As promised to a creative and very naughty creature from the North of Greece, I publish today some pictures from the wonderful city of Donostia, or San Sebastian. In the Basque Country it is common to have two names, one in the Basque language and another in Spanish.
I can spend hours looking at this inviting bay, the Bay of Concha. This is the view from the Hotel Monte Igueldo, where I usually stay.
The small island in mouth of the bay is the Santa Clara Island, while the hill on the opposite side is Monte Urgull.
This is another shot from Monte Igueldo, and the golden sand stretch that you see on the right is the Ondaretta Beach, awonderful place to swim and relax during the summer months. As I write this, the outside temperature is below zero, so I do not think I will swim tomorrow.
Shot taken from the northern edge of Ondaretta Beach, at the beginning of the Passage to the Comb of the Wind. The Atlantic can very quickly build up a storm over the beautiful city.
And a storm it was around 5 pm today. After taking this photo and walking back about 100 meters, I realized that due to the spray of sea water my rain coat was soaking wet.
Things were not much better in the morning today. This is what I could see from my balcony.
During an interval of the multiple snow, hale and rain falls of the day, I took a shot of the Jesus Statue on Mount Urgull.
Santa Maria is the most imposing Church in the Old town (18th century, baroque style).
Storm or no storm, the Basque fishermen do not back off. This large trawler had just arrived, and was unloading around noon. the city restaurants and bar are full of the freshest seafood.
Uncomfortable bedfellows.
Kokotxas (cheeks) de bacalao! Only 24 EUROs per kilo.
The shop were I buy the bacalao.
The fish market (Pescaderia), now under enovation.
The station of the cable car that takes you to the top of Mount Igueldo.
Fragment of the sculpture “Liberte” by Eduardo Chillida.
This is a restaurant in “my” neighborhood in San Sebastian. It is on the steep narrow road that takes you to Monte Igueldo, where rests with the most spectacular view of the Concha Bay the Monte Igueldo Hotel (my house in San Sebastian).
It offers classical Basque cuisine and has a fantastic wine list, more than 100,000 labels are on offer at prices you think you are dreaming with your eyes open.
The clientele is at this time of the year (February) locals who want to enjoy good local food and excellent wine. In addition to the restaurant, there is a separate area for drinking wine.
Thi sis not a fancy restaurant, but the locals in San Sebastian are a demanding lot. So here we have a delicious amuse, fried vegetables and a cheese croquette.
The first dish is artichokes with fresh duck liver. The hollow area of the cylinder has been filled with a light bearnaise sauce. The liver is just divine, it melts in the mouth, full of discrete sweet flavors and juices. The texture is smooth and it surrenders to the slightest movement of the tongue. The artichokes full of gentle acidity, dressed in the light bitterness of its flesh. The sauce acts as a universal agent of redemption, smooths out the contrasting tastes and united we all go to heaven!
The following dish is an act in extreme discretion, as it is the cheeks (kokotxas in Basque) of hake (merluza in Spanish) lightly cooked in olive oil and parsley. The discretion is required when cooking the sensitive velvety flesh as it may disintegrate and break into pieces. thankfully this did not happen in my plate, the cheeks were perfect, the taste of the sea rushing into the mouth cavity, just as the rough waves down the cliff crush against the rocks. The gelatinous pieces had released their gelatin in the sauce, which was balanced and delicious.
The best way to end this meal was a plateau of cheese from the land. I will never learn the names, but I believe that the Basque country produces some of the best cheeses in the world.
This is the result of falling half asleep on the morning flight to Athens and then rushing to the hypermarket to get some basics for the weekend. When I stumbled upon the beef kidneys I knew what I was going to cook. It is one of my favorite materials, both in flavor and in texture, but it is hard to find.
The first step is to marinate the kidneys. I use vinegar, sweet wine, chili pepper flakes, coriander seeds, oregano, coarse sea salt and black pepper. I cover with bay leaves and leave it to rest for one hour or so.
A nice cauliflower and some red cabbage lead me to the second step. I slice the cabbage and simmer it in a bit of olive oil in a deep pan. I add the cauliflower cut in small bunches.
I add fresh coriander and parsley, some coarse sea salt and black pepper, cover and let cook without any water, until it becomes very soft. Remember, all this is going to make the puree that will provide the soft and comforting company ot the wild, demanding kidneys and sudjuk. Not an easy task at all!
When the cabbage is soft, put everything in the mixer and prepare a nice thick mix. I add two eggs and a bit of flower to thicken it up, then serve in the shallow container, and bake for 15 minutes in high heat, to let the excess liquid evaporate and condense the flavor.
I take out of the oven and let it rest for 10 minutes.
In the meantime, the kidneys have been sliced and are simmering in the pan with the porcini and some of their marinade.
The last step is to slice and gently fry the sudjuk.
I got this Armenian sudjuk which turned out to be very good.
Be careful not to slice it very thin, as it will go dry very easily.
I serve on a large dish with a green salad on the side.
If you open a bottle of chianti wine you will be very happy with this dish! Although any red with a good body will do the job! But take my word, do not eat this dish without a full-bodied red wine!
“What belongs to just one person belongs to almost no one”
Eduardo Chillida’s large-scale urban sculptures, the culmination of his artistic process, plays an essential role. In harmony with their surroundings, the sculptures take different meanings in each landscape. A clear example of this is his Peine del Viento (Wind Combs) in San Sebastián, a group of three structures that tell an exciting story related to rocks, sea and the horizon beyond. To Eduardo Chillida a work of art belongs to all of us the minute we stand before it. It makes us look at ourselves and our relationship with the environment. It passes on to us its doubts and questions in the face of the unknown. Chillida’s public sculptures are also gathering grounds, spaces for dialogue and coexistence.
“At one end of the Bay in San Sebastian at the foot of Mount Igeldo was where Eduardo Chillida placed his favourite piece of work, the Wind Comb, in 1977, with three spectacular pieces of steel anchored to the rocks and surrounded by the sea. Thirty years later, Donostia-San Sebastián is celebrating the anniversary of this magical space, which is a unique example of harmony between art and landscape”.
In an interview with Luis Pena, 1986, the sculptor commented:
“The work demonstrates a way of intervention in the city which has much to do with the romantic Germans, specially with Novalis. These philosophers understood nature not a something to be exploited but to be understood and interpreted.
The Comb of the Wind is then a metaphor of this attitude as regards the city…. as a symbol of the meeting of nature with the city. Of a city that ends in the absolute, which is the ocean. “
“Boundaries are actually the main factor in space, just as the present, another boundary, is the main factor in time.”
“Whatever I know how to do, I’ve already done. Therefore I must always do what I do not know how to do.”
“Nobody can teach what is inside a person; it has to be discovered for oneself and a way must be found to express it.”
Aleppo's Souk by Bryan Denton for The New York Times
It is not often that new chapters open in whatever we do, think, love, dream and desire. I have the feeling that such a chapter has opened for me when I recently heard a story on the city of Aleppo in Northern Syria in the National Public Radio of the US, by Deborah Amos. This is what kick started a process of preliminary research on Aleppo and its secret charms. In what follows, I have assembled some of the results.
Maps courtesy of the New York Times, January 2010
Aleppo is a city very near the border of Syria with Turkey, and according to the historians it is on what used to be the silk road. As Gail Simmons writes in her article on the Silk Road, the city’s name “in Arabic its name is Halab, derived from the word for milk as the Prophet Abraham is said to have milked his cow on the Citadel here – it has long been Syria’s prime commercial centre, a major axis on the northerly route of the Silk Road in Syria. Aleppo remained an important metropolis even when, by the 16th century, the opening of new maritime routes between Europe and the Far East saw the eventual decline of the overland Silk Road.”
LIONEL BEEHNER’s article in the New York Times a week ago (24 January 2010) gives an excellent description of the city and its treasures.
Okra with prunes and apricots (from Poopa Dweck's book "The Aromas of Aleppo")
In his article for REUTERS, Khaled Yacoub Oweis presents among others, a young chef who returned to Aleppo after spending some years in France.
A gateway in the old walls of Aleppo - Lynsey Addario for The New York Times
Lara Dunston & Terence Carter in their article published in the Jazeera Airlines magazine, present one of the city’s most successful restauranteurs, Dala Touma.
Bulgur wheat shells filled with ground meat - from Poopa Dweck's book
The Financial Times have published back in November 2009 an article by Mary Taylor Simeti on Syria’s food. I noted the brain fritters in Smeroud and the visit to the kitchens of the Pistache d’Alep, which make and sell one of the best baklava in the world!
Al-Hareer Restaurant serves kibbeh (minced lamb) - Bryan Denton for the New York Times
Practical Stuff
If after all that you are ready to go to Aleppo, do not forget to read Gail Simmons’ very informative and useful article! Gail has a blog which I found extremely interesting and well written!
Epilogue
Deborah Amos concludes her story by saying: “When it comes to opening the economy — and the country — it turns out that food is a better draw than ancient history.” Is she right? I do not know, but I will certainly try to find out how good the food is in Aleppo. Especially now that I have established its proximity to Gaziantep, the SE Turkey capital of baklava.
Today I wanted to eat lentils in a different way, and I decided to marry them with meat balls and a shredded potato patty. This is the story.
I got two nice pieces of beef from the chest. The bones I used to make the broth for the lentils, and the meat for the meat balls.
Grinding the meat yourself is a great pleasure and makes a big difference in the end result, So I assembled my little meat grinder and got to work.
The quality of this ground meat is beyond description! The meat is full of flavor and tender!
In the meantime, the lentils were boiling mildly, in the stock of the bones.
Th lentils are not visible yet, but you get the picture. A note of importance here, the lentils will not be served as a soup, but as stew, which means that the liquid in the lentils will be at a minimum.
In parallel, shred the potatoes and drain them well. Mix with dill, parsley, coriander, egg and a bit of flour, to absord the remaining liquid. Season moderately with salt and pepper, cover and refrigerate for one hour.
The mix for the meatballs is quite simple. Add chopped garlic and hot peppers, mint, bread crumbs, a bit of olive oil, egg, salt and pepper to the meet, mix well cover and refrigerate for at least one hour.
Shape the balls, cover them with flour, and let it stick for about five minutes before frying them .
The potato patties are easy to fry, use medium heat and be patient, they need about 5 minutes, and require to be turned many times.
Serve the lentils in a deep dish, place a potato patty in the middle, and two meatballs on top.
This is a dish of varied flavors and textures. The lentils are soft, melt in the mouth, the meatballs are medium soft to crunchy, and the patty is on the very crunchy end of the spectrum. The meatballs steal the show in the texture, but the lentils and the patty are strong competitors in the flavor zone.
Δεν ζωντανέυουν οι νεκροί
όσο κι αν κλαίς δεν ωφελεί
την τόση αγάπη που είχα για σένα
εσύ την έθαψες μην το ξεχνάς
εσύ την πρόδοσες εσύ την σκότωσες
εσύ είσαι ο δράστης κι ο φονιάς
Δεν ζωντανέυουν οι νεκροί
όσο κι αν κλαίς δεν ωφελεί
Δεν σε λυπάμαι κι αν πονάς
φύγε λοιπόν τι με κοιτάς
είσαι για μένα τώρα μια ξένη
κι αν ξαναγύρισες είναι αργά
εσύ πληγώθηκες εσύ ζημιώθηκες
και σενα δέρνει η συμφορά
Δεν ζωντανέυουν οι νεκροί
όσο κι αν κλαίς δεν ωφελεί
Και ο υπερμεγιστος Στελλαρας τραγουδα αυτη τη μνημειωδη συνθεση του Μπαμπη Μπακαλη σε στιχους του Γκουτη σε ζωντανη ηχογραφηση του 1958.
Ωδη στο Θρυλο
(στιχοι Παναθηναιος, ψαχνω ακομη για μουσικοσυνθετη – ατιμη κενωνια!)
Σημειωση του στιχουργου: Προκειται περι ασματος ηρωικου και πενθιμου, σε μορφη διαλογου,
αναμεσα στους διασημους πλεον περαστικους και τον αιμοτοβαμενο και καταξεσκισμενο Θρυλο.
Η δραματουργικη ελευθερια και εκφραση επιβαλει την χρηση γλωσσας αμεσης, και για το λογο αυτο το ασμα ειναι ακαταλληλο για τα γαυρακια, και τα μικρα παιδακια.
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ 1: Γεια σου Θρυλε αλανιαρη
γιατι εισαι λυπημενος;
ΘΡΥΛΟΣ: Εχασα τα σωβρακα μου
κι ειμαι ταλαιπωρημενος
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ 2:Που τα’ χασες βρε Θρυλε φοβερε
τα εσωρουχα και κλαις ωρε;
ΘΡΥΛΟΣ:Στο Φαληρο στο Φαληρο
χωρις να χασω ταληρο!
Εβρεθηκε ο αητος
και με ραμφησε ορθος!
Εκει μπροστα μου σταθηκε
με θωρησε, με γ..μησε
Το ραμφος του μπηκε βαθεια
μεσ’ του Φαληρου τη γωνια
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ 1: Κλαψε κλαψε Θρυλε,
εγω μαντηλια θα σου φερω,
τα κοκκινα επηγαν στη Σεληνη,
κανενα πρασινακι θα προσφερω
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ 2: Τα δακρυα του Θρυλου ειναι καυτα
μου εκαψαν τα μαντηλια
σταλαγματια σταλαγματια
στερεψαν τα καντηλια.
Παει εφυγε το τρενο!
Μουσικη: Μανος Χατζηδακις, Στιχοι: Νικος Γκατσος
Σβήνει τ’ αστέρι του βοριά
στην ανηφοριά
και κάποιο αστέρι φωτεινό
κυλάει στον ουρανό
Κοιμούνται ακόμα τα παιδιά
κάτω απ΄τη ροδιά
Και μ΄ένα δάκρυ μου θολό
τα μάτια τους φιλώ
Πάει έφυγε το τρένο, έφυγες κι εσύ
σταλαγματιά χρυσή
πάει χάθηκε το τρένο, χάθηκες κι εσύ
σε γαλανό νησί
Πήρες απ’ το καλοκαίρι στο μικρό σου χέρι
το λαμπερό τ’αστέρι και πήγες σ’άλλη γη
μ’ όνειρα κι εγώ πηγαίνω να σε περιμένω
νερό σταματημένο σε δροσερή πηγή
Πάει έφυγε το τρένο έφυγες κι εσύ
σταλαγματιά χρυσή
Σβήνει τ’ αστέρι του βοριά
στην ανηφοριά
και κάποιο αστέρι φωτεινό
κυλάει στον ουρανό
Κοιμούνται ακόμα τα παιδιά
κάτω απ΄τη ροδιά
Και μ΄ένα δάκρυ μου θολό
τα μάτια τους φιλώ
Πάει έφυγε το τρένο, έφυγες κι εσύ
σταλαγματιά χρυσή
πάει χάθηκε το τρένο, χάθηκες κι εσύ
σε γαλανό νησί
Πήρες απ’ το καλοκαίρι στο μικρό σου χέρι
το λαμπερό τ’αστέρι και πήγες σ’άλλη γη
μ’ όνειρα κι εγώ πηγαίνω να σε περιμένω
νερό σταματημένο σε δροσερή πηγή
Πάει έφυγε το τρένο έφυγες κι εσύ
σταλαγματιά χρυσή
Η Ζωη Φυτουση ερχεται να μας θυμισει αυτην την δραματικη κατασταση ανθρωπων και γαυρων.
Και κλεινω αυτην την αφιερωση με το βαλς των χαμενων ονειρων του υπερμεγιστου Μανου Χατζηδακι
In my last trip to Rome I had the pleasure of dining in one of the best restaurants in town, Imago, on the top floor of Hotel Hassler, with fantastic views of the eternal city.
“Grace Kelly honeymooned at this turn-of-the-century palace at the top of the Spanish Steps, and it’s still the hotel of choice for many of today’s celebs and stylish tastemakers in search of old-world elegance (Gwyneth, TomKat, and Victoria Beckham are all regulars). Renowned for its personalized service, the Hassler is a family affair — a place where guest relations are taken very seriously. The 95 stately rooms are a checklist of classic good taste, with elaborate moldings, gilded furniture, French silks, 16th-century antiques, Limoges porcelain, playful frescoes, and marble, marble, marble, plus mod cons like flat-screen TV’s. Imàgo, its modern Italian restaurant, has heart-stopping views of St. Peter’s Basilica and Rome’s terracotta-tiled roofs. And the concierges can accommodate just about any request, including mapping out routes through the Villa Borghese gardens, near the hotel.”
I was staying at a nearby hotel and walked the distance, passing through Via Veneto. It is a beautiful part of Rome, and I highly recommend staying in this area.
The view from inside the Imago rooftop is amazing.To the extent than when I saw it, I started having second thoughts about the food, as one of the golden rules of the restaurant business is that when the view is stunning, the food sucks. Thankfully, I was proven wrong.
View of Rome from Imago
With determination I moved on and got a table. The clients of the restaurant are varied. You have the visitors who come for the views and the ones who come for the food and the elegant atmosphere. In one of the tables there was a family with two kids, with both grandparents, celebrating the birthday of one of the kids. Wonderful “tableau vivant”, with the grandmother reminding me of one of the powerful female figures in the black and white Fellini movies.
Lets move to the food now, and the gastronomic menu the chef prepared. The menu overall is structured in three stages. Stage I is the “delicate” one, with two appetizer dishes, both of them seafood based. Stage II is the “taste explosion” set of two half-portions of first courses. Both are strong in taste and flavor. Stage III is a combination of two half-portions of main dishes.
The first starter was raw fish of the day. I do not recall the name of the fish, but it was quite tender, moist and tasty. The high point of the dish was the combination of the raw fish with pears infused with grappa. Personally I do not understand the foamy bits, in my eyes they are like aesthetic pollution, but lets ignore them, everyone these days seems to put a little foam here and there!
The next dish was an imaginative preparation of scallops, as they they were stuffed with mozzarella and then fried.The chef added a touch of black truffle to the finished dish, which was extremely subtle in taste and texture, a true delight. The dish is extremely delicate, and the frying must be very quick and swift, otherwise the scallop is destroyed.
The continuation was more intense in flavors and powerful, as the chef prepared pheasant ravioli with cauliflower puree and truffle-flavored honey. Full-bodied, intense flavor, and meaty texture were the characteristics of the dish.
The dish that followed was the star of the menu. Capellini pasta with smoked eel. A divine dish, one that I would include in the Italian Gastronomic All – Time Menu, if there was ever one. A magic of textures and flavors emanates from the dish. The chef came by and had a chat with me after the dinner was over, and he more or less agreed that this dish is his masterpiece. It is quite interesting, that of all the dishes in the restaurant of one of the most expensive hotels in the world, the best is one based on the humble eel of the Lazio region and capellini pasta, which you can find everywhere in Italy. The other golden rule of gastronomy, that is to use the materials of the terroir is yet again proven 100% correct! The chef had at his disposal the most expensive materials in some of the dishes. Yet his signature dish is the one that serves humbly the tradition of the Lazio region. To be correct, I belive that the dish is also traditional fare in the central regions of Italy, like Umbria.
The next dish was a fish and shrimp combination, that left me untouched, as it was rather faceless.
The last dish of the menu was excellent! Roast pigeonwith all the game flavor of the world! Nothing beats that! And it was roasted to perfection.
I found the serving of artichokes with the pigeon an excellent idea!
To conclude the excellent dinner, the chef offered a sweet tray, where the pistacchio canolo stole the show!
Chef Francesco Apreda has a bright future ahead of him, all we need to do is follow him as he evolves and grows as a chef. The one Michelin star he has been awarded is fully justified. And there will be more!
Today’s dish is good for the wet windy weather we had in Athens today. It is warm, soft, crunchy, tasty, and nutritious, to mention a few of its attributes! If you do not believe me, the only thing you have to do is try for yourselves!
Rooster is the integrating element of the dish. Get a big one, the bigger the better!
The next building element of the dish is bulgar wheat. We prepare a mix for the filling of the bird, and then we use it also to supplement the dish with the broccoli.
For the mix we need fresh onions, red and green peppers and parsley, salt and pepper.
The third element of the dish is pancetta. Today I did not have cured belly so I used fresh. It does not really matter, as long as it is really fresh.Make sure you take out all the bones. You can mix them with the wheat for extra flavor.
Finally, you need a nice piece of broccoli to provide the vegetable aspect of the dish.
After you stuff the bird, you add the bulgar wheat around it, the pancetta on top of it to provide extra moisture, and the broccoli on top of the wheat all over the baking tray. Sprinkle generously with coarse sea salt and pepper, rosemary and fresh oregano, and you are ready for roasting.
Roasting is the most difficult part of preparing the dish. For the first 20 minutes you need strong heat (250 degrees Celcius). Then you cover with foil the whole tray, reduce the heat to 200 degrees for another 20 minutes. Finally, remove the foil and “grill” for another 10 minutes.
What you see on the photo is that the pancetta pieces have been removed from the bird before the “grill” in order to give some color ot the skin and make it crunchy.
The result was a moist, tasty bird, on top of the bulgar wheat bed which was full of all the flavors, of the bird and the pancetta. The broccoli added a tone of sanity to the dish, while the pancetta was delicious. The fatty bit was crunchy (because of the “Grill”) and the meat moist and flavorful.
English Summary: A journey through the clouds, to angels, Saint Peter, Mrs R of X, and the best baklava on Earth! The story is like a child’s tale for adults. The existential impasse is not resolved in the clouds, but negotiated with the angels, who in their youth and innocence can act as brokers for the salvation of our souls. In this case, the angels are not able to handle the impasse and Saint Peter, their Leader, comes into the picture. He is the one who recognizes that the impasse can only be resolved by admitting and accepting our Body as an integral part of our existence. The proof of this acceptance is the ability to enjoy the best baklava on Earth!
The images (except one) belong to the creative genius of Yannis Tsarouhis, one of the most important Greek Painters.
Αυτο που θα διαβασετε σημερα εδω αποτελει το αποκυημα μιας συνομιλιας μελων του ατελιε στο διαδικτυο, με αφορμη ενα τραγουδι που μας αφιερωσε η Ορφια με την ευκαιρια μιας αναρτησεως για ταξιδια εις τους αιθερας.
Η συνθεση συνδυαστηκε με τους Αγγελους του Γιαννη Τσαρουχη, που ετσι εδωσε και ολη την εικαστικη διασταση και πνοη στο εγχειρημα.
Ξεκινω με τους στιχους του τραγουδιου, που αποτελει και το Πρελουδιον της συνθεσεως. Συνεχιζω με το Κυριο Μερος του Δραματος που εγραψα μαζι με την Ρουλα, και καταληγω με τον Επιλογο που συνεγραψε η Δεσποιναριον.
ΠΡΕΛΟΥΔΙΟΝ
(Τα φωτα χαμηλωνουν και ακουγεται η αππαγγελουσα φωνη με διακριτικη μουσικη υποκρουση)
ΠΑΡΤΕ ΜΕ ΣΥΝΝΕΦΑ ΜΑΖΥ
(Στιχοι Ν. Ζουδιαρη)
Πέταγαν πάνω απ’ τις κορφές
πέρναγαν κι άλλαζαν μορφές
εκεί, τους κυνηγούσαν τις σκιές
κι έμπαιναν μέσα στις βροχές
Πάρτε με σύννεφα μαζί,
Άρματα του Αιθέρα,
μία ζωή μια μέρα,
πάρτε με σύννεφα μαζί,
Καράβια με κρυφή αποστολή
τις νύχτες φεύγουν στη σιωπή…
Πάρτε με σύννεφα μαζί,
Άρματα του Αιθέρα,
μία ζωή μια μέρα,
πάρτε με σύννεφα μαζί,
πάρτε με σύννεφα….
ΚΥΡΙΟΝ ΜΕΡΟΣ
Και τωρα αρχιζει να ξετυλιγεται η ιστορια των συμβαντων μεταξυ θνητων και επουρανιων οντων, μια μερα του Σωτηριου Ετους 2010.
Τα προσωπα του δραματος κατα σειραν εμφανισεως
(Dramatis Personae –In a wider sense, the term can be applied to any situation in which people or characters play a role, or appear to do so-—such as a metaphor, a drama, or a court case. It may also be facetiously applied in a situation where members of a group appear to play predictable roles, often for comic effect. (Source: Wikipedia)):
ΕΓΩ: εγω ο ιδιος, δηλαδη ο εαυτος μου αυτοπροσωπως
ΣΥΝΝΕΦΑ: σύνολο υδρατμών, λεπτότατων υδροσταγονιδίων ή λεπτότατων παγοκρυστάλλων, ή συνδυασμό των προηγουμένων, που προέρχονται από την συμπύκνωση των υδρατμών που βρίσκονται στην ατμόσφαιρα. (Source: Wikipedia)
ΑΓΓΕΛΟΙ: οντα με φτερουγες που ιπτανται υψηλα και ευρισκονται εγγυτατα εις τας θεοτητας και δη τον Πατερα και τον Υιο και την Μητερα Θεου. Ειναι νεοι και ωραιοι!
ΑΤΕΛΙΕ: τα μελη του πασιγνωστου εις την Ελλαδα και την Οικουμενη “Μπινελικ Ατελιε”, δηλαδη οι ακολουθες κυριες και κυριοι: γιαννα, δεσποιναριον, κατερινα, ορφια, ρουλα, μανωλης και νικος
ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ: Αφου ολισθησε και επροδωσε τον Κυριο τρις, ειδε το φως το αληθινο και επεισε για την μετανοια του. Κατεστη μεγας και τρανος εν τω βιω του, αλλα ακομη περισσοτερο μετα την ανοδο του εις τον Ουρανον, οπου και κρατει τας κλειδας του Παραδεισου και εχει και την συνολικη εποπτεια των ταγματων των αγγελων.
Ρ εκ Ξ (Ρου απο Ξου): η Ηρωις του δραματος καταγεται απο την Θρακικην Πολιν Ξ οπου και κατοικει. Εξειδικευεται εις την ζαχαροπλαστικην της Ανατολης, οπου και ειναι αμειλικτη και ασταματητη.
ΜΑΘΗΤΗΣ: Μαθητευομενος παρα τω Αγιω Πετρω.
ΔΕΣΠΟΙΝΑΡΙΟΝ: γυνη παρεπιδημουσα εις τας ΗΠΑ οπου και ανεπτυξε τας συγγραφικας και μαγειρικας της ικανοτητας. Προσφατως εθεαθη να γευματιζει με τους δυο περαστικους και εκτοτε τους προσεφερε φιλοξενιαν.
ΜΑΝΩΛΗΣ: ανηρ παρεπιδημων εις Βαυαριαν, οπου και επιδιδεται μεταξυ αλλων εις την συγγραφην διστιχων. Εχει αποκτησει το ψευδωνυμον ο “φιλοσοφος” αφου καθε του προταση παραπεμπει στο αντικειμενον της φιλοσοφιας. Προσφατως αρχισε να μαγειρευει με τη βοηθεια της κορης του Αθηνας.
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ: Ειναι δυο ανθρωπινες φιγουρες αγνωστου προελευσεως, τους υιοθετησε το ατελιε πριν απο μερικους μηνες για να μην πεθανουν της πεινας. Στην αρχη του εργου ευρισκονται στην Ουασινγκτον Ντι Σι οπου και λυμαινονται το ψυγειο και την κουζινα του Δεσποιναριον.
Πραξις 1η – Σκηνη 1η
ΕΓΩ: παρτε με συννεφα!
ΣΥΝΝΕΦΑ: μα εχουμε βαρεθει να σε βλεπουμε καθε βδομαδα!
ΕΓΩ: ειμαι φαινεται βαρεια αρρωστος! ανιατος!
ΣΥΝΝΕΦΑ: πρεπει να σε εχει πειραξει ο αμιαντος
ΕΓΩ: παρτε με συννεφα μακρυα
ΣΥΝΝΕΦΑ: αδερφε δεν εισαι καλα, θα καλεσουμε τους εφημερευοντες Αγγελους!
ΕΓΩ: Ελατε Αγγελοι και Αρχαγγελοι, παρτε με μακρυα!
Πραξις 1η – Σκηνη 2η
ΑΓΓΕΛΟΙ: Χωρις φτερα δεν πας πουθενα!
ΕΓΩ: Ρε παιδια μια βοηθεια ζητησα, τα φτερα που θα τα βρω;
ΑΓΓΕΛΟΙ (δια φωνης Ρ εκ Ξ): εσύ παιδάκι μου γεννήθηκες με τα φτερά,με τα φτερά του έρωτα ταξειδεύεις!
μονίμως ερωτευμένος με τη ζωή,τους ανθρώπους!κάτσε εκεί που κάθεσαι στη γη,δεν βλέπεις πόσους ανθρώπους εμπνέεις,τι θα πει ο Βιμ Βέντερς?
ΑΤΕΛΙΕ ΕΝ ΧΟΡΩ: στάσου,μη,μη φεύγεις,έχω μύγδαλα…και μπακλαβά με φυστίκι αιγίνης(άρτι αφιχθέντα εξ ανατολής)
ΕΓΩ: Ερχομαι πετωντας με τα φτερα που μου εδωσες! Οπου μπακλαβας και χαρα!
ΑΓΓΕΛΟΙ: Μα καλα αυτος ειναι τρελλος, αφησε εμας τους αγελους για ενα μπακλαβα!
ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ: Γι’ αυτο ειστε ακομη αγγελοι, καποιοι στιγμη θα καταλαβετε.
(Ακουγεται να κλεινει η βαρεια πυλη)
Πραξις 2η – Σκηνη 1η
Σε καποια πολη της βορειας Ελλαδας, που αρχιζει απο Ξ.
Ο Αγιος Πετρος μεταμφιεσμενος ως εμπορικος αντιπροσωπος περπατα στον δρομο και κατευθυνεται στο σπιτι της ηρωικης πρωταγωνιστριας Ρ εκ Ξ. Φθανει και χτυπα το κουδουνι.
Ρ εκ Ξ (και κατοχος του μπακλαβα): Ποιον θελετε καλε μου ανθρωπε;
ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ: Εδω ειναι ο μπακλαβας και η χαρα;
Ρ εκ Ξ: Περαστε και κοπιαστε, ηρθατε στο σωστο μερος!
ΕΓΩ: Ερχεσθε απο μακρυα;
ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ: Ναι, ειμαι εμπορικος αντιπροσωπος και πηγαινω παντου.
ΕΓΩ: Εγω κατεβηκα απο τα συννεφα για τον μπακλαβα.
Ρ εκ Ξ.: ΩΩΩΩ!ΑΑΑΑΑΑ!!μισό να στρώσω το κόκκινο χαλί! ματς μουτς! συγκρατιέται για να μην χοροπηδάει από τη χαρά της,κλείνει το στόμα γιατί κυκλοφορούν και μύγες(λέμε τώρα)
ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ: ώρα να τα μαζεύω,δεν με παίρνει εδώ κάτω.αυτοί εδώ κάτω πετάνε πιο πάνω από μένα.
ΕΓΩ (απευθυνομενος στην Ρ εκ Ξ): κλείσε το στόμα σου παιδάκι μου,μην κάνεις σαν επαρχιωτοπούλα!
Ρ.εκ Ξ.:………………………………………..
(κάτι προσπαθεί να τραυλίσει,χαμογελά και κατευθύνεται στο ψυγείο που αναπαύεται ο μπακλαβάς με το φυστίκι αιγίνης,θεικός,λιώνει στο στόμα,μα πόσα διάφανα φύλλα να έχει άραγε,πρώτη φορά δοκίμασε και εκείνη με τέτοια πρωτόγνωρη γεύση που απογειώνει και σε πάει στα ουράνια.)
ΕΓΩ: πού είσαι Πέτρο να με δεις,πετάω,αλλά κάνε κάτι να μιλήσει και αυτή με το ανοιχτό στόμα
Ρ εκ Ξ: Β,Γ,Δ,….
ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ: ας φαω κι εγω λιγο μπακλαβα, πολυ ωραιος φαινεται! αυτη δεν μου φαινεται οτι θα ξαναμιλησει!
Πραξις 2η – Σκηνη 2η
Ο Αγιος Πετρος εχει επιστρεψει στον Παραδεισο, και συζητα με τον καλο του φιλο τον επιλεγομενο “Μαθητη”, αν λαβουμε υποψη οτι ο ιδιος ειναι ο “Δασκαλος”.
ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ: Μα ολα εγω πρεπει να τα προβλεπω; Ειναι πολυ απλο! Θα μεταμφιεσθεις εις Εωσφορον και θα παρουσιασθεις εις την Ρ εκ Ξ. Θα σε υποδεχθει εξ αναγκης και αντι να σου πουλησει την ψυχη της θα σου δωσει τον μπακλαβα!
ΜΑΘΗΤΗΣ: Ειμαι ετοιμος, μεταμφιεσμενος! Εφυγα!
Πραξις 2η – Σκηνη 3η
Ο Μαθητης του Αγιου Πετρου, μεταμφιεσμενος ως Εωσφορος, με την Τριαινα και τα κερατα, στεκεται μπροστα στην πορτα της Ρ εκ Ξ και την κρουει.
ΜΑΘΗΤΗΣ (μεταμφιεσμενος ως Εξαποδω): Ανοιξτε παρακαλω καλη μου κυρια, αλλεως πεως θα σας παρω την ψυχη!
Ρ εκ Ξ μονολογωντας: μας την πεσανε και οι τρελαμενοι τωρα! ειναι αυτο που λενε, οτι ο μπακλαβας εχει τρελανει κοσμο!
Ρ εκ Ξ απευθυνομενη στην πορτα: Ποιος εισθε καλε μου ανθρωπε εσεις που θα μου παρετε την ψυχη;
ΜΑΘΗΤΗΣ: Ειμαι ο Εξαποδω, εγω βασικα μπακλαβα ηρθα να φαω, η ψυχη σας δεν με ενδιαφερει και τοσο!
Ρ εκ Ξ μονολογωντας: που καταντησαμε, ακομη και ο Εωσφορος ειναι κοιλιοδουλος!
Ρ εκ Ξ απευθυνομενη στον Εωσφορο: Ενταξει κυριε Εωσφορε, δεν υπαρχει προβλημα, θα σας προσφερω τον ωραιο μου μπακλαβα, αλλα με εναν ορο!
ΜΑΘΗΤΗΣ: Σας ακουω! Αλλα δεν ανοιγετε και την πορτα στο μεταξυ, εδω εχετε κρυο!
Ρ εκ Ξ: Ο ορος μου ειναι οτι δεν θα ξαναπατησετε εδω μεσα, ουτε και στην πατριδα μου!
Τι τρυφερα που ειναι αυτα τα φυλλα!!!!!! Ειναι 35 τον αριθμο, μα τοσο απαλα τοσο τρυφερα, κι αυτος ο ηχος που κανουν οταν θρυμματιζονται στο στομα! Δεν ξερω ποιος ανεπτυξε την τεχνη του ανοιγματος των φυλλων στην σημερινη της εκφανση, οι Λιβανεζοι ισχυριζονται οτι οι Ελληνες τους κλεψαμε το μυστικο, αλλα κι εμεις λεμε κατι που βολευει εμας. Τι σημασια εχει;
(Οπως καταλαβατε, ο μαθητης ειναι Ελλην)
Τι τραγανο που ειναι το φυστικακι!!!!!!! Και υγρο ταυτοχρονα, και αυτη η γλυκα που αναδυεται μεσα απο την απαλη του σαρκα σε μουδιαζει, σε κανει να αισθανεσαι ετοιμος να υποκυψεις στα παντα, καμια αντισταση δεν παραμενει με την σαρκα του φυστικιου!
Τι ευωδια αναδυεται απο το βουτυρο!!!!!!!!!! Ειναι αποκλειστικα προβειο και μοσχοβολαει! Οπως γραφει και η Μυρσινη Λαμπρακη:
“ΤΟ ΦΗΜΙΣΜΕΝΟ ΒΟΥΤΥΡΟ ΤΗΣ ΟΥΡΦΑ
Κάθε μπακλαβατζής που σέβεται τον εαυτό του, από την εποχή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς έως σήμερα, πρέπει νa φροντίσει να προμηθευτεί το περίφημο βούτυρο της παλαιά πρωτεύουσας της Μεσοποταμίας, της Ούρφα. Οι καλοί τεχνίτες κάνουν κάθε χρόνο ειδική παραγγελία, για να έχουν το βούτυρο που γίνεται από γάλα προβάτων τα οποία βόσκησαν στα γεμάτα αρωματικά χόρτα βοσκοτόπια της περιοχής”
Τι δεμενο που ειναι το σιροπι!!!!!!!!!!!! Δεν ειναι πολυ γλυκο ουτε και πολυ βαρυ, εχει και ροδονερο και καρδαμο! Ισως και μια ιδεα πορτοκαλι.
Και ω του θαυματος, ο Μαθητης – Εωσφορος μετατρεπεται σε Αγγελο που ασπαζεται την Ρ εκ Ξ και αφανιζεται στα ουρανια!
Πραξις 2η – Σκηνη 4η
Και ω του θαυματος! Ο Μαθητης επεστρεψε στον Παραδεισο και ανοιξε μπακλαβατζιδικο!
Εκτοτε οι Αγγελοι δεν χανουνε λεπτο, οπου και να τους βρεις μασουλανε μπακλαβαδακια! Συντομα θα τους πεσουνε τα φτερα, αφου απο το πολυ βαρος δεν θα μπορουνε να πετανε πια!
ΑΓΓΕΛΟΣ1: Πιασε ενα με φυστικι!
ΑΓΓΕΛΟΣ2: Εγω προτιμω το σκετο καρυδι!
ΑΓΓΕΛΟΣ1: Γουστα ειναι αυτα, πιασε αλλο ενα!
Περαστικος 1
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ1: Ρε, τι μπακλαβαδες ειναι αυτοι, παμε να φαμε λιγακι!
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ2: Ειναι στον Παραδεισο ρε βλακα, θελεις να πεθανεις;
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ1: Μια δοκιμη θα κανω βρε παιδι μου!
Η Αυλαια πεφτει καθως ακουγεται ο θορυβος απο τα φυλλα που θρυμματιζονται στα στοματα των Αγγελων.
(ENCORE!!!!! ENCORE!!!!!) πεντακις
(Κατοπιν επανηλειμμενων αυλαιων η παρασταση συνεχιζεται, με την προσθηκη που τοσο υπεροχα συνεγραψε το Δεσποιναριον και προσηρμοσα στο κυριο αρθρο. )
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Περαστικος 1.
Φυγαμε απ την κολαση που λεγεται ντη ση
και ηρθαμε λιγουρηδες εδω, εγω κι εσυ!
Περαστικος 2
Περαστικος 2.
Και παντα συνεχιζουμε τον ιδιο τον χαβα
απτοητοι οι ζητουλες για ενα μπακλαβα
δεσποιναριον:
αχ επι τελους φυγανε οι 2 καταραμενοι
και μπακλαβαδες γευονται τρελλοι και μαγεμενοι.
Ρ. απο Ξ.
Εχω ενα σωρο ταψια που εχουν απομεινει
μετα απ την επιδρομη, τωρααα ποιος θα τα πλυνει
ΑΤΕΛΙΕ εν χορω
Ευγε Ρουλα ευγε Ρουλα ομορφη βασιλοπουλα
ΕΓΩ:
Η πεννα μου πηρε φωτια με τουτα τα σοροπια
και ολα αυτα τα υλικα που ειναι καλα και ντοπια
Μανωλης:
Οι αγγελοι κατεβηκαν εδω στη Βαυαρια
κι εγω θα φιαξω μπακλαβα να φαει η Μαρια
Ορφια :
Για δες τι τον ενεπνευσα να γραψει ο καλος μας
που ειναι ο διευθυντης μα και ο δασκαλος μας
(υφος ποια ειμαι επι τελους..)
Γιαννα:
Αχ τι μου λενε μπακλαβα.. μωρε παιδια συγνωμη
εγω τορονια γευομαι και παγωτα στη Ρωμη
ΑΤΕΛΙΕ: Ολαρια ολαρα φερτε μου ενα μπακλαβα
Περαστικος 1:
Αχ εχω βαρυστομαχια δεν επρεπε να φαω
τωρα φοβαμαι πως ευθυς στην κολαση θα παω
Περαστικος 2:
Με σενα ασχολουμαστε συνεχεια χαμενο
σκασε και θελω μπακλαβα, ακομα περιμενω
Ρου απο Ξου:
Ελατε μη τσακωνεστε εχω γλυκο για ολους
για αχρηστους για χρησινους και για ονειροπολους
ΑΤΕΛΙΕ Γιες γιες γιες ενα κομματι αμιγες!
ΕΓΩ:
Εγω ειμαι ο συγγραφευς σε τουτο το εργακι
κι οχι το παρεπηδημον αυτο το δεσποινακι
δεσποιναριον:
Μα Νικο παρασυρθηκα στα συννεφα πεταω
δωστε μου ενα μπακλαβα γιατι αλλοιως δε σκαω
Ρου απο Ξου:
Στον Πειραια συννεφιασε και στην ΑΘηνα βρεχει
μα εδω στην Ξου αγαπες μου καλα γλυκακια εχει.
ΑΤΕΛΙΕ
Βιβα Ρουλα και προχωρα
και σε θελει ολη η χωρα
δεσποιναριον:
Φρενο βαζω στον οιστρο μου για να μη σας κουρασω
και παω στο πατισερι γλυκο να αγορασω
ναναι πολυ κρατσανιστο και ναχει φυστικακια
και το σιροπι να κολλα στα ωραια φυλλαρακια
Περαστικος 1:
Μα οτι να της ταξουμε και οτι να της πω
αυτη η δεσποιναριον δε βγαζει το σκασμο
δεσποιναριον:
αμεσως υποκλινομαι και παω στα καμαρινια
να φαω το μπακλαβακο μου να μην ακουω γκρινια!
ΑΤΕΛΙΕ
ναι ναι ναι ναι ναι ναι
φιαξε μας κι ενα καφε!
Σημειωση 1: Απο τη συνθεση του εργου, προεκυψε και η απαντηση στο μυστηριο της προελευσης των περαστικων. Ησαν δυο ναυτες στην ελληνικη φρεγατα που μετειχε στον πολεμο του κολπου το 2003, και λιποτακτησαν. Περασαν 6 χρονια σε χωρες της Αραβικης χερσονησου χορευοντας ζειμπεκικο με τους βεδουινους και παμπλουτους Κινεζους και κατεληξαν στην Αθηνα οπου τους μαζεψα. Στο αμπεχωνο τους βρηκα μια μικρη φωτογραφια του Γιαννη Τσαρουχη.
Σημειωση 2: Στην Αμερικη οι περαστικοι μετεβησαν οπως απεκαλυφθη με τη βοηθεια αγγελων που ειχαν γνωρισει στην Αραβια καθως εχορευαν ζειμπεκιες. Οι αγγελοι μαγευτηκαν απο τον ζειμπεκικο και μετεφεραν τους περαστικους στα φτερα τους.
This is another shot from Monte Igueldo, and the golden sand stretch that you see on the right is the Ondaretta Beach, awonderful place to swim and relax during the summer months. As I write this, the outside temperature is below zero, so I do not think I will swim tomorrow.
Shot taken from the northern edge of Ondaretta Beach, at the beginning of the Passage to the Comb of the Wind. The Atlantic can very quickly build up a storm over the beautiful city.
And a storm it was around 5 pm today. After taking this photo and walking back about 100 meters, I realized that due to the spray of sea water my rain coat was soaking wet.
Things were not much better in the morning today. This is what I could see from my balcony.
During an interval of the multiple snow, hale and rain falls of the day, I took a shot of the Jesus Statue on Mount Urgull.
Santa Maria is the most imposing Church in the Old town (18th century, baroque style).
Storm or no storm, the Basque fishermen do not back off. This large trawler had just arrived, and was unloading around noon. the city restaurants and bar are full of the freshest seafood.
Uncomfortable bedfellows.
Kokotxas (cheeks) de bacalao! Only 24 EUROs per kilo.
The shop were I buy the bacalao.
The fish market (Pescaderia), now under enovation.
The station of the cable car that takes you to the top of Mount Igueldo.
Fragment of the sculpture “Liberte” by Eduardo Chillida.
