τα καλυτερα.Παρατηρω αγαπητε παναθηναιε οτι τωρα πλεον εκτος των ποιητριων προσελκυετε και φιλοσοφους στο ατελιε και προσφερετε τεραστιο ευρος συζητησεων με θεμα την βρωση.Με πλοηγο την γαστριμαργικη επεξεργασια του απολυτως θελκτικου ποταμου γευσεων και εδεσματων επιχειρηται εδω η ανευρεση της αρχης και του τελους της δυναμικης της εικονας.Η απεικονιση της τερψης γινεται οντως με θαυμαστο τροπο απο την φωτογραφικη σας παλετα και προκαλει εστω και οπτικα τις αισθησεις.
Αλλα και ο χρονος μπαινει εδω σε δοκιμασια ως προς τις διαστασεις και το τελος του.Εγω ομως επιθυμω την σταση του χρονου οταν γευομαι εξαιρετικο φαγητο.Η φθορα,το τελος,η καθοδος προς το αναποφευκτο ειναι μερος της υπαρξης,αλλα η απολαυση βοηθαει να γευτουμε την αιωνιοτητα.Υπαρχει καποιος που δεν την επιθυμει;
Τωρα πλεον το ατελιε περιλαμβανει στους κολπους του ποιητες,ζωγραφους,και φιλοσοφους και μετατρεπεται σε φυτωριο υψηλης δημιουργικης τεχνης.Ειμαι περηφανη που τα παλαιοτερα μελη με εχουν συμπεριλαβει σ’αυτη την αυλη των θαυματων.
γιαννα μου, ειναι γεγονος οτι ειμαστε αλανια, διαλεχτα παιδια μεσα στην πιατσα!!!
ομιλων εξ ονοματος ολων των μελων, ειμαι κι εγω περηφανος που εισαι κοντα μας
Κατά το ήμισυ συμπατριώτισσα μου κάνετε μεγάλη τιμή να με αποκαλείτε φιλόσοφο. Μεγαλύτερη τιμή σε ένα μηχανικό (εξ επαγγέλματος κλεισμένο στην οντολογική φυλακή της αυτονομημένης πλέον χρηστικότητας) δεν γίνεται. Δεν την αξίζω. Μου δίνετε κουράγιο.
Αν ορίσουμε την φιλοσοφία σαν μελέτη θανάτου, μόνο σε δύο μέρη την ψηλάφισα σαν λαϊκό βίωμα: στην Κρήτη και στην Ιαπωνία.
το αξιζει γιαννα, μην τον ακους!!!
Και ομως συνεχιζεται να φιλοσοφειτε αγαπητε Μανωλη.Η φιλοσοφια ως μελετη και ως βιωμα ειναι το επιθυμητο αλλα και το πλεον δυσκολο.Και σεις το επιχειρειτε θαυμαστα.Ας ελπισουμε οτι και το ατελιε εμπνεει ως σταση ζωης.
γιαννα μας βαζετε σε ολους πολυ δυσκολα! εδω και μονο σταση στιγμης να εχουμε, ειμαστε ευχαριστημενοι!
Μα ζωή είναι η στιγμή. Το μέλλον είναι προϊόν της συνείδησης, αδοκίμαστη πρόταση/θεωρία για κάτι που ίσως υπάρξει. Λίθος θεμέλιος της ασφαλιστικής βιομηχανίας.
Συνέχισε διδάσκαλε να δοξάζεις την στιγμή!
Άμεση συνέπεια της μελλοντολογίας, το τσίκνισμα.
Παλι ειχατε παρτυ και παλι ελειπα! Τωρα ειναι σα να εχουμε δυο Παναθηναιους!! Που τον κρυβατε τοσο καιρο αγαπητωτατε τον νεαρο Μανωλη; Παρατηρω οτι η ιδεα του βιβλιου ευδοκιμει στο γονιμο εδαφος του μπλογκ! Παω να σκεφτω την εισαγωγη! Καλο ξημερωμα στας Ευρωπας!
ο μανωλης ηταν κρυμμενος και φανερωθηκε την καταλληλη στιγμη για να περασουμε ως ατελιε στην δευτερη περιοδο της ζωης μας, οπου επιχειρουμε την πρωτη συνθεση, αναμεσα στην ποση και βρωση και την ενατενιση του επεκεινα
Να είσαι καλά που με το κέφι σου τονίζεις τον κοινωνικό (και ως εξ αυτού χαρμόσυνο) χαρακτήρα των εσχάτων.
Γράψε λάθος θέση για το προηγούμενο
!
Για ποιόν νεαρό μιλάς;
Καλά σε λέει ζαργάνα ο δάσκαλος!
Νεαρός στην αναζήτηση, νήπιος μάλλον. Μεταξεταστέος του δασκάλου (ειπώθηκε παλιά και ο δάσκαλος γνωρίζει γιατί μιλάω). Οχι στην ηλικία.
ζαργανες και γοργονες μαζι με νηπια! παμε για να γραψουμε παιδικο παραμυθι!