The "Arista" Trip – Το ταξιδιον της "Αριστης"

Το παρον αποτελει ταξιδιωτικον χρονικον. Λιγο πριν τα Χριστουγεννα εξορμησα στην Τοσκανη για να δω τον φιλο μου τον Νταριο και να προμηθευτω τα αναγκαια κρεατικα για το μετα-Χριστουγεννιατικο τραπεζι με το οποιο εδω και 19 χρονια τιμω τον κουμπαρο Εμμανουηλ και την κουμπαρα Μαρια, τους οποιους ενυμφευσα στις 26 Δεκεμβριου 1991.

Ο Νταριο ειναι χασαπης σε μια κωμοπολη της Τοσκανης, το Παντσανο, και με τιμα με τη φιλια του απο το 2003.   Παρολον οτι ειναι διεθνης φιρμα, ειδικα στις ΗΠΑ οπου η κοινοτητα των σεφ Ιταλικης καταγωγης τον λατρευουν, ο Νταριο μενει πιστος στη δουλεια του, ανοιγει το μαγαζι του καθε μερα στις 9 και το κλεινει στις 2 το μεσημερι. Αποτελει γνησια ενσαρκωση του αρτιζανου τη Αναγεννησης και οταν γνωριστηκαμε μου απεκαλυψε: “εγω Νικο δεν ειμαι Ιταλος, ειμαι Ετρουσκος”. Στον Νταριο εχω αναφερθει και σε προηγουμενο αρθρο μου τον Αυγουστο του 2009.

This is a travel report of my last visit to my friend Dario, in Panzano, Chianti, Tuscany, Italy. A fe w days before Christmas I found a couple of days to cross the Adriatic, drive to Panzano and visit with my friend, who supplies me with the best meat products. Dario is a celebrity butcher, especially in the USA, where the community of chefs with Italian origin swear in his name. In spite of his celebrity status, Dario remains true to his vocation. He opens his shop at 9, and closes it at 2 every day, rain or shine. In his web site he proclaims: “Io sono un artigiano”, i.e. “I am an artisan”, and what an artisan he is!

Το δρομολογιο ειναι απλο. Πατρα – Ανκονα με το πλοιο, ενα απο τα αγαπημενα μου Σουπερφαστ, γευμα και διαμονη στην περιοχη κοντα στην Ανκονα για μια βραδυα, και την επομενη μερα μεταβαση στην Τοσκανη μεσω Περουτζια, διασχιζοντας εξ ανατολων προς δυσμας την ιταλικη χερσονησο, με αυτοκινητοδρομους που τρυπανε τα βουνα της χερσονησου πλειστες οσες φορες και μηδεν διοδια.

The travel plan is simple. Patras – Ancona on board one of my favourite ferrys, Superfast, arrival the next day and lunch at one of the restaurants near Ancona. Overnight stay in the Marches area, and the next day crossing of the Italian peninsula from east to west. The route takes me to Panzano via Perugia.

Φθανοντας στο λιμανι της Πατρας, στην Ηρωων Πολυτεχνειου, αντικρυσα για πρωτη φορα το κυμα των μεταναστων που εχει κατακλυσει την περιοχη του λιμανιου. Ενα πληθος μεγαλο, πανταχου παρον, αφημενο στην τυχη και την κακοτυχια του. Σκεφτηκα τον εαυτο μου στη θεση τους. Αφραγκος, αστεγος, βρωμικος και ελεεινος σε μια ξενη πολη, τι θα εκανα;

Arriving at the port of Patras, I saw for the first time the “wave” of immigrants who are stuck in the city and spend their time moving around the port area. The crowd is big, left to its misery and fate. How would I feel feel if I were in their position? Not well at all!  In spite of the obvious things that need to be done, nothing is done to ease the burden off the unfortunate people’s backs and eventually resolve the problem.

Ελαφρα συννεφια, αερας ελαχιστος, η προβλεψη για το περασμα απεναντι στην Ανκονα καλη. Το τεραστιο Σουπερφαστ 11 ειναι σχεδον αδειο. Τα περισσοτερα φορτηγα και ΙΧ θα μπουνε στην Ηγουμενιτσα. Χαζευω τα προσωπα των ταξιδιωτων. Οι περισσοτεροι ειναι φορτηγατζηδες, και απο ο,τι ακουσα υπαλληλοι οδηγοι, οχι ιδιοκτητες. Μαλλον ειναι καταδικασμενοι να κανουνε Χριστουγεννα στο δρομο, δεν προλαβαινουνε να γυρισουνε για τα Χριστουγεννα.

The weather was mild for December, a few clouds, light wind, temperature around 10 degrees centigrade. Superfast XI is almost empty. Most of the trucks and passenger cars will board in Igoumenitsa. I look at the travelers’ faces. Most of them are truck drivers, employees of firms rather than owners. It is too short a time for the Greeks to return home for Christmas.

Οι προβλεψεις επαληθευτηκαν. Ο διαπλους καλος, η θαλασσα ηρεμη, και η θερμοκρασια ηπια. Αρκετη υγρασια στην ατμοσφαιρα ομως.  Η Ανκονα ντυμενη στα χειμερινα χρωματα ειναι πιο σοβαρη, σχεδον επισημη. Καθως πλησιαζουμε την αποβαθρα για να δεσουμε, θυμαμαι οτι στην Ανκονα μεγαλωσε η Teresa Iginia de Marsanich,  η μητερα του μεγαλου Ιταλου λογοτεχνη Alberto Moravia.

The weather forecast came true. Very smooth sailing, calm seas, mild temperature. Due to the south winds, there is a lot of moisture in the air. Ancona welcomes us dressed in its winter colors. As we approach the pier, I remember that Ancona was the hometown of Teresa Iginia de Marsanich, the mother of the great Italian novelist Alberto Moravia.

Στην πρωτη στροφη για να βγω απο το λιμανι βλεπω το χιονι. Εδω και τρεις μερες αρχισε να λυωνει, παραμενει ομως και ηταν πολυ!

On the first turn to exit the port area I See the pile of melting snow. Three days ago they had heavy snowfall!

Η πρωτη σταση στην διπλανη πολη παραλιακη πολη της Σενιγκαλια, επανω στην παραλιακη λεωφορο. Το τοπωνυμιο ονομαζεται η Παναγιτσα του Ψαρα, και εχει αυτο το μικρο μνημειο . Ακριβως απεναντι, βρισκεται το ομωνυμο εστιατοριο του σεφ Μορενο Τσεντρονι. Για την επισκεψη μου σε αυτο εχει προηγηθει το σχετικο αρθρο.

First stop tot he neighboring town of Senigallia, on the avenue that runs along the Adriatic coast. The spot on the photo is called “Madonina del Pescatore” as the small monument testifies. Across the road, Moreno Cedroni, one of the most talented Italian chefs, offers you delicacies of the sea (and not only) in his restaurant with the same name. My visit to the restaurant is reported in the relevant post

Ολοταχως τωρα στο αγροτουριστικο καταλυμα “Tenuta San Marcello”  στους λοφους 30 χιλιομετρα απο την Ανκονα. Η περιφερεια ειναι η Marche, μια απο τις σχετικα αγνωστες τουριστικα περιοχες της Ιταλιας. Κι ομως, παρολο το χειμερινο χρωμα, το αγροκτημα ειναι υπεροχο!

After a delightful lunch I head straight to “Tenuta San Marcello“, an wine producing farm up on the hills west of Ancona. Marche, the region of ancona, is not a touristy area, but I love the landscape and – of course – the wine!

Η Πασκαλ και ο Μασσιμο, καλλιεργουν αμπελια. Πριν το 2008 κατοικουσαν και εργαζονταν στο Μιλανο, επαγγελματιες και οι δυο. Καποια μερα ομως αποφασισαν οτι η ζωη στην μεγαλη πολη του Βορρα δεν τους παει. Ο Μασσιμο καταγεται απο το Μπαρι, και εβρισκε τη νοοτροπια των Βορειων εντελως ξενη προς την δικη του. Πουλησαν λοιπον τα παντα και κατεβηκαν στο Σαν Ματρτσελο, οπου και αγορασαν το αγροκτημα. Εβαλαν τα λεφτα τους, δανειστηκαν και απο την τραπεζα, κι εφτιαξαν το καταλυμα.

Pascale and Massimo grow vines. Before 2008 they were professionals employed in Milan. One day they decided that urban life is not what they want to do for the rest of their life, and left. Massimo comes from Bari and found the culture of the North alien to his own. They sold what they owned and bought this agricultural land with a farm building in the area near San Marcello.

Το αγροκτημα διαθετει απλετους χωρους και ειναι ηδη δημοφιλες. Η Πασκαλ μου ανεφερε οτι παρολα τα καλα, δεν υπαρχει ακομη ενα πλαισιο προστασιας του αγροτικου περιβαλλοντος. Προσφατα ενα γειτονικο αγροτεμαχιο πωληθηκε σε εταιρεια που θα αναπτυξει φαρμα φωτοβολταϊκων! Για καποιο λογο δεν μπορω να διανοηθω κατι τετοιο να επιτρεπεται στην Τοσκανη!  Η Πασκαλ και ο Μασσιμο θα προσπαθησουν να μπλοκαρουν την εγκριτικη αποφαση, και δεν μπορουν ακομη να πιστεψουν οτι ενω η αδεια δοθηκε απο την Ανοιξη, κανεις απο τους ντοπιους στο Σαν Μαρτσελο δεν τους ανεφερε κατι. Το εμαθαν κατι τυχη το Δεκεμβριο!

In its first year of operation the residence is already popular and very comfortable for the visitor. Pascale told me that in spite of the nature of the local economy, there is still no framework of protection of the agricultural environment. A few months ago, an adjacent plot of land was sold to a photo-voltaic company, to build a relevant “farm”. As she was talking, I could not help thinking that such a permit would not be given in Chianti!   Pascale and Massimo will try to block the permit, but are stunned by the fact that during the months that have elapsed since, none of the locals has told them anything about it, and they had to find out by chance.

Πισω στα παραγομενα κρασια. Το λευκο σταφυλι ειναι Verdicchio dei Castelli di Jesi, και το κοκκινο Lacrima di Morro d’Alba . Και τα δυο ειναι τοπικα και δεν καλλιεργουνται σε αλλες περιοχες της Ιταλιας. Το κυριως καταλυμα ειναι μια επισκευασμενη παληα αγροικια.  Ευχαριστω Πασκαλ και Μασσιμο, ελπιζω να σας ξαναδω την Ανοιξη!

In any case, they produce great wine, one red, Lacrima di Morro d’Alba, and one white, Verdicchio dei Castelli di Jesi. Both grapes are local and I am already impressed by both. Thank you Pascale and Massimo, hope to see you in the near future!

Καθ’ οδον απο Σαν Μαρτσελο προς Παντσανο. Λιγο μετα την Perugia  φτανω στο Lago Trasimeno τη μεγαλυτερη λιμνη στην Ιταλικη χερσονησο, κατα τι μικροτερη απο την λιμνη Como.

It is now time to go to Panzano. A few kilometers after Perugia I have Lago Trasimeno on my left. It is the biggest lake of the Italian peninsula, a few square kilometers smaller than Lake Como in the North.

Η γεματη λοφους περιοχη Chianti, που παραγει το ομωνυμο κρασι, ειναι ενα φυσικο τοπιο που διατηρειται με θρησκευτικο ευλαβεια απο τους Τοσκανους. εν θα δεις φωτοβολταϊκα εδω! Και φωτοβαλταικα μεν δεν εχει, εχει ομως αρκετη ομιχλη και χιονι στην ακρη του δρομου.

The Chianti area, producing the wine with the same name, is a natural environment preserved with religious fervor by the locals. No chance of seeing photo-voltaic panels in the middle of the vineyards in Chianti! But I can see snow on the sides of the road and quite a bit of fog, even though it is already mid day.

Η κωμοπολη του Παντσανο στην καρδια του Κιαντι, ειναι ο προορισμος μου. Το μαγαζι του Νταριο ειναι στο κεντρο της πολης “Παλαιο Κρεοπωλειο Τσεκινι”.

Panzano is my final destination. On top of a small hill in Chianti, Panzano is the small town where Dario Cecchini has his butcher shop, “Antica Macelleria Cecchini”.

Δεν υπαρχουν τα πληθη των τουριστων επισκεπτων του καλοκαιριου. Ενας δυο ντοπιοι, μπαινουν και βγαινουν. Ο Νταριο ειναι μονος του στο μαγαζι. Η γυναικα του Νταριο, η Κιμ πεταξε το πρωι για Σαν Φρανσισκο και θα γυρισει σε ενα μηνα. Μετα την υποδοχη που οπως παντα ειναι εγκαρδια, παραδιδω στον Νταριο το δωρο που πηρα για την Κιμ, και εκεινον. Το βιβλιο του φωτογραφου McCabe Greece: Images of an Enchanted Land, 1954-1965.

There are no tourist’s crowds today in the shop. The clients are locals. Dario is attending the shop alone. His wife Kim flew the same morning to California to see her parents. After exchanging the first greetings, I present Dario the present I got for them. McCabe’s book of black and white photographs Greece: Images of an Enchanted Land, 1954-1965.

Οσοι δεν το εχετε δει, δειτε το στο συνδεσμο που εχω προς την Αμαζονα. Αξιζει τον κοπο. Για μενα ειναι ενα βιβλιο που πρεπει να εχει καθε Ελληνας (οχι εξ αιματος, αλλα εκ πολιτισμου).  Ο Νταριο ειναι ενθουσιασμενος. “Μου θυμιζει το ταξιδι μου στην Ελλαδα των Συνταγματαρχων το 1970” μου λεει.

Those of you who have not had a chance to see this book, have a look at it using the Amazon link. For me it is a valuable book that should be on the book shelf of every Greek (not by blood but by culture). Dario loves it. “It reminds me of the Greece I Saw back in the 70’s” he says.

Μια πελατισσα τελειωνει τα ψωνια της και ο Νταριο μου τη συστηνει. Ειναι η Μυριαμ, μια γυναικα απο την κωμοπολη. Μολις ακουει οτι ειμαι Ελληνας, ανοιγει την τσαντα της και βγαζει μια φωτοτυπια με το ποιημα του Καβαφη “Ιθακη” αποδομενο στα Ιταλικα.

A woman finishes her shopping and Dario introduces her to me. Her name is Myriam, and when she hears that I come from Greece she opens her purse and pulls out a photocopy of Cavafy’s Ithaca, translated in Italian. The culprit is Dario, who loves Cavafy and indoctrinates all of his friends and clients.

Και τωρα ωρα για δραση! Ο Νταριο αρχιζει την ετοιμασια της Αριστης, που ειναι χοιρινο ρολο με μυρωδικα της Τοσκανης, που θα ψηθει στο φουρνο.

And now, action time! Dario starts the preparation of Arista, which is rolled pork pancetta with Toscana spices.

Το πρωτο βημα ειναι αβαθεις επιμηκεις τομες στο δερμα, για να μπορεσει να τυλιχθει το κρεας.

Cut the skin on the long side so that the pancetta can be rolled.

Στο δευτερο βημα αλειφεται το κρεας με πολτο σκορδου.

Spread garlic pulp on the inside.

Το τριτο βημα περιλαμβανει θυμαρι και αλατοπιπερο.

Sprinkle thyme, salt and pepper.

Το τεταρτο βημα κλεινει την ετοιμασια με αφθονο δενδρολιβανο.

Finally, be generous with rosemary.

Τελος, τυλιγομε, δενομε και συσκευαζομε  για το μακρυνο ταξιδι. Ο Νταριο βαζει στο κουτι κι ενα βαζακι με αλατι, πιπερι και μυρωδικα της Τοσκανης, που νοστιμιζει ενα καλο κομματι κρεας χωρις να “σκοτωνει” τη γευση του και τα αρωματα του.

Roll, tie, pack neatly, for the long journey back to Greece. Dario adds a vase with salt, pepper and Tuscan spices, that add taste to the meat without overpowering it.

Η Αριστη της Τοσκανης εχει και μιαν ιστορια να τη συνοδευει. Το Ιανουαριο του 1439 μεταφερθηκε στη Φλωρεντια η Συνοδος της Φερραρα αναμεσα στη Δυτικη και την Ανατολικη Εκκλησια. Την Ανατολικη Εκκλησια εκπροσωπουσε αντιπροσωπεια της οποιας ηγειτο ο Πατριαρχης Ιωσηφ ο Δευτερος.

Arista of Tuscany, as the dish is known, has a legend following it. In January 1439, the Council of Ferrara between the West and East Christian Churches, was moved from Ferrara to Florence. The Eastern Church delegation was headed by the Patriarch Joesph II.

Σε ενα γευμα που παρεθεσαν οι Φλορεντινοι στους μετεχοντες, περιελαβαν την Αριστη. Αφου δοκιμασε ο Πατριαχης Ιωσηφ, κατα την παραδοση  σηκωθηκε, και ανεκραξε “Αριστος!” Εκτοτε το χοιρινο αυτο ρολο αναφερεται ως η Αριστη της Τοσκανης.

The hosts presented the Patriarch with a meal that included Arista. After the Patriarch tasted it, he rose and pronounced in a loud voice “Aristos”! meaning the best in Greek. Ever since, the dish is called “Arista Toscana”

Ο Νταριο οπως παντα ειναι και ενας εξοχος οικοδεσποτης, οποτε δεν μπορω να αρνηθω τρια απο τα εξαισια εδεσματα που ετοιμαζει καθε μερα στο εργαστηριο του.

Dario is in addition to everything else a great host, so after the preparation of the Arista, it is time to have a taste of his recipes.

Sushi del Chianti

Sushi del Chianti.

Αυτη η δημιουργια του Νταριο ειναι – οπως ολες – η αποθεωση της απλοτητας και της ποιοτητας της πρωτης υλης. Μοσχαρισιο κρεας αριστης ποιοτητας εχει κοπει με το μαχαιρι (ποτε απο τη μηχανη του κυμα) και αναμιχθει με ελαιολαδο και μυρωδικα ισα ισα για να σπασει η ευθυγραμμη γευση του κρεατος.

Raw veal cut with knife to a smooth soft pulp seasoned with slat, pepper and spices, with a touch of lemon zest.

Tuna (Tonno) del Chianti

Tuna (Tonno) del Chianti.

Εδω εχομε την αλλη ακρη της κλιμακας, χοιρινο μαγειρεμενο σιγα σιγα μεχρις οτου σχεδον λειωσει, και αποκτησει αυτη την υφη του τονου. Ειναι μια συνταγη που τη βρηκε ο Νταριο στην παραδοση και την επανεφερε με τον δικο του τροπο.

Dario found this traditional recipe and improved on it. This slowly cooked pork meat really tastes like tuna!

Cosimino (Meatloaf)

Cosimino (Meatloaf).

Το ρολο απο χοιρινο κιμα ειναι μια αρμονια αρωματων, αφου ο Νταριο εχει βαλει ολη του την τεχνη να φτιαξει κατι εξαιρετικα νοστιμο.

And the famous meatloaf, a real delight!

Ολα τα καλα ομως εχουν το τελος τους, κι ετσι ειμαι παλι στο δρομο για την επιστροφη, αφου υποσχεθηκα στον Νταριο οτι θα επιστρεψω τον Αυγουστο.

As always in life, the good things do not last very long, it is time to go, having promised to Dario that I will be back in August.

Το υπεροχωτατο Σουπερφαστ 11 δεμενο στην Ανκονα, ετοιμο για το περασμα απεναντι. Μονο που δεν ηξερα οτι ειχε 10 μποφωρ μεχρι την Κερκυρα. Μετα το τρελλο ταρακουνημα η Ηγουμενιτσα νυσταγμενη ακομη μας υποδεχεται.

The superb Superfast XI ready to sail from the port of Ancona. The only thing I did know was that there were winds of 10 in the beaufort scale from Ancona all the way to Igoumenitsa. After all the crazy dancing on the waves, Igoumenitsa greets us.

Με τρεις ωρες καθυστερηση, ταλαιπωρημενοι και κουνημενοι για τα καλα, φθανομε στον Κορινθιακο .

With three hours of delay, shaken and stirred like a good James Bond Martini, we enter the Corinthian Gulf.

Ο αερας δεν ειναι τοσο εντονος, και η θερμοκρασια ειναι στους 15 βαθμους.

The winds are now between 6 and 8 on the beaufort scale, and temperature around 15 degrees.

Τελειωνει η επιστροφη με το τελευταιο σκελος, Πατρα – Αθηνα. Ο δρομος σχετικα αδειος, ειναι πια παραμονη Χριστουγεννων. Το μαγειρεμα και το τραπεζι της Αριστας ακολουθουν σε επομενη αναρτηση.

I am almost there! I only need to travel the 221 km from Patras to Athens. The road is almost empty, the weather is fine. The preparation of the “Arista” meal will follow in a separate post.

Ευχομαι τα καλυτερα σε ολους του περαστικους απο εδω, το ατελιε που τοχουμε βαφτισει.

I wish to all the visitors of the blog a Happy and Creative New Year!

Ristorante Madonina del Pescatore: La immortalità del cibo

Today’s post is about my visit to Moreno Cedroni’s restaurant “Madonina del Pescatore”, in Senigallia, near Ancona, Italy. I was there on my way to Tuscany, and decided to have lunch at the restaurant before proceeding with my trip.

Senigallia is on the Adriatic coast, south of Rimini, the birth town of Fellini. I was there back in the summer of 2009, when I visited the “Uliassi” restaurant, on my way to Ravenna.

It was late December. The long road by the beach was empty in the middle of the day, in sharp contrast with the pandemonium of the summer. The air was not cold, but humid, and the atmosphere hazy. The big lady dressed in dark greeted me and suggested to have a good lunch, as you never know when life will end. She then turned back to her endless gazing at the sea.

The restaurant has been awarded two Michelin Red Guide stars many years ago, and has managed to keep them, a good indication that time is acting to the chef’s benefit so far. The theme of the chef’s creations is “la immortalità del cibo”, i.e. “the immortality of the food”. It sounded very good to me, especially after my encounter a few moments before. I entered the restaurant and ordered the menu of the chef, eager to taste what the chef had in store, eager to immortalize my humble existence for even a split second. .

The beginning was hygienic, as I was asked to brush my teeth and then wash them with the greenish liquid.

Mojito alla Lavanda e Nocciolina.

Then came the aperitivo, a tasty white foam on a bed a martini cubes, accompanied by a fake pistachio in his crust. So far so good.

There was no amuse bouche, the action started straight away.

Raw amberjack, leeks and lemongrass sauce, pancy, basil and fried amarant. The amberjack was sweet and tender but with texture. The sauce was discrete, supporting the fish taste.

Oyster with sour cream, green onion, raspberry caramel and pearls with black tea. Oysters require subtlety and superior balance. They can get very watery and soft, or dry and tough. In this dish, the chef has achieved perfection. The pearls of black tea complemented the flavors superbly, by adding a slightly bitter note to the harmony.

Swordfish bites “shabu shabu” style with celeriac, pineapple and green peppers. Shabu-shabu directly translates to “swish-swish” and is a cooking technique whereby you submerge bits of the meat or fish in hot water and swish it around. The taste of the flesh was mildly aromatic and firm. Good balance of subtle sweet and sour in the accompanying vegetables and fruit.

Tribute to Giacomelli (see below): the black figure awaits the white – black bean sauce with seared scallops. I am a scallop lover. I fell in love with this dish. The scallops were seared to perfection, the seasoning ever so subtle and discrete to simply accentuate the natural flavors. The black bean sauce supporting the scallops extremely smooth and fine.

Mario Giacomelli (1925 – 2000) was a photographer born and raised in Senigallia.

Cardoon soup, camomile and cuttlefish. Soothing, smooth, flavorful, the soup supports the tender cuttlefish. A nice interlude.

Risotto with clams, red shrimps and squid, “aio oio”,  parsley and wasabi sauce. This dish is the powerhouse of the menu. The combination of “aio oio” that is “aglio e olio” that is “garlic and olive oil” with the wasabi sauce was a big success, and elevated the risotto to the sky!

Turbot with braised wild mushrooms, jerusalem artichokes sauce and white truffles acqualagna. The turbot was tender, seared to perfection, the accompanying mushrooms and the sauce as always subtle and supporting. Deliciou,s uplifting dish!

The dishes were accompanied by moderate quantities of the excellent white wine “VERDICCHIO DEI CASTELLI DI JESI VIGNA DELLA OCHE 2008”.

Sorbet of Toma Cheese with strawberry jam. Wonderful combination of flavors!

Chocolate mousse, Clementine oil and sea urchin eggs. The absolute star of the deserts, a hard core dynamite combination that blows up in your mouth. Extremely long aftertaste.

Purple ice cream, raspberry mousse and streusel spice. The best sequel to the dynamite mousse, playful in colors and subtle flavors.

Ice cold zabaione (-196 degrees). The illusion of taste. This puffy blob disappears in the mouth so quickly and so suddenly that it is like the descend to nothingness. This is the end.

On my way out I looked at the long sandy beach. Did I become immortal? Even for a split second?

Yes! In the deserted, winterly beach by the Adriatic I entered the world of split second immortality. This now occurs to me as the continuation of the path that originated in Vienna, when I visited the Vestibuel Restaurant, and I declared:

“If mortality is so beautiful, I am happy to be mortal!”

I now realize that this statement anticipated the experience of split second immortality, therefore it is the prologue to the immortality path that now took me to Senigallia.

Μανωλη Κουμπαρε, Αδερφε, Φιλοσοφε, να μας ζησεις και να σε χαιρομαστε!!!!

ολοσωμον το ατελιε, εν μια φωνη ανακραζει τα ετη πολλα προς τον φιλοσοφον, κουμπαρον και αδερφον Εμμανουηλ!

με αγαπη

«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπη δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον»

Και ειπεν ο Εμμανουηλ (με ολο το θαρρος αντιγραφω και παραθετω το σχολιο του):

“Ἡ Παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει.”

Στο πρώτο άκουσμα ο νους πάει στο μέγιστο, στο επιβλητικό, στο ορθό. Είναι ίσως η ερμηνεία στα πλαίσια ενός πολιτισμού που προσμετρά και κρίνει τα πάντα, που δίνει παντού αξίες, που προσκυνά τον ισχυρό. Ο ύμνος όμως δεν είναι αποτέλεσμα ορθολογιστικής χρηστικής ανάλυσης αλλά λόγος ποιητικός της αλήθειας του είναι, της αλήθειας σαν αποκαλυπτικής εμπειρίας πλημμυρισμένης από όλα τα χρώματα της ύπαρξης.

Ο κόσμος όσο οικείος και αν φαίνεται παραμένει άγνωστος. Ποτέ η προσωπική διαδρομή του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν θα δει όλες τις πτυχές του. Ο χρόνος σέρνει τον άνθρωπο μπροστά, τον αναγκάζει να βγει στον άγνωστο κόσμο και συνάμα τον φέρνει όλο πιο κοντά στην πύλη του πιο μεγάλου αγνώστου, του θανάτου. Ο φόβος και η αγωνία του αγνώστου δημιουργούν την αυταπάτη της ουσίας των πραγμάτων. Ουσία είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά, σταθερά και αναλλοίωτα, που κάνουν ότι είναι να είναι: τον κόσμο να είναι κόσμος, το επέκεινα επέκεινα, τον Θεό θεό, τον
άνθρωπο άνθρωπο, τον παράδεισο παράδεισο, την κόλαση κόλαση. Η ουσία είναι η εκ προοιμίου χαρτογράφηση του αγνώστου, του ενθάδε και του επέκεινα, η απελπισμένη προσπάθεια να λυθεί το πρόβλημα του μέλλοντος. Η απόκλιση από τους δρόμους του χάρτη είναι μετρήσιμη, εκδικάσιμη, κολάσιμη, εξαγοράσιμη. Ο άνθρωπος μένει στην ασφάλεια της φυλακής της ουσίας, της βεβαιότητας που προσφέρει. Αντίτιμο η ελευθερία του, η απώλεια της έκπληξης, της αποκάλυψης, η δουλεία στο ενθάδε και στο επέκεινα.

Η Ενσάρκωση σπάει τα δεσμά της ουσίας, θεϊκής και ανθρώπινης, αποκαλύπτει το όντως είναι όχι σαν συμπαγή ακίνητη ουσία, αλλά σαν έναν τρόπο της ύπαρξης, την αγάπη. Όταν αγαπάς είσαι πέρα από βεβαιότητες, πέρα από ηθική, πέρα από ενοχές, πέρα από παράδεισο και κόλαση, πέρα από τον χρόνο, είσαι στον τόπο του άλλου. Τότε το πρόβλημα του πως θα είναι το μέλλον δεν λύεται, διαλύεται από τον τρόπο της αγάπης, τρόπο που ξεπερνά την ουσία, τρόπο υπερούσιο.

Ευχαριστώ πολύ το αγαπημένο ατελιέ και τον διδάσκαλο για τις ευχές και την αγάπη τους, τον την ουσία υπερβαίνοντα τρόπον τους.

Εύχομαι με την σειρά μου κάθε χαρά, όχι τόσο την σύντομη χαρά της επιτυχίας, αλλά την αργόσυρτη χαρά του οδοιπόρου που διαλέγει μονοπάτια απομακρυσμένα όχι για να φύγει από τον κόσμο μα για να δει τον κόσμο ελεύθερα από το μέτρο της πεπατημένης, να τον δει δηλαδή ως κάλλος.

Christos Giannaras: fragments – Χ. Γιανναρας: κομματια κι αποσπασματα

Σημερα παρουσιαζω κομματια κι αποσπασματα πο μια προσφατη συνεντευξη του Χρηστου Γιανναρα με τον δημοσιογράφο κ. Γεώργιο Σαχίνη στην εκπομπή “Αντιθέσεις”. Η συζήτηση έλαβε χώρα την Πέμπτη  3  Δεκεμβρίου του 2010 στο κανάλι Kρήτη ΤV.

Σε μια εποχη τοσο δυσκολη και τοσο προκλητικη ο Γιανναρας αρθρωνει λογο που συναρπαζει και μπορει να λυτρωσει. Ο Γιανναρας προκαλει και προσκαλει.

…αυτο που ζουμε σημερα ειναι μια συντελεσμενη καταστροφη, δεν ειναι ενα απλο αδιεξοδο…

…εδω και χρονια παρακολουθουμε καθε μερα την κηδεια μας…

…εχουμε παραδοθει στη ληθη και την αγνοια της πραγματικοτητας…

…η διανοηση και η εκκλησια απουσιαζουν απο τα δρωμενα…

…τα κομματα που εγκληματισαν κατα του ελληνικου λαου ψηφιστηκαν και παλι στις προσφατες εκλογες…

…μοναδικο ενδιαφερον στοιχειο ο η αποχη του 70%, αλλα κανεις δεν μιλαει για την αποχη…

…το μιμητικο μεταπρατικο κρατος που δημιουργηθηκε μετα το 1821 ειναι εκ γενετης και κατασκευης αντιπαλο του πολιτη και δεν ανταποκρινεται στις αναγκες των πολιτων…

…χασαμε τον μπουσουλα με την ψευτικη δυτικοτροπη ιδεολογια οτι για να ξαναγινουμε ελληνες πρεπει να στραφουμε στη Δυση…

…το κρατος ειναι υποταγμενο σε συμμοριες πολιτικων…

…οι πολιτικοι εκμαυλισαν το λαο με παροχες και εξαγορες ψηφων…

….το πολιτικο συστημα εχει καταρρευσει σημερα…

…με το συνταγμα του 1985 στην ελλαδα εχομε πρωθυπουργοκεντρικη μοναρχια, και κομματοκρατια, δεν εχομε πλεον δημοκρατια, το συνταγμα ειναι ιδιοκτησια των δυο μεγαλων κομματων…

…ανθρωπος χωρις γλωσσα ειναι ανθρωπος χωρις σκεψη…

…χουλιγκανς και κομματα εχουν χασει την ικανοτητα της σκεψης…

…δεν ξερουμε τι σημαινει το να εισαι ελληνας…

… η ελληνικοτητα σημερα εξαντλειται σε τυπικοτητες…

….ο ελληνισμος δεν παραγει πλεον πολιτισμο, ετεροτητα, δεν εχει δικο του προσωπο, απλα μιμειται …

…εχομε χασει την αθρωπια μας, ειμαστε κοινωνια της ζουγκλας και της χρησιμοθηριας…

…χρειαζεται να πραγματοποιησουμε αλμα απο την κοινωνια της χρειας στην κοινωνια του αληθους…

…πρεπει να ξεφυγουμε απο την εγωκεντρικη κτηνωδια…

… το να εισαι δημοκρατικος, δεν κρινεται απο το τι ψηφιζεις, αλλα απο την κριτικη σου ικανοτητα να επιλεγεις το μη χειρον…

… παρουσιαζεται αμβλυνση του ελληνικου φρονηματος – ποιος θα παει σημερα να θυσιαστει για το κρατος των συμμοριων;

…πατριδα θα επι να σε δενουνε καποια πραγματα με τον τοπο σου, χωρις τα οποια δεν εχει νοημα η ζωη…

…η αναγεννηση απο τη σταχτη θα ειναι εφικτη μονο αν σωσουμε μια μαγια  ηθους και τροπου συνυπαρξης … για να αναβιωσει η κοινωνια των σχεσεων…

… ηπολιτικη εχει νοημα μονο στο πλαισιο της κοινωνιας σχεσεων…

…η πραγματικη αριστερα που φαινεται να εχει εκλειψει θετει την κοινωνια στην πρωτη γραμμη…

….εδω η λεγομενη αριστερα εχει εκχωρησει τα παντα στα συνδικατα….

…η “εκπληξη” της γενιας του 30 μπορει να μας δωσει αισιοδοξια για το εφικτο της αναγεννησης απο τη σταχτη…

Cuccina Povera: Pasta with sardine sauce – Ταπεινη Κουζινα: Φυτιλακι με σαρδελες

Today I continue my “Cuccina Povera” theme with a delicious and easy to do dish: pasta with sardines.

I got from my fisherman fresh sardines which I cured in a salt and water solution for a few hours.

Once the fillets are  lightly cured, I placed in a shallow pan with dry and fresh onions, garlic, chilli peppers, capers, parsley and celery.

I let the fillets cook until they dissolve into a puree.  Then add canned tomatoes and tomato puree and let the mix homogenize for 20 minutes.

Once the sardines mix has been turned into a thick delicious sauce, it is time to prepare the pasta. The dish requires pasta that adsorbs the sauce. I have selected a rustic pasta coming from the island of Chios.

Once the pasta is ready, drain and combine with the sauce. Let it rest for 5 minutes, and serve immediately.

Eating the dish is like navigating in Riemann’s space (for the lovers of geometry). A manifold of flavors unfolds in your mouth.

And the total cost of the dish is low. Try it!

The dead end of the Greek crisis – Το αδιεξοδο της Ελληνικης Κρισης

Το σημερινο αρθρο αναφερεται στο αδιεξοδο της Ελληνικης κρισης. Ισχυριζομαι οτι υπαρχει δομικο και θεμελιακο αδιεξοδο το οποιο μεχρι σημερα δεν εχει εκλειψει, με αποτελεσμα να τιθεται υπο αμφισβητηση η αποτελεσματικοτητα του μνημονιου και του συνολου των μετρων που λαμβανονται σημερα. Ελπιζω βεβαια να κανω λαθος μεγαλο, και ευχομαι να μην ειναι καθολου ετσι τα πραγματα.

Ας τα παρουμε απο την αρχη.

Στην προσφατη συζητησητου νομοσχεδιου για τα εργασιακα στη Βουλη, ο υπουργος κ. Παπακωνσταντινου απεσυρε διαταξη συμφωνα με την οποια διαγραφονται χρεη 24δις προς το Δημοσιο.  Η διαταξη θα επανελθει τροποποιημενη, με την ευθυνη και την δυνατοτητα διαγραφης να ανατιθεται στο Ελεγκτικο Συνεδριο. Το ποσο αυτο ειναι περιπου το 20% των δανειων που εχομε λαβει προσφατα με το μνημονιο!

Ξεκινω λοιπον με το ερωτημα:

“Πως θα μπορεσουμε να ξεπερασουμε την κριση οταν το Δημοσιο δεν μπορει να εισπραξει αυτα που του χρωστανε;”

Ειναι γνωστο οτι μεχρι σημερα εχουν ληφθει και εφαρμοσθει μετρα κυριως για την περιστολη των λειτουργικων δαπανων του δημοσιου. Σταδιακα βλεπουμε οτι μετρα εφαρμοζονται και στον ιδιωτικο τομεα, με αποκορρυφωση τα εργασιακα, και στοχο τη μειωση του κοστους της εργασιας, αρα (κατα την συλλογιστικη της τροικας)  και την βελτιωση της ανταγωνιστικοτητας των προιοντων και υπηρεσιων.

Πως ομως θα μπορεσουμε να βγουμε απο την κριση, δηλαδη να αποπληρωσουμε τα δανεια μας και να καλυψουμε τα ελλειμματα μας οταν δεν μπορουμε ως κρατος να εισπραξουμε αυτα που μας οφειλουν;

Αυτη η αδυναμια – ανικανοτητα αποτελει κατα την αποψη μου τεραστιο προβλημα και οδηγει μαθηματικα στο αδιεξοδο της κρισης. Γιατι δεν θα μπορεσουμε ποτε να αποπληρωσουμε τα δανεια που εχομε λαβει αν δεν μπορεσουμε να επαναφερουμε τα εσοδα του κρατους στο επιπεδο που πρεπει να ειναι, δηλαδη στο επιπεδο οπου η φοροδιαφυγη εχει περιορισθει σε πολυ μεγαλο βαθμο.

Εξ αλλου η μεχρι σημερα πορεια εφαρμογης μετρων μειωσης του κοστους δεν εχει αποφερει τα αναμενομενα. Ευρισκομεθα μαλιστα και σε ενα σημειο οπου ολα τα πενιχρα οφελη απο την εφαρμογη αυτων των μετρων κινδυνευουν να εξανεμισθουν απο την κοινωνικη αγανακτηση που αυτα προκαλουν στις ευαλωτες και ασθενεις οικονομικα ομαδες.

Ο ερπων λαικισμος που κυριαρχει στον πολιτικο λογο της χωρας μας εχει οδηγησει και στο φαινομενο να θεωρουμε οτι ο ΟΣΕ αποτελει ενα απο τους κυριους λογους της χρεωκοπιας της! Και κατα συνεπεια ενα νοικοκυρεμα του ΟΣΕ θα συμβαλει στη λυση του προβληματος! Παρομοιως και με την απελευθερωση των “κλειστων” επαγγελματων!

Δηλαδη καποιες δευτερευουσες αιτιες – εστιες δημιουργιας του χρεους αναδεικνυονται σε κυριες συνιστωσες του προγραμματος ανακαμψης! Ελεος!

Επανερχομαι στο κυριο σημειο του επιχειρηματος μου: “χωρις αποτελεσματικο και κοινωνικα δικαιο φορολογικο και εισπρακτικο συστημα δεν υπαρχει ανακαμψη”. Τα μεχρι σημερα δεδομενα δεν ειναι θετικα. Φαινεται μεσα στη διαδρομη των τελευταιων 12 μηνων κορυφωσης της κρισης οτι παρολα τα πολλα λογια δεν υπαρχει καμια βελτιωση στην εισπραξη των φορων, ουτε βεβαια και στην φορολογια καθεαυτη.

 Η μεγαλη φοροδιαφυγη πραγματοποιειται απο τους ευπορους και τους πλουσιους. Τα πανηγυριωτικα γιουργια στα ιατρεια 10 μεγαλογιατρων ειναι τοσο πειστικα οσο και τα δακρυα του κροκοδειλου. Επι της ουσιας δεν εχει αλλαξει τιποτε.

Η πολιτικη και η εκτελεστικη εξουσια ειναι αδυναμες μπροστα στο τερας του νεοελληνα νεοπλουτου, που ειναι δημιουργημα της.

Η δε συμπαθης ταξη των νεοπλουτων δημιουργει ενα πανισχυρο προτυπο για ολους τους αλλους, που διερωτωνται ευλογως: “μαλακας ειμαι να παω να πληρωσω, αφου οι ματσωμενοι δεν πληρωνουν;”.

Το συμπερασμα απλο και αβιαστο. Δεν υπαρχει βασιμη ελπιδα βελτιωσης των εισπρακτικων μηχανισμων του κρατους σε βαθμο που απαιτειται για την εξοδο απο την κριση.

Τα μετρα περικοπης των δαπανων δεν μπορουν απο μονα τους να αποδωσουν ολα τα αναμενομενα.

Αδιεξοδο λοιπον και στασιμοτητα, εν τω μεσω της κοινωνικης αναταραχης που προκαλειται απο τα ασθενεστερα οικονομικα στρωματα, που πληττονται αμεσα και αισθητα απο τις περικοπες. Και ειναι βεβαιο οτι η κατασταση των ασθενεστερων στρωματων θα χειροτερεψει, παρασυροντας ισως και καποια μεσαια στρωματα που μεχρι σημερα ηταν σχετικα αλωβητα.

Ο συνδυασμος της κοινωνικης αναταραχης με την ελλειψη αποτελεσματικοτητας των επαχθων μετρων μπορει να οδηγησει σε νεες πολιτικες πρακτικες, και ριζικες ανατροπες των παγιωμενων και εγκατεστημενων δομων, προσωπων, κομματων.  Αν δε υποθεσει κανεις οτι ολα αυτα θα διαδραματισθουν με φοντο την πραγματικη χρεωκοπια της χωρας και την εξοδο απο την ευρωζωνη, τοτε θα μπορουσαμε να μιλησουμε και για νεα πραγματικοτητα. Ιδωμεν…

On Wine and Love – Περι Οινου και Ερωτος

Εισαγωγη

Οινος και Ερως, διδυμο ανικητο.

Δυσκολη η ζωη.

Πιο δυσκολη αν σου λειπει το ενα απο τα δυο.

Ασηκωτη αν σου λειπουν και τα δυο.

Διαβαινω και περισυλλεγω, και ευχομαι Εορτας με Οινο και Ερωτα εις απασες και απαντες.

Ξεκινω με Ευριπιδη, απο την τραγωδια του “Ιφιγενεια εν Αυλιδι”. Συνεχιζω με τον Αθηναίο Αντιφάνη απο τον Δειπνοσοφιστη Β του Αθήναιου,  τον Παλλαδά της Αλεξάνδρειας, και κλεινω με τον Ανδρεα Εμπειρικο.

Ι. Ευριπιδη, Ιφιγενεια εν Αυλιδι (480-406 π.Χ.)

Χορος

Καλοτυχοι που χαιρονται τον ερωτα

με μετρο

και συνεση κρατουν

και τη γαληνια τους καρδια

δεν την χτυπουν παραφορες

οταν διπλες τις σαϊτιες ο χρυσομαλλης Ερωτας

επανω τους καρφωνει –

τη μια χαρα τετρακλωνη

την αλλη συμφορα!

Μη μου τη ριχνεις της συμφορας τη σαϊτια

γλυκια μου Αφροδιτη.

Ας μην ειναι πανεμορφο της κλινης μου το ταιρι

ας ειναι ο ποθος μου γλυκος,

μεραδι ας εχω στις χαρες

κι ας λειπει το περισσιο.

(Μεταφραση Κωστα Τοπουζη, Εκδοσεις Επικαιροτητα)

ΙΙ. Το Αφανερωτο Φανερο (Αντιφανης, Αθηναιος κωμωδιογραφος, 408-334 π.Χ.)

Ο Αντιφανης στον Β Δειπνοσοφιστη του Αθήναιου ακουγεται να λεει:

“Να κρυψει, Φειδια,

ολα τ’αλλα καποιος θα μπορουσε εκτος απο δυο,

το οτι πινει κρασι και τ’οτι μπλεχτηκε σε ερωτα.

Διοτι αυτα τα δυο τα φανερωνουν τα ματια

και τα λογια τους – ετσι οσους τ’αρνουνται

αυτους κυριως… τους κανουν φανερους”

(Μεταφραση Θεοδωρος Γ. Μαυροπουλος, Εκδοσεις Κακτος)


ΙΙΙ. Παλλαδάς (Αλεξανδρεια, 4ος αιωνας μ.Χ.)

Το θανατο χρωστουν ολοι οι θνητοι, και κανεις τους

αν αυριο θα ζει δεν το γνωριζει.

Καλα στο νου σου να το βαλεις, ανθρωπε μου,

και να ευφραινεσαι – δωρο του Διονυσου η ληθη του θανατου.

Τερπου, στο βιο τον εφημερο η Αφροδιτη ας σ’οδηγησει.

Και τ’άλλα όλα, ασε να τα ρυθμισει η Τυχη.

(Συμποτικα Επιγραμματα, Μεταφραση Παντελη Μπουκαλα, Εκδοσεις Αγρα)

ΙV. Ανδρεας Εμπειρικος, Η Μανταλενα (Αθηνα, 1970)

Εγω φιλουσα σαν τρελος την Μανταλενα. Την φιλουσα παντου, στα στηθη, στα μαλλια, στα ματια, που ησαν ολα νοτισμενα απο γλυκιαν αρμυρα, αλλα τη στιγμη που την φιλησα εν τελει, στο στομα, η ηδυτης του φιλιου ητανε τοση, που τα χερια μου γλυστρησαν απο το κορμι της, και επεσα με παφλασμο μεσα στο νερο.

(Γραπτα ή Προσωπικη Μυθολογια, Εκδοσεις Αγρα)

Υ.Γ.1 Η εικαστικη διασταση της σημερινης “Ελληνικης” αναρτησης προερχεται απο τους: Bronzino, Caravaggio, Velazquez, Cabanel, Cezanne.

Υ.Γ.2 Ισως σας ενδιαφερει και η “Συρραφη περι Διονυσου“, μια παλαιοτερα αναρτηση μου.

The poet Nikos Karouzos – Ο Ποιητης Νικος Καρουζος

«άντε μωρέ παλιόκοσμε / που θα κάτσω / να προγραμματίσω»

Ο Ρόντρικ Μπίτον, στην Εισαγωγή στη Νεότερη Ελληνική Λογοτεχνία, σε μια προσπάθεια να κατατάξει τους ποιητές της «μεταπολεμικής γενιάς» σκοντάφτει στον Νίκο Καρούζο: «Από όλους τους ποιητές αυτής της γενιάς, εκείνος που πιθανώς παρουσιάζει τη μεγαλύτερη δυσκολία ως προς την ένταξή του σε κάποια ομάδα είναι ο Νίκος Καρούζος».
Μη καταταξιμος λοιπον ο Καρουζος.
Τον ειπαν ορθοδοξο
Τον ειπαν κομμουνιστη
Τον ειπαν υπαρξιστη
Τελικα μια ταμπελα δεν μπορει να αποδωσει το εργο και την παρουσια του.
Ἡ χρησιμότητα τῆς ἀπειλῆς

Ἔχουν ἀρχίσει νὰ μὲ κυκλώνουν ἐπικίνδυνα οἱ ὧρες.
Ἀκούω τὰ φυλλώματα σήμερα
γίνηκαν ἀνήσυχα χορικά.
Πρέπει νὰ ζήσω τὶς ἀντίστροφες δυνάμεις.
Ὢ καρδιά μου – τρομαχτικότερη σελήνη!

Ποτέ στ’ αλήθεια δεν το ‘μαθα
τι είναι τα ποιήματα …….
Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα.
Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.

“…ήμουνα στους καιρούς της νεότητας αρραβωνιασμένος με την αγωνία. Γιατί βλέπω κάθε εικοσιτετράωρο και πιο καθαρά πως η θρησκευτικότητα είναι ο γάμος με την αγωνία. Και δεν μπορούσε να ήτανε άλλη απ’ το Χριστιανισμό η θρησκεία μου στην Ελλάδα. Και δεν μπορώ να βεβαιώσω τίποτα μέσα μου δίχως την Ορθοδοξία των Ελλήνων…”

Ο Καρουζος εινασι απο την αρχη του βιου υποψιασμενος για το τι τον περιμενει.

Αλλο ομως το βιωμα και αλλο η υποψια.

Καθως το ενα κυμα ερχεται μετα το αλλο, ο ποιητης ορθωνεται σαν κυματοθραυστης που το λεει η καρδουλα του.

Ειναι ασυμβιβαστος, αλλα βαθεια ανθρωπινος.

“Αγωνιώντας κάθε στιγμή να υπάρχει, ο Καρούζος καταργεί τις ψεύτικες αντιπαλότητες για να ορθώσει τις γνήσιες. Στραγγίζει την ποίηση για να την κάνει να πει το ουσιώδες, το τι είναι ο χρόνος και ποια είναι η χρήση του χρόνου. Συνάμα, εμπλέκεται στην περιπέτεια της νύχτας ― γιατί τέτοια πράματα (κακά τα ψέματα) δεν τα λες, δεν μπορείς να τα πεις, αν δεν μπεις στης “άτρωτης νύχτας την νεκροπρέπεια”, αν δεν περιπολήσεις στα χάσματα της ακόρεστης ανασφάλειας, αν δεν γυρίσεις την πλάτη στο “γουδί το γουδοχέρι” του ημερήσιου βολέματος. Ο Καρούζος αρνήθηκε, εσκεμμένα, κάθε άλλοθι. Ανοίχτηκε στο μηδέν, για να το καταργήσει ― να προσπαθήσει, τουλάχιστον. Έζησε στην “πιάτσα”, έγραψε στο “υπόγειο υπερώον” του. Γι’ αυτό και αφέντης του ήταν μονάχα ο Χρόνος, μήτε καν η Γλώσσα. Γι’ αυτό μπόρεσε να πει τα δευτερόλεπτα “κέρματα”, “άμμο”, “κορσέδες της άχρονης διάρκειας”, “φύλλα”, “μικρόβια στα τέρματα των αριθμών”, “κάλυκες”, “σκόνη”, “βέλη σε φαρέτρα”, όπως μας θυμίζει ένα από τα πιο ευαίσθητα κείμενα που αποκρυπτογράφησαν την ποίησή του.”

(Αποσπασμα απο κειμενο του Γιωργου – Ικαρου Μπαμπασακη)

…………

μεταξύ μας Θεέ μου

μεταξύ μας όλα!

ψυχομοναξιά

…………..

“Αγωνία θα πει θυσία των πραγμάτων, ανάγκη γυμνώσεως ως την ανιδιοκτησία των ουρανών, υλική και σωματική και ψυχική. Απ’ την ώρα που γεννήθηκα είμαι χρεωμένος στην αγωνία…”

στο ανύπαρχτο κατατείνω

αδιάφορος και αναντίρρητος


“…στον άγιο αριθμό των ανέργων είμαι πάντοτε μέσα…”

φεύγω απ’ το στόμα μου φεύγω απ’ το μυαλό μου

δεν έχει όρια η κωμωδία της γλώσσας

φεύγω απ’ τα χέρια μου φεύγω απ’ τη στύση.

«Θέλω να πω, δεν είναι κάποιο πνευματικό εποικοδόμημα η μεταφυσική, που μπορούμε να το εξηγήσουμε και να το περιορίσουμε, σύμφωνα με οποιοδήποτε ρεαλισμό, με οποιαδήποτε κοινωνιολογία, με όποια ψυχολογία κι ό,τι άλλο, και τελικά να δείξουμε πως τελειώνουν τα ψωμιά του, αλλά είναι ο βαθύτερος πραγματισμός της υπάρξεως, η βαθύτερη χρήση της ελευθερίας, το εσώτατο κίνητρο, που κατευθύνει στην κλίμακα των απελευθερώσεων έως το θάνατο και τη θέωση … Άρα, λοιπόν, η μεταφυσική αντίληψη δεν είναι παρανόηση της φυσικότητας, μα είναι η αποκορύφωση της φυσικότητας, η δύναμη που κάνει κατόρθωμα τη φυσικότητα και που χωρίς τη λειτουργία της η φυσικότητα σκλαβώνει τον άνθρωπο»

“…ο Νίκος Καρούζος αποτελεί, ιδίως προς το τέλος της ζωής του, την ιδανική ενσάρκωση της ποίησής του: είναι ο άνθρωπος που έχει συνειδητά απογυμνωθεί κάθε υλικότητα και κάθε πνευματικότητα, που έχει κατασιγάσει τις ανθρώπινες ανάγκες και τις ανθρώπινες επιθυμίες, που έχει περιορίσει στο ελάχιστο την επικράτεια του πραγματικού και έχει βυθιστεί με όλο του το είναι στο μηδέν…” (απο το εξοχο αρθρο για τον ποιητη στο ημερολογιο αναγνωσης).
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΒΕΒΑΙΟ ΔΡΟΜΟ
Γεννιέται ο άνθρωπος κι ο ήλιος γίνετ’ αμέσως πάθος
ο ποιητής έχει ένα δρόμο σαν όνειρο μαύρο χαμογελαστό
έχει ένα βέβαιο δρόμο
τόπους-τόπους αγκάθια
τόπους-τόπους ωραία χαλιά
π’ ο άτυχος τα ματώνει.
Κι όταν ο ήλιος πέσει στις θνητές κορφές
αρχίζουν τ’ άστρα. Εκεί του δρόμου η τέλεψη
πάλι μια γέννα μάς προσμένει.

Εκέκραξα

Ήλιε πατρίδα μεγάλη
εσύ ο πλωτός Όνειρος και των πτηνών ευτυχία
των δεινών ο ασσύριος
και στην έρημη γη το μεθυσμένο χόρτο
δράστης της ωραιότητας ο ποιητής.

Τα πάθη μʼ έχουν εύρει στην καρδιά
μέρες και νύχτες είμαι ο σωματικός που λιώνει
σε λαμπερά ποτάμια σε μαύρες φωνές
αγγίζοντας την ηλιόλουστη Ελένη
και μʼ ενʼ αγγελικό σπαθί
τον άρτο της χαράς έχω μοιράσει.
Εδώ είναι σκοτάδι κι όνειρο βαθύ
πέρα της άλλης νύχτας τα μαλάματα.

Ασμα μικρό

Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος.

Είχε συνάξει λίγα φύλλα

ένα κλαδί γεμάτο φως

είχε πονέσει.

Και τώρα χάθηκε…

Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος

αγγίζει νέους ουρανούς

η προσευχή του μάχη.

Εαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο.

Ο ποιητης μεγαλωνει, γηρασκει, καποια στιγμη αρρωσταινει.

Μπαινει στον Ερυθρο Σταυρο και με τα χιλια ζορια βγαζει χαρτι αποριας, μια και ειναι παντελως ανασφαλιστος.

Η συμπαρασταση λιγων καλων φιλων τον σωζει.

Οχι για πολυ.

“Το ποιημα ειναι το οπλο του ανθρωπου οταν τον κυριευει ο τρομος της φυλακισης στον χρονο. ” εγραψε ο ποιητης.

“Ανθρωπος ωσει χορτος αι ημεραι αυτου. Ωσει ανθος του αγρου ουτως εξανθισει”

Ψαλμοι του Προφητου και Βασιλεως Δαυιδ

The Team

Today I want to present some members of the professional team I work with in Romania.

We have been through many difficulties over the last 20 months, but persevered and we stand on our feet today, a lot stronger than before. My assignment in Romania ends in 4 months and I do not know at this stage if I will continue. Thinking about the time past, I wonder what is my major achievement of the period. And I come to the conclusion that it is the re-building of the team. So that it is empowered, more open, more enthusiastic, more committed to what they do, and happier with their work. All of these in my experience start and end with the leadership of the team.

The occasion for the post is the annual team building meeting, which this year took place near Dracula’s castle in Bran, Romania.

This is not really Dracula’s castle, this is Bram Stoker’s castle. In any case, it is the most famous castle in Romania.

Although I start with a trio and then a duette, I would like to think of all other pictures as “portraits”. The portrait brings out some aspects of the person that cannot be seen otherwise. In our case, there were no portrait shooting sessions, I just selected and cropped the persons who seemed to be in portrait mood, even though a lot of things were happening around them. I must confess that by looking at some of the pictures, I saw my colleagues in a different way, because they were able to express themselves differently.

Obviously,  I do not have “portraits” of all the members of the team, only the ones that came out and expressed themselves, but I believe I have a good part of it.

I start with a trio, with Silvia, my most able personal assistant in the middle. On the left Mircea, a new recruit, on the right Mihai, counting a couple of years now.

From three to two: Ana and Ana, inseparable trio with Alina, who somehow managed to miss the photo session.

The newest members of the team, Silvia’s Wellington boots.

Danuc.

Irina.

Marius.

Tanya.

Andrei.

Cristina.

Bogdan.

Roxana.

Eugen.

Sofia.


Cristina

Cristina.

The Team Building itself was a success. There was open and honest communication, plenty of time to mingle, and time to play. But most importantly, I got to know some members of it, in a better way. I hope they can say the same thing about me.

Cy Twombly: The Rose

Cy Twombly is today one of my favorite living painters. He is an American, living in Europe and USA, and I must confess that I was not very impressed by his work, until I visited a year ago the Bandohrst Museum in Munich, Bavaria, where a lot of his paintings are exhibited, along with a few of his sculptures.

In the Brandhorst there is a room with huge canvases depicting roses. It is these pictures that started the process of my reconsideration of Twombly’s work.

Cy Twombly

The paintings in the Brandhorst are untitled, with the word “Roses” in parenthesis following the untitled.

The artist has produced another series of Roses paintings, this time with the relevant title. They were exhibited in the Gagosian Gallery in London in early 2009, with the title “The Rose”.

Untitled (Roses) – Brandhorst Museum, Munich

This is a set of five large panels, with the painter having scribbled over the paint fragments from Rainer Maria Rilke’s poems in the “Les Roses” cycle.

Titian and Twombly: the most youthful of old masters (Jonathan Jones, The Guardian, February 2009)

VI
One rose alone is all roses
and this one: irreplaceable,
perfect, the supple term
surrounded by the text of things.
How, without her and her
intermittent and continual springing forth,
could we ever express
what were our hopes.
The Rose – Gagosian Gallery

VII

Pressing you, fresh bright rose,

against my eyelid closed—

one might say a thousand

superimposed

against my warm one.

A thousand nights’ sleep

against my one pretended sleep

in which I roam

through the scented labyrinth.

The Rose (Detail)

Rose (Rilke’s epitaph)

Rose, oh pure contradiction, delight
of being no one’s sleep under so
many lids

Untitled (Roses) – Brandhorst Museum

IX

Rose, so ardent and so bright

that one should call her

Saint Rose’s Reliquary…,

rose that emits this troubling scent of naked saint.

Rose nevermore tempted, disconcerting

for its internal peace; ultimate lover

so far removed from Eve, from her first awareness—

rose that infinitely possesses the loss.

I was not the only one who was and still is (even more) enthusiastic about Twombly’s work after having seen the rose, titled or untitled.

The quote from the Guardian is indicative.

Twombly is up there, with the old masters!

His hands work the paint, press it against the canvas, the sensation of the whole work is as important as the felling you get from the most minute details.

We are talking about a color master who takes us back to the Venetian School.

Abstract Expressionism comes of age and in a cyclical never ending, almost spiral pattern, joins up with Titian!

The feeling of liberation is immense.

The huge canvases absorb the vicissitudes of the world, filter out the bad stuff and exhume only the aroma of the essence of life.

La vie en rose.

Merci Mr. Twombly.