Posted by One icy morning in December, I flew with Tarom Airlines, the Romanian National Carrier, from Bucharest’s Otopeni Airport to Athens’ Eleftherios Venizelos. This is a sequence of images through the glass of the airplane’s window.
Temperature and weather conditions at the Ottopeni Airport, at the time of departure: -1 C, clear skies, frost on the ground.
The airplane reequired de-icing due to the frosty conditions.
Ground service personnel
The de-icing truck
At Otopeni, after the de-icing.
Taxiing at Otopeni
A fuzzy view of the terminal building at Otopeni Airport
Airborne, over Romanian land
Airbrone, over Bulgarian mountains (it is NOT the sea!)
Airborne, over Northern Greece
Airborne, over Central Aegean Sea
Airborne, near Evoia
Landed!
Flaps down and taxiing
Weather conditions at the Athens Airport at the time of landing: clear skies, 10 C, dry conditions.
All photos were taken with my mobile phone, a Sony Ericsson Xperia X10 mini. A handy and mighty device!
Πολυ ωραια η καταγραφη του ταξιδιου σου! Μ’αρεσε η εναλλαγη απο το βροχερο Βουκουρεστι στην ηλιολουστη Αθηνα …
Η εναλλαγη ειναι παντα ενδιαφερουσα. Μας κραταει ζωντανους και σε εγρηγορση.
Ιπταμενε μου φιλε. Πριν λιγες μερες αποτυπωσα τη Νεβαδα απο ενα παραθυρακι του ερ μπας. Θα σε ειδοποιησω οταν τις δημοσιευσω. Ωραια μας το εδωσες, μια μικρη ιστορια με αρχη ..σασπενς και τελος. Καλο σου Σαββατοκυριακο.
Πολυ θα ηθελα να τη δω την αποτυπωση της Νεβαδα, περιμενω γιγαντιαια τραπουλοχαρτα εν των μεσω της ερημου, μαφιοζικες συμμοριες να κυνηγανε η μια την αλλη, και πολλα μα πολλα ντολλαρς να τα παιρνει ο ανεμος. Εσενα μονο δεν ξερω που περιμενω να σε δω. Μαλλον ειμαι ανοικτος σε εκπληξεις.
Έργο τέχνης μέσα στην αιχμαλωσία της τεχνικής, αιχμαλωσία που εναργέστατα φαίνεται όταν είναι κανείς δεμένος σε μια θέση αεροπλάνου έχοντας αναγκαστικά εμπιστευθεί την ζωή του στην τεχνική. Και όμως οι λίγοι βαθμοί ελευθερίας που απομένουν αρκούν για να αναδείξουν την ίδια την ελευθερία, ελευθερία που κατά τον Sartre έχει ο άνθρωπος ακόμη και στα χέρια του δημίου του. Ελευθερία που σαν μοναδική και ανεπανάληπτη δημιουργική ετερότητα κάνει την τεχνική τέχνη, την λήθη α-λήθεια.
Μανωλη ειναι πολυ ενδιαφερον αυτο που αναφερεις, οτι δηλαδη ο Μαεστρος μεσα απο την ασφυκτικη πιεση της αμεμπτης τεχνικης του βρισκει το χωρο για να αιφνιδιασει και να αναδειχθει με τροπο μοναδικο και ιδιαιτερο. Πολυ περισσοτερο που επιφανειακα το εργο αφορα την φθορα και την ματαιοτητα της ζωης.