Syrrako, Tzoumerka, Epirus, Greece – Συρράκο, Τζουμέρκα, Ήπειρος, Ελλάς

Syrrako, Tzoumerka, Epirus, Greece – Acrylic on canvas – 120 cm (l), 90 cm (h) @ Nikos Moropoulos

My most recent painting is the village of Syrrako in Tzoumerka, Epirus, Greece. I used acrylic paints on canvas. Dimensions are 120 cm (length) by 90 cm (height).

Ο πιο πρόσφατος πίνακας που ζωγράφισα με ακρυλικά σε καμβά είναι το χωριό Συρράκο στα Τζουμέρκα  της Ηπείρου. Οι διαστάσεις είναι 120 εκ. (μήκος) επί 90 εκ. (ύψος).

Syrrako – detail

 

The Monastery of the Vlacherna Madonna, near Arta, Epirus, Greece – Η Μονή της Παναγιάς της Βλαχέρνας, κοντά στην Άρτα

Η Μονή της Παναγιάς της Βλαχέρνας βρίσκεται στο χωριό Βλαχέρνα λίγα χιλιόμετρα από την πόλη της Άρτας.

Η μονή ιδρύθηκε στις αρχές του 10ου αιώνα. Ο ναός κτίσθηκε ως τρίκλιτη θολωτή βασιλική και στα μέσα του 13ου αιώνα (1250-1260) ανακατασκευάστηκε απ’ τον (ή επί) Μιχαήλ Β΄ και μετασκευάστηκε σε τρουλλαίο. Στο νέο κτίσμα ενσωματώθηκαν υλικά και ολόκληρα τμήματα τοίχων απ’ τον αρχικό ναό…. ο νάρθηκας προστέθηκε λίγο αργότερα, δηλαδή στο τέλος του 13ου αιώνα, ενώ το κωδωνοστάσιο που είναι ενσωματωμένο στη δυτική πλευρά, είναι πολύ νεότερη προσθήκη (19ος αιώνας). (Από το σχετικό άρθρο της Περιφερειακής Ενότητας Άρτας)

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Όμως ο ναός δεν είναι μόνο ένα εκκλησιαστικό μνημείο.

Είναι και το μαυσωλείο του Δεσπότη (Ηγεμόνα) της Ηπείρου Μιχαήλ Β΄ Κομνηνού Δούκα (1230 – 1271). Στο ναό αναπαύονται και δύο από τους γιους που απέκτησε ο Μιχαήλ Β’ με την γυναίκα του Θεοδώρα (1210 – 1280), που έγινε οσία. Η Αγία Θεοδώρα είναι η πολιούχος της Άρτας.

Λέγεται ότι ο Δεσπότης Μιχαήλ Β’ ανακατασκεύασε το ναό σαν ένδειξη μετανοίας για την έκφυλη ζωή του, που τον αποξένωσε από την σεμνή και πιστή γυναίκα του Θεοδώρα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Το Δεσποτάτο της Ηπείρου ιδρύθηκε από τον Μιχαήλ Α΄ Δούκα το 1204, μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους. Το Δεσποτάτο κατέρρευσε το 1449, οπότε η Άρτα κατελήφθη από τους Οθωμανούς.

Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν ο ναός συμβολίζει την περίοδο του Δεσποτάτου, στην οποία κτίσθηκαν και τα περισσότερα από τα σωζόμενα βυζαντινά μνημεία της Άρτας.

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Η κυρία είσοδος του ναού σήμερα είναι εμφανώς μικρότερη σε πλάτος από ότι ήταν παλαιότερα.

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Η τοιχοποιία παραπέμπει στην αρχαία Νικόπολη. Είναι κάτι που το έχω δει και σε άλλους ναούς της περιοχής, που χτίστηκαν με υλικά από τα τείχη της αρχαίας πόλης.

Κίονας με ζωγραφιστό μάρμαρο στο εσωτερικό του ναού.  Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Το σωζόμενο ξύλινο τέμπλο είναι ζωγραφισμένο και φέρει στο κέντρο του τον Σταυρό της επόμενης εικόνας.

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Το πάνω μέρος του τέμπλου φαίνεται στην εικόνα που ακολουθεί.

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Οι δύο εικόνες που ακολουθούν ευρίσκονται στο ξύλινο τέμπλο του ναού.

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Βασίλισσα ή Παναγία Ένθρονη, από τη Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Στον θόλο κυριαρχεί ο Παντοκράτωρ.

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Οι τοιχογραφίες είναι σε κακή κατάσταση, και κάποιες ευρίσκονται σε φάση συντηρήσεως.

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Όπως φαίνεται στην παραπάνω εικόνα, με την αφαίρεση στρώματος κονιάματος αποκαλύφθηκαν οι τοιχογραφίες του ναού.

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανομοιότητα των δύο κιόνων.

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Η προσθήκη κονιαμάτων έγινε σε εκτεταμένο βαθμό στο παρελθόν, όπως φαίνεται και στην ανωτέρω εικόνα.

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Στο αυτό το κομμάτι τοιχογραφίας φαίνεται η λιτάνευση της ιεράς εικόνας της Παναγίας Οδηγήτριας στην Κωνσταντινούπολη κατά το βυζαντινό τυπικό.

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Η μονή σήμερα λειτουργεί και διαθέτει πλήρως ανακαινισμένα κτήρια.

Μονή Παναγίας Βλαχέρνας Άρτας. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι σε όλη τη διάρκεια της επίσκεψης μου μέρα μεσημέρι δεν υπήρχε άλλος επισκέπτης στη μονή ή/και τον ναό. Είναι σα να  αφήνουν τον Μιχαήλ Β’ να αναπαύεται μόνος του, δίπλα στους δύο γιους του.

Η επίσκεψη μου στην εκκλησία της Αγίας Θεοδώρας στην  Αρτα ήτανε μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Το σίγουρο είναι ότι η Αγία Θεοδώρα λατρεύεται στην κυριολεξία από τους ντόπιους. Ίσως γι αυτό και αφήνουν το Μιχαήλ Β’ στην αιώνια μοναξιά του.

Church of Chrysospiliotissa, Kato Graikiko, Tzoumerka, Greece – Μονή Χρυσοσπηλιώτισσας, Κάτω Γραικικό, Τζουμέρκα

Στο Κάτω Γραικικό Τζουμέρκων, στην κοινότητα Γουριανά υπάρχει μια χωμάτινη διαδρομή (περίπου 3 χιλιόμετρα) που σε πηγαίνει στη Μονή Χρυσοσπηλιώτισσας.

Μονή Χρυσοσπηλιώτισσας, Κάτω Γραικικό, Τζουμέρκα, Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Σήμερα υπάρχει μόνο η εκκλησία, χτισμένη στον χώρο που παλιά ήταν το μοναστήρι. Φθάνοντας στον χώρο, η πινακίδα σε στέλνει σε μια κατωφέρεια που στο βάθος της βρίσκεται ο ναός.

Μονή Χρυσοσπηλιώτισσας, Κάτω Γραικικό, Τζουμέρκα, Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Υψόμετρο περίπου 900 μέτρα, καταπράσινα όλα. Η εκκλησία είναι μονόκλιτη σταυρεπίστεγη θολωτή βασιλική με τρούλο, ο πιο διαδεδομένος τύπος ηπειρωτικού ναού κατά την Τουρκοκρατία.

Μονή Χρυσοσπηλιώτισσας, Κάτω Γραικικό, Τζουμέρκα, Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Η εκκλησία χτίστηκε τον 11ο αιώνας, καταστράφηκε κάποια στιγμή, και – όπως δείχνει η αναμνηστική πλάκα – ξαναχτίστηκε το 1663.

Μονή Χρυσοσπηλιώτισσας, Κάτω Γραικικό, Τζουμέρκα, Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Ο βράχος αγκαλιάζει την εκκλησία, και αφήνει ένα μικρό πέρασμα για να φτάσει ο επισκέπτης σε ένα κοίλωμα όπου κατά την παράδοση βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας που εδωσε το όνομα της στην μονή.

Μονή Χρυσοσπηλιώτισσας, Κάτω Γραικικό, Τζουμέρκα, Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Σήμερα στην εσοχή υπάρχουν εικόνες προσφορές των πιστών. Οι τοιχογραφίες του ναού έγιναν το 1801.

Μονή Χρυσοσπηλιώτισσας, Κάτω Γραικικό, Τζουμέρκα, Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Δεν υπάρχει καμπαναριό, μόνο αυτό το λιτό σήμαντρο με την καταπληκτική θέα απέναντι.

Μονή Χρυσοσπηλιώτισσας, Κάτω Γραικικό, Τζουμέρκα, Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Θέα από τη Μονή Χρυσοσπηλιώτισσας, Κάτω Γραικικό, Τζουμέρκα, Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Το τοπίο είναι μαγευτικό. Η ηρεμία σε καθηλώνει.

Αξέχαστη επίσκεψη.

Δείτε επίσης τα ακόλουθα άρθρα για τα Τζουμέρκα:

Μιχαλίτσι

Ροδαυγή

 

 

 

 

 

 

 

Michalitsi, Tzoumerka, Greece – Μιχαλίτσι, Τζουμέρκα

Βολτάροντας στα Τζουμέρκα, πέρασα από ένα χωριό που το λένε Μιχαλίτσι.

Ήτανε πρωί, ο ήλιος έλαμπε, κι ο οργανισμός μου ζητούσε ένα ωραίο καφέ.

Μόλις φτάνω στην μικρή πλατεία παρκάρω, και βγαίνω.

Μιχαλίτσι, Κεντρική Πλατεία – Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Το πρώτο που με εντυπωσίασε είναι ότι το καμπαναριό της εκκλησίας είναι στο κέντρο της πλατείας, και όχι δίπλα στην εκκλησία. Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου χτίστηκε το 1870 από τους ντόπιους μάστορες. Το χωριό ήτανε ένα από τα μαστοροχώρια της Ηπείρου.

Μιχαλίτσι, Κεντρική Πλατεία -Το καμπαναριό. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Το καμπαναριό στέκει μοναχό στη μέση της πλατείας, και είναι εντυπωσιακό.

Μιχαλίτσι, Κεντρική Πλατεία -Το Κρυφό Σχολείο. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Δίπλα το καφενείο, ταβέρνα, ξενώνας “Το Κρυφό Σχολείο”. Πέτρινο, πεντακάθαρο, με μαυροπίνακα ενημερωμένο και με όλα τα καλά. Εκεί θα πιώ και τον καφέ μου. Παραγγέλνω τον καφέ και  ακολουθεί η στοχομυθία.

ΕΓΩ: “Έχετε ωραία εκκλησία εδώ.”

“Εκκλησία έχουμε, κόσμο δεν έχουμε.”

Μιχαλίτσι, Κεντρική Πλατεία -Καφεπαντοπωλείον Μιχαλιτσίου. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Η λιτή απάντηση με χτύπησε κατακούτελα. Κοίταξα απέναντι, σε ένα ισκερό μέρος κάτω από τα δέντρα, καθόντουσαν μια παρέα από ηλικιωμένους άντρες και παίζανε χαρτιά. Όλοι ντυμένοι καλοκαιρινά αλλά με επιμέλεια, σιδερωμένο παντελόνι, πουκάμισο, παπούτσι και κάλτσα.

Το καφεπαντοπωλείον Μιχαλιτσίου παραδίπλα ενοικιάζεται. Απόλυτη ησυχία.

Μιχαλίτσι, Κεντρική Πλατεία -Ηρώον Μιχαλιτσίου. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Δίπλα στους χαρτοπαίκτες το Ηρώο του χωριού, αφιερωμένο στους νεκρούς των πολέμων 1912 – 1922.

Μιχαλίτσι, Κεντρική Πλατεία -Προτομή Δημητρίου Γ. Κοσμά. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Κοντά στο ηρώο βρίσκεται η προτομή του Δημητρίου Γ. Κοσμά, Δασκάλου, Ακροναυπλιώτη που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το Μάιο του 1944 στην Καισαριανή. Με αυτή την αφορμή διάβασα για τους Ακροναυπλιώτες. Ήτανε κομμουνιστές που φυλακίστηκαν από τον Μεταξά. Με την έναρξη του πολέμου το 1940 δεν αφέθηκαν ελεύθεροι, παρόλο που ζήτησαν να πάνε να πολεμήσουν.  Παραδόθηκαν στους Γερμανούς από την κατοχική Κυβέρνηση και το 1943 μεταφέρθηκαν στο Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου,από όπου έκαναν το τελευταίο τους ταξίδι για την Καισαριανή.

Αργότερα έμαθα ότι το Μιχαλίτσι είναι δύο κοινότητες, μία βόρεια και μια νότια. Εγώ επισκέφθηκα τη νότια. Η απόσταση ανάμεσα στις δύο πλατείες είναι περίπου 3 χιλιόμετρα.

Τέλειωσα τον καφέ μου κι αποχώρησα.

Στο δρόμο σκεφτόμουνα πόσο διαφορετικό είναι το Μιχαλίτσι από τη Ροδαυγή.

Στη Ροδαυγή είχε κόσμο, είχα ανοιχτά μαγαζιά, είχε ζωή. Το Μιχαλίτσι ήτανε ήσυχο, μα πολύ ήσυχο. Ακόμη και οι χαρτοπαίζοντες δεν κάνανε θόρυβο.

Δείτε επίσης τα ακόλουθα άρθρα σχετικά με τα Τζουμέρκα:

Ροδαυγή

Μονή Χρυσοσπηλιώτισσας, Κάτω Γραικικό

 

 

 

 

 

 

Rodavgi, Tzoumerka, Epirus, Greece – Ροδαυγή (Νησίστα), Τζουμέρκα

Ροδαυγή (Νήσιστα) Μερική άποψις – Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Η Ροδαυγή είναι ένα υπέροχο χωριό στα Τζουμέρκα, 24 χιλιόμετρα βόρεια από την Άρτα.

Το παλιό του όνομα είναι Νησίστα, το Ροδαυγή είναι πρόσφατο, ονομάστηκε έτσι το 1962. Ο ιστοχώρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Ροδαυγής αναφέρει ότι “Στους αρχαίους χρόνους έφερε την επωνυμία Αθήναιον.”

Βρέθηκα στη Ροδαυγή πηγαίνοντας από την Άρτα στο Προσήλιο, και κάθισα να πιω ένα καφέ.

Το χωριό είναι χτισμένο σε μια υπέροχη πλαγιά, έχει υψόμετρο 740 μέτρα (πλατεία) και οι μόνιμοι κάτοικοι είναι περίπου 200. Στο καφενείο μίλησα με κάποιους από αυτούς. Ακολουθεί περίληψη της σύντομης συζήτησης, σε ερωταπαντήσεις.

ΕΓΩ: “Από που προέρχεται η ονομασία Νησίστα;”

“Μάλλον είναι Σέρβικη.”

ΕΓΩ: “Πόσοι είναι οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού;”

“Πάνω κάτω 200. Όμως δεν έχουμε νέους. Οι νέοι έχουνε φύγει.”

ΕΓΩ: “Εσείς τι δουλειά κάνετε;”

Συνταξιούχοι και εγώ και η σύζυγος. Πριν ήμουνα τουβλάς στα Γιάννενα. Στις καλές μέρες είχα επτά τεχνίτες στο συνεργείο μου. Τώρα δεν κινείται τίποτε.

ΕΓΩ: “Ποια είναι η οικονομική κατάσταση εδώ; ”

Εμείς εδώ ζούμε με 200 Ευρω το μήνα. Ευτυχώς, γιατί το περίσσευμα πηγαίνει στα παιδιά και τα εγγόνια που έχουνε μεγάλες ανάγκες.

ΕΓΩ: “Που κατοικούν τα παιδιά και τα εγγόνια;”

Στα Γιάννενα.

ΕΓΩ: “Ποιες ήτανε οι κύριες δουλειές για τους κατοίκους στο παρελθόν;”

Το χωριό έβγαζε καλούς κτιστάδες. Άλλοι γινόντουσαν χωροφύλακες, άλλοι δάσκαλοι.

ΕΓΩ: “Είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το μέλλον;”

Ο κ. Τσίπρας που είναι από εδώ κοντά μας είχε δημιουργήσει μεγάλο ενθουσιασμό. Τώρα είμαστε μουδιασμένοι.

ΕΓΩ: “Καλό καλοκαίρι”

Επίσης.

Ροδαυγή: Η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Στη Ροδαυγή υπάρχει από το 1804 μια καταπληκτική εκκλησιά, η “Αγία Παρασκευή”.

Είναι χωρίς υπερβολή το καμάρι του χωριού.

Ροδαυγή: Η βρύση δίπλα στη σκάλα της εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής. Φωτο: Νίκος Μορόπουλος

Και οι κάτοικοι που μετανάστευσαν στη Βόρεια Αμερική δεν το ξεχνάνε το χωριό τους, όπως δείχνει και η υπέροχη πέτρινη βρύση δίπλα στα σκαλιά που οδηγούν στο ναό.

Η Ροδαυγή έχει λαογραφικό μουσείο, πολιτιστικό σύλλογο και σύλλογο γυναικών. Όλα σημάδια αγάπης των κατοίκων που διατηρούν την ταυτότητα του χωριού.

Η μικρή κοινότητα μπορεί να προσφέρει στον επισκέπτη όλες τις μικρές ανεκτίμητες χαρές και ανέσεις.

Υπάρχουν ξενώνες, καφενεία-ουζερί, ταβέρνες-ψησταριές, πρατήριο άρτου, παντοπωλείο, και χειροποίητα κοσμήματα.

Τα τοπικά προϊόντα είναι τσίπουρο, μέλι, κάστανα, μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού, ρίγανη, και καρύδια.

Φεύγοντας από την Ροδαυγή, έχω την επιθυμία να ξανάρθω.

Δείτε επίσης τα ακόλουθα άρθρα σχετικά με τα Τζουμέρκα:

Μιχαλίτσι

Μονή Χρυσοσπηλιώτισσας, Κάτω Γραικικό

 

 

 

 

 

 

 

 

Monastery of the Life-giving Spring near Metsovo, Greece – Μονή Ζωοδόχου Πηγής, Ανθοχώρι Μετσόβου

Monastery of the Life-giving Source, near Metsovo, Greece. Μονή Ζωοδόχου Πηγής, Ανθοχώρι Μετσόβου. Photo: Nikos Moropoulos 2017

Το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής βρίσκεται στη θέση Κόκκινο Λιθάρι, στους πρόποδες του όρους Περιστέρα, κοντά στο χωριό Ανθοχώρι, 10 περίπου χιλιόμετρα από το Μέτσοβο.

Οι ντόπιοι το λένε  “Μονή της Κιάτρα Ρόσια”, που στα βλάχικα σημαίνει η Μονή της Κόκκινης Πέτρας.

Χτίστηκε τον 17ο αιώνα και ανακαινίστηκε το 1732.

The monastery is built in the “Red Stone” area, near the Anthochori village, 10 km away from Metsovo, on the slopes of Mountain Peristera.

It was built in the 17th century and renovated in 1732.

Monastery of the Life-giving Source, near Metsovo, Greece. Μονή Ζωοδόχου Πηγής, Ανθοχώρι Μετσόβου. Photo: Nikos Moropoulos 2017

Η τοποθεσία είναι τόσο επιβλητική, που ο επισκέπτης αισθάνεται ότι ευρίσκεται σε άλλο κόσμο.

Μια επίσκεψη αξίζει και μόνο για αυτό.

Δυστυχώς η μονή δεν λειτουργεί σήμερα. Καταστράφηκε το 1820 από Οθωμανικά στρατεύματα καθ’ οδόν προς τα Ιωάννινα και εγκαταλείφθηκε το 1927.

The location and setting are magnificent and a visit is worthwhile only to experience the serenity and the glory of the landscape, as well as the harmony between the builds, the church, and the environment.

The monastery is closed today. It was destroyed back in 1820 by Ottoman troops on their way to fight Ali Pasha in Ioannina and was abandoned in 1927.

 

Monastery of the Life-giving Source, near Metsovo, Greece. Μονή Ζωοδόχου Πηγής, Ανθοχώρι Μετσόβου. Photo: Nikos Moropoulos 2017

Λένε ότι από εκεί περνούσε ο κιραζής (ή κερατζής) Ρόβας ο Γιαννιώτης όταν πήγαινε στη Βλαχία (σημερινή Ρουμανία), με τα 100 αλογομούλαρα του.

Σχετικό είναι το δημοτικό τραγούδι: «Κίνησε ο Ρόβας κίνησε για τη Βλαχιά να πάει…»  (1)

Η λέξη κιρατζής προέρχεται από το τουρκ. kiraci, που ετυμολογείται από το kira, αραβικής αρχής, και σημαίνει «ενοικιάζω». Στον χώρο των βαλκανικών γλωσσών έχουμε: αλβαν. kiragi, σερβ. και βουλγ. kiragija, ρουμ. chiragiu «καραγωγέας» και chiragelic «επάγγελμα καραγωγέα», ενώ chiriash «ενοικιαστής» και inchiria «ενοικιάζω». (1)

The location is on the old Epirus – Thessaly – Vlachia (today’s Romania) route of horse and mule caravans.

Three pictures on the facade of the Church. Monastery of the Life-giving Source, near Metsovo, Greece. Μονή Ζωοδόχου Πηγής, Ανθοχώρι Μετσόβου. Photo: Nikos Moropoulos 2017

“Αρχιτεκτονικά ανήκει σε παραλλαγή του αγιορείτικου τύπου, δηλαδή είναι σταυροειδής εγγεγραμμένος ναός με τρούλο και έχει δύο κόγχες (χορούς), μία σε κάθε πλαϊνό τοίχο. Στην είσοδό του σχηματίζεται χαγιάτι, ενώ το ιερό καταλήγει εξωτερικά σε πεντάπλευρη αψίδα, επάνω από την οποία παριστάνεται μέσα σε κόγχη η Ζωοδόχος Πηγή, πλαισιωμένη από τις μορφές των αρχαγγέλων και τέσσερα εντοιχισμένα πινάκια.Στο ανατολικό της αέτωμα υπάρχουν τρείς εξωτερικές εικόνες, η Παναγία και δύο Αρχάγγελοι. ” (2)

Κατά πάσαν πιθανότητα φιλοτεχνήθηκαν τον 19ο αιώνα.

On the facade of the Church, there are three pictures, the Holy Mother, and two Archangels, dating back to the 19th century.

 

 

Πηγές

(1) Βλάχοι-Αρμάνοι Κιρατζήδες Αγωγιάτες

(2) Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής (Μονή της Κόκκινης Πέτρας) Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών

Its Kale: The southeastern Citadel in the Castle of Ioannina in Greece

Inside the Its Kale gate – Looking north to the Aslan Pasha Mosque. Photo: Nikos Moropoulos

In a previous post, I wrote about the northeastern citadel inside the castle of Ioannina, in the northwestern region of Epirus in Greece. Today I continue with the southeastern citadel, which is known as “Its Kale”, which in Turkish means the inside castle.

Ali Pasha’s Grave – Its Kale – Ioannina Castle, Greece. Photo: Nikos Moropoulos

As much as the northeastern citadel bears Aslan Pasha’s name all over it, Its Kale bears the name of Ali Pasha. His grave is protected by an iron cage that is a replica of the original that was destroyed in 1940.

Ali Pasha was an Ottoman Albanian ruler who seized control of Ioannina in 1788 and did not relinquish it until his death in 1822. The powerful ruler of western Rumelia was 82 years old when he was killed by the Ottoman Empire army led by Hurshid Pasha; the army was sent to subdue him following his separatist actions against the Sultan Mahmud II. His head was cut off and sent to the Sultan.  The headless body was buried in the grave.

Ali Pasha’s Saray Complex – Selamlik – The Tower of Bohemund. Photo: Nikos Moropoulos

The Palace of Ali Pasha was a building complex that covered a wide area of the citadel. Today we can see the ruins of the selamlik (the men’s greeting room) that has been built next to Bohemond’ s tower (you can see it in the background of the picture above).

Bohemond’s Tower – Its Kale, Castle of the City of Ioannina. Photo: Nikos Moropoulos

Bohemond  I was the son of Robert Guiscard, Count of Apulia and Calabria. In 1082, fighting with his father who was leading a Norman invasion, he defeated the Byzantine army and captured Ioannina, where he built the tower whose ruins we can see today right next to the ruins of Ali Pasha’s Saray.

There are no other remnants of the middle Byzantine period of the city’s history in Its Kale. It is known that during this time the citadel was the center of the city’s administration. The ruling noblemen had their mansions in the citadel.

Main Building of the Saray – Byzantine Museum – North Side. Photo: Nikos Moropoulos

The main building in the Saray (Palace) complex houses today the Byzantine Museum.

Following the death of Ali Pasha in 1822, the building continued to be used as an administrative center until 1870, when it was destroyed.

Main Building of the Saray – Byzantine Museum – South Side. Photo: Nikos Moropoulos

The Greek Army entered Ioannina in 1913 and built a military hospital where the main Saray building was. IIn 1958 the building was remodeled to become a chalet for the Royal Family but was rarely used as such.

Fethiye Mosque – North Side – Its Kale, Castle of the City of Ioannina. Photo: Nikos Moropoulos

East of the Saray lies Fethiye (Conquest) Mosque, which was originally a wooden structure built shortly after 1430 to commemorate the conquest of Ioannina by the Ottoman Turks. In 1611 it was replaced by a stone structure. It took its current form in 1795 when it was reconstructed by Ali Pasha.

Gunpowder room – Its Kale, Castle of the City of Ioannina. Photo: Nikos Moropoulos

Next to the Mosque is the “gunpowder room” and to its north the palace kitchens, dating back to the early 19th century;  today it is a cafeteria.

Palace kitchens – Its Kale, Castle of the City of Ioannina. Photo: Nikos Moropoulos

Across the field from the kitchens, there is a complex where we can find the palace’s treasury. The building next to it has become the Church of the Holy Unmercenaries (Agioi Anargyroi).

Treasury and the Church of the Holy Unmercenaries – Its Kale Citadel, Castle of Ioannina. Photo: Nikos Moropoulos

The building next to it has become the Church of the Holy Unmercenaries (Agioi Anargyroi).

Here the visit to Its Kale ends.

If you ever visit it, make it early in the morning, so that you can hear the birds and the lake breeze and the chanting of the priest in the church nearby.

 

 

 

 

 

The northeastern citadel in the castle of Ioannina, Greece

Ioannina is a city in the northwestern region of Epirus, Greece.  It has a rich history, which is partly reflected in today’s cityscape. One of the city’s most important landmarks is the castle, which includes two citadels. This article is about the northeastern citadel. The timeline is the 17th century when the  surviving monuments were built.

Northeastern Citadel of the Ioannina Castle, Circular Tower of the Byzantine Gate. Photo: Nikos Moropoulos

The northeastern citadel in the castle of Ioannina offers stunning views of the lake and the city and has three monuments of the Ottoman period of the city’s history.  In the Byzantine period that preceded the Ottoman, the Citadel housed the mansion of the Byzantine ruler of the city. The remains of the circular tower of the southern Byzantine gate stands before the visitor as she enters, to the right.

Aslan Pasha Mosque, Ioannina, Epirus, Greece. Photo: Nikos Moropoulos

In 1589 the city of Ioannina had 10,000 inhabitants. Merchants from Ioannina had started traveling to the Balkans and Venice. The economic development was disrupted in the year 1611 when Dionysius the Philosopher led a revolt against the Ottoman Empire. The revolt was not successful and the Ottoman garrison under Aslan Pasha, the Governor of Ioannina, eventually crushed the rebellion. Dionysius was captured alive, was tortured and killed.

As a result of this rebellion, all Greeks were removed from the Castle of the city of Ioannina, and the Orthodox Church of Saint John the Baptist, guardian of the city, dating back to the days of Justinian, was destroyed. In its place, in 1618 the victors erected Aslan Pasha’s Mosque, to commemorate their victory.

The Mosque stopped performing religious services in 1924 after the exchange of populations between Greece and Turkey was completed. Today it houses the Municipal Museum of the City of Ioannina.

The octagonal mausoleum of Aslan Pasha. Photo: Nikos Moropoulos

Aslan Pasha died shortly after the mosque was built and was buried in the octagonal mausoleum (turbe, the Turkish word for “tomb”) located right next to the mosque.

The inside of Aslan Pasha’s Mausoleum in Ioannina. Photo: Nikos Moropoulos

According to some sources, there were more mausoleums in the area near the mosque, but they were destroyed by the occupying forces during the second World War.

The seminary in the northeastern citadel of the Ioannina Castle. Photo: Nikos Moropoulos

The seminary is the second monument in the citadel. It was built in the first half of the 17th century, at around the same with the mosque and occupies the southwestern side of the citadel.  It is a long building that today remains empty.

The Dining Area of the Seminary in the Northeastern Citadel of the Ioannina Castle. Photo: Nikos Moropoulos

On the other side of the Ottoman Gate, the visitor can see the kitchen and the dining area of the seminary.

The mosque, the seminary and the dining/kitchen area formed in their time an important religious – educational center.

The chimney of the seminary’s kitchen in the northeastern citadel of the Ioannina Castle. Photo: Nikos Moropoulos

The octagonal chimney of the seminary’s kitchen captures the eye and may be mistaken for a church tower. But it isn’t.

Inside view of the chimney of the seminary’s kitchen in the northeastern citadel of the Ioannina Castle. Photo: Nikos Moropoulos

The view of the chimney from down under is impressive.

The mosque and the turbe viewed from the entry gate.

The Ottoman traveler Evliya Çelebi visited the city of Ioannina in 1670 and reported that there were 4,000 families, approximately 20,000 inhabitants. There were nice homes and shops in the city, where one could find silver jewelry. Silk clothes were imported from the Adriatic.