I continue to be in the “breaking wave” mood, in spite of the fact that the first autumn rain drops pelted the dry soil since yesterday.
Three and a alf years ago I wrote about Nikos Varverakis’ tavern in New Epidavros.
Today I return to find the same values and, fresh seafood, fresh as ever, and cooked with respect to Nature.
It is only natural to visit Nea Epidavros (a small village 20 km northeast of Palea Epidavros) and Nikos Varverakis’ tavern after a visit to the Theater and the Asclepeion in Palea Epidavros.
The first thing I asked for was the octopus. I remembered that last time I had tasted it simmered in wine and it was delicious.
I was not disappointed. First of all, the octopus was small, which means fished locally. Second, the head was “dirty”, which means untouched, with all the delights of the sea left intact.
This is the reason why seafood is better consumed fresh. Can you imagine eating a frozen octopus with a “dirty” head? I cannot.
However, it is not enough to have a really fresh small octopus. Cooking it is a real challenge, as it can be so easily destroyed.
Nikos is a master in simmering the octopus in wine until it reaches perfection. The sauce was so good, that whatever was left I ate with the fish!
The greens that accompanied the fish were vlita, boiled to perfection, served with real olive oil.
One of the most abused greens, vlita, when fresh and young is so tender that it is usually overboiled and destroyed, losing its colour to a murky muddy green-grey.
Not in Nikos’ tavern. Silky leafs, melting in your mouth, with tasty olive oil that dressed them adequately to the extent that no lemon was needed.
Now to the fish. Nikos recommended – and of course I accepted – fried cod.
Cod fished in the local waters is a small fish, nothing compared to the 5-10 kg fish of the Atlantic.
It is tasty, has very few bones, but it has to be super fresh, otherwise it is no good.
Not to mention the frying. The oil has to be “fresh” because the flavor of the flesh is very subtle. A reused oil can spoil a perfectly good fish.
Not in Nikos’ tavern.
The cod was fried to perfection, and it was so fresh that I could literally see the gelatin flowing out of the fish.
Needless to say, I will – one day – return.
“Except for the times of suffering, as of fear, I would think that the worst moments are those of pleasure because the hope for them and the memory of them, which occupy the rest of our lives, are better and much more pleasant than the pleasures themselves.”
Memorable sayings of Filippo Ottonieri, Giacomo Leopardi
Λυπάμαι που δεν έχω επισκεφθεί “Τα κύματα”!! Οι επιλογές είναι από τις αγαπημένες μου, απλά, λητά, το ελληνικό πιάτο στα κέφια του! Πάντα, Νίκο, αγαπημένε δάσκαλε χαίρομαι την θαλασσινή περι-γραφή σου ,το έχω ξαναπεί και θα το λέω ξανά και ξανά!
Τώρα που διαβάζω για το ,μιαμ μιαμ, λαχταριστό χταπόδι, σκέφτομαι πως έχω υποσχεθεί σε μενα να φιάξω χταπόδι με μυρωδικά και φάβα και όλο το αναβάλω η τεμπέλα!
Υπόσχεση!!
Την καλησπέρα μου αγαπητότατε:)))
Κατερινα, ευχαριστω για την συνεχη ψηφο εμπιστοσυνης. Μια και εισαι ολιγον τεμπελα (κατα ιδιαν ομολογιαν) και εργαζεσαι μονον 18 ωρες την ημερα, η προταση που εχω να σου κανω ειναι να μην μαγειρεψεις εσυ τον οκταποδα, αλλα να εμπιστευθεις τα κυματα. Και την φαβα θα την φερω εγω, σε ταπερακι…
Μας βλέπω σε πουλμανάκι στο τέλος!!!! Στο χειμερινό πρόγραμμα καταγράφεται!! Τη καλημέρα μου και τα σέβη μου;)
Κατερινα, ο σκοπος αγιαζει τα μεσα! Πουλμανακι, τρακτερ, φορτηγαντζα, γουρουνα, αρκει, να παμε και να γυρισουμε! Κρατω την καλημερα και ανταποδιδω τα σεβη και μια καλησπερα.
Το παραδέχομαι ότι μπερδεύτηκα λίγο με τη Νέα-Παλιά-Αρχαία Επίδαυρο και τα θέατρα! 🙂
Πριν από 13 χρόνια περάσαμε από την Παραλία της Νέας Επιδαύρου… θυμάμαι την άμμο, που μου φάνηκε μαύρη σχεδόν, το μόλο, όπου κάποιος νεαρός χτύπαγε έναν “υποψήφιο” για το πρώτο πιάτο, το οποίο περιγράφεις κι ήταν ο υιός μου, που έπαιζε ανέμελα στην άδεια παραλία, σαν το παιδάκι που έχεις τραβήξει… υπήρξε μια μόνο ταβέρνα τότε στην παραλία, όπου και φάγαμε … αυτήν περιγράφεις;
Στην Παλιά Επίδαυρο νομίζω είναι το μικρό θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου … πίσω από ένα ροζ-κόκκινο βαμμένο (τότε) σπίτι, το οποίο παρά τη μεγάλη απόσταση από την Κέρκυρα, μου έφερε στο νου το “Η οικογένειά μου και άλλα ζώα” …. τότε έκαναν ακόμη ανασκαφές κι από τον φράχτη δεν είδα αν είχε κι εκεί Ασκληπιείο… (έχει;;)
Ή μήπως η (δεύτερη) φωτό είναι από το Ασκληπιείο Αρχαίας Επιδαύρου (με το μεγάλο αρχαίο θέατρο), κοντά στο Λυγουριό;
Διαβάζοντας την ανάρτηση τα πεθύμησα … τα μέρη εκείνα, τις γεύσεις…
Προσωπικά δε θα ήμουν τόσο απόλυτη όσο ο Λεοπάρντι στην εκτίμησή του (“worst”). Η ανάλυσή του φαίνεται σωστή, η ερμηνεία όμως….
Ας πούμε απλά ότι έχω κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με το τελικό του συμπέρασμα.
Με το γεύμα που έχεις σερβίρει (ξανά) στους αναγνώστες σου – καθόλου!!
Καλως τηνα την ταξιδιωτισσα…. Η δευτερη φωτο και η τελευταια ειναι απο το Ασκληπιειο, διπλα στο Αρχαιο Θεατρο.
Η ποιηση και η γλωσσα εχουν την ομορφια (περαν της αισθητικης) οτι προκαλουν περισσοτερη ποιηση και περισσοτερο Λογο.
Ετσι λοιπον ειμαι πανευτυχης που η αποψη του Λεοπαρντι τιθεται υπο συζητηση.
Εγω την διαβαζω ποιητικα.
Και ρομαντικα.
Αρα με πληρη ανοχη στην υπερβολη, την οποια δεν λαμβανω κυριολεκτικα, αλλα σαν μια κατασταση της στιγμης, που μπορει και να επαναληφθει.
Αυτο που τωρα ειναι το χειροτερο, αυριο μπορει να ειναι απλα ενα κακο, ή ενα οχι καλο.
Οσον αφορα την γαστρονομικη πλευρα, μπορουμε και εκει να συζητησομε, με ή και χωρις επιφυλαξεις.
Εξαλλου το ζητουμενο δεν ειναι μια αποδοχη, αλλα το αυθεντικο βιωμα.
Ο,τι και να σημαινει κατι τετοιο.