A few days ago I had the pleasure to meet with good friends in the taverna of the Apollo Blue Resort and taste some of the delicacies on offer. Many thanks to Minas Minaides and his wife Angelica for offering me this delicious meal.
We started with taramossalata mixed with cuttle fish ink. It was delicious.
We continued with red mullet crudo, which disappeared before I could manage to take a picture. It was light, fresh, soft, with sweet undertones.
The next dish was thinly sliced swordfish cured in a mix of herbs used in “pastirma”. Absolutely delicious. The spicy mix counterbalanced the richness of the fish.
The octopus that came next was boiled until reasonably soft and then grilled on charcoals. It was seasoned with “balsamico” and was an absolute delight.
I like red mullet any way it comes, as long as it is cooked properly. The fried red mullets that were served next were perfectly cooked and unbelievably fresh.
The meal was concluded with rice cooked in the ink of cuttle fish. I could eat the whole pot if I were given the chance.
Enalia Santorini 2019 accompanied the food in a wonderful way.
Microlimano is a small fishing harbor in Piraeus that today features a wide variety of dining and entertainment options. What follows is photos from a Sunday lunch in one of the restaurants located by the sailing boat dock.
Sea Urchin Eggs. An absolute delight for the sea lover.
Grilled Octopus with “stamnagathi” greens. The greens are slightly bitter, dressed in olive oil and lemon juice. The octopus is grilled and sliced thinly. Divine simplicity.
Grilled Grouper Fillet. The fish was grilled whole, and then deboned when served.
Of the five paintings of the Virgin Mary by Raphael owned by the Gemäldegalerie, the Madonna Terranuova (named for the collection from which it was acquired), which dates from circa 1505, and hence from the beginning of the artist’s Florentine period, is the largest and most monumental panel, and the only one in tondo form.
Together with the Madonna Connestabile (Saint Petersburg, Hermitage), which dates from 1504, it is one of Raphael’s earliest paintings in this format. It can be traced to an earlier pen-and-ink drawing by Raphael (Lille) from the earlier Umbrian period, which shows the Virgin Mary and the Christ Child with the young John the Baptist; here they are flanked by two background figures: an angel (Michael) and Saint Joseph. In the drawing, then, there was no space for a landscape. The drawing was later cut down, becoming semicircular above, and a large section is missing on the lower right, which originally showed the Christ Child’s legs, the Virgin’s lower left arm, and Joseph’s hand. Researchers regarded a contemporary copy of the drawing now in Berlin as preserving the original, pristine condition of the compositional drawing in Lille, but the differences between the two should not be overlooked.
In the Berlin drawing, the Virgin’s lower left arm emerges from her cloak, the hand open, in a way that resembles the painting. In the Lille drawing, in contrast, the cloak does not conceal Mary’s now visible upper arm. Similar deviations are noticeable with regard to Joseph’s hands. Given the deviations in the Berlin copy in relation to the original drawing, it cannot be simply assumed that the Berlin version reflects the missing parts of the original drawing in Lille. Instead, the Berlin drawing probably represents a different stage of compositional development, or may be a variant from the hand of an unknown Umbrian artist. A fragment of the cartoon showing the head of the Virgin is found in the Berlin Kupferstichkabinett (my note: see below). The pictorial conception corresponds to an Umbrian compositional schema dating from the late 15th century, one adopted by Raphael from Perugino (1493; Paris, Musée du Louvre) and adapted in the early Berlin panel (1502; no. 145).
After deciding to use the tondo form for the Madonna Terranuova, he omitted the flanking saints, which must now have seemed to him old-fashioned, dividing the background of the composition horizontally precisely at the lateral axis into a lower half, which is covered by a balustrade, and an upper half, which displays a landscape with an expansive sky, against which the head and shoulder contours of the Virgin are set off sharply. By juxtaposing the infant John the Baptist on the left with the figure of another, half-nude boy with halo on the right as a counterpart,
Raphael creates the type of pyramidal or triangular composition he would often use subsequently. Noticeable in the soft sfumato, the extroverted gestures, and the developed spatiality is the influence of Leonardo da Vinci, who had returned to Florence from Milan in 1503. His art made a deep impression on Raphael, who borrowed the motif of the Virgin’s gracefully outstretched left hand from Leonardo’s Madonna of the Yarnwinder (1501 ; the best version, possibly an original, is owned by the Duke of Buccleuch).
Raphael introduces this motif only during a later working stage. Infrared reflectography shows the initial preliminary drawing of the left-hand. It “was supposed to rest on the thigh, gently supporting the foot of the child” (J. Meyer zur Capellen 1994)| 200 Masterpieces of European Painting – Gemaldegalerie Berlin, 2019).
Head of the “Madonna Terranuova” (fragment of the cardboard), drawing, around 1505. Black pencil, heightened with white, stippled, on paper.
Despite the badly damaged, even fragmentary state of preservation, the outstanding quality of this drawing cannot be overlooked. The draughtsman created the tilted head of a young woman of particular delicacy with a black pen. This is an original-size drawing (a so-called cartoon), which apparently served to transfer this head to the picture support when a painting was being executed. This was done mechanically, namely by fingering through the most important lines, which also explains why the paper has suffered so much. Nonetheless, it is in the hand of Raphael, as it depicts the head of the so-called Madonna Terranuova (so named after the collection from which it was acquired), now housed in the Berlin Gemäldegalerie. (DK 2019)
Raphael, Mary with the Child / Madonna Solly, painting, around 1500/1502
Raphael, Mary with the Child / Madonna Solly, around 1500/1502. Credit: National Museums in Berlin, Picture Gallery / Christoph Schmidt
In Raphael’s picture, the child’s head turn and line of sight are newly motivated by the book that Maria is holding out to him with her right hand and which she is reading herself: the book is the common focus of attention for mother and child. Raphael also follows Perugino’s Umbrian stylistic type of the half-length Madonna in front of a landscape with gentle hill contours that are enlivened by individual trees. But the approach to a psychological penetration and visualization of the interrelationship between mother and child is new, a first achievement of his more modern, more humane conception of art – he varied the motif of the book in a stylistically and temporally related Madonna picture (Los Angeles, Norton Simon Museum of Art ), to which various preliminary drawings refer, which were sometimes erroneously associated (as in the 1931 report) with the Madonna Solly.
A pen drawing by Raphael in the Louvre (no. 1607) is related to the latter. – The bird, which the child holds with a fine cord in the right and left hand, symbolizes the soul (cf. Rubens cat. no. 763) and, as a goldfinch eating thistles and thorns, points to the passion and resurrection of Christ. – A second, contemporary version (1961 in an Italian private collection) was published by Longhi as the original first version”. The latter, however, is merely a copy.* Perhaps the Madonna Dotallevi (Ident. No. 147) is the earliest.
The Florentine painter Sandro Botticelli (1445-1510) is considered one of the most important artists of the Renaissance. Countless reproductions have been made of his works, with some creators adding a slant or “modern touch”, resulting in a work that has acquired a momentum and trajectory in its own right. Many of these re-workings are so removed from the originals that Botticelli has become a household name and can be used as a touchstone for fashion and lifestyle without any mention being made of his paintings. Products are named after him, popular-culture personalities allude to his motifs in fashioning their own image, and some of the characters portrayed in his works – particularly his “Venus” – are now firmly embedded in collective awareness.
Installation of the picture gallery in the Kaiser-Friedrich-Museum, room 37, painting by Botticelli photography [1933 – 1939]. Credit: National Museums in Berlin, Central Archive
Sandro Botticelli “Mary with the Child and Singing Angels” (102A).- Sandro Botticelli “Saint Sebastian” (1128).- Sandro Botticelli, workshop “Giuliani de’ Medici” (106B).- Sandro Botticelli, workshop “Profile portrait of a young woman” (106A) Reason: reorganization of the collection
“The Virgin and Child with Singing Angels (Raczyński Tondo)” was painted around 1480.
Possibly the cyclorama belonged to the brothers of S. Francesco in Florence. Mary is crowned as the queen of heaven, and at the same time she is the compassionate mother of the Christ child destined for sacrifice. He grabs her breast. The nurturing Mary was considered by theologians to be the mother of all people and the giver of salvation. Singing angels praise her, holding lilies as symbols of purity. Just as one always looked for the ideal of earthly female beauty in the face and figure of Mary, so one can see in the angels the embodiment of youthful, harmonious proportions. Botticelli mastered the demanding format with a well thought-out pictorial arrangement that takes up the round of the boundary: the Madonna is enthroned in the center of multiple circling movements.| Prestel Museum Guide – Picture Gallery Berlin, 2017
Below you can see another picture by Botticelli, “Mary with the child and angels carrying candlesticks“painted around 1485/1490, which belonged to the collection of the Gemäldegalerie but is no longer there. Most probably it has been destroyed in May 1945 in the control tower of the anti-aircraft bunker in Berlin’s Friedrichshain..
Sandro Botticelli, Mary with the Child and angels carrying candlesticks – Credit: National Museums in Berlin, Picture Gallery / Gustav Schwarz
I took these photographs when I visited the “Altes Museum” in Berlin in 2002. I checked recently the online collection of the Museum, and all the objects are there.
Greek wine-mixing vessel, Attic red-figure, attributed to the vase painter Euphronios, c. 515 BCWounded Amazon of Polycletus from Argos Statue, clothed, standing 3rd quarter of the 5th century BC
Early Imperial marble copy after a Greek bronze original by the sculptor Polyklet for the sanctuary of Artemis in Ephesus. From antiquity, a competition between the most famous sculptors of classical times for the depiction of a wounded amazon has survived. Polyklet’s work has been recognized as the finest and one of the most celebrated masterpieces of the Classical period. Repeated many times in Roman times, the Berlin statue is one of the best copies.
Torso of the Doryphorus of Polykleitos from Argos Statue, nude, standing mid 5th century BC
Roman copy of the early Imperial period after a Greek bronze statue of Polykleitos. The shape of the spear-bearer of Polykleitos reflects the experimental examination of the interplay of stress and relief in the depiction of the human body. Depicted is the ideal of the athletic, armed man who uses his life and limb for the freedom of his city.
Bronze statue of a young man (so-called praying boy) Statue, nude, standing Late 4th century BC/ early 3rd century BC
The statue, found in the Renaissance, went through many collections before Frederick II acquired it. His arms are imaginatively complemented and give the statue its name. Stylistically, he is associated with the environment of the sculptor Lysippus of Sicyon. At this point since 1830, it is the signet of the antique collection.
so called Narcissus Statue, nude, standing Late 5th century BC/ early 4th century BC
Roman copy of the 2nd century AD. after the Greek bronze statue of the so-called Narcissos by Polyket around 400 BC. Chr.
Pouring Satyr Statue, nude, standing 2nd quarter of the 4th century BC
Roman copy around 150 AD. after a Greek original from around 370 – 350 BC; the original is attributed to the Attic sculptor Praxiteles.
Clean Monday is the day that marks the beginning of the 40 days that lead to the Orthodox Easter. The Greek custom is that we celebrate the beginning of Lent with a feast that does not include meat, fish, eggs, milk and other diary products.
This year I was invited to join my sister and her friends on the traditional lunch.
Here are the highlights of the meal.
Thank you Tonia!
TaramossalataDolmades with vine leaves and rice, Pickled Volvoi (root vegetable), Pickled Artichokes Braised octopus with green olives and bay leavesFried squid“Fouskes” in olive oil, lemon and brineGrilled cuttlefish and shrimp
Ένα φθινοπωρινό μεσημέρι του 2011 γευμάτισα την τρατορία Antica Mola dai Costa. Βρίσκεται επάνω στο Rio della Misericordia (κανάλι του ελέους), στην περιοχή Cannaregio της Βενετίας. Μόλις είχα επισκεφθεί το Ghetto Nuova (Εβραϊκό Γκέτο), που βρίσκεται σε απόσταση λίγων μέτρων, και είναι το πρώτο Εβραϊκό γκέτο στον κόσμο. Συγκροτήθηκε με απόφαση του Δόγη Leonardo Loredan και της Ενετικής Γερουσίας την 29η Μαρτίου 1516. Όλοι οι Εβραίοι της Βενετίας έπρεπε να ζουν στην περικλεισμένη αυτή περιοχή. Το γκέτο διατηρήθηκε μέχρι το 1797, όταν ο Ναπολέων κατέλαβε και κατέλυσε την Δημοκρατία της Βενετίας. Με απόφαση του την 11η Ιουλίου 1797 κατήργησε τον διαχωρισμό του γκέτο από την υπόλοιπη Βενετία.
Το Εβραϊκό Γκέτο στο Cannaregio. Πηγή: Google Maps
Το τρίτο Σάββατο κάθε Ιουλίου στη Βενετία γίνεται μια μεγάλη γιορτή, πάνω στο μικρό νησάκι Τζιουντέκα. Η γιορτή είναι αφιερωμένη στον Ευλογημένο Λυτρωτή (Santissimo Redentore), που έσωσε την πόλη από την επιδημία πανούκλας του 1575. Η επιδημία κράτησε δύο χρόνια και σκότωσε πάνω από 50,000 κατοίκους. Για να ευχαριστήσουν τον Θεό για την σωτηρία τους, οι Βενετσιάνοι ανέθεσαν στον διάσημο αρχιτέκτονα Αντρέα Παλάντιο (Andrea Palladio) να χτίσει στο μικρό νησάκι Τζιουντέκα μια εκκλησία αφιερωμένη στον Ευλογημένο Λυτρωτή της Γαληνοτάτης.
Ένα από τα πιάτα που σερβίρονται στην γιορτή του Ευλογημένου Λυτρωτή είναι γλυκόξινες σαρδέλες (Sarde in Saor). Η λέξη saor είναι παραφθορά της λέξης sapore στη βενετσιάνικη διάλεκτο και σημαίνει «νοστιμιά». Το πιάτο είναι παραλλαγή του πιάτου ‘Pesce in Saor’, που όπως αναφέρει η Claudia Roden στο βιβλίο της The Book of Jewish Food το μαγείρευαν οι Εβραίοι της Βενετίας την Παρασκευή και το έτρωγαν το Σάββατο. Η παραδοσιακή συνταγή που αναφέρει η Roden είναι παραλλαγή του πορτογαλικού ‘escabeche’, λέξη που προέρχεται από την μεσαιωνική αραβική sikbaj που έχει περσική ρίζα, και σημαίνει «ξινό». Το κύριο συστατικό είναι ψάρι γλώσσα, που μπορούσαν να προμηθευτούν μόνο οι εύποροι κάτοικοι της Βενετίας. Οι φτωχοί το έφτιαχναν με σαρδέλες. Η παρασκευή έχει τρία διακριτά στάδια. Στο πρώτο αλευρώνεται και τηγανίζεται το ψάρι σε φυτικό λάδι χωρίς ιδιαίτερη γεύση. Στο δεύτερο ετοιμάζεται η γλυκόξινη σάλτσα που θα σκεπάσει το ψάρι στο τρίτο στάδιο. Η σάλτσα στη βενετσιάνικη εκδοχή της έχει βάση τα κρεμμύδια. Αρχικά τηγανίζονται μέχρι να μαλακώσουν σε αγνό παρθένο ελαιόλαδο και μετά προστίθεται ξύδι από άσπρο σταφύλι, άσπρο κρασί, σταφίδες και σπόροι κουκουνάρι, αλάτι και πιπέρι, και σιγοβράζουν για 10 λεπτά. Στο τρίτο στάδιο, τα ψάρια τοποθετούνται σε στρώσεις σε ένα δοχείο με ψηλά τοιχώματα. Ανάμεσα σε κάθε στρώση τοποθετείται ολίγο από το μίγμα της σάλτσας. Όταν ολοκληρωθούν οι στρώσεις, συμπληρώνεται το μίγμα με την υπόλοιπη σάλτσα. Το δοχείο κλείνεται και τοποθετείται στο ψυγείο. Τρώγεται την επομένη.
Sarde in Saor Φωτογραφία Νίκος Μορόπουλος
Η μέθοδος παρασκευής saor εφαρμόζεται και σε κρέατα όπως το κουνέλι. Από την Βενετία διαδόθηκε και στο Βυζάντιο, όπου η σάλτσα ονομάστηκε ‘σαβούρα’, που στη σημερινή παραφθορά της είναι το ΄σαβόρο’. Στην Κρήτη στο σαβόρο προσθέτουν δενδρολίβανο, ενώ στην Κέρκυρα προσθέτουν και ντομάτα.
Το πιάτο που γεύτηκα στην τρατορία ήτανε πιστό στην παραδοσιακή συνταγή. Νομίζω ότι η τρυφερότητα των κρεμμυδιών είναι σημαντικό κριτήριο επιτυχίας του πιάτου. Δεν πρέπει να είναι σκληρά, ούτε όμως και να λιώνουν, γιατί όλες οι άλλες υφές στο πιάτο είναι τρυφερές και κρεμώδεις. Το άλλο κρίσιμο χαρακτηριστικό είναι η ισορροπία ανάμεσα στο ξινό και το γλυκό. Όπως σε τόσα άλλα μαγειρικά εγχειρήματα, και εδώ χρειάζεται εμπειρία, ώστε το πιάτο να βγαίνει σωστό κάθε φορά. Όσες επιθυμούν μια πιο ελαφρά εκδοχή του πιάτου, μπορούν να ψήσουν τις σαρδέλες στο φούρνο, προσέχοντας να μην διαλυθούν.
Εις την τρυφερήν παιδικήν ηλικίαν μου και διαρκούντος του χειμώνα με τις βροχές και τους αέρηδες πήγαινα στο λιμάνι της Ρόδου και κοίταζα τα κύματα να σκάνε στην προκυμαία. Την 6η Φεβρουαρίου 1968, το αντιτορπιλικό του αμερικανικού 6ου στόλου «USS Bache DD 470» είχε αγκυροβολήσει λίγο έξω από το λιμάνι της Ρόδου. Έπιασε καιρός ξαφνικά, έσπασε την αλυσίδα της άγκυρας, παρέσυρε το πλοίο και το έριξε στα βράχια. Στο μεταξύ είχε βραδιάσει. Θυμάμαι ότι κατέβηκαν στην παραλία οι κάτοικοι με τα αυτοκίνητα τους, άναψαν τα φώτα και με τον τρόπο αυτό προσπάθησαν να διευκολύνουν την επιχείρηση διάσωσης του πληρώματος, που κράτησε ώρες.. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την σκηνή μέσα στο σκοτάδι, με τον αέρα, την σχεδόν οριζόντια βροχή, και την απόλυτη σιωπή. Δεν μιλούσε κανείς. Ευτυχώς το πλήρωμα διασώθηκε, αλλά το πλοίο καταστράφηκε ολοσχερώς. Το κουφάρι του έμεινε καρφωμένο στα βράχια για ένα μεγάλο διάστημα.
Ο Χο Τσι Μινχ γεννήθηκε την 19η Μαΐου 1890 σε ένα χωριό κοντά στην Σαϊγκόν στο Βιετνάμ. Αναδείχτηκε στον εθνικιστή κομμουνιστή ηγέτη που ίδρυσε τη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ το 1945 και νίκησε τους Γάλλους στη μάχη του Ντιεν Μπιεν Φου το 1954. Δεν έζησε για να γιορτάσει τη νίκη του Βιετνάμ επί των ΗΠΑ. Μετά το 1975 το ενωμένο πλέον Βιετνάμ σε ένδειξη τιμής και μνήμης για τον ηγέτη που οδήγησε τη χώρα στη μεγάλη νίκη της, η Σαϊγκόν μετονομάστηκε σε πόλη του Χο Τσι Μινχ.
Όλα αυτά είναι γνωστά σε πολλούς σε όλο τον κόσμο. Εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι ο Χο Τσι Μινχ στα νιάτα του εργάστηκε σε κουζίνες σαν βοηθός και μάγειρας. Στο σημείωμα αυτό αποτυπώνω τα μαγειρικά βήματα του Βιετναμέζου ηγέτη, που ξεκίνησαν στο ταξίδι με το πλοίο που τον μετέφερε για πρώτη φορά μακριά έξω το Βιετνάμ, για την περίοδο από τον Ιούνιο 1911, όταν αναχωρεί από τη Σαϊγκόν με προορισμό τη Μασσαλία, μέχρι το 1917, όταν αναχωρεί από την Αγγλία και μεταβαίνει στο Παρίσι. Τα στοιχεία για αυτή την εποχή της ζωής του Βιετναμέζου ηγέτη είναι λιγοστά, και πολλά έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση. Η περιγραφή που ακολουθεί στηρίζεται κυρίως στα όσα αναφέρει ο βιογράφος του William J. Duiker έχοντας πηγή την αυτοβιογραφία του Χο Τσι Μινχ.
Ο Nguyen Tat Thanh, όπως ονομαζόταν το 1911 ο νεαρός Βιετναμέζος, είχε από καιρό βάλει στο μυαλό του να πάει στη Γαλλία για να μάθει όσα περισσότερα μπορούσε για τους από το 1858 αποικιστές της χώρας του. Είχε μάθει γαλλικά, και έψαχνε την ευκαιρία για το μεγάλο ταξίδι του στη Δύση.
Amiral Latouche Treville
Μετά από συνέντευξη του με τον πλοίαρχο Louis Édouard Maisen την 2α Ιουνίου 1911, τον οποίο έπεισε ότι παρά το ότι ήταν λεπτοκαμωμένος θα άντεχε στη σκληρή δουλειά του πλοίου, ο Χο Τσι Μινχ εντάσσεται στο πλήρωμα του πλοίου “Amiral Latouche Treville” την επόμενη μέρα με το όνομα Van Ba ως βοηθός στην κουζίνα και μισθό 45 γαλλικά φράγκα το μήνα. Το πλοίο με 72 άτομα πλήρωμα απέπλευσε την 5η Ιουνίου 1911 από τη Σαϊγκόν με προορισμό τη Μασσαλία στη Γαλλία, μεταφέροντας επιβάτες και εμπορεύματα. Το ταξίδι διήρκεσε πολλές μέρες.
Η εργασία του βοηθού της κουζίνας που εξυπηρετούσε περίπου 800 επιβάτες και πλήρωμα άρχιζε στις 4 το πρωί κάθε μέρας. Καθάριζε την κουζίνα, άναβε τις φωτιές στους φούρνους, κουβαλούσε κάρβουνο και τρόφιμα από τα αμπάρια στην κουζίνα και έπλενε τα μαγειρικά σκεύη. Τα χάλκινα τηγάνια ήταν τόσο μεγάλα, που έπρεπε να τα σέρνει στο δάπεδο, ενώ για να καθαρίσει τις μεγάλες κατσαρόλες έπρεπε να ανέβει σε καρέκλα. Η θερμοκρασία στην κουζίνα ήτανε πολύ ψηλή, ενώ στα αμπάρια είχε κρύο και υγρασία. Όταν είχε τρικυμία, ήτανε πολύ δύσκολο το να ανεβαίνει και να κατεβαίνει σκάλες φορτωμένος με βαρύ φορτίο. Η εργασία τέλειωνε στις 9 το βράδυ, οπότε διάβαζε ένα βιβλίο ή βοηθούσε αγράμματους ναυτεργάτες να γράψουν γράμματα στις οικογένειες τους.
Όταν το πλοίο έφτασε στη Χάβρη την 15η Ιουλίου 1911, έχοντας κάνει μια στάση ολίγων ημερών στη Μασσαλία, το πλήρωμα αριθμούσε 58 άτομα, συμπεριλαμβανομένου του κυρίου Van Ba. Δεκατέσσερα μέλη του πληρώματος δεν άντεξαν τη σκληρή δουλειά και εγκατέλειψαν το πλοίο σε κάποιο από τα ενδιάμεσα λιμάνια.
Μετά την άφιξη του στη Χάβρη, ο Χο Τσι Μινχ έμεινε στη βόρεια Γαλλία για μερικές εβδομάδες και μετά μπαρκάρισε με άλλο πλοίο για ένα ταξίδι στην Αφρική και την Αμερική για να καταλήξει το 1912 στη Νέα Υόρκη και μετά στη Βοστώνη, όπου εργάστηκε στην κουζίνα του ξενοδοχείου Parker House σαν ζαχαροπλάστης, όπως αναφέρει σε μια ταχυδρομική κάρτα που έστειλε από τη Βοστώνη σε ένα φίλο του στο Παρίσι. Η κάρτα αυτή αποτελεί ένα από τα πολύ λίγα στοιχεία από την παραμονή του στις ΗΠΑ.
Parker House Hotel, Boston, USA
Το 1913 ο Χο Τσι Μινχ μετέβη στην Αγγλία για να μάθει τη γλώσσα. Πρέπει να έμεινε εκεί για τρία τουλάχιστον χρόνια, δουλεύοντας για να ζήσει. Η πρώτη του δουλειά στο Λονδίνο ήταν να καθαρίζει τον πάγο και το χιόνι σε ένα σχολείο. Σύντομα παράτησε αυτή την εξοντωτική δουλειά και ανέλαβε καθήκοντα θερμαστή, που ήταν ακόμη χειρότερη. Τελικά προσελήφθη σαν βοηθός στην κουζίνα στο ξενοδοχείο Drayton Court Hotel στο West Ealing, κοντά στο σταθμό από τον οποίο έφευγαν τα τρένα για την δυτική Αγγλία. Το ξενοδοχείο αυτό έπαυσε να λειτουργεί το 1962. Το ομώνυμο παμπ όμως συνεχίζει τη λειτουργία του.
Δεν είναι γνωστό πόσο παρέμεινε στο Drayton Court Hotel. Στην αυτοβιογραφία του αναφέρει ότι κάποια στιγμή προσελήφθη σαν βοηθός στην κουζίνα του πολυτελούς ξενοδοχείου Carlton Hotel, όπου αρχιμάγειρας ήτανε ο Auguste Escoffier.
Το Carlton δεν υπάρχει σήμερα. Κατεδαφίστηκε το 1957 – 1958. Στη θέση του είναι το κτήριο της πρεσβείας της Νέας Ζηλανδίας στο Λονδίνο. Στον τοίχο υπάρχει αναμνηστική πλάκα που αναφέρει ότι ο Χο Τσι Μινχ δούλεψε το 1913 στο ξενοδοχείο. Στην αυτοβιογραφία του, ο Χο Τσι Μινχ αναφέρει ότι στην αρχή έπλενε πιάτα. Το πρώτο βήμα ήτανε να πετάξει τα αποφάγια και μετά να βάλει τα λερωμένα πιάτα στην λεκάνη για πλύσιμο. Όταν όμως έβλεπε στο πιάτο άγγιχτο ένα μεγάλο κομμάτι μπριτζόλας ή κοτόπουλου δεν το πετούσε αλλά το έβαζε χωριστά και το φύλαγε. Μια μέρα τον είδε να κάνει κάτι τέτοιο ο Εσκοφιέ και τον ρώτησε «γιατί δεν πετάς τα πάντα στα σκουπίδια όπως οι άλλοι;» Ο Χο Τσι Μινχ απάντησε ότι έπρεπε να δοθούν στους φτωχούς. Ο Εσκοφιέ τον παρότρυνε να βάλει τις επαναστατικές ιδέες στην άκρη και να φροντίσει να μάθει κοντά του την τέχνη της μαγειρικής. Λίγο μετά τον προήγαγε σε βοηθό ζαχαροπλάστη, με αύξηση μισθού.
Carlton Hotel, London, 1905
Κάποιοι αναφέρουν ότι ο Χο Τσι Μινχ ήτανε στην κουζίνα του Carlton Hotel το βράδυ της 4ης Αυγούστου 1914, όταν δείπνησε εκεί ο Ουίνστων Τσώρτσιλ με τον Λόιντ Τζώρτζ, αμέσως μετά το Υπουργικό Συμβούλιο στο οποίο συζητήθηκε η έναρξη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν είναι εξακριβωμένη όμως η ημερομηνία της 4ης Αυγούστου, αφού η συνεδρίαση του Συμβουλίου τελείωσε μετά τα μεσάνυχτα, όταν η κουζίνα του ξενοδοχείου ήταν κλειστή. Είναι πιθανό το δείπνο να έλαβε χώρα την 2α Αυγούστου, και όχι την 4η. Επίσης δεν είναι εξακριβωμένο – παρά τα όσα αναφέρει η αναμνηστική πλακέτα – ότι ο Χο Τσι Μινχ δούλευε στο ξενοδοχείο εκείνη την εποχή.
Υπάρχουν επίσης εικασίες ότι για ένα διάστημα μετά την λήξη του πολέμου απασχολήθηκε σαν ζαχαροπλάστης στην κουζίνα του πορθμείου Newhaven – Dieppe, χωρίς όμως να έχουν επιβεβαιωθεί. Το Βιετνάμ δώρισε το 2013 μια αναμνηστική πλάκα στην πόλη του Newhaven για να παραμείνει ζωντανή στην μνήμη των πολιτών το πέρασμα του Χο Τσι Μινχ από την πόλη.
Από το 1919 ο Χο Τσι Μινχ εγκαθίσταται στο Παρίσι και ξεκινά την μεγάλη πολιτική του πορεία, έχοντας επαγγελματική εμπειρία σαν δάσκαλος, μάγειρας, και εργάτης γενικών καθηκόντων. Κατάφερε να νικήσει τους Γάλλους, να ιδρύσει τη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ, και να θέσει τις βάσεις για τη νίκη του 1975, που δεν έζησε για να την δει.
