Posted by Today I present to you three of the female nudes I painted over the last few years. The choice of subject was triggered by a wave of exhibitions on the nude (Nestorideion in Rhodes, Fryssira in Athens).
I start with “Red Sand”, a picture that belongs to Sahara, to the vast emptiness, to the deep contrasts. The girl is Italian, her name Antonella. She is resting after a long day, contemplating the green horizon. She covers with her body a rose given to her by her lover, who is due to arrive at any moment. the anticipation of his arrival fills the young body with adrenalin and joy. Emptiness is temporary.
Red Sand
Width: 100 cm Height: 60cm
Materials: Oil on canvas
In my personal collection
The second picture belongs to the 19th century. The woman in the picture, is proudly announcing to us that Khalil Bey likes her. Her name is Leila and she comes from Iran. She is resting on the pier of the main port of the island of Chios. Bodrum (Halicarnassus) is seen in the background. Khalil Bei is returning to Chios from his trip to Bodrum and Leila is full of expectations. She announces to the world that Khalil Bey likes her and in a sense anticipates that the art patron will take her with him back to Paris.
Khalil Bey likes me
Width: 120 cm Height: 60cm
Materials: Acrylic on canvas
In my personal collection
Khalil Bey was a Turkish diplomat in Paris in the second half of the 19th century. He was an avid collector, and he owned “The source of Life”, the famous Courbet painting that was prohibited from public view, was acquired by Lacan, to end up in one of the bathrooms of his house.
The third picture is a picture of longing. A young woman is naked and watches out from a window.
Alicia
Width: 80 cm Height: 100cm
Materials: Oil on canvas
In private collection
Her name is Alicia and the place is the Spanish port of Ferrol, in the Atlantic. She is married to Pedro, a military naval officer, currently on a mission to Argentina. She goes naked to the window everyday, as Pedro is for a few seconds becoming wind and comes to touch and caress her.
Τα έργα σας αυτά είναι ένας ύμνος στη γυναίκα που τόσο πολύ υμνείτε σε κάθε ευκαιρία και αι κυρίαι του ατελιέ είναι ευγνώμονες τα μάλα!
Είχαμε την τιμή και παλαιότερα να θαυμάσουμε έργα σας από εδώ, μήπως λέω μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να μας καλέσετε και σε έκθεση ζωγραφικής με έργα δικά σας; Μην ξεχνάτε μας υποσχεθήκατε και βιβλίο, μάρτυς μου όλο το ατελιέ. Ωραία ιδέα είναι να γίνει η παρουσίαση του βιβλίου ταυτόχρονα με την έκθεση και είμαι σίγουρη ότι θα ‘ρθούμε άπαντες έστω και πετώντας.
@Γαβριηηηήλ, δεν μπορείτε να πείτε, μεγάλη τιμή και η αναφορά για την έκθεση στο Νεστορίδειον της Ρόδου που προς τιμήν σας το αναδείξατε εκ του μπλόγκεώς σας!
καλή εβδομάδα σε όλο το ατελιέ
ευχαριστω, ευχαριστω, τι να πρωτοκανω ο ανθρωπος!!! ας ξεκινησουμε καλυτερα με το βιβλιο και βλεπουμε…. καλην εσπερα!!!
δηλώ πανευτυχής!
επιφυλλάσσομαι όμως για περαιτέρω σχόλια επί του κυρίως ‘πιάτου’ που μάς ετοίμασε ο Παναθήναιος…
🙂
η ευτυχια σας ειναι ικανοποιηση μου!!!
ομως το κυριως πιατο μου διαφευγει, ισως γιατι δεν μου παει και πολυ φιλοσοφικα…
Yπέροχες!
Με μια ιδιαίτερη αδυναμία στην Alicia.
Πέρα απ’αυτή καθ’ αυτή,κάτι παραπάνω μου λέει το Spanish port και το παράθυρο…
καλως ηλθατε αγαπητωτατη!!! κι εγω εχω αδυναμια στην σπανιολα, τα λιμανια, τα ανοιχτα παραθυρα και τα υγρα δωματια των παληων σπιτιων
Σαν παλιες τροφιμοι του ατελιε του Παναθηναιου, εχουμε κατα καιρους την χαρα και την ευτυχια να θαυμαζουμε τα εργα του. Την γυναικα στο παραυθρο την εχω φυσικα ξαναδει και ειναι απο τα τρια εργα το πιο αγαπημενο μου. Εκεινο που ηθελα να ρωτησω ειναι, επειδη δινετε ονοματα στα μοντελα σας, ητανε οντως μοντελα σας η τις ζωγραφισατε απο μνημης; Κλεινει η εβδομαδα με τεχνη και ομορφια. Την αγαπη μου στο ατελιε!
αν κατάλαβα καλά, θες δηλαδή να σού δώσει.. “ἀποδείξεις καί όνόματα”, κατά το παλαιόν άσμα..
ειναι ολα χαμενα στο ληθαργο της μνημης και της ομιχλης που πεφτει καθε βραδυ πανω απο το λιμανι…
τα ονοματα ειναι πλασματα της φαντασιας μου οπως και οι ιστοριες που συνοδευουν καθε πινακα…
τα μοντελα ειναι φωταγραφημενα
η ζωγραφια γινεται απο τις φωτο
με το καλο να δεχθεις τον ερρικο (με δασεια)
τελικά, δεν το λέτε τυχαία “ατελιέ” το μπλογκομάγαζο του Παναθηνέως! σιγά σιγά ανακαλύπτω με τι σόι μπλόγκερ έχω να κάνω εδώ μέσα!!!
τι ωραία που συμπέσαμε στην μπλογκόσφαιρα λοιπόν!
Εδω συμμετεχουμε Γαβριηλ. Ποσες φορες σχολια μας βρεθηκαν στην κεντρικη αναρτηση. Ποσες φορες δε μαγειρεψαμε, ταξιδεψαμε, σαχλαμαρισαμε. Εδω η φαντασια ξεπερνα τον εαυτο της ηρεμα και ευγενικα. Γινεται ομως πηγη δημιουργιας. Ο Παναθηναιος ειναι ιδιεταιρα αγαπητος σε ολους μας κι εκεινος παλι εχει ιδιεταιρη αγαπη στον καθενα μας. Νομιζω καπου ολοι εχουμε παραμερισει καθε εγωϊσμο και απολαμβανουμε τις στιγμες. Παω τωρα στο παραθυρο να δω τι καιρο εχει! 😛
Εύγε Δέσποινα!
Άρχησες την επαλήθευση.
δεσποινάριον, δεν μπορώ να αναλύσω περαιτέρω την πλακίτσα με το αποσπασματάκι του λαϊκού άσματος. ίσως επειδή δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης. εννοείται πως σαχλαμαρίζουμε και εννοείται πως εφόσον είμαστε εδώ , μάς αρέσει το ατελιέ του οικοδεσπότη, τον οποίον διαβάζοντας ολοένα και περισσότερο τις αναρτήσεις του λέω στον εαυτό μου τι κρίμα που δεν τον είχα ανακαλύψει νωρίτερα.
κάλλιο αργά όμως, παρά ποτέ.
καιρός εδώ : λιακάδα και ζέστη τρελλή.
Gabriel, get in the groove!!!
Είναι χάρμα οφθαλμών αγαπημένε μας οι πίνακες. Παρατηρώντας τους και μένοντας στην Antonella, είχα την εντύπωση πως ήχοι θα ξεχυθούν από ταινία του Π. Αλμοδοβαρ.
Μια τα χρυσάνθεμα της Δέσποινας μια ο ύμνος αυτός Δάσκαλε στη γυναίκα, ομόρφηνε την έναρξη της εβδομάδας.
Καλημέρα με φιλιά στο Ατελιέ
τα σέβη μου:)
κατερινα μου με τα γλυκα σου λογια, χαιρομαι που σου αρεσε !!!
Στο έργο τέχνης η αλήθεια δεν ξεπερνιέται από την φθορά της χρήσης αλλά παγιώνεται, εγκαθίσταται. Και ότι μένει, ότι διαρκεί, ανοίγει ένα ξέφωτο στον κόσμο, στο ξέφωτο φαίνεται ο τρόπος επαλήθευσης της αλήθειας, επανά-ληψης της. Εδώ, στο άνοιγμα του ξέφωτου, στην δημιουργία δηλαδή ενός ορίζοντα επαλήθευσης, κρίνεται το έργο. Εδώ, λαμβάνει χώρα ο αγώνας μεταξύ της απλής εντύπωσης και της παράδοσης, της δημιουργείας προυπόθεσης θέασης ή κοινωνίας.
Το γυμνό είναι ένα δύσκολο θέμα. Μεγάλος ο κίνδυνος εντυπωσιασμού ή απώθησης, το κλείσιμο δηλαδή του ορίζοντα, η συσκότηση, το χάσιμο στη επιφάνεια του έργου ή η φυγή από αυτό, η παραίτηση δηλαδή από επαλήθευση.
Η παρούσα τριλογία θέτει το γυμνό έναντι της απουσίας, της απουσίας του εραστή. Το γυμνό δεν αποκαλύπτεται καθ ευατόν αλλά σαν αναφορά στον απόντα εραστή, που δεν έχει ακόμη έλθει. Το γυμνό τότε φανερώνεται σαν έξοδος, σαν ξεπέρασμα της ατομικότητας, σαν εμπιστοσύνη, σε εκείνον που θα έλθει. Εδώ εδράζεται ο κοινός τρόπος, η ουσία δηλαδή των έργων της τριλογίας. Φωτίζεται ο δρόμος της επαλήθευσης σαν άνοιγμα προς τον άλλον, έκσταση πέρα από την βεβαιότητα της παρουσίας, έκσταση στην οποία μετέχει αποκαλυπτόμενο το πιο βασικό δεδομένο της ύπαρξης, το σώμα.
ευστοχη θεωρηση μανωλη.
Σπεύδω και εγώ να επαληθεύσω το σχόλιο της Δέσποινας και μάλιστα ψάχνοντας μια παλαιότερη συνταγή το ΣΚ, έκανα μια αναδρομή και στα σχόλια που αφήναμε, μας χάρηκα όσο δεν φαντάζεστε και είμαι πολύ ευγνώμων που το ζω. Ο ευγενικός και πολυτάλαντος μαέστρο με πολλά αποθέματα αυτοπεποίθησης είναι και αγαπητός αλλά και γενναιόδωρος.
Έχω να καταγγείλω όμως ότι τα δύσκολα θέματα μας τα έβαλε μεσούσης της θερινής ραστώνης και της απουσίας του Μανώλη στην Κίνα! 🙂
κλαω παραυτα τον μανωλη να αναλαβει δραση για ολα τα θεματα του καλοκαιριου!!!
Αυτήν την εποχή δεν ευκαιρώ. Υπόσχομαι ότι θα επανέλθω.
Μανωλη μου, οι απαιτησεις του ατελιε ειναι απαιτησεις πραγματικες. Και ετσι εκφραζονται. Το ποτε και κατα ποσον θα μπορεσεις να τις ικανοποιησεις ειναι αλλο θεμα.
Σε οτι αφορα εμενα, το αιτημα ετεθη. Τα υπολοιπα θα τα σχολιασει η ιστορια…
Τι ομορφη ζωγραφικη.Φευγει ο νους μακρια και ταξιδευει στο απειρο.
Αγαπησα την κοκκινη αμμο και ζηλεψα την ομορφη Λειλα που ξερει πως την αγαπουν και σε λιγο ταξιδευει για το Παρισι.Θα ηθελα να της ζητησω να με παρει μαζι της αλλα ειναι πολυ αργα πια.
Ποτε πια δεν θα ξαναδω το Παρισι με τη ματια του ερωτευμενου κοριτσιου που ανεβαινει με χτυποκαρδι τα σκαλια για να συναντησει τον αγαπημενο της.
Η τεχνη παντα μιλαει μεσα μας με ενα τροπο μαγικο και ετσι απλα απενοχοποιει και αλαφραινει τη συνειδηση μας.
Σας φιλω ολους πολυ πολυ.
ποτε μην λες ποτε… η ζωη αξιζει γιατι ειναι γεματη αυταπατες και ονειρα που δεν θα τα ξαναδουμε, αλλα μας προστατευουν απο την μονοτονια της καθημερινοτητας και της επερχομενης φθορας
για Κυριακη απογευμα, ωραίο θεμα…
μου αρεσει που το κοσμείς με μικρες ιστοριες…
μπορώ να πω ότι εχεις καλη τεχνική… μου θυμιζουν καποια σωματα του Klimdt, επίσης έχεις ενδιαφεροντα χρώματα…
εχεις κανει καποιο πινακα με πανηγυρι, γιορτη, λουνα παρκ ή κατι τετοιο? θα μου αρεσε να το δω αν υπαρχει…
Ναταλια!!!!
Καθε εικονα, εχει την ιστορια της.
Η επιφαινομενη στατικοτητα της ζωγραφιας αποτελει γονιμο εδαφος για το ταξιδι της φαντασιας.
Ετσι ο πινακας αποτελει περισσοτερο την πορτα εισοδου στο ταξιδι της ιστοριας, παρα κατι αλλο.
Ευχαριστω για τα καλα λογια, οσο για το πανηγυρι δεν το εχω ζωγραφισει ακομη, αλλα ειναι μια εξαιρετη ιδεα, για την οποια σε ευχαριστω, και υποσχομαι οτι ο πρωτος πινακας με θεμα το πανηγυρι, θα ειναι αφιερωμενος σε εσενα!!!!!
thanks…
it is kind of you
… with live colours and joy coming all around the picture…
this should be dynamic not static…
Ναταλια!!!!!
Αναμεινατε εις το ακουστικον σας, καθοσον τρεχομεν και δεν προλαμβανομεν….
Καλημερα!!!!