This is a restaurant in “my” neighborhood in San Sebastian. It is on the steep narrow road that takes you to Monte Igueldo, where rests with the most spectacular view of the Concha Bay the Monte Igueldo Hotel (my house in San Sebastian).
It offers classical Basque cuisine and has a fantastic wine list, more than 100,000 labels are on offer at prices you think you are dreaming with your eyes open.
The clientele is at this time of the year (February) locals who want to enjoy good local food and excellent wine. In addition to the restaurant, there is a separate area for drinking wine.
Thi sis not a fancy restaurant, but the locals in San Sebastian are a demanding lot. So here we have a delicious amuse, fried vegetables and a cheese croquette.
The first dish is artichokes with fresh duck liver. The hollow area of the cylinder has been filled with a light bearnaise sauce. The liver is just divine, it melts in the mouth, full of discrete sweet flavors and juices. The texture is smooth and it surrenders to the slightest movement of the tongue. The artichokes full of gentle acidity, dressed in the light bitterness of its flesh. The sauce acts as a universal agent of redemption, smooths out the contrasting tastes and united we all go to heaven!
The following dish is an act in extreme discretion, as it is the cheeks (kokotxas in Basque) of hake (merluza in Spanish) lightly cooked in olive oil and parsley. The discretion is required when cooking the sensitive velvety flesh as it may disintegrate and break into pieces. thankfully this did not happen in my plate, the cheeks were perfect, the taste of the sea rushing into the mouth cavity, just as the rough waves down the cliff crush against the rocks. The gelatinous pieces had released their gelatin in the sauce, which was balanced and delicious.
The best way to end this meal was a plateau of cheese from the land. I will never learn the names, but I believe that the Basque country produces some of the best cheeses in the world.
12 απαντήσεις στο “Restaurante Rekondo – San Sebastian, Basque Country”
Ετσι μαλιστα! Αυτο ειναι γευμα (οχι τα νεφρρρρρρα) το ενα πιατο καλυτερο απο το αλλο. Τελικα τι παει να πει ΦΑΝΣΥ; Το εστιατοριο, ισως αναλογο με δικο μας ταβερνακι αναλογικα, φαινεται υπεροχο κι απ’εξω κι απο μεσα. Οσο για το φαγητο οι φωτογραφιες μιλανε απο μονες τους. Και συνηγορω οτι οι Βασκοι φιαχνουν απο τα καλυτερα τυρια, κυριως τα κατσικισια. Περφεκτ!
χαιρομαι δεσποιναριον που σου αρεσε!
εχουν και κατι μοσχαρισια τυρια που σε στελνουν! τυφλα να εχει το ροκφορ!
Ευτυχώς που δεν βάλατε και φωτογραφία της υπέροχης παραλίας cocha,να μας στείλετε στον παράδεισο βραδυάτικα και άντε να βρούμε τον εφημερεύοντα άγιο Πέτρο.Στο ράντζο θα τη βγάζαμε!
Ω μον ντιε αυτή η ζελατινώδης σάλτσα!Βουτιά στην παραλία πρώτα και μετά στη σάλτσα!
στη γειτονιά μου την παλιάαα
είχα ένα φίλοοοο
που ήξερε και έτρωγε
στο Σαν Σεμπαστιάαααν
μην ανησυχειτε ρουλα, σας ερχεται και η κοντσα σε ολο της το μεγαλειο! οι φωτο ειναι ετοιμες και τις εχω αφησει να σητεψουν λιγακι
το συστημα βουτια και μπουκια ειναι καλο, κι ακομη καλυτερο με καλη παρεα
Από που να ξεκινήσω αγαπημένε μας?? Απ τις αγγινάρες, το μπακαλιάρο ή τη λίστα κρασιών που φαντάζομαι πως δεν υπάρχει προηγούμενη!! Και ο χώρος οπτικά δείχνει ζεστός,ε???
Πάντως έχετε δάσκαλε ταλέντο πέρα από όλα τ άλλα να περιγράφεται ιδιαίτερα τα πιάτα.Ο τρόπος λιγώνει και κυριολεκτικά σε στέλνει στο παράδεισο!!Bravo!!Θα πω και αυτό όμως.Με γοητεύει ένα δείπνο που τελειώνει με τυριά και πολύ μα πολύ κρασι…..!!
Καλημερίζω το ατελιέ πεινασμένη και εσάς μοναδικέ Μέντορα σας ασπάζομαι:)))))))
κατερινα καλημερα απο το χιονισμενο (!) σαν σεμπαστιαν, πριν απο λιγο σταματησε μια χιονοθυελλα που τα εκανε ολα ασπρα!
χαιρομαι που μπορω να μεταφερω εστω και απο το μπλογκ καποιες ομορφιες και απολαυσεις
για τα τυρια και το κρασι ως επιμυθιο, οπως λενε και οι εγγλεζοι “it takes one to know one!”
παω τωρα στην αγορα να βρω τον μπακαλιαρο! γιατι εχω υποσχεθει κατι!
μπουενας ταρδες!
παρακαμπτοντας τα προκλητικα…εκπληκτικα πιατα…θα μιλησω για μιαν αλλη προκληση….(οχι…δεν θα σιωπησω..!!!)Πως να σας παρακολουθησουμε δασκαλε….εκει που σας ξεραμε στο Βουκουρεστι…μας πετατε μιαν Ισπανια….και μαλιστα χιονισμενη….και..μας ριχνετε σε μια καταθλιψη…που εμας..μας εχουν καρφωσει…στην ρουτινιαρικη Αθηνα μας…. Αυτα ειχα να πω… και ευθυνην ουκ ..εχω…!!!!
Ηλιολουστο χαιρετισμο..!! 🙂 🙂
καθε φορα που ενα ποντικι δραπετευει – εστω και για λιγο – απο το κελλαρι ανοιγει μια χαραμαδα ελπιδας στον κοσμο!
Αχ τι μου θύμησες! Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε στη Βασκία και την τελευταία στιγμή δεν μπόρεσες να έλθεις. Πήγαμε σαν τα ορφανά. Ομως δεν θα ξεχάσω τα kokotxas και κάτι “τορτελίνια” που κολυμπούσαν στο μελάνι της σουπιάς. Αν θυμάμαι καλά το αφεντικό ήταν ταυρομάχος.
Το San Sebastian δείχνει ότι ακόμη υπάρχουν τοπικές κοινωνίες, περήφανες γι αυτό που είναι. Στη κεντρική πλατεία με τα καλοδιατηρημένα κτίρια παίζανε τα παιδάκια ποδόσφαιρο ενώ οι γονείς παίρνανε το απεριτίφ τους με pinxtos (τάπας τις περιοχής). Λίγο παρακάτω διαδήλωση για την απελευθέρωση κρατουμένων της ΕΤΑ. Οι Βάσκοι κατάφεραν και κράτησαν την πιο παλιά γλώσσα της Ευρώπης κάτω από συνθήκες αντίξοες. Ο τόπος τους κρατάει μια ετερότητα έντονη. Αξίζει να πάει και να ξαναπάει κανείς.
Ναι,Μανώλη συνεχίστε και σεις το ανελέητο σφυροκόπημα με….μελάνι σουπιάς,δώστε μας και τη χαριστική βολή με τάπας των περήφανων βάσκων.Καλά λέει η Όρφια,την κατάθλιψη δεν τη γλυτώνουμε!
Κάτι μοσχοβολάει όμως εδώ μέσα,μήπως είναι ο μπακαλιάρος?κάτι καλό θα μας μαγειρεύει ο δάσκαλος!
εσυ εισαι το ενφεν τεριμπλ εν προκειμενω, αφου σου αφιερωσα τις εικονες του σαν σεμπαστιαν! αρα η καταθλιψη μαλλον δεν ανηκει στην ρουλα! αλλα ουτε και στην ορφια, που ειναι τοσον πολυμηχανη και ασταματητο μοτερακι που τα παντα εσαει κατεργαζεται!
κρατηθειτε λιγακι γιατι οι οσμες που μυριζεται ερχονται απο το σαν σεμπαστιαν!
μανωλη δεν το εχω ξεχασει εκεινο το φυστικωμα που με κρατησε στην αθηνα ενω εσεις ταξιδεψατε!
περα απο ολα τα αλλα, το σαν σεμπαστιαν ειναι ο γαστρονομικος παραδεισος!