1. Δεν μπορώ πια να ακούω παραπομπές σε ποίηση και ποιητές από πολιτικά πρόσωπα. Αποτελεί κανιβαλισμό του ελάχιστου πολιτισμού που μας απέμεινε. Διαρκές έγκλημα.
2. Δεν μπορώ πια να ακούω για τους μπαμπούλες που είναι κρυμμένοι πίσω από τα σκηνικά της ελληνικής τραγωδίας (μεγαλοεκδότες, κεφαλαιούχοι, μεγάλα συμφέροντα, και άλλα σχετικά) και ετοιμάζονται να ατιμάσουν την τίμια πλην άπειρη κορασίδα που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ.
3. Κάθε αναφορά σε “εθνική κυριαρχία” προϋποθέτει ότι ο ακροατής είναι ολοκληρωτικά και αθεράπευτα ηλίθιος.
4. Δεν μπορώ πια να ακούω αβάσιμες αναφορές σε ένα καλύτερο μέλλον. Τα δεδομένα είναι τόσο άσχημα που η Ελλάδα, όπως είναι σήμερα τα πράγματα, απλά μπαίνει σε μια περίοδο χάριτος που δεν θα διαρκέσει πολύ.
5. Δεν ανέχομαι να διαδραματίζονται όλα αυτά τα τραγικά για τη χώρα και ένας από τους μεγάλους αρνητικούς πρωταγωνιστές να κάθεται στο σπίτι του, να εισπράττει τη βουλευτική του αποζημίωση και να κάνει μώκο. Το ότι έκανε στρατηγική συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ και έκανε τον στενό του συνεργάτη ΠτΔ προφανώς του δίνει συγχωροχάρτια για όλα όσα έπραξε.
6. Το ότι δεν έχουμε σωτηρία προκύπτει ακριβώς από το σημείο 5. Η αντιπολίτευση που θα γίνει Κυβέρνηση το 2019 και που σήμερα βάλει κατά του ΣΥΡΙΖΑ (ορθά) για μια σειρά από σφάλματα, δεν κάνει ούτε και θα κάνει ποτέ τίποτε για τον “εν αργία” πρώην πρωθυπουργό,σπλάγχνο από τα σπλάγχνα της, γιατί είναι δικός της. Θα κυνηγήσει τον Βαρουφάκη, αλλά όχι τον Κώστα Καραμανλή. Για το λόγο αυτό και δεν έχουμε λυτρωμό. Δεν έχουμε θεσμούς,δεν έχουμε αρχές, είμαστε του δόγματος “ότι αρπάξει ο κώλος μας, και αύριο βλέπουμε”.
7. Οι Ευρωπαίοι “σύμμαχοι” μας έχουνε πάρει χαμπάρι και το μόνο που τους νοιάζει τώρα είναι να φαίνεται ότι τα πράγματα πάνε καλά. Το “φαίνεσθαι” και μόνο. Στα 8 χρόνια των μνημονίων δεν έγιναν οι απαιτούμενες μεγάλες επενδύσεις για να ανατραπεί η καθοδική πορεία της οικονομίας και να δημιουργηθούν δουλειές για τον κόσμο. Οι δανειστές μας το μόνο που έκαναν με επιτυχία είναι να μεταφέρουν τα δάνεια της Ελλάδας από τον ιδιωτικό τομέα (τις τράπεζες τους) στον δημόσιο τομέα και να σταματήσουν την επέκταση του ελληνικού δημόσιου τομέα.
8.Η μετανάστευση των νέων θα συνεχιστεί. Δεν υπάρχουν δουλειές στην Ελλάδα,ούτε και θα υπάρξουν, απλά επειδή ο μεγάλος εργοδότης του παρελθόντος,το Δημόσιο, είναι νεκρό πια, δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο αυτό,και ο ιδιωτικός τομέας είναι ασθενικός και χωρίς μεγάλες μονάδες που θα δώσουν πολλές δουλειές.
9.Επειδή δεν είμαι πολιτικός, κλείνω με ποίηση Νίκου Γκάτσου:
“Πού πήγες Αφρούλα του ονείρου λουλούδι, πού πήγες Ελένη,
κρυφές αμαρτίες της άχαρης μέρας, το φως δεν ξεπλένει,
μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες,
στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι σαν στρείδια, σαν βδέλλες,
για ένα τριάρι, για λίγη βενζίνα για μια φασολάδα.
Πώς τα `κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα. ”
(Ελλάδα, Ελλάδα,1979)