Greek Parliamentary Elections – A Summary of Results since 1974

This is a summary of the Greek Parliamentary election results since 1974. It is presented in charts covering three periods. Each chart shows the percentage of the popular vote that was received by each section of the electorate.

The period 1974 – 1990 marks the formation of the post – dictatorship era.

The period 1993 – 2009 is characterized by the dominance of the New Democracy, the stronghold of the right, and PASOK, the powerhouse of the center-left.

The period 2012 – 2023 is the one where the patterns and certainties of the previous two periods have disappeared. This significant change of the political landscape has been confirmed in the elections of 21/05/2023 and 25/06/2023.

The following sections are included:

Right. New Democracy is the party that dominates the right and today covers a significant part of the center.

Center. The center party EK disappeared after the 1977 elections. Most of its supporters moved over to PASOK.

Center-Left. PASOK has been the dominant party of the center-left in Greek politics until 2009.

Left. This section includes the Communist Party of Greece, SYRIZA, and some opportunistic and marginal formations that do not have longevity.

Extreme Right. This is a section that has been revived since 2012. It includes formations to the right of the “New Democracy” party.

From 1974 to 1990

The major developments in this period are the following.
• “New Democracy”, the party founded by Konstantinos Karamanlis after the restitution of democracy in 1974, dominated the political scene in the two elections of 1974 and 1977. It lost power in the period 1981 – 1989, to retail it in the period 1989 – 1993.
• PASOK became the dominant party of the center – left and was able to challenge New Democracy, seizing power in 1981. It retained it until 1989, when it lost it.
• “Union of the Center”, the party of the “center”, received 20% in 1974, and then fell to 12% in 1977 vanishing into insignificance in the elections that followed.
• The parties of the left, including the communists, maintained a percentage around 12%.
• Apart from 1977, the extreme right did not receive a percentage above 2%.

From 1993 to 2009

The major developments in this period are the following.

  • PASOK returns to power after the 1993 elections.
  • Andreas Papandreou dies in the summer of 1996.
  • His successor, Kostas Simitis wins the elections of 1996 and 2000.
  • Kostas Karamanlis, the leader of “New Democracy”, wins the 2004 and 2007 elections.
  • George Papandreou, the leader of PASOK wins the elections of 2009.
  • The left struggles to reach 12%
  • The extreme right climbs to 6% of the popular vote in the 2009 elections.  

From 2012 to 2023

The major developments in this period are the following.

• In the first 2012 elections, the left gets more votes than the right.
• This will continue until the 2019 elections.
• In 2023 the right reverses the previous trend and gets more votes than the left.
• The extreme right becomes a significant force in Greek politics.
• PASOK shows signals of a slow recovery, but still has a long way to go.

After a spectacular rise and a stint in government (2015-2019), SYRIZA is in 2023 almost down to the level of 2012.

Τα θέατρα έγιναν λαϊκά δικαστήρια;

Καλοκαιράκι, σε μια χώρα γεμάτα ανοιχτά θεάτρα. Έτσι σκέφτηκα κι εγώ να πάω να δω μια παράσταση. Μέχρις έδω όλα καλά. Ξαφνικά όμως μια τεράστια απειλή παρουσιάστηκε μπροστά μου. Έγκυροι κύκλοι με ενημέρωσαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μετατρέψει τις θεατρικές σκηνές σε λαϊκά δικαστήρια.

Που θα πάω ο μικροαστός ο τακτοποιημένος ο κονφορμιστής ο ΟΦΑ εγώ λοιπόν; Θα τολμήσω να διακινδυνεύσω να δικαστώ και καταδικαστώ αιφνιδίως από τα λαϊκά διακστήρια του ΣΥΡΙΖΑ;

Θα μου πείτε – κάποιοι ίσως – ότι δεν κατηγορούμαι για κάτι, όπότε δεν κινδυνεύω.

Κι εσείς που το ξέρετε;

Ποιος μπορεί να το εγγυηθεί ότι δεν θα πέσω θύμα της αριστερής αυθαιρεσίας του λαϊκού δικαστηρίου; Γιατί αυτοί οι αριστεροί κάνουν ότι θέλουν, μπορεί ο συμφοιτητής μου από το ΕΜΠ που είναι σήμερα αξιωματούχος στο ΣΥΡΙΖΑ να μου τη φυλάει που όταν κάναμε συνέλευση του συλλόγου φοιτητών και ήμουνα πρόεδρος δεν του έδινα το λόγο. Ποτέ μην εμπιστεύεσαι τους αριστερούς μου έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας μου!

Εδω κοτζαμ υπουργός πολιτισμού σηκώθηκε κι έφυγε από το θέατρο στην Καλαμάτα εχθες το βράδι επειδή το κάνανε λαϊκό δικαστήριο εκεί πέρα, και μάλιστα Βέλγοι ακτιβιστές, δηλαδή αριστεροί, ίσως και αναρχικοί μαζί, μίγμα εκρηκτικό, ανατρεπτικό, επικίνδυνο! Και τώρα που δώσανε και άδεια στο Γιωτόπουλο, μπορεί να με δικάσει δικαστήριο στο οποίο μετέχει και η 17 Νοέμβρη! Που ζούμε, Στην άγρια Δύση του αριστεροαναρχισμού; Και κυκλοφοράνε τα βιβλία του Κουφοντίνα ελεύθερα, και τα διαβάζουν τα παιδιά, και ποιος μπορεί να με διαβεβαιώσει ότι στο δικαστήριο δεν θα έιναι ένα παιδί επηρεασμένο από τον Κουφοντίνα;

Οι βέλγοι αριστεροαναρχικοί τόλμησαν να αναρτήσουν στην Καλαμάτα πανώ με το ανατρεπτικό σύνθημα “Οι βιαστές στη φυλακή”.

Έχετε ξαναδιαβάσει πιο ανατρεπτικό σύνθημα; Σας ερωτώ.

Ακόμη και άν εμπιστευόμουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τα λαϊκά του δικαστήρια, όταν υπάρχει τέτοιος ξένος δάκτυλος που σκανδαλωδώς υποσκάπτει τα θεμέλια της κοινωνίας μας, δεν έχω δίκηο να λέω στον εαυτό μου να μην πάει πουθενά, και να καθήσει σπίτι; Γιατί ακόμη και αν κάπως μπορέσω να κουμαντάρω τους ντόπιους δικαστές, με τους ξένους – που δεν μασάνε – δεν την γλυτώνω.

Που πας ρε Καραμήτρο, ρωτάω τον εαυτό μου!

Η μόνη διέξοδος άν πήγαινα θα ήταν να παίξω κι εγώ θέατρο, και να παραστήσω ότι είμαι μέλος του λαϊκού δικαστηρίου, με καταγωγή από τη Γαλλία, γιατί βρήκα μια φωτογραφία του παππού μου σε ένα καφενείο στο Παρίσι, οπότε δεν θα κινδυνεύω, και θα βρώ και την ευκαιρία να καταδικάσω κάποιους που δεν τους γουστάρω. ‘Ετσι μάλιστα!

Όχι “Λαός”, μόνο “Πολίτες”

Η καταδίκη της λέξης (και γενικώς) “λαός” μας ανοίγει νέες προοπτικές έκφρασης. Για παράδειγμα, μπορούμε να αναφερόμαστε επιλεκτικά και προαιρετικά σε ομάδες και κατηγορίες πολιτών, ανά περίπτωση. Έτσι λοιπόν θα μιλάμε για τα μπάνια των πολιτικάντηδων, των απατεώνων, των τοκογλύφων, των παντοπωλών, των ελαιοχρωματιστών, των κομπραδόρων, των κτηνιάτρων, των κομμωτών, των καταδικασμένων πρωτοδίκως αλλά ελεύθερων έως την έφεση βιαστών, των καταδικαζόντων την άδεια του Γιωτόπουλου, των αυλοκολάκων, των επιδόξων Π/Θ, των αγνών και τιμίων εθνικιστών, των αποστράτων αξιωματικών ΕΣ, των ουτοπικών σοσιαλιστών, των ονειροπόλων κομμουνιστών, και ούτω καθεξής. 

TB2: a UCAV changing modern warfare?

Introduction

In 2009, James Jeffrey, then the US ambassador in Turkey, wrote in a diplomatic cable:

“Turkey is prepared to engage in targeted killing outside its own borders”.

As a result of this, the US imposed a ban on the export of military technology to Turkey that might enable it to achieve its objective.

This is a story about how despite US’s ban, Turkey managed to achieve its objective by designing, manufacturing, and distributing to the world a weapon, the unmanned combat aerial vehicle (UCAV, or UAV) with the code name TB2 (known also as Bayraktar TB2).

TB2 is designed manufactured and distributed by Baykar, a Turkish arms manufacturing company based in Istanbul.

The TB2 is a weapon with a remarkably efficient cost-benefit ratio in the field, and along with similar weapons, it may very well change modern warfare.

What makes its story even more remarkable is that Turkey, a country with a budget a fraction of the US’s has demonstrated how unmanned platforms change the nature of modern warfare.

What is a TB2

Simply put, TB2 is a drone that has a missile carrying and launching system installed under its wings, that can accommodate 4 MAM-C or MAM-L missiles. These missiles were specially designed for UAVs and light attack aircraft with low payload capacity. These missiles have laser guidance and can engage stationary or moving targets. The MAM-C has a high explosive warhead, while the MAM-L has a thermobaric warhead.

Bayraktar TB2

The TB2 made its maiden flight in August 2014.

The key breakthrough came in December 2015, when TB2 successfully fired a rocket for the first time.

It has a wingspan of 12 meters, is powered by a single Rotax 912 engine which develops 105 hp, can fly up to 7,300 meters, loiter in the air for 24 hours, has a range up to 6,000 km, a speed up to 120 km per hour, and carries a payload of 150 kg.

The drone is manufactured in Turkey and is considered the “Toyota Corolla of drones”, as it does right more than 80% of what a drone is supposed to do.

Today there are 257 TB2s in service worldwide. In 2021 TB2 completed 400,000 operational flight hours.

Baykar

Baykar is a company that evolved out of Bayraktar Makina, created in 1986 by engineer Ozdemir Bayraktar to manufacture automotive components.

The founder of the firm died in 2021. His son Haluk Bayraktar is today the CEO of Baykar.

Bayraktar spoke to CNN Turk news channel in a report from Turkey’s drone base on 3 March 2020

Baykar’s Chief Technology Officer is Selcuk Bayraktar, the other son of Ozdemir, who married Turkish President Recep Tayyip Erdogan’s daughter Sumeyye in 2016. He has been hailed as a pioneer of what Erdogan calls Ankara’s rapidly developing “local and national” defence sector. President Erdogan may have understated the case. Today Turkey is on its way to become the second biggest user of armed drones in the world.

In September 2019, Bloomberg reported that Baykar planned to invest 600 million liras ($106 million) to increase its production of unmanned aerial vehicles, quoting a presidential decree published in the nation’s official gazette. The investment was aimed at doubling TB2 drone production to 92 units per year, while adding the capacity to manufacture 24 Akinci armed drones and 36 other combat drones.

In March 2022, Baykar tested successfully the Akinci B combat drone (it is a drone that can fly at a higher altitude than the TB2), and is pushing ahead with the next generation of high flying combat drones, the TB3.

TB2s in the Ukrainian Armed Forces

In January 2019 the Ukrainian Army signed a contract to buy 12 TB2s and 3 ground control stations for a total of $69 million. The first batch of the equipment was delivered in March 2019. More TB2s were acquired by the Ukrainian Navy in July 2021.

Before Russia’s invasion in February 2022, there were a total of 20 TB2s in Ukraine. More TB2s were delivered to Ukraine in March 2022 on Turkish Air Force Airbus A400M planes which flew from Ankara to Rzesow in Poland. From there the TB2s were transported by road to Ukraine. Today it is estimated that the Ukrainian armed forces can deploy between up to 50 TB2s.

TB2 is being used in the Ukrainian war, as the Ukrainian armed forces try defend their country against the invading Russian forces. It has been reported that in the Ukrainian front a TB2 with an estimated cost of $2 million has destroyed a Russian surface-to-air missile system that could cost up to $50 million.

TB2 deployment in the world

The TB2 was first exported to Qatar in 2018.

Since then and before Ukraine, the drone has been deployed in active combat zones in Libya, Azerbaijan, Ethiopia, and Syria.

In 2020 Baykar exported UAVs worth $360 million.

In May 2021 Poland became the first EU country to add TB2 to its military arsenal.

Its future appears bright, as military experts foresee the proliferation of expandable UCAVs in combat.

“Οι Αυτουργοί” Ένα αφήγημα φαντασίας.

Μια φορά κι ένα καιρό υπήρχαν ποδοσφαιρικές ομάδες. Κάθε ομάδα είχε διοίκηση και Πρόεδρο. Είχε παίκτες (ποδοσφαιριστές) και ανάλογα με τα διαθέσιμα χρήματα προπονητή, βοηθούς προπονητή, φυσιοθεραπευτές, ιατρούς, βοηθητικό προσωπικό και τα λοιπά και τα λοιπά. Μερικές όμως ομάδες, οι “ξεχωριστές”, είχαν και “λέσχες” οπαδών και φιλάθλων. Εκεί μαζεύονταν τα παιδιά του σκληρού πυρήνα, που το αίμα τους είχε το χρώμα της φανέλλας της ομάδας, και τα μυαλά τους ήταν καρφωμένα στα κάγκελα πίσω από την εστία. Πολλά απο τα παιδιά αυτά δεν είχανε δουλειά, πολλά δεν είχανε καν σπίτι, πολλά δεν είχανε ούτε 5 τάλαντα στην τσέπη. Απο συμπόνοια και ανθρωπισμό, ή από ναρκισσιστική αντίληψη φιλανθρωπίας, ή επειδή έτσι τους άρεσε, ή κάτι άλλο, κάποιοι απο τη διοίκηση της ομάδας κατέστησαν “χρηματοδότες” των παιδιών που δεν είχανε στον ήλιο μοίρα, αλλά ήσαντε στη λέσχη, που έτσι έγινε το σπίτι τους, το σχολείο τους, το πρότυπο τους. Κάποιοι σε κάποιες λέσχες ήσαντε πιο επιθετικοί από τους άλλους. Το αίμα τους χόχλαζε. Και ο καλύτερος τρόπος για να ξεθυμάνει αυτή η κάψα ήτανε να πλακωθούνε με τα μέλη της λέσχης των “αντιπάλων”. Ανάλογα με τις συνήθειες τους πριν μεταβούν στο πεδίο της μάχης άλλοι πίνανε κάνα τσίπουρο, ούζο, κάποιο αλκοόλ τέλος πάντων, κι άλλοι πίνανε “ουσίες”.Όπως γνωρίζεις αγαπητή αναγνώστρια, μια συνήθεια δεν φεύγει εύκολα. Έτσι και οι συνήθειες των “παιδιών”. Η χρηματοδότηση των “ουσιών” άλλοι λένε ότι ήρθε από τον ουρανό, άλλοι όμως λένε ότι ήρθε από κύκλους της διοίκησης. Έτσι κι αλλιώς, οι “ουσίες” μπήκανε στον “εξοπλισμό” της λέσχης. Πριν το ματς και μετά, τα “παιδιά” παίρνανε τη δόση τους. Και άλλες φορές φυσικά, ανάλογα με το στοκ.Μια μέρα λοιπόν, κάποια από τα “παιδιά” σεργιανούσαν υπο την επίρρεια. Κι έπεσαν πάνω σε κάποιον “αντίπαλο”. Τι καλύτερο από το να τον σφάξουν; Όπερ και έπραξαν.Ο δικηγόρος της ομάδας τους έβγαλε αμέσως από το τμήμα, καταβάλοντας το απαιτούμενο ποσό. Τα “παιδιά” είναι τώρα κρυμμένα, και περιμένουν να δουν πως θα την σκαπουλάρουν.Ο νεκρός αντίπαλος κηδεύτηκε.Μια στραβή ήτανε, την άλλη φορά τα “παιδιά” θα ξεχαρμανιάσουνε σκοτώνοντας αδέσποτους σκύλους.

Η αυτοματοποίηση της εργασίας και οι επιπτώσεις της

Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη μια τεχνολογική επανάσταση, που έχει μια ισχυρή και βίαια συνιστώσα, την αυτοματοποίηση. Η αυτοματοποίηση είναι η διαδικασία με την οποία η ανθρώπινη εργασία αντικαθίσταται από μια μηχανή. Στο σύγχρονο φαινόμενο της αυτοματοποίησης, κυριαρχεί η τεχνητή νοημοσύνη (Artificial Intelligence – AI) και η ρομποτική (robotics).

Επισημαίνω ότι η τεχνητή νοημοσύνη δεν ταυτίζεται με την αυτοματοποίηση, καθώς έχει πολλές εφαρμογές εκτός από την αυτοματοποίηση. Εκείνο που συμβαίνει είναι ότι η τεχνητή νοημοσύνη χρησιμοποιείται επιλεκτικά απο μεγάλες επιχειρήσεις σαν εργαλείο αυτοματοποίησης.

Στο άρθρο αυτό συνοψίζω τα αποτελέσματα σχετικών ερευνών του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο πανεπιστήμιο ΜΙΤ Daron Acemoğlu. Ο καθηγητής Acemoğlu είναι ο συγγραφέας του βιβλίου “Γιατί αποτυγχάνουν τα Έθνη” (Why Nations Fail).

Η επιλογή των θέσεων του καθηγητή έγινε από εμένα, απο τις δημοσιευμένες του εργασίες. Η ευθύνη σε περίπτωση κάποιας παρανόησης ή παραφθοράς της αρχικής διατύπωσης είναι δική μου.

Η ραγδαία επέκταση της αυτοματοποίησης έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ανθρώπινη εργασία. Μειώνονται άμεσα οι θέσεις εργασίας, οι μισθοί των ανειδίκευτων εργατών, όπως και το ποσοστό της εργασίας στο εθνικό προϊόν. Έτσι αυξάνεται και η ανισότητα.

Σημειώνω ότι εκτός από την άμεση επίπτωση της αυτοματοποίησης στους εργάτες, ιδίως δε τους ανειδίκευτους, έχει επίπτωση και σε μεσαία διοικητικά στελέχη, αφού καταργεί πολλά από αυτά.

Είναι ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι παρόλη την εκτεταμένη εφαρμογή της, η αυτοματοποίηση δεν έχει μέχρι σήμερα μεγάλη επίπτωση στην αύξηση της παραγωγικότητας της μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου, την οικονομία των ΗΠΑ.

Η σημερινή κατεύθυνση της καινοτομίας δεν διαμορφώνεται από μια ανώνυμη, ελεύθερη αγορά, αλλά από τις επενδύσεις, την τεχνογνωσία και τις προτεραιότητες των μεγάλων τεχνολογικών εταιριών που κυριαρχούν στην αγορά.

Υπάρχει όμως και η θετική πλευρά, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε άλλους τομείς της οικονομίας.

Το μέλλον της εργασίας εξαρτάται από την ισορροπία ανάμεσα στις απώλειες που επιφέρει η αυτοματοποίηση και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε άλλους τομείς της οικονομίας.

Όμως, οι νέες θέσεις εργασίας απαιτούν νέες δεξιότητες, που δεν υπάρχουν ακόμα στην αγορά εργασίας. Η δημιουργία των νέων δεξιοτήτων είναι μια αργή διαδικασία, που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος.

Είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν προγράμματα σπουδών που ανταποκρίνονται στις νέες δεξιότητες και τις αντίστοιχες θέσεις εργασίας.

Θα πρέπει να ενθαρρυνθεί η εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης σε τομείς που μπορεί να προσδώσουν μεγάλα οφέλη στο κοινωνικό σύνολο, όπως η εκπαίδευση και η υγειονομική περίθαλψη.

Στην εκπαίδευση, η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη προγραμμάτων και μαθημάτων που είναι καλύτερα προσαρμοσμένα στις ατομικές ανάγκες ενός εκπαιδευομένου. Για να εφαρμοσθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για εκπαιδευτικούς που θα παρακολουθούν, σχεδιάζουν, και εφαρμόζουν “εξατομικευμένα” εκπαιδευτικά προγράμματα.

Στην υγειονομική περίθαλψη, με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης μπορεί να αναπτυχθούν συστήματα υποστήριξης των αποφάσεων που λαμβάνουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές, ώστε να κάνουν άμεση και αποτελεσματική χρήση των δεδομένων. Τα προχωρημένα αυτά συστήματα απαιτούν επαγγελματίες με εξειδικευμένες γνώσεις.

Αυτή η ενθάρρυνση θα πρέπει να προέλθει από το Κράτος, στα πλαίσια μιας πολιτικής υποστήριξης της καινοτομίας με προσανατολισμό όχι εκείνο των μεγάλων τεχνολογικών εταιρειών, που είναι η άκρατη αυτοματοποίηση, αλλά του κοινωνικού συνόλου.

Πηγές

Daron Acemoğlu and Pascual Restrepo, “The wrong kind of AI? Artificial intelligence and the future of labour demand”, Cambridge Journal of Regions, Economy and Society 2019

Daron Acemoğlu, “Remaking the post-COVID World. To reverse widening inequality, keep a tight rein on automation”, FINANCE & DEVELOPMENT, March 2021

Daron Acemoğlu, “It’s Good Jobs, Stupid”, Economics for Inclusive Prosperity, RESEARCH BRIEF June 2019

Fine Dining in the COVID-19 era (in Greek) – Η Εστίαση Υψηλού Επιπέδου στην Εποχή του COVID-19

Σήμερα θα κάνουμε μαζί ένα ταξίδι, ξεκινώντας από την Κοπεγχάγη, πηγαίνοντας μετά στα περίχωρα του Λονδίνου, καταλήγοντας στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Οδηγός μας κάποια εστιατόρια εστίασης υψηλού επιπέδου.  

Την 1η Σεπτεμβρίου 2020, έλαβα ένα μήνυμα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο από το εστιατόριο 108 που βρίσκεται στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Άρχιζε ως εξής.

«Αγαπητοί Φίλοι,

Με μεγάλη στενοχώρια ανακοινώνουμε σήμερα το κλείσιμο του Εστιατορίου 108.

Οι αρνητικές συνέπειες της παγκόσμιας πανδημίας, ιδιαίτερα δε η δραστική μείωση των αλλοδαπών τουριστών που επισκέπτονται την Κοπεγχάγη, μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η λειτουργία του 108 στην σημερινή του θέση δεν είναι πλέον οικονομικά βιώσιμη.»

Το 108, που ξεκίνησε να λειτουργεί το 2016,  είχε αρχιμάγειρα τον Kristian Baumann, που ήταν συνιδιοκτήτης με τους Peter Kreiner και René Redzepi, ιδιοκτήτη και αρχιμάγειρα του εστιατορίου Noma στην Κοπεγχάγη. Είχε ήδη κατακτήσει ένα αστέρι Μισελέν. Σε άρθρο τους το 2016, οι New York Times έδωσαν την ακόλουθη περιγραφή για το 108: «Μια κομψή καθημερινή εναλλακτική (στο Noma με τρία αστέρια Μισελέν) που στο ένα τρίτο της τιμής παρέχει περισσότερο από το μισό της αξίας.»

Restaurant 108 – Appetizer Plate

Η ιδιοκτήτρια εταιρεία του 108 θα συνεχίσει τη λειτουργία της, οπότε δεν υπάρχει θέμα χρεωκοπίας. Αποχωρεί από την εταιρεία ο Baumann, αλλά παραμένουν οι Kreiner και Redzepi (που δεν ασχολήθηκε με την κουζίνα του 108, ήταν απλά συνιδιοκτήτης), που αναμένεται να ανοίξουν στην ίδια θέση νέο εστιατόριο, που όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση «θα είναι πιο συμβατό με την σημερινή κατάσταση της αγοράς».  

Δυστυχώς το 108 δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο εστιατόριο εστίασης υψηλού επιπέδου που κλείνει, είναι δε αξιοπρόσεκτό ότι η συμμετοχή σε αυτό του «ιερού τέρατος» της παγκόσμιας γαστρονομίας René Redzepi, δεν μπόρεσε να αποτρέψει το κλείσιμο. Στη σημερινή συγκυρία η βιωσιμότητα ενός εστιατορίου εστίασης υψηλού επιπέδου είναι μια πολύπλοκη υπόθεση με πολλές παραμέτρους. Ο χαρισματικός σεφ, όποιος και αν είναι αυτός, δεν μπορεί από μόνος του να εξασφαλίσει αυτή τη βιωσιμότητα.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλα τα εστιατόρια εστίασης υψηλού επιπέδου θα κλείσουν.

Το εστιατόριο Noma του René Redzepi παρέμεινε ανοικτό προσφέροντας αντί για το κανονικό του και πανάκριβο μενού ένα cheeseburger με τιμή 125 κορώνες Δανίας (περίπου 17 Ευρώ). Στα μέσα Ιουλίου 2020 επανήλθε στο κανονικό μενού, που με συνοδεία φυσικών χυμών υπερβαίνει τις 3,500 κορώνες Δανίας (περίπου 450 Ευρώ).  

Κατά τα δύο εστιατόρια, Noma και 108, βρίσκονται στο κέντρο της Κοπεγχάγης, και είναι εύκολα προσβάσιμα.

Στις 16 Αυγούστου 2020, έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ένα μήνυμα από το εστιατόριο Fat Duck, του διάσημου Εγγλέζου αρχιμάγειρα Heston Blumenthal. Άρχιζε ως εξής.

«Σήμερα ανοίγουμε ξανά το εστιατόριο The Fat Duck μετά από μερικούς μήνες στους οποίους παρέμεινε κλειστό και ταυτόχρονα γιορτάζουμε την 25η επέτειο μας. Για αυτή τη σημαντική συγκυρία, εγκαινιάζουμε την Ανθολογία, μια συλλογή από εικονικά μενού, που θα διαθέσουμε στη διάρκεια του χρόνου.  Ο ‘Τόμος Ι’ αντιπροσωπεύει την προσέγγιση του Heston να θέτει τα πάντα υπό αμφισβήτηση, καλλιεργώντας τη δύναμη της αντίληψης και της μνήμης.»

Heston Blumenthal: Sound of the Sea

O Blumenthal είναι ιδιοκτήτης και του πιο προσιτού ‘The Hind’s Head’, που βρίσκεται κοντά στο ‘The Fat Duck’, το οποίο παρέμεινε ανοικτό όλο το καλοκαίρι. Τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα, λάμβανα προσφορές για το μενού ‘The Hind’s Head at Home’, που μπορούσα να το παραγγείλω από το διαδίκτυο και απλά έπρεπε την ημέρα και ώρα που είχα αναφέρει να περάσω να το παραλάβω. Ενδεικτικά, το μενού αυτό ανά άτομο κόστιζε 45 λίρες Αγγλίας, τη στιγμή που ένα μενού στο  Fat Duck ξεπερνά εύκολα τις 300 λίρες.

Και τα δύο εστιατόρια του Blumenthal βρίσκονται σε μια κωμόπολη  περίπου 60 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Λονδίνου. Η πρόσβαση σε αυτά από ένα τουρίστα είναι εύκολη μόνο αν έχει ίδιο μέσο μεταφοράς, ή μπορεί να πληρώσει το όχι ευκαταφρόνητο μίσθωμα ενός μέσου δημόσιας μεταφοράς.   

Είναι αξιοπρόσεκτο ότι το ‘The Hind’s Head’ κατάφερε να προσεγγίσει πελάτες με διαφορετικό τρόπο, προσαρμόζοντας το μενού και τις προσφορές του, και έτσι επιβίωσε, ενώ το ‘108’ δεν μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο, δηλαδή να ανακαλύψει τμήματα πελατείας που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν εκείνα που επλήγησαν λόγω της πανδημίας.

Η διαφορετική εξέλιξη των εστιατορίων που είναι κοντά στην κορυφή, αλλά είναι και πολύ πιο προσιτά, είναι εντυπωσιακή. Είναι προφανές ότι δεν σχετίζεται με την θέση τους, αφού το 108 βρίσκεται στο κέντρο της Κοπεγχάγης και είναι εύκολα προσβάσιμο, σε σχέση με το ‘The Hind’s Head’ που είναι στα περίχωρα του Λονδίνου, αλλά σχετικά δύσκολα προσβάσιμο. Η διαφορετική εξέλιξη οφείλεται στην επιτυχία ή μη στην ανακάλυψη νέων τμημάτων πελατείας και την άριστη εξυπηρέτηση τους.

Στο ανώτατο επίπεδο της αγοράς, τα εστιατόρια The Fat Duck και Noma, και τα δύο στην Ευρώπη, στο κέντρο ή στα περίχωρα πρωτεύουσας, μπόρεσαν μετά από ένα μεταβατικό διάστημα – κλείσιμο για το ένα, τσήζμπεργκερ για το άλλο – να επανέλθουν στην «κανονική» τους κατάσταση, προσφέροντας το υψηλοτάτου επιπέδου προϊόν τους στην πελατεία τους, χωρίς να κάνουν προσαρμογές στην τιμή.  Αυτό όμως, όπως μας δείχνει η Νέα Υόρκη, δεν είναι κανόνας.  

Ο Chef Daniel Boulud είναι από τους κορυφαίους στον κόσμο. Το μνημειώδες DB Burger Royale, με τρούφα και φουά γκρά και τιμή 27 δολάρια ΗΠΑ όταν πρωτοπαρουσιάστηκε είναι ένα από τα ‘έργα’ του.

Σήμερα ο αρχιμάγειρας Boulud μαγειρεύει και σερβίρει την πελατεία του στο εστιατόριο Daniel που βρίσκεται στο Μανχάταν στη Νέα Υόρκη, σε μια ανοιχτή τραπεζαρία. Εναλλακτικά οι πελάτες μπορούν αν παραγγείλουν ένα από τα μενού που μπορούν να παραλάβουν οι ίδιοι από το εστιατόριο, όπου παρασκευάζονται με όλους τους κανόνες της υγιεινής,  ή να ζητήσουν να τους σταλεί στο χώρο τους.     

Ένα από τα μενού που μπορεί να παραγγείλει εκ των προτέρων ο πελάτης και να τα παραλάβει ή να του σταλούν είναι το ‘Chez Vous Menu΄, με τρία πιάτα και τιμή 78 δολάρια ΗΠΑ.

Daniel Bouloud Kitchen: Swordfish with Pistacchio

Ο ανοικτός χώρος στον οποίο σερβίρει σήμερα έχει 25 τραπέζια χωρισμένα με πλεξιγκλάς, ενώ  πριν η τραπεζαρία – που σήμερα δεν χρησιμοποιείται – είχε 50 τραπέζια. Η προσαρμογή της λειτουργίας του εστιατορίου στις νέες συνθήκες ανάγκασε τον Boulud να περιορίσει σημαντικά και τον αριθμό των εργαζομένων σε αυτό. Όμως ο αρχιμάγειρας κατάφερε να τοποθετήσει αρκετούς από τους πρώην υπαλλήλους του σε θέσεις «ιδιωτικού μάγειρα» σε σπίτια πελατών του που φοβούνται να τρώνε σε δημόσιους χώρους, κι έτσι πρέπει να έχουν κάποιο να τους μαγειρεύει στο σπίτι.

Η προσαρμογή λειτουργίας είναι και προσαρμογή στις ανάγκες νέων τμημάτων πελατείας.

Σήμερα περίπου 50% των κατοίκων του Μανχάταν κατοικούν στις θερινές τους κατοικίες. Είναι οι πιο πλούσιοι, αυτοί που σε κανονικές συνθήκες θα δειπνούσαν τακτικά στο  Daniel. Προς το παρόν όμως δεν το πράττουν, αφού είναι μακριά. Έτσι ο Boulud επιχειρεί να διευρύνει την πελατεία του. Ένα νέο ζευγάρι που φοράει τζην μπορεί σήμερα να δειπνήσει στο Daniel χωρίς κανένα πρόβλημα, κάτι που στο παρελθόν θα ακουγόταν σαν αστείο.

Η προσαρμογή έχει γίνει και στις τιμές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το εστιατόριο είναι προσιτό σε όλα τα τμήματα πελατείας. Σίγουρα όμως είναι προσιτό σε κάποια τμήματα, στα οποία δεν ήταν πριν την πανδημία.

Θα ήθελα να σχολιάσω την περίπτωση του εστιατορίου Daniel συγκρίνοντας το με τα εστιατόρια The Fat Duck και Noma.  Μετά την αναγκαία περίοδο προσαρμογής στην πανδημία, το Daniel δεν μπόρεσε να επανέλθει στον τρόπο λειτουργίας που είχε πριν την πανδημία, επειδή η πελατεία του υπέστη σημαντικές επιδράσεις, που με τη σειρά τους επέβαλαν προσαρμογή στη λειτουργία του Daniel.

Ενώ στην περίπτωση των δύο εστιατορίων που βρίσκονται στην Ευρώπη η πελατεία «επανήλθε» και οι τιμές του πανάκριβου προϊόντος κρατήθηκαν στα προηγούμενα επίπεδα τους,  στην περίπτωση της Νέας Υόρκης, η «μετανάστευση» της μισής τουλάχιστον πελατείας στην εξοχή λόγω πανδημίας, υποχρέωσε τον επιχειρηματία Boulud να διευρύνει την πελατεία του και να προσαρμόσει το προϊόν του. Και τα κατάφερε μια χαρά.

Αν θα μπορούσαμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα από αυτές τις τρείς ιστορίες, είναι ότι ακόμα περισσότερο σε μια περίοδο οξύτατης κρίσης όπως η πανδημία, η ικανότητα να αποτυπώσεις την κατάσταση της αγοράς, την συμπεριφορά των τμημάτων πελατείας, και τις απαραίτητες προσαρμογές στο προϊόν που προσφέρεις στην αγορά, είναι απαραίτητη συνθήκη για την επιβίωση οποιασδήποτε επιχείρησης. Δεν υπάρχουν στερεότυπα, δεν υπάρχουν αμετάβλητοι κανόνες. Πρέπει όμως ο επιχειρηματίας να έχει την ικανότητα να αντικρίσει την πραγματικότητα για να μπορέσει στη συνέχεια να λάβει τα αναγκαία μέτρα. Δυστυχώς εδώ δεν ισχύει το «έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε».

Greece should focus on domestic tourism for what is left of the 2020 season

Werner Bauer is a German, the fictional protagonist of this short story.

Werner wants to visit Greece in the Summer of 2020, or even later, say in the Autumn, and has asked me what I think about it.

This is a difficult one. I want Walter to visit Greece, on the other hand I do not want him to suffer undue consequences as a result of this.

Under the circumstances, I will follow a “bad scenario” approach in arriving at a suggestion. As I am not a doctor, or a scientist in the field, some of the eventualities described below may not befeasible. Nevertheless, they illustrate, taken together, the issues and the dilemmas.

Let the scenarion unfold. Werner checks negative of COVID-19 at the Duesseldorf airport, checks negative at the Munich ariport where he catches his flight to Athens, and checks negative at the Athens Airport, where he boards a plane to go to his destimation.

All is well up to this point.

Werner arrives in his destination and checks in at his hotel. Now the scenario becomes difficult.

greek_tourism

His plan is to spend two weeks in island X and then head back home.

But Werner develops high temperature at the end of the first week of his holidays. He undergoes the COVD-19 check in island X and is found positive. The doctors decide that his condition is not serious enough for him to be hospitalized, but he must be confined to a secure place for a period of 14 days.

So Walter checks out of his hotel and is placed in a “quarantine” facility, where he is treated and closely monitored. Thank fully he responds positively to the treatment and after 14 days he is ready to return home.

Werner’s case raises questions like:

  • Are there such “quarantine” facilities available today on the Greek islands?
  • Are all the needed procedures, protocols, infrastructure in place so that Walter can be properly supported during his recovery?
  • Is the transportation system able to cope with the uncertainty imposed on it by COVID-19?
  • Is Werner’s holiday insured so that the relevant costs are covered?
  • What will happen to the hotel where Werner spent one week before becoming sick?

If we add numbers to the scenario, we shall see that there are significant limits to what can be done, and the available options are limited in case of a high volume of COVID-19 confirmed cases in the foreign tourist population.

Broadening the scope, the basic question is the following: “is tourism as an industry prepared to serve a high volume of foreign visitors under the COVID-19 threat and uncertainty?”.

The fact that Greece until today has thankfully weathered relatively well the COVID-19 storm does not mean that when and if high volumes of foreign visitors arrive there will be some sort of a guarantee that things will go well. No one knows this. If anything, the COVID-19 experience to date is that we must learn to live under high levels of uncertainty.

If the above line of arguing is reasonable, the tourist industry of Greece must consider ways to minimize and manage the COVID-19 inherent risk.

Werner Bauer’s story shows that the uncertainty of serving goreign visitors is very high.It is quite likely that very few foreign visitors will venture to Greece or other tourist destinations in 2020.

On the other hand, domestic tourists present far fewer risks and their inherent uncertainty can be managed in a much better and more effective way.

In conclusion, Greece should focus on domestic tourism for whatever is left of the 2020 season, and avoid foreign tourism, which cannot be properly served under the circumstances. Werner Bauer will have to wait for next year to visit Greece.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Coronavirus: In the period 19 – 29 February 2020, the new recovered cases are more than the new confirmed ones

It is Saturday, 29 February, 18:23 hrs Athens, Greece time.

A good friend sent me about an hour ago the link to Johns Hopkins University’s “Coronavirus COVID-19 Global Cases by Johns Hopkins CSSE”  and I started looking at the data.

One graph caught my attention.

reversal1

It shows the new confirmed cases (red bars) and the new recovered (green bars) per day. I noticed an interesting reversal which I have annotated on the graph and I would like to share it.

Until 18 February, there are more new confirmed cases per day than new recovered cases. However, this changes on the 19 February.

On this day, the new recovered cases are approximately 1800 whereas the new confirmed cases are 489.

This continues until today. The new confimed cases today (29 February) are approximately 1600, whereas the new recovered are 3000. This implies that the umber of existing cases today was reduced by at least 1400. Given that the total confirmed cases are 85688,  the total deaths are 2933 and the total recovered are 39761, the total existing cases are 42994.

If this continues, the number of existing cases will decrease continuously. The question of course is how fast this will happen.

In the hypothetical case that every day the total number of existing cases is reduced on the average by 1400, it will take 31 days to eliminate the phenomenon.

Of course this is just an indicative calculation, but it shows that we need to exercise caution until the end of March at the earliest.

In another post I will make some comments on the data, aiming to gain a better perspective on what they really tell us.

 

 

 

 

 

 

Tell me lies, tell me sweet little lies… Η κίβδηλη επίκληση των αρμών της εξουσίας και η εθελουσία αποθέωση της

Τις ημέρες αυτές παίζεται ένα σενάριο πολιτικής επικοινωνίας που παρουσιάζει ενδιαφέρον επειδή είναι τόσο πρόδηλα ψεύτικο, όσο και αποδεκτό από τα μέσα και τους αναλυτές.

Ο κ. Τσίπρας έκανε μια δήλωση σχετικά με τους αρμούς της εξουσίας. Με δυο λόγια είπε ότι δεν εδάμασε το κτήνος την πρώτη φορά αριστερά, αλλά θα το πράξει την δεύτερη φορά. Αφήνω στην άκρη την παντελώς άστοχη επίκληση αρμών, αφού εκείνο που ενδιαφέρει στην άσκηση της εξουσίας είναι τα κέντρα της εξουσίας. Τα παιδία παίζει και ακόμη και εννοιολογικά δεν ξέρει τι λέει.
Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι αυτό η ατάκα για εσωτερική κομματική εκμετάλλευση και την διατήρηση του οράματος της επαναφοράς στην εξουσία του μορφώματος ΣΥΡΙΖΑ έγινε αντικείμενο έντονης κριτικής από την Νέα Δημοκρατία. Ενδεικτικά αναφέρω τα ακόλουθα.

Ένας υπουργός δήλωσε ότι ο κ. Τσίπρας δεν σέβεται το βασικό δόγμα της αστικής δημοκρατίας, την αυτονομία των εξουσιών. Ένας βουλευτής με παρρησία μας ενημέρωσε ότι θα μεταναστεύσει στην περίπτωση που θα επανέλθει ο κ. Τσίπρας με τους νέους αρμούς. Οι δημοσιογράφοι του Φιλελευθερισμού για μια ακόμη φορά μας αποκάλυψαν το “σταλινικό” κ. Τσίπρα. Ο δε κ. Πολάκης ανεσύρθη από την πολιτική λήθη και γρύλισε κάτι για τον δεύτερο γύρο.

World History Archive

Μα επιτέλους, ακόμη εκεί είστε;
Ο κ. Τσίπρας και το μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας εναλλακτικός πόλος εξουσίας ΜΕΣΑ, εντελώς ΜΕΣΑ στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας.

Άν ο κ. Τσίπρας και το πολιτικό του μόρφωμα ήσαν “επαναστάτες” θα είχαν πορευθεί διαφορετικά το καλοκαίρι του 2015, όταν οι συνθήκες για μια διαφορετική πορεία της παροικίας στην οποία κατοικούμε υπήρχαν.

Οι δε συνεχείς επιθέσεις στον κ. Βαρουφάκη επειδή τάχατες κατέστρεψε την χώρα είναι καθόλα ενδεικτικές.

Ο κ. Τσίπρας λοιπόν δεν είναι επαναστάτης, είναι απλά ένας νέος πολιτικός με τη φιλοδοξία να κυβερνήσει ξανά τη χώρα, και για να το πράξει επιθυμεί – και το λέει – να “στήσει” το δικό του κρατικό μηχανισμό. Το όλο θέμα είναι πεδίο υπερβολής, αφού ο κρατκός μηχανισμός συνεργάστηκε κατά το μάλλον ή ήσσον στην (πρώτη;) πενταετία του ΣΥΡΙΖΑ,  αλλά ο κ. Τσίπρας το βλέπει έτσι. Ή τουλάχιστον τα λέει έτσι, αφού σε τελική ανάλυση, και όταν έλθει στην εξουσία ξανά, άν συμβεί κάτι τέτοιο, θα κάνει και πάλι ό,τι του λένε οι χορηγοί του.

stalin2
Ο κ. Τσίπρας λοιπόν βγαίνει κερδισμένος από αυτή την παντελώς ανούσια “σύγκρουση”.
Η Νέα Δημοκρατία μέσα από την ιδεολογική της ένδεια – πως αλλιώς να χαρακτηρίσω το ότι ο κ. Α. Γεωργιάδης είναι βασικός εκφραστής της “γραμμής” του κόμματος; – βγαίνει και αυτή κερδισμένη.

Επειδή χρησιμοποιεί τις προβοκατόρικες δηλώσεις του κ. Τσίπρα για να φοβίσει και να συσπειρώσει.

Το θλιβερό της ιστορίας είναι ότι και τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα της χώρας θεωρούν ότι οι οπαδοί και ψηφοφόροι τους είναι κρετίνοι, ανιστόρητοι και ζουν σε σπηλιές.

Ευτυχώς υπάρχουν και οι ταλαιπωρημένοι κάτοικοι της Λέσβου, της Χίου, της Σάμου, και των άλλων νησιών, για να εκφράσουν κάτι διαφορετικό.