Posted by 
Η ΑΡΜΟΝΙΚΑ
Ποίημα του Νίκου Εγγονοπουλου
***
τη μητερα μου θα τηνέ βλεπω μόνο- και πάντα –
νέα κι ωραία
ως ήτο
***
ψηλη ξανθια
με το γλυκο
κι απαλα θλιμμενο της
βλεμμα
***
στέκεται μπρος στον ολόσωμο καθρέφτη:
ελέγχει το άψογο της κομψοτάτης
αμφιέσεώς της
καθως σε λίγο
πρόκειται να βγει
***
(απ’τα στόρια των παραθυρων
γιομιζει το δωματιο
ενα ήρεμο πρωινό φώς)
***
πλάι μια παιδικη μουσικούλα
παιζει ενα τραγουδάκι
χαράς
και γιορτής
HARMONICA
A poem by Nikos Eggonopoulos
***
I will see my mother only – and always-
young and beautiful
as she was
***
tall and blond
with her sweet
and mildly sad
eyes
***
she stands in front of the full body mirror:
she ckecks the perfection of her stylish
attire
as she is about
to go out
***
(from the windows’ shades
the room is full of
a mild day light)
***
nearby child’s music
is playing a song
of joy
and celebration
Το ποίημα αντανακλά με μοναδική απλότητα την απέριττη αρχοντιά της. Καθώς τα χρόνια περνούν η μνήμη δεν βοηθά να θυμηθεί κανείς κάποιον νέο ή ηλικιωμένο, ότι μένει είναι ότι ενώνει τις αναμνήσεις, ότι διέπει νιάτα και γερατειά, είναι η ετερότητα του προσώπου εκείνου που έφυγε.
Μανωλη, ορθα ομιλεις – οπως σχεδον παντα – η ετεροτητα ειναι η σφραγιδα, σε τοσες εικονες, σε τοσες ανακλησεις στιγμων, σε τοσα ταξιδια πισω στον χρονο. Ο ποιητης με την απλοτητα και την αμεσοτητα των λογων του φθανει στον πυρηνα.