Μια χώρα σε οικονομική, κοινωνική και πολιτική παρακμή, με διαρκώς μειούμενο πληθυσμό, υπό κανονικές συνθήκες δεν μπορεί να αντισταθεί στις κυρίαρχες δυνάμεις της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας. Δεν είναι η αντιπολίτευση που είναι λειψή, όλη η χώρα είναι. Και τη στιγμή της κρίσιμης απόφασης, που ότι απέμεινε από το φρόνημα του λαού, λάθος ή σωστό δεν έχει σημασία, εκφράστηκε και μια και δυο φορές, και πάνω από το 60% λέει ΟΧΙ στη συμφωνία, η Κυβέρνηση και οι συνοδοιπόροι της παίρνει την απόφαση στη Βουλή και δεν κάνει Δημοψήφισμα. Αυτό θα το πληρώσει ακριβά στον πολιτικό στίβο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας προσωπικά.
Πιο ακριβά όμως θα το πληρώσει η Ελλάδα.
Με την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, ανοίγει μια πληγή που μπορεί να κακοφορμίσει, που δεν θα κλείσει εύκολα, και που θα δημιουργήσει περιπλοκές και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό της χώρας.
Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά είναι διχασμένη. Και ο διχασμός αυτός είναι βαθύς.
Οι ευθύνες του κ. Τσίπρα είναι πολύ μεγάλες. Η πολιτική στην Ελλάδα επιστρέφει σε ένα μονότονο, καταστρεπτικό και εξαντλητικό δικομματικό πολωμένο παιχνίδι, τη στιγμή που ο λαός για μια ακόμη φορά χρειάζεται να καταβάλει τεράστια προσπάθεια για την οικονομία, πληρώνοντας υπερβολικούς φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.
Η φρικτή πλευρά της πόλωσης είναι ότι εκτρέφει κάθε είδους στοιχεία και παράγοντες ανωμαλίας και ακρότητας που σε συνθήκες ομοψυχίας και ευρείας συναίνεσης λουφάζουν. Δεν είναι τυχαίο ότι σε δημοσκόπηση της 24/1/2019 το κόμμα με την μεγαλύτερη αύξηση της δύναμης του είναι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά είναι η χώρα των ΜΕΝ και των ΔΕ.
Ο παρατηρητής του θέματος θα μπορούσε στο σημείο αυτό να ερωτήσει κατά πόσον η συμφωνία καθεαυτή και η επικείμενη ένταξη του κρατιδίου των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ θα δημιουργήσει ένα περιβάλλον σταθερότητας στα Δυτικά Βαλκάνια.
Αμφιβάλω. Όπως έγραψα σε ένα προηγούμενο άρθρο μου, το πρόβλημα στην περιοχή είναι ο Αλβανικός εθνικισμός και επεκτατισμός, και όχι το κρατίδιο των Σκοπίων.
Επίκεινται σημαντικές εξελίξεις στο Κόσοβο, που θα είναι μόνον η αρχή.
Εκτιμώ ότι και οι ΗΠΑ αλλά και η Γερμανία έχουν κάνει λάθος εκτιμήσεις για το Αλβανικό στοιχείο.
Ελπίζω βέβαια το λάθος να είναι δικό μου. Το μέλλον θα το δείξει.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στα Σκόπια ήταν για ένα έργο μεγάλης ελληνικής εταιρείας. Είχαμε τελειώσει τη συνάντηση μας στα γραφεία του πελάτη και γυρνάγαμε στο ξενοδοχείο, περνώντας μέσα από μια στοά. Στην έξοδο της στοάς ήτανε ένας γυρολόγος που πούλαγε διάφορα μπιχλιμπίδια. Ανάμεσα σε αυτά ήταν ένα μεγάλο αυτοκόλλητο, μεγέθους Α4, που έδειχνε το γειτονικό κράτος να εκτείνεται μέχρι τη Θεσσαλονίκη.
Γελάσαμε με ένα τρόπο αμήχανο, γιατί ήτανε δίπλα μας και οι εντόπιοι συνεργάτες, και προχωρήσαμε. Το ξενοδοχείο ήτανε δίπλα. Μπήκαμε μέσα κι εγώ πισωγύρισα, και πήγα στον γυρολόγο κι αγόρασα το αυτοκόλλητο. Δεν ήθελα να ξεχάσω αυτή την αποτρόπαια εικόνα.
Λίγους μήνες μετά, τον Ιούνιο, έζησα από κοντά την εμφύλια σύρραξη του 2001. Το ταξί που μας έφερνε στα Σκόπια από τη Θεσσαλονίκη πέρναγε 10 χιλιόμετρα δυτικά από την εμπόλεμη ζώνη. Από το γραφείο του πελάτη μπορούσαμε να δούμε καθαρά τους βομβαρδισμούς.
Το έργο διήρκεσε λίγο παραπάνω από ένα χρόνο, τα πράγματα ηρέμησαν, αλλά το Α4 με τη “Μακεδονία” να φτάνει μέχρι τη Θεσσαλονίκη το έχω ακόμα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ένας βασικός λόγος είναι ότι είναι αναντίστοιχο με αυτό που βίωσα στα Σκόπια.
Η λεγόμενη “Βόρεια Μακεδονία” είναι μια φτωχή χώρα, χωρίς πόρους, στη μέση του πουθενά. Το 30% του πληθυσμού είναι Αλβανοί, που δεν θέλουν καν να λέγονται “Μακεδόνες”. Οι περισσότεροι κατοικούν στο δυτικό μέρος του κρατιδίου. Στο βορειοδυτικό σύνορο, βρίσκεις το Κόσοβο. Ο ρυθμός αναπαραγωγής του Αλβανικού πληθυσμού είναι πολύ μεγαλύτερος από εκείνον του “Μακεδονικού”, και προβλέπεται ότι μετά από 20 χρόνια οι Αλβανοί θα είναι περισσότεροι.
Στην αγορά των Σκοπίων, που κυριαρχείται από Αλβανούς, μπορείς να βρεις τα πάντα, τα περισσότερα λαθραία. Η Ποντγκόριτσα, στο γειτονικό Μαυροβούνιο, ήταν τότε το κέντρο διανομής από το οποίο ερχόντουσαν στα Σκόπια όλα τα καλά του κόσμου.
Το κρατίδιο αυτό δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς τα προγράμματα οικονομικής ενίσχυσης των ΗΠΑ. Θυμάμαι ότι και ο Καναδάς είχε συνεισφέρει.
Πάρα πολλοί πολίτες του κρατιδίου είναι οικονομικοί μετανάστες, οι περισσότεροι βρίσκονται στη Γερμανία. Πολλά στεγαστικά δάνεια έχουν ρήτρα Ελβετικού φράγκου λόγω αστάθειας του τοπικού νομίσματος.
Η “Συμφωνία των Πρεσπών” είναι αποτέλεσμα των επιθυμιών και επιδιώξεων την ΗΠΑ και της Γερμανίας να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στα Δυτικά Βαλκάνια. Ο κ. Τσίπρας συνέπλευσε και απέκτησε πολλά εύσημα εκ τούτου.
Είναι όμως αυτή μια καλή συμφωνία για την Ελλάδα;
Από όσα έχω διαβάσει δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο όφελος για την Ελλάδα. Νομίζω ότι περισσότερο μας έχουν ανάγκη οι γείτονες “Μακεδόνες” από ότι τους έχουμε εμείς.
Φαίνεται λοιπόν ότι κλείνουμε το θέμα της ονομασίας χωρίς να έχουμε εισπράξει κάτι χειροπιαστό σαν χώρα.
Τι χάνουμε όμως;
Σύμφωνα με τις έρευνες γνώμης, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν θέλουν τη συμφωνία αυτή. Παρόλα αυτά όμως, η Κυβέρνηση και οι συμπορευόμενοι βουλευτές θα την ψηφίσουν.
Προσωπικά είμαι ενοχλημένος από το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν εισπράττει κάτι από μια τόσο σημαντική συμφωνία. Το θέμα της ονομασίας φαίνεται να είναι σημαντικό για πολλούς συμπολίτες, σέβομαι τη γνώμη τους, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί του δίνουν τόση σημασία. Κατά την προσωπική μου γνώμη, ο κίνδυνος που ελλοχεύει στη “Βόρεια Μακεδονία” είναι ο Αλβανικός αλυτρωτισμός και επεκτατισμός. Ο θύλακας που έχει γεωγραφικό κέντρο το Κόσοβο θα γίνει στην επόμενη πενταετία το επίκεντρο πολλαπλών και παρατεταμένων συγκρούσεων, και μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη αστάθεια, κάτι σαν το Βαλκανικό αντίστοιχο της Συρίας. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα. Το αναφέρω επειδή ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, είναι σημαντικός, και κάποια στιγμή θα εκδηλωθεί με τρόπο ορατό στους πολλούς, ενώ σήμερα είναι ορατός στους λίγους.
Παρ’ όλες τις ενδείξεις της διαφωνίας ενός πολύ μεγάλου ποσοστού του πληθυσμού της Ελλάδος με τη συμφωνία, η Κυβέρνηση και οι συμπορευόμενοι εξακολουθούν να επιμένουν ότι αρκεί να εγκριθεί η συμφωνία από τη Βουλή.
Γιατί όμως δεν κάνουν ένα δημοψήφισμα; Δεν μπορεί άραγε η Δημοκρατία της Ελλάδος να αντέξει κάτι τέτοιο; Κι αν δεν μπορεί, τι Δημοκρατία είναι αυτή;
Νομίζω ότι η Δημοκρατία της Ελλάδος μπορεί να αντέξει ένα δημοψήφισμα για τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά ο κ. Τσίπρας και οι λοιποί κυβερνώντες φοβούνται την γνώμη του λαού και για το λόγο αυτό δεν το κάνουν.
Έχουμε μια Κυβέρνηση που φοβάται το λαό. Και για το λόγο αυτό του στερεί το δικαίωμα να εκφράσει τη γνώμη του για κάτι που ο λαός θεωρεί πολύ σημαντικό.
Το φαινόμενο είναι πολύ σημαντικό επειδή δεν έχει σχέση με την οικονομία. Οι Έλληνες δέχθηκαν την επιβολή βαρύτατων μέτρων στην οικονομία, τα περισσότερα από τα οποία ισχύουν και σήμερα, με κορυφαία την υπερφορολόγηση. Στη διάρκεια της τελευταίας τετραετίας οι μαζικές κινητοποιήσεις για το θέμα αυτό ήταν ελάχιστες σε σχέση με τη βαρύτητα και τη σημασία των μέτρων.
Για το θέμα της “Βόρειας Μακεδονίας” όμως, οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν.
Όσο και αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς, το γεγονός αυτό είναι σημαντικό για τη δημοκρατία και για την κοινωνία που εκφράζεται ως έθνος, γλώσσα, θρησκεία.
Σημειώνω ότι καμία πολιτική δύναμη δεν ζήτησε επιτακτικά και δυναμικά τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Αυτός ο λαός που διαφωνεί, που διαδηλώνει, έχει χαρακτηρισθεί από πολλούς σαν “φασίστες, ακροδεξιοί, εθνικιστές” και άλλα επίθετα απαξιωτικά και προσβλητικά.
Είναι έτσι τα πράγματα;
Στη σημερινή δημοκρατία, ο πολίτης είναι εξαιρετικά περιορισμένος και ουσιαστικά ορίζει εκπροσώπους του στο Κοινοβούλιο και την τοπική αυτοδιοίκηση, παρά συμμετέχει στα κοινά με την ουσιαστική έννοια του όρου.
Αυτός ο πολίτης βρίσκει φωνή να εκφρασθεί για κάτι που το θεωρεί σπουδαίο, και οι κυβερνώντες, που τους ψήφισε ο ίδιος ο λαός, αγνοούν την φωνή του, και αποφασίζουν μεταξύ τους.
Τυπικά δεν υπάρχει θέμα, πουθενά δεν γράφει το Σύνταγμα της Ελλάδος ότι θα έπρεπε να γίνει δημοψήφισμα για τη “Βόρεια Μακεδονία”.
Δεν μπορεί όμως θέματα ουσίας να αποφασίζονται με βάση του τύπους.
Ο λαός θέλει να εκφρασθεί, έχει άποψη, και οι κυβερνώντες τον φιμώνουν. Αυτό κατά την άποψη μου συνιστά κατάχρηση της εξουσίας που ο ίδιος αυτός λαός έδωσε στους εκπροσώπους του.
Αυτή η κατάχρηση εξουσίας βιάζει και ακυρώνει τη δημοκρατία.
Κάποιοι θα πρέπει να πληρώσουν για το βαρύτατο αυτό ατόπημα.
Η Κυβέρνηση που θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές θα πρέπει να διενεργήσει δημοψήφισμα για την επικύρωση ή μη της συμφωνίας των Πρεσπών. Ο κ. Μητσοτάκης, που φαίνεται ότι θα είναι ο νέος Πρωθυπουργός, θα πρέπει να δεσμευθεί σήμερα ότι θα διενεργήσει δημοψήφισμα. Δεν αρκεί να δηλώνει ότι η συμφωνία είναι “κακή”.
Το θέμα δεν είναι τι νομίζει ο κ. Μητσοτάκης για τη συμφωνία, αλλά κατά πόσον ο κ. Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία σέβονται το δικαίωμα του Ελληνικού Λαού να εκφρασθεί πέρα από την ψήφο του και με την διατύπωση της γνώμης του για τη συμφωνία των Πρεσπών.
Άν δούμε το ιστορικό προηγούμενο, ο κ. Μητσοτάκης δεν θα τολμήσει. Η Νέα Δημοκρατία έχει ιστορικό αυταρχικής διακυβέρνησης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνει δημοψήφισμα. Απλά σημαίνει ότι δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που φοβάται την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού.
This is an article I wrote for CNN Greece on the current negotiations between Greece and FYROM to settle the name of the neighbouring country. You can read the article by following the link below.
Ο κ. Καμμένος είναι ο Πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων (ΑΝΕΛ) και Υπουργός Εθνικής Αμύνης στην Ελληνική Κυβέρνηση. Με την ιδιότητα του Υπουργού της Εθνικής Αμύνης έχει την πολιτική ευθύνη για τις δραστηριότητες των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και την προστασία της εθνικής επικράτειας. Σήμερα, που η Τουρκία προβαίνει συνεχώς σε διάφορες δηλώσεις που προκαλούν ανησυχία, η δουλειά του Υπουργού Εθνικής Αμύνης είναι μια ακόμη πιο δύσκολη δουλειά.
Ο κ. Καμμένος μέχρι σήμερα έχει αποδείξει ότι έχει την ικανότητα να πράττει αυτό που υπαγορεύει το άμεσο πολιτικό του συμφέρον και όφελος. Αυτό αποτελεί ένα χαρακτηριστικό ιδιαίτερα θετικό για ένα πολιτικό, ειδικά όταν ο πολιτικός αυτός δεν ηγείται ενός μικρού πολιτικού σχηματισμού, όπως είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Με την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές Ιανουαρίου 2015, ο κ. Καμμένος επιβεβαίωσε την πρόβλεψη που είχε κάνει για μια μοναδική ευκαιρία να ανέλθει στην εξουσία, που υπό κανονικές συνθήκες θα ήτο κάτι αδιανόητο. Προχώρησε στην οριστικοποίηση της συμφωνίας συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και κατέλαβε από την 27η Ιανουαρίου 2015 το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Έκτοτε έχει πορευτεί αταλάντευτος στο πλευρό του κ. Τσίπρα και παραμένει στο Υπουργείο, επικουρούμενος από τον αναπληρωτή Υπουργό κ. Βίτσα.
Το εμφανές ρίσκο αυτής της διαδρομής είναι ότι μόλις παύσει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι το πρώτο κόμμα στις βουλευτικές εκλογές, οι ΑΝΕΛ μπορεί να μην εξασφαλίσουν καν την είσοδο τους στην Βουλή. Το σενάριο αυτό είναι πολύ πιθανό να εμφανισθεί στις επερχόμενες εκλογές που θα γίνουν – όπως φαίνεται – κάποια στιγμή μέσα στο 2017. Επομένως ο κ. Καμμένος θα πρέπει σε αυτή τη φάση να είναι πολύ προσεκτικός, αφού ίσως βρίσκεται σε σημείο καμπής, έχοντας πίσω του την άνοδο και μπροστά του μια επερχόμενη κάθοδο. Στο πλαίσιο αυτό, οι πρόσφατες δηλώσεις του κ. Καμμένου προβληματίζουν.
Την 1η Δεκεμβρίου 2016, δηλώνει από την Ήπειρο (CNN Greece):
«Από κει και πέρα, θα πρέπει να κατανοήσουν όλοι πως οι συνεχείς απώλειες που έχουν οι τουρκικές δυνάμεις, η πλήρης αποδυνάμωσή τους μετά το πραξικόπημα, οι συνεχείς ήττες που υπάρχουν στη Συρία, τους έχουν οδηγήσει σε ηλίθιες δηλώσεις,…» ( ο τονισμός του κειμένου δικός μου).
Στον χορό δηλώσεων μπαίνει και το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών, που την 2α Δεκεμβρίου σε ανακοίνωση του αναφέρει (CNN Greece):
«Καλούμε τον υπουργό Άμυνας Καμένο άλλη μια φορά να ενεργεί με ευθύνη και σοβαρότητα και να αποφύγει παρόμοιες δηλώσεις και ενέργειες.»
Την 2α Δεκεμβρίου, ο κ. Καμμένος προτείνει να συνεδριάσει -κεκλεισμένων των θυρών- η επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων και Άμυνας της Βουλής στο ακριτικό Καστελόριζο, πρόταση που δεν γίνεται δεκτή. Το CNN Greece γράφει:
«Οι εξελίξεις που αφορούν στα εθνικά μας θέματα και γενικότερα τις υποθέσεις εξωτερικής πολιτικής είναι πολύ σοβαρές. Απαιτούν από όλους σοβαρότητα νηφαλιότητα και αίσθημα ευθύνης με μόνο γνώμονα το εθνικό συμφέρον», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο τομεάρχης Εξωτερικών της ΝΔ Γιώργος Κουμουτσάκος, χαρακτηρίζοντας “επιπόλαια” την πρωτοβουλία του Πάνου Καμμένου.( ο τονισμός του κειμένου δικός μου).
Το ρεπορτάζ της 5ης Δεκεμβρίου αναφέρει ότι τελικά στο Καστελόριζο θα ταξιδέψουν τα μέλη της Επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής που προέρχονται από ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητους Έλληνες, και Χρυσή Αυγή, χωρίς όμως να πραγματοποιηθεί συνεδρίαση της επιτροπής στο νησί.
Το ταξίδι έγινε και την 6η Δεκεμβρίου οι εφημερίδες είναι γεμάτες φωτογραφίες από την επίσκεψη των βουλευτών των τριών κομμάτων στην Ρω.
Αδυνατώ να καταλάβω τι προσθέτει στην παρούσα κατάσταση η δήλωση περί ηλιθίων δηλώσεων, όπως επίσης και το ταξίδι στην Ρω με τον Πρόεδρο των ΑΝΕΛ δίπλα στους βουλευτές της Χρυσής Αυγής.
Κατ’ αρχάς, είναι λάθος ο χαρακτηρισμός. Οι δηλώσεις δεν μπορεί να είναι ηλίθιες, μόνο εκείνοι που τις κάνουν θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ηλίθιοι. Αλλά εν προκειμένω ούτε εκείνοι που κάνουν τις δηλώσεις είναι ηλίθιοι, απλά λένε πράγματα που είναι ανακριβή, ή ακόμη και εσφαλμένα. Αυτό δεν τους καθιστά ηλιθίους.
Ειδικά όταν η πλευρά στην οποία απευθύνεται αυτή η «κριτική» είναι η γειτονική Τουρκία, χρειάζεται πολλή προσοχή γιατί τα πράγματα μπορεί πολύ εύκολα να ξεφύγουν. Τα γεγονότα του 1996 στα Ίμια δεν είναι πολύ μακρινά. Είναι σαν χθες. ‘Όσοι ενθυμούνται, η ανάφλεξη περιορίστηκε την τελευταία στιγμή.
Και σίγουρα αυτά που συνέβησαν δεν συνέβησαν επειδή κάποιοι ήταν ηλίθιοι.
Επομένως η χρήση τέτοιων χαρακτηρισμών όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά μπορεί και να δημιουργήσει εσφαλμένες εντυπώσεις στους Έλληνες πολίτες, να τους οδηγήσουν σε λάθος συμπεράσματα και λάθος αποφάσεις.
Γιατί όμως ο κ. Καμμένος πραγματοποιεί τέτοιες δηλώσεις; Κάποιος θα υπέθετε ότι και γνωρίζει και μπορεί να πει κάτι πιο εύστοχο και πιο αποτελεσματικό. Η επιλογή του κ. Καμμένου είναι πολιτική και είναι – κατά τη γνώμη μου πλέον εσφαλμένη, έστω και αν στο παρελθόν λειτούργησε θετικά.
Συστηματικά ο κ. Καμμένος υιοθετούσε μέχρι σήμερα θέσεις που εντάσσονται σε μια ακραία εθνικιστική πολιτική πλατφόρμα. Είναι μια επιλογή που ανταποκρινόταν στις ανάγκες της εκλογικής πελατείας που τον ανέδειξε μέχρι σήμερα. Η πολιτική πλατφόρμα του όμως είναι πλέον μπαγιάτικη, και έχει χάσει τη λάμψη της. Εξάλλου, δεν υπάρχει κατ’ αποκλειστικότητα στους ΑΝΕΛ. Αυτού του τύπου ο εθνικισμός συνδυασμένος με λαϊκισμό εκφράζεται πολύ καλύτερα και γνησιότερα από την Χρυσή Αυγή, σχηματισμό που διατηρεί τις πολιτικές του δυνάμεις και ίσως και τις ενισχύει.
Τα γεγονότα με τον τρόπο τους φαίνεται να προσθέτουν το δικό τους σχόλιο, αφού με την επίσκεψη στην Ρω προβάλλεται σε μπροστινή θέση το κόμμα της Χρυσής Αυγής, το κόμμα από το οποίο οι ΑΝΕΛ μπορεί να χάσουν πολλούς ψηφοφόρους στις επόμενες εκλογές, έχοντας απωλέσει πλέον την γοητεία του κυβερνητικού εταίρου.
Επομένως ο κ. Καμμένος με τις πρόσφατες δηλώσεις του και τις ενέργειες του φαίνεται να σταματάει την ακολουθία επιτυχών για το κόμμα του πολιτικών χειρισμών και κάνει κακό στο μέλλον του κόμματος του. Από τη μια μεριά σχεδόν το ταυτίζει με άλλο ακραίο κομματικό σχηματισμό, και από την άλλη αποξενώνει τα πιο μετριοπαθή στοιχεία που θα μπορούσαν να του δώσουν πολιτική συνέχεια μετά τις επόμενες εκλογές, οπότε και θα χαθεί η κυβερνητική εξουσία. Και στις δυο περιπτώσεις χάνει. Μήπως δεν είναι – σε τελική ανάλυση – οι Τούρκοι αξιωματούχοι που κάνουν «ηλίθιες δηλώσεις» αλλά κάποιος άλλος;
“THE TURKISH cavalry presented a magnificent spectacle as it cantered along the waterfront. The horsemen sat high in their saddles, their scimitars unsheathed and glinting in the sun. On their heads they wore black Circassian fezzes adorned with the crescent and star. As they rode, they cried out, ‘Korkma! Korkma! ‘Fear not! Fear not!’
Their entry into the city of Smyrna on 9 September 1922 was watched by thousands of anxious inhabitants. On the terrace of the famous Sporting Club, a group of British businessmen rose to their feet in order to catch a better view of the historic scene. From the nearby Greek warehouses, the packers and stevedores spilled out onto the quayside. ‘Long Live Kemal,’ they cried nervously, praising the man who would soon acquire the sobriquet Ataturk.” (9th September 1922)
Giles Milton, Paradise Lost, Smyrna 1922: The destruction of Islam’s city of tolerance
Landing of Greek troops in Smyrna, May 1919
I was in Smyrna in May of 1917, when Turkey severed relations with the United States, and I received the oral and written statements of native-born American eye-witnesses of the vast and incredibly horrible Armenian massacres of 1915-16 — some of which will be here given for the first time; I personally observed and otherwise confirmed the outrageous treatment of the Christian population of the Smyrna vilayet, both during the Great War, and before its outbreak. I returned to Smyrna later and was there up until the evening of September 11, 1922, on which date the city was set on fire by the army of Mustapha Khemal, and a large part of its population done to death, and I witnessed the development of that Dantesque tragedy, which possesses few, if any parallels in the history of the world.
George Horton, The Blight of Asia
Mustafa Kemal Pasha
1918
The Moudros (island of Lemnos) Armistice, concluded on 30 October 1918, put an end to the Ottoman Empire’s involvement in World War One
1919
18 January: Peace Conference opens in Versailles.
3 February: Greek Prime Minister Eleftherios Venizelos demands the entire East Thrace and the Aegean shores of Anatolia including Izmir to be annexed to Greece.
8 February: French General Franchet d’Esperey, commander of the Allied Army, enters Istanbul mounted on a white horse.
4 March: Damat Ferit Paşa, brother-in-law of the Sultan, appointed as the new Grand Vizier.
8 April: British Foreign Minister, Lord Balfour, proposed Istanbul to become a neutral zone under the administration of the League of Nations.
29 April: Italian warship Caio Duilio anchors at Izmir.
Altay Atlı
The harbor of Smyrna before September 1922
1919
30 April: Sultan Vahidettin sends Mustafa Kemal to Anatolia as inspector general.
6 May: Allied nations agree to allow Greek occupation of Izmir.
15 May: Izmir occupied by the Greek army. Journalist Hasan Tahsin shoots a Greek flag bearer, firing the first bullet of the Turkish resistance.
16 May: Mustafa Kemal leaves Istanbul.
19 May: Mustafa Kemal arrives in Samsun. Turkish War of Independence begins.
24 May: Demonstration at Sultanahmet in Istanbul against the occupation of Izmir.
Altay Atlı
King Constantine I of Greece decorating regimental war flags of the Greek Army during the war with Turkey, at Eski Shehir (Dorylaeum), 18 July 1921
“At the ceremony on 10 August 1920 (Treaty of Sevres) the Ottoman signatories agreed on behalf of their countrymen that Thrace be ceded to Greece, and that Greece would be sovereign in the Izmir (Smyrna) area for five years – after which the League of Nations would decide whether it became a full part of Greece; the frontiers of an independent Armenian state were to be determined by the US President Woodrow Wilson; the Kurdish areas of south-eastern Anatolia were to remain under Ottoman sovereignty for the present, with the question of whether the Kurds might become independent left to the decision of the LEague of Nations; and so on. The empire had shrunk to comprise Istanbul and northern Anatolia – large swathes of which were presently under occupation.”
Caroline Finkel, Osman’s Dream
Question: In June 1920, the Greek Army carried out an offensive move, towards the Büyük Menderes River (Meander) Valley, Karşıyaka (Peramos) and Alaşehir (Philadelphia). What was the point of this offensive? Was it consistent with a strategy? Was there a strategy at all? Or the military operations were carried out in a rather cavalier and opportunistic way? In this case possibly to give support to the British?
Eleftherios Venizelos, Prime Minister of Greece, signing the Treaty of Sevres, 10 August 1920
“The shadow of Sèvres [i.e. of the humiliating Sèvres treaty of 1920, which left much of Anatolia’s fate in the hands of Greece and the League of Nations] hangs over Turkey to this day in the lingering fear that foreign enemies and their collaborators inside Turkey may again seek to divide the state which was defended with such tenacity and at such cost. Attitudes in some quarters of Turkish society to the possibility of entry to the European Union are also colored by the specter of Sèvres, and European intentions are closely scrutinized for signs of duplicity.”
Caroline Finkel, Osman’s Dream
Minor Asia after the Treaty of Sevres
I have the honor to call the attention of the (US State) Department to the fact that immediately after the Greeks landed in Smyrna (1919), I telegraphed that this would prove a second “Syracusan Expedition”, referring to the war against Syracuse in 413 B.C. which led to the complete depletion of the Athenian treasury and the effacement of Athens as the leading power of the ancient world.
George Horton, extract from the report written on September 26th and 27th, 1922
Landing of Greek soldiers at the docks. Smyrna, 1919
The landing of the Greeks in Asia Minor as actually carried out was the great mistake of Venizelos. Though undoubtedly asked by the representatives of all the allies to go to Smyrna, he should not have done so without an actual treaty, with a written statement of what support they would give. To avoid the horrible catastrophe which has followed, which is exciting the fanaticism and daring of the entire Mussulman world, involving both France and Italy in untold dangers, only two plans were possible: (1st) Never to have sent the Greeks to Asia Minor; (2nd) Once having sent them there, to support them in a loyal manner. What really happened was immediate dissension among the allies as always in history among Christians. Italy, which had practically been promised Smyrna, started a port at New Ephesus to draw the trade if possible away from the former city and began to sell arms to the Turks and to flatter them. The French, to undermine Great Britain in the Near East, took up an attitude towards the Turks which finally resulted in the Treaty of Angora and the recognition by the French of that government.
George Horton, extract from the report written on September 26th and 27th, 1922
Question: When Venizelos lost the elections in November 1920 and King Constantine returned to power, the Greek Army carried out offenses towards the East, moving in the direction of Ankara. What was the point of these offensives? Now that Venizelos was gone, we see that the other side is carrying out an even more opportunistic military operation.
Greek General Paraskevopoulos addresses the crowd in Smyrna, 29th June 1919
I remember the exciting time I had on the morning of September 13 (1922), when I was on my way to the office. I was coming through the Armenian quarter, and as ill luck would have it, fell in with a mob. There was firing on both sides, for of course, Turkish soldiers were everywhere.
I had long since taken the precautionary measure of arming myself with an American flag, for that little bit of bunting was of more potential defense than any Colt automatic. Finding myself in this pleasant little party, I pulled out my flag, pinned it on, and made for the nearest wall.
I finally reached it and then walked sideways for quite a distance, for I had always been told that if you must be shot by all means avoid being shot in the back.
Asa Jennings
The burning of Smyrna 14 September 1922
Wednesday, the 13th …I see a Turk who approached me say, ‘We did what was due; you turn back.’ The Turk, who obviously had assumed an active role in the arson, takes me obviously for his compatriot and accomplice and advises me not to advance, but to turn back. I answer, “Very well,” with the attitude of someone who understands the situation and I stop for a moment to distance myself from the Turk and to avoid conversation….”
Garabed Hatcherian
A (UK) Royal Navy launch towing a cutter full of refugees to an awaiting ship in Smyrna harbour during the evacuation (September 1922)
“Within hours of Ataturk’s victorious entry into the beautiful, thriving and predominantly Greek city of Smyrna (now Izmir), Turkish soldiers began the killing and raping of Greeks and Armenians, and the looting and pillaging of their homes and shops. Over 100,000 Greek and Armenian civilians were killed by the Turks…”
Marjorie Housepian Dobkin
“The strange thing was . . . how they screamed every night at midnight. I do not know why they screamed at that time. We were in the harbor and they were all on the pier and at midnight they started screaming. . . . The worst . . . were the women with dead babies. You couldn’t get the women to give up their dead babies. They’d have babies dead for six days. Wouldn’t give them up. Nothing you could do about it.”
Ernest Hemingway, “On the Quai at Smyrna,” The Short Stories
Question: Why did the Greek Army evacuate Smyrna on the 8th September? Was it so difficult to figure out that Kemal and his troops would not be kind to the civilian population? In the face of certain disaster, the Greek Army fled leaving the civilian Christians behind. This in the context of the presence of ships of the Allied forces.
Greek refugees boarding ship, September 1922, Smyrna
More recently a mutual friend arranged for me to interview Nino Russo of Freeport, Long Island; I was happy to obtain an Italian view. A youthful eighty years old when I spoke with him, Russo had been ship’s engineer on the Italian battleship Vittore Imanuele, which had sailed into Smyrna harbor just as the fires were beginning to break out at various points in the city. Russo spoke with the same intense feeling as had most of the American seamen I interviewed. The heat at one point was so strong, he confirmed, that even though his large ship stood at considerable distance from the shore, it had to move back. The Italians had come in to pick up their own nationals but they sent out twenty lifeboats and picked up anyone within range without asking who was or was not Italian. “There were so many bodies in the water you couldn’t count. Everybody, … all the big-shots, the Captain, all those people going back and forth to shore, they knew and they reported that the Turks were burning Smyrna . All the crew, we all knew it was the Turks.” None of his testimony is new, but it is noteworthy considering that Italian policy strongly and openly supported the Turks. Russo’s account also confirms the victims’ reports concerning the kindness of Italian ships and corroborated other reports of the intense heat on the waterfront at the height of the fire.
Marjorie Housepian Dobkin
The New York Times, 8 October 1922
I have also the honor also to point out to the Department that all massacres on a large scale perpetrated by Turks, and the history of the Turkish empire is largely a history of massacres, are always ordered by higher authorities. Anyone who believes that the forces of Mustapha Kemal got out of hand at Smyrna and that he controlled them as soon as he could, knows nothing about the history of Turkey or events in the Near East. I believe also if the Allied fleets in Smyrna harbor, the French, Italians, British and Americans, had emphatically told Mustapha Kemal that there must be no massacring, none would have taken place. If they told him today that he must cease carrying off the men between eighteen and forty-five into the interior, he would stop, but when he sees the great powers of the world sitting by in security on their battleships watching his fearful procedures, he is emboldened to greated and still greater excesses. The sight of a massacre going on under the eyes of the great powers of Europe and with their seemingly tacit consent, is one that I hope never to see again.
I believe that when the real truth is known of what happened in Smyrna and what has been happening in the Near East, all decent people in Europe and the United States will feel as I do.
George Horton, extract from the report written on September 26th and 27th, 1922
Christians on the quay of Smyrna, September 1922
The retreating Greek Army left Smyrna on September 8, 1922; the Turkish Army occupied the city on September 9, and the fire was started on September 13. From that date, the Christian population, Turkish subjects of the Greek Orthodox religion, and Armenians, had been without shelter. During the fire with its attendant murders, robberies and other outrages, men, women and children swam from the quay, and every boat, raft and floating bit of timber was utilized in a desperate effort to reach the ships in the harbor.
The mothers with families were not able to swim and take their little ones on their backs, but the strong, who had the luck to board the ships in the beginning while the fire was raging, were not put ashore. They were taken away and saved from the additional anguish and suffering experienced by those who remained on the quay, after the representatives of the different nations had been officially instructed to maintain neutrality.
There were approximately 300,000 people huddled together on the cobblestones of the Smyrna waterfront and hiding in the ruins, when we reached that port. For ten days and nights, they had held their places. The quay, within view of the warships of the Allied nations in the harbor, and within range of their searchlights at night, was the zone of greatest safety, the least likely place for a wholesale massacre.
City-dwelling human beings, suddenly deprived of the conveniences of civilized life, are utterly unable to care for themselves. They are far more offensive than animals can possibly be. The people squatting on that quay were filthy. They had no means of keeping clean. They dared not go back into the ruins of the city for any purpose, lest they lose their lives. In less than two weeks the quay had become a reeking sewer in which the refugees sat and waited for deliverance. When that crowd stirred, the stench was beyond belief.
Esther Lovejoy, Certain Samaritans
The New York Times, 8 October 1922
The last view of the ill-fated town by daylight was one of vast enveloping clouds rolling up to heaven, a narrow water-front covered with a great throng of people—an ever-increasing throng, with the fire behind and the sea before, and a powerful fleet of inter-allied battle-ships, among which were two American destroyers, moored a short distance from the quay and looking on.
As the destroyer moved away from the fearful scene and darkness descended, the flames, raging now over a vast area, grew brighter and brighter, presenting a scene of awful and sinister beauty. Historians and archeologists have declared that they know of but one event in the annals of the world which can equal in savagery, extent and all the elements of horror, cruelty and human suffering, the destruction of Smyrna and its Christian population by the Turks, and this was the demolition of Carthage by the Romans.
Certainly at Smyrna, nothing was lacking in the way of atrocity, lust, cruelty and all that fury of human passion which, given their full play, degrade the human race to a level lower than the vilest and cruelest of beasts. For during all this diabolical drama the Turks robbed and raped. Even the raping can be understood as an impulse of nature, irresistible perhaps, when passions are running wild among a people of low mentality and less civilization, but the repeated robbing of women and girls can be attributed neither to religious frenzy nor to animal passions. One of the keenest impressions, which I brought away with me from Smyrna was a feeling of shame that I belonged to the human race.
At the destruction of Smyrna there was one feature for which Carthage presents no parallel. There was no fleet of Christian battle-ships at Carthage looking on at a situation for which their governments were responsible. There were no American cruisers at Carthage.
The Turks were glutting freely their racial and religious lust for slaughter, rape and plunder within a stone’s throw of the Allied and American battle-ships because they had been systematically led to believe that they would not be interfered with. A united order from the commanders or from any two of them—one harmless shell thrown across the Turkish quarter—would have brought the Turks to their senses.
And this, the presence of those battle-ships in Smyrna harbor, in the year of our Lord 1922, impotently watching the last great scene in the tragedy of the Christians of Turkey, was the saddest and most significant feature of the whole picture.
George Horton, The Blight of Asia
Awaiting the ships, Smyrna September 1922
1922
11 October: Armistice of Mudanya signed between Turkey, Italy, France and Britain. Greece accedes to the armistice three days later. East Thrace as far as the Maritsa River and Edirne are handed over by Greece to Turkey. Turkish sovereignty over Istanbul and the Dardanelles is recognized.
20 October: Peace Conference opens in Lausanne.
1 November: The Sultanate is abolished.
17 November: Sultan Vahidettin leaves Istanbul on board the British warship Malaya.
Altay Atlı
Dr Lovejoy, quoted in :The New York Times”, 8 October 1922
“In Smyrna on September 24, 1922, the Hatcherian family managed to escape to the Greek island of Mitilini, leaving behind in Akhisar ten members of the extended family on both sides. All ten family members including the mothers and brothers with their families, were massacred after the occupation of Akhisar [original Greek name was Thyatira 80km/50miles NE of Smyrna] by the Kemalist army. Another positive outcome of reading the diary was that I was once again filled with gratitude toward Greece, the country of my birth, for its humanitarian act of giving shelter, along with thousands of Greeks, to so many Armenian refugees. Among them was my grandfather with his family who was given the opportunity to restore not only a normal and happy family life, but also his faith in humanity. Reading the pages of my grandfather’s ordeal, I also realized how fortunate we are to be living in a free humanitarian country like Canada, a country which espouses the humanitarian principles in which my grandfather believed.”
Dora Sakayan
They did not manage to get away
Another thing that has greatly handicapped the Greeks is their pernicious and corrupt politics. The amount to which politics is played in Greece and the extent to which the Greek politician will go, even to the sacrifice of his country and of many lives in order to keep his party in power for a few weeks can hardly be believed. The overthrow of Venizelos, Greece’s great advocate in Europe and America, and the bringing back of its discredited king, was the beginning of the end. Politics is played to such an extent that even now, in the face of this tremendous tragedy to Greece, it is not lost sight of, and the Royalist party will not even allow Venizelists to distribute money which they are receiving from Europe or to establish soup kitchens.
George Horton, extract from the report written on September 26th and 27th, 1922
Walking the plank
The people on the quay were panic-stricken. The Allies had forsaken them. The Turks were going to deport them to the interior on the thirtieth of September. What country would help them? Greece had signified her willingness to receive them, but how could they get there without ships? For twelve terrible days and nights they had watched, waited and prayed. The stones of the quay were hard, but not so hard as the hearts of nations! The sun was blistering during the daylight hours, and the nights were full of horror, but the time was passing so fast, so fast. Only five days more to the thirtieth of September and deportation.(3). Even if ships should come, how could they all embark in so short a time? Besides, Greece was poor and overcrowded, and since the strong countries, indirectly responsible for their suffering, had definitely refused to admit them, perhaps Greece would change her mind. Why should one nation accept all the Anatolian Christians fleeing for their lives, including the Armenians?
Most of them called themselves Greek, but were they Greek? They had never lived in Greece and many of them could not speak the Greek language. On the other hand, they were not Turks, it seemed, although they had lived under the Turkish Government, generation after generation, for five hundred years. They were people without a country, and the Armenians among them were sorry they had not turned toward Russia and joined the Soviet.
Nationality and religion to the people on that quay was a hopeless muddle. Two hundred years before the colonization of America the Turks had taken Smyrna, but Turk meant religion to most of the Christian people in Asia Minor. They had seen too many Christians turn Turk by accepting the Mohammedan faith. Before accepting the Faith they were Armenians or Greeks perhaps, and the next day they were Turks, with all the privileges of Turks.
This confusion of nationality and religion was very well shown in the strange case of a certain man who had been in the service of an American tobacco company for so many years that he looked, acted, talked and no doubt felt like an American. He told me quite simply that he was a man without a country, and that that was the status of most of the Christian people in Turkey. His father was German, his mother English, and he was born in Smyrna. Naturally, they were cosmopolitan in thought and language, but he had always considered himself of German nationality. He had married a German girl and he thought his children were Germans. They were all members of the Lutheran Church.
Esther Lovejoy, Certain Samaritans
Greek Army Officers POW
I firmly believe from my observations in Smyrna and from information which I have received from various sources, that the terrible disaster which has happened to the inhabitants of Asia Minor was the result of a contemptible political move. The party in power believed they could not get the help of Europe without turning out Constantine and bringing back Venizelos. Without that help, they could not stay in Smyrna, they could not announce that they were willing to withdraw their armies from the Smyrna district, and they therefore deliberately provoked the debacle which the world has seen. For months there has been a steady withdrawing of Venizelist officers and their replacing by trusted Royal-ists, many of whom have been deserting their troops, leaving whole regiments without officers. I am credibly informed that the Greek army, even at the last moment, could have made a stand and retrieved the situation as the Turkish forces which entered Smyrna were insignificant. But even the Greek officers who desired to make a stand and expressed their ability to do so were ordered to retire.
George Horton, extract from the report written on September 26th and 27th, 1922
The Turkish Delegation in the Lausanne Treaty 1923
1923
4 February: Talks in Lausanne interrupted due to Turkish protest.
23 April: Talks in Lausanne resume.
24 July: Treaty of Lausanne signed between Turkey, Greece and other countries that fought the First World War and the Turkish Independence War. Turkey recovers full sovereign rights over its territory.
6 October: Occupation forces leave Istanbul.
13 October: Ankara declared as the capital of the new Turkish State.
29 October: The Republic of Turkey is proclaimed.
Altay Atlı
In one of its most controversial clauses, the Lausanne treaty barred the return of the refugees who had left Anatolia during the war and stipulated the exchange of the remaining Greek Orthodox residents of Turkey for the Muslims of Macedonia and western Thrace.
A few months following the signing of the Lausanne Treaty, by which the Allied powers and the world recognized the independence and sovereignty of Turkey, the Republican People’s Party was established on 9 September 1923 and Mustafa Kemal was elected as its chairman.
Refugees from Asia in Thessaloniki
“The total number of Christians who fled to Greece was probably in the region of 1.2 million with the main wave occurring in 1922 before the signing of the convention. According to the official records of the Mixed Commission set up to monitor the movements, the “Greeks’ who were transferred after 1923 numbered 189,916 and the number of Muslims expelled to Turkey was 355,635 [Ladas 1932, 438-439; but using the same source Eddy 1931, 201 states that the post-1923 exchange involved 192,356 Greeks from Turkey and 354,647 Muslims from Greece.”
Matthew J. Gibney, Randall Hansen. (2005). Immigration and Asylum: from 1900 to the Present, Volume 3. ABC-CLIO. p. 377.
In the aftermath of the First World War, Greece again paved the way for Europe’s future. Only now it was democracy’s dark side that came to the fore. In a world of nation-states, ethnic minorities like Greece’s Muslim population and the Orthodox Christians of Asia Minor were a recipe for international instability. In the early 1920s, Greek and Turkish leaders decided to swap their minority populations, expelling some two million Christians and Muslims in the interest of national homogeneity. The Greco-Turkish population exchange was the largest such organized refugee movement in history to that point and a model that the Nazis and others would point to later for displacing peoples in Eastern Europe, the Middle East and India.
Mark Mazower: Democracy’s Cradle, Rocking the World
Minor Asia after the Treaty of Lausanne
For several years after the Smyrna debacle, American interests in Turkey conducted an intensive campaign to revise public opinion at home. This was no small task, for in the course of massive fund appeals the American Protestant leadership had created a certain amount of antipathy toward Turkey and sympathy for her minorities. Yet the Lausanne Treaty constituted a victory for Turkey on the question of the Christian population and a triumph of political and economic considerations for the West. Not the least of these was the matter of oil. According to Standard Oil Company historians, “there were many issues of importance at Lausanne but oil usurped the center of the stage”.
In varying degrees every Western nation involved had to defend this order of priorities. But the greater the discrepancy between a nation’s professed and actual motives, the greater its need to justify its policies. Political scientists might wave “morality” aside as irrelevant to the national interest. American historians might proclaim the triumph of American diplomacy; but spokesmen for America had been denouncing the ignominious motives of her rivals too loudly and for too long to let the nature of her triumph speak for itself. In 1924 the Near East desk at the State Department was still busily enlisting co-operative writers to its cause.
Marjorie Housepian Dobkin
Atatürk and the accompanying delegation in front of the Turkish Grand National Assembly Building 29 October 1933.
In case you did not know it, Greece has a lot of enemies. This post is dedicated to them. I will try in my humble and limited capacities to uncover and expose as many of them as possible.
This is a serious post, unlike some others I have posted, where I appeared to be rather relaxed and humorous.
Before proceeding, I feel the obligation to correct everyone and say that the proper name of the country is not Greece, but Hellas.
As a result of a huge conspiracy against Greece (sorry, I meant to say Hellas) the Western globalized world continues to call us Greece, when every stone on Earth knows that we are Hellas.
In this respect, and as an act of resistance against this conspiracy (which undoubtedly includes the Catholic Church) I salute and honour the video clip “I Am Hellene!”.
It may not have the highest artistic qualities, but it has guts and bravado, and plenty of testosterone, which is the hormone we need in the dire straits we are in.
We may not have enough money (even no money at all) but sex is still good!
Let us now put sex on the side and return to “I Am Hellene!”. The emminent journalist Manos Voularinos created a variation of the original, which I find a stimulating answer to our enemies.
Here it is, enjoy it!!!!
I do not need to say it, but I say it in any case, all the enemies of Greece must read this, because sooner or later we will get them all!!! You have been warned, you anti-hellenes!!!!!!!
Methodology
Whenever I write this word, I remember a colleague back in England, Peter is his name. Whenever we were writing a report or a proposal, he was saying to me: “Why do we use the word methodology? It is wrong. We should be using the word method instead.” I confess I did not and do not know the reason. But Peter is right, no matter what the reason. We should be using the word method. However, being the slave of habit, and also a very insignificant person overall, I peevishly follow the mistaken path. Methodology it is.
So my method is based on followng the victims’ trail. As other people follow the money, e.g. in cases of tax evasion, I follow the victims and from them I try to identify the enemies.
But what victims? There are so many victims in Greece today that I could easily lose it and start collecting flowers (again).
I therefore have to narrow down the group of victims. As elections are approaching, I find that the best victims’ subgroup is the one comprising the political parties of Greece. These entities that will – one way or another – lead, drag, elbow or push the Greek people to the path of recovery or complete disaster.
Caution to the reader: Before you proceed, be aware and alert!!!! Methods are invented only to be violated. I could not possibly be an exception to this rule.
LAOS
LAOS is the party of the “Alert Populists who are also Orthodox”. The party’s leader is George Karadjaferis.
These days they are allegedly being attacked viciously by the Americans and the Sionist spies who are envying the party’s excellent relationships with Russia, and its people, the blond Orthodox race that is going to lend money and save Greece.
Recently the traitors and foreign agents attacking LAOS convinced quite a few of the LAOS members of parliament (elected on the 6th May) to switch their allegiance to the New Democracy Party.
Independent Greeks
This is the party of Mr Panos Kammenos, a politician who is obsessed with the unlimited energy resources of Greece. As you know, Greece has huge deposits of natural gas and oil.
The problem is that they are have remained undetected for centuries, and some of them are in zones disputed by Turkey.
Under the inspired leadership of Mr Kammenos, we will rise against all the enemies of the motherland and will not let them steal our gas and oil away from us.
In addition to the Turks and the other unknown enemies lurking in the depths of the super-gas-rich Aegean seabeds, Mr Kammenos has detected enemies in the Office of the President of the Hellenic (not Greek!!!!) Democracy.
It is not yet clear what they are, but how could it be??? After all, we talk about people and organizations in the twilight zone of society.
In any case their despicable deeds speak for themselves. They fabricated a non-paper with the conditions under which Mr Kammenos would join an alliance that would form the new government in Greece (sorry, Hellas) after the 6th May elections. Not only they fabricated it, but then they let it slip to all party leaders and the journalists.
SYRIZA
The biggest suprise of the 6th May elections, this left conglomerate of parties and fractions is today heading for victory in the 17th June elections.
Allegedly, they are attacked continuously by the Establishment, namely the Media, and the Banks.
In addition, Mr Tsipras is engaged in a nuclear balance of terror. He mentioned that the other day, when asked about bluffing in his threats to the Europeans and the other creditors of the country. The problem I have is that he did not clarify whether he is with the Americans or with the Russians.
This way he – in a way – is cheating, as he can switch sides as the game progresses, to his advantage. In any case, this brilliant metaphor for a loan, presenting it as a nuclear arsenal, has never been made before.
You might ask: “How is all of this related to the enemies of Greece?”. Difficult questions have simple answers. And the answer is that Mr Tsipras is the personification of the country. He has become a living symbol. Therefore, whoever is against him is an enemy of Greece. Got it???
Creation Again!
This is a new party that espouses liberal policies and despises politicians as corrupt.
Their biggest enemy however are the illegal immigrants who have been flooding their way in Greece for the last 10 years.
According to the program of the party, they will build “hospitality camps” with proper protection and house the immigrants there, until they expel them.
Golden Dawn
Golden Dawn is an extreme right party that for some strange reason does not like Jews and immigrants.
They also do not like politicians.
They also do not like the left.
Basically, they only like themselves.
In this respect, everyone else is an enemy of Greece.
The 2012 Eurovision Song Contest in Baku
This has nothing to do with the usual victims, the political parties.
This is a civilian casualty of the enemies of Hellas.
Our song did not get the first prize!!!!
Does anyone need more proof of the conspiracy????
Just look at Eleftheria Eleftheriou, the singer and performer and trully dedicated Hellene!!!!
Greek Fish: Chub Mackerel
This is not a political party, but a fish called kolios in Greek, or chub mackerel in English. In the grand scheme of universal attacks against Greeks, our enemies disguised as Coast Guard Officers, attacked the fish market of Nea Mikhaniona near Thessaloniki and took possession of 360 kilos of kolios. Allegedly the fish did not have the legal length. According to the law, kolios has to be 18 centimeters long in order to be sold. The captured fish allegedly was only 14-16 centimeters long.
Nothing could be further away from the truth!!!
Let me start by saying that we Hellenes (Greeks) are known to be well endowed in the “equipment” department.
How could our fish be different? How could they dare allege that our kolios is not big enough???
I repell these arguments with disgust.
Note: I take the opportunity to inform you that Calvin Klein was a Greek – Kalviros Klainas – who emigrated to the USA and changed his name on the advice of his girlfriend who was a secretary in the media business and had a fantasy of going to bed only with men whose last name was Klein.
I am now very tired
All the responsibility that I have carried on my shoulders for my country, has drained my energy and I have to stop here. It may not he the best place, but I have to recharge my batteries.
Born Angelus Gottfried Thomas Mann, he was the third son of the novelist Thomas Mann and his wife Katia Mann.
One of six children of Thomas Mann, he described the drawbacks of growing up with a famous novelist for a father.
Katia Mann with her six children
“We almost always had to keep quiet — in the morning because our father was working, in the afternoon because he first read, then napped, and toward evening, because he was again occupied with serious matters. And there would be a terrible outburst if we disturbed him, all the more hurtful because we almost never provoked him intentionally.”
I got to know him because of his father, one of the giants of world lieterature, and bought his book “The History of Germnay since 1789” years ago, when I was living in England, and forgotabout it withour reading it. All of a sudden, the book appeared in front of me one afternoon as if it had a voice, and without any further delay I Started reading it. It was an instant love affair, that continues until today, after almost two months of reading it.
Golo Mann
In today’s post I want to start sharing with you some quotes from the book, which I consider one of the best history books on Europe. The original’s title is “Deutsche Geschichte des 19. und 20. Jahrhunderts”, first published in German in 1958. I use the English translation by Marian Jackson, reprinted by Penguin Books in 1990. For ease of reference, in each quote I will use the page number of the 1990 reprint.
There will be two parts, the first covering the period from Napoleon to the end of Bismarck’s rule.
I am not aiming at reproducing the great intensity of the book, or summarize it. All I want is to present some elements of the work that are representative of its author and his views, which I find stimulating and challenging.
As an introduction to the period from 1789 to 1890, I offer the following timeline.
1813: Battle of the Nations at Leipzig; Napoleon is defeated
1848: a year of European revolutions; the Frankfurt Parliament convenes
1863: the Social Democratic Party of Germany is formed
1866: the kingdom of Prussia defeats the Austrian Empire in the battle of Koeniggaetz
1870: Bismarck emerges victorious from short war against the French
King Wilhelm of Prussia is proclaimed German Emperor
1871, January 18: GERMAN UNIFICATION – King Wilhelm of Prussia is proclaimed “German Emperor” in the Hall of Mirrors at the Chateau des Versailles. The German Empire is a confederation of 25 constituent states
1871: Bismarck becomes the first Chancellor of unified Germany
1875: Thomas Mann is born
1890: Bismarck resigns; Caprivi is sworn in a the next Chancellor
1898: Bismarck dies
Nations have always managed to find some rational necessity, some ideological reason for murdering each other (p. 28)
Nothing in history really starts at one particular moment (p.38)
The people’s of Europe have always learned from each other, and imitation is not necessarily follish (p. 59)
The moments in history in which noble enthusiasm reigns are short and one must be grateful for any lasting achievement from such a period (p. 67)
The mind of the individual is not a textbook, it is full of contradictions (p. 71)
… but eras follow each other without a break and clear divisions exist only in our minds (p. 85)
Ferdinand Lassalle
Our age is confused and devoid of ideas; it does not know what it wants and therefore anything seems possible (p.121)
A man without a home, without roots, cannot be effective, but he can see and speak, and that is what Heine did. (p. 142)
It is characteristic of men who have been disfranchised to take more than their share when they are liberated and to do to others what has been done to them (p. 169)
What anyway did right mean where interests conflicted, where two peoples were imbued with equal determination to survice? (p.171)
Anger unsupported by power can achieve nothing (p.178)
“The great questions of the age”, said Bismarck in 1862, “are not decided by speeches and majority decisions – that was the big mistake of 1848 and 1849 – but by blood and iron”. (p.204)
Ferdinand Lassalle once said: “Basically constitutional questions are not questions of law but of power; a country’s real constitution exists only in the actual prevailing political conditions. Written constitutions are only of value and permanence if they exactly express the existing distribution of power in sociaty”. (p. 214)
It is wrong entirely to condemn any class of human beings. The world is not a just place and when just men reach the top they are usually not as just as they promised to be while they were oppressed (p. 215)
Some men who are at odds with their age show that they belong to it by the extent of their opposition to it. (p.236)
Nevertheless he (Schopenhauer) was a Christian and distinguished between two basic tendencies in Christianity: an optimistic one promising paradise on earth, which he regarded as Jewish in origin, and an ascetic one proclaiming the misery and treachery of this world, teaching resignation and compassion. Something of this, which he found best expressed in the pantheism of the Indians, is present in his own work, and that is why a man who hated politics and modern society, a Christian commmunist like Leo Tolstoy, looked up to Schopenhauer as his master. (p. 239-240)
Yet he (Schopenhauer) wrote more beautiful and more forceful German than anybody who came after him; from the depths of German tradition, mysticism, romanticism and music came the moods which he skillfully combined into the four movements of his great symphony. (p. 240)
Arthur Schopenhauer
Everything that he (Bismarck) had tried to prevent or to delay, the worst that he feared, happened in the end: world wars, world revolution, the literal desctruction of the state which he idolized, with the result that the younger generation growing up today hardly knows the name of Prussia. Moreover, this happened not so very long after his death. People who knew him well actually experienced it; for example the wife of his son, who poisoned herself in 1945 a few hours before soldiers of the Red Army reached the family castle. A fate which serves to illustrate the futility of all political endeavour. Or should we say the futility of false, unjust and in the in the last resort unnatural political endeavour? Our story must seek to answer this question, although there will not be a clear yes or no. (p. 261-262)
He (Bismarck) denied energetically that Austria in the Balkans was defending German interests against Russia: “The mouth of the Danube is of very little interest to Germany”. Prussia had no reason to help Austria “to procure a few stinking Wallachians”. (p. 271)
His (Bismarcck’s) great achievement was not that he created German unity; that had been longed for and talked about for fifty years. What makes his achievement so very clever, daring and unnatural is the fact that he brought about German unity without the elements associated with it for fifty years: parliamentary rule, democracy, and demagogy. (p.287)
Bismarck saw the possible when it appeared and rejected the impossible. …If all but one player play a half-hearted game, the one who takes his game seriously is likely to win. (p.288)
The superior opponent attacks, and the attacker is almost always superiro; but he must know how to stop while he is still superiro. (p. 294)
Bismarck did not believe in elaborate constitutions. Like Lassalle he believed in the reality which alone would show what the constitution was and could be. (p. 307)
Often we are most eloquent about the virtues we lack…….The nature of politics does not permit a vacuum of power. (p. 312)
Payment for political services must be received in advance, not in retrospect. (p. 315)
But the frontiers between defence and attack are uncertain; and once the monster of war has been born it starts a life of its own not easily controllable by party political strategy. (p. 319)
Fuerst Otto von Bismarck
Too much elaborate theory may harm a cause, as it has probably harmed American constitutional life to the present day. Too much brutal pragmatism has the same effect. The Reich suffered because bits that did not make a whole were hastily and roughly thrown together, the Prussian military monarchy, federation and universal suffrage. (p. 329)
Historical power is never without historical guilt (p. 345)
But the element which Stoecker (Adolf Stoecker was the court chaplain to Kaiser Wilhelm II, and founded the Christian Social Party in the 1870s) knew how to mobilize and which remained a sinister driving force in German politics was anti-semitism. It was an age-old, evil force which ahd existed in latent form from Christian, even pre-Christian, times onwards, concealed or under control and almost forgotten, only to break out again into brutal misdeeds. (p. 391)
For twenty -five years Bismarck had been Europe’s first statesman, at times its arbiter. His personal qualities entitled him to a place among the ranks of the great rulers of the past, Wallenstein, Cromwell and Napoleon. But whereas in comparable crises they did not hesitate to resort to extremes, to civil war and rebellion, all the Prussian Prime Minister could do was obediently to draft his letter of resignation (Bismarck resigned on 18 March 1890) the moment an undeserving young man asked him to do so. (p. 410-411)
Η 2 Ιουνιου 1971 αποτελει ημερα οροσημο για τον Παναθηναικο και την φιλαθλη Ελλαδα.
Ειναι η ημερα που για πρωτη (και μεχρι σημερα μοναδικη) φορα, μια ελληνικη (100%) ομαδα ποδοσφαιρου εφτασε στον τελικο του Ευρωπαικου Πρωταθληματος και επαιξε στα ισια την υπερομαδα του Αιαντα Αμστερνταμ. Εκεινη την εποχη ημουνα μαθητης της 5ης Γυμνασιου στο Βενετοκλειο Γυμνασιο Ροδου. Ειχαμε μαζευτει οι συμμαθητες και ακουγαμε τον αγωνα απο το ραδιοφωνο. Η τηλεοραση ητανε σπανια, και μαυροασπρη. (Εξαλλου εγω ακομη και σημερα τους μεγαλους αγωνες τους ακουω απο το ραδιοφωνο, και μαλιστα απο μικρο τρανζιστορακι με μπαταριες.)
Ference Puskas 1927 - 2006
Η ομαδα του 1971 ειχε προπονητη τον αειμνηστο Φερεντς Πουσκας. Ενας καλος φιλος πηγαινε και στις προπονησεις της ομαδας στη Λεωφορο. Θυμαται χαρακτηριστικα το πως εκτελουσε πεναλτυ ο Πουσκας.
“Δεν επαιρνε καθολου φορα. Καθοτανε πανω απο την μπαλλα ηρεμος και κοιταζε κατω. Ξαφνικα με απιστευτη ταχυτητα για ενα ευσωμο αντρα, εριχνε ενα “μυτο” και καρφωνε τη μπαλλα στα διχτυα. Αμεσως μετα ενα χαμογελο ελαμπε για λιγα δευτερολεπτα στο προσωπο του.”
Η τεραστια επιτυχια της ομαδας μας οφειλεται στον Στρατηγο μας τον Πουσκας αλλα και σε ολα τα παιδια που απετελεσαν την χρυση ενδεκαδα του 1971.
Ορθιοι απο αριστερα: ΚΑμαρας, Οικονομοπουλος, Βλαχος, Τομαρας, Σουρπης, Καψης
Καθιστοι απο αριστερα: Γραμμος, Δομαζος, Αντωνιαδης, Φυλακουρης, Ελευθερακης
Ο αγωνας καθεαυτος δεν εχει καμια σημασια. Ητανε μια γιορτη, μια ευωχια για μας, ενα ονειρο που ζησαμε και γιναμε για λιγο κατι ξεχωριστο, πριν επανελθουμε στην καθημερινοτητα μας.
Οι “κωλο-γαυροι” εσταξαν και σταζουν ακομη δηλητηριο.
Με αφορμη μια εκπομπη των “Φακελλων” του Αλεξη Παπαχελα το 2007, οπου η γυναικα του πρωτο-δικτατορα Δεσποινα Παπαδοπουλου βγηκε και ανεφερε οτι ο τοτε Γενικος Γραμματεας Αθλητισμου Ασλανιδης της ανεφερε οτι ειχαμε “αγορασει” τον Ερυθρο Αστερα Βελιγραδιου για να περασουμε στον τελικο, οι ευτελεις και πανικοβλητοι γαυροι προσπαθουν να απομειωσουν τον αθλο της Παναθας και να τον ενταξουν στις αθλιοτητες των Συνταγματαρχων.
Δεν θα το πετυχουνε ποτε.
Δεν χρειαζεται να ειναι κανεις ειδικος πρακτορας για να ανακαλυψει οτι η Χουντα επεδιωξε να αξιοποιησει κατα το μεγιστο βαθμο την επιτυχια του Παναθηναικου, και οτι μαλιστα προβληθηκε απο ολα τα μεσα. Η βομβα μονο βομβα δεν ητανε.
(Μεταξυ μας: αφου η κ. Παπαδοπουλου ηθελε τοσο ολυ να μιλησει και να πει την αληθεια, γιατι περιοριστηκε στον ΠΑΟ; Για τις διωξεις και τα βασανιστηρια γιατι δεν εβγαλε μιλια; Πολυ επιλεκτικη και μιζερη ηταν αυτη η κριση συνειδησεως!)
Τοσα και τοσα γραφτηκαν για τον Ασλανιδη. Αφηνω στην ακρη τον ακρατο αντιχουντικο ζηλο των γαυρων.
(Βρε παιδια, αν ολοι οι γαυροι ηταν αντιχουντικοι, πως και μεχρι το Πολυτεχνειο το 1973 στις διαδηλωσεις κατεβαινανε μονο οι φοιτητες και κατι λιγοι περιεργοι; )
Ειναι χαρακτηριστικη η δηλωση του Βασιλη Κωνσταντινου, που επαιξε τερματοφυλακας στο παιχνιδι με τον Ερυθρο Αστερα και εξι λεπτα πριν απο το τελος απεσοβησε βεβαιο γκολ.
“«Πρόκειται για ένα αφελές παραμύθι και για μια δήλωση λάσπης! Εμείς, οι παίκτες, αγωνιούσαμε ακόμη και όταν βρισκόμασταν στο ξενοδοχείο, πριν αρχίσει το ματς. Ξέραμε ότι οι Γιουγκοσλάβοι είχαν πολύ καλή ομάδα και λέγαμε ότι θα ήμασταν ευχαριστημένοι ακόμη κι αν κερδίζαμε με 1-0 για να ικανοποιήσουμε τον κόσμο μας που μας είχε συμπαρασταθεί, αλλά και για να αποκλειστούμε με ψηλά το κεφάλι. Αν ο αγώνας ήταν στημένος θα έπρεπε κάποιος να το είχε πει και σε εμάς. Να ερχόταν και να μας έλεγε: παιδιά χαλαρώστε. Είναι όλα κανονισμένα. Κανείς δεν ήρθε και κανείς δεν γνώριζε τίποτα. Ούτε εμείς, ούτε ο Πούσκας».Γιατί με κάλεσε;”
Vassilis Konstantinou
Ο Β. Κωνσταντίνου θυμάται κι ένα άλλο περιστατικό:
«Θέλω να πω ότι η κ. Παπαδοπούλου και ο τότε ΓΓΑ Κώστας Ασλανίδης είχαν στείλει τον Βλαδίμηρο, που επίσης είχε διατελέσει ΓΓΑ, πίσω από την εστία μου για με εμψυχώσει στο τέλος. Είχε έρθει πίσω από το τέρμα μου και με παρότρυνε. Εκείνος είχε κρατήσει ώρα και μου έλεγε συνεχώς: Γερά Βασίλη, τελειώνει. Εφτά λεπτά θέλει. Πέντε λεπτά. Τέσσερα…. Για ποιο λόγο τον έστειλαν; Αφού το ματς όπως λέει- ήταν κανονισμένο. Ντροπή κ. Παπαδοπούλου! Δεν είναι δυνατόν να βγαίνει και να λέει τέτοια πράγματα. Για αυτό έμεινε τόσα χρόνια στην αφάνεια και τώρα βγαίνει ρίχνοντας λάσπη».
Ο Αριστειδης Καμαρας με βολιδα σημειωνει το τριτο και προκριτηριο γκολ σε βαρος του Ερυθρου Αστερα στο 3-0 της Λεωφορου. “”Ο Καμάρας, γκολ, το γκολ του Καμάρα, το τρίτο γκολ του Αριστείδη του Καμάρα”, σε περιγραφή του Γιάννη Διακογιάννη.
Συλλογος Μεγαλος, δεν υπαρχει Αλλος, δεν υπαρχει Αλλος πιο δυναμικος. Και χιλιαδες φιλοι, μολις δουν τριφυλλι, ΖΗΤΩ λεμε ο Παναθηναικος.
“Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.” (Οδυσσεας Ελυτης, Μικρος Ναυτιλος, ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧΙV)
Πρελουδιο
Εν τω μεσω του ορυμαγδου περι της εκταμιευσεως 5ης δοσεως, της κοκορομαχιας των πολιτικων “αρχηγων”, και των συγκεντρωσεων των “αγανακτισμενων”, αισθανομαι να με καταπνιγει η ακαλαισθησια, η μικροπρεπεια, η ανικανοτητα, η κουτοπονηρια, η βλακεια, η πενια του πνευματος, η ελλειψη ορχεων, ο στρουθοκαμηλισμος. Καταφευγω λοιπον επειγοντως σε ακομη μια πραγματικη Ελλαδα, που δεν εχει καμμια σχεση με ολα τα ανωτερω, την Ελλαδα του Οδυσσεα Ελυτη.
Η Διαφανεια
“ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΣΑ Ν’ ΑΠΟΧΤΗΣΩ μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια, το χρωστώ σ’ ένα είδος ειδικού θάρρους που μου ‘δωκεν η Ποίηση: να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει..” (Οδυσσεας Ελυτης, Ο Μικρος Ναυτιλος)
Ο Γ. Μπαμπινιωτης επισημαινει:
“Γενικά, κατόρθωσε να επινοήσει μιαν άλλη μορφή αντισυμβατικής γλώσσας, ώστε να ξυπνάει κάθε φορά τη συγκίνηση, το όνειρο, το συναίσθημα, την εικόνα, τη φαντασία, την ικανότητα να βλέπεις μέσα στα πράγματα, τη διαφάνεια δηλ., και να μεταβάλεις τη φευγαλέα στιγμή σε διάρκεια, μια άλλη βασική έννοια τής ποίησης τού Ελύτη.” (Το Βημα, Ο Ποιητης της Γλωσσας.)
Ο ιδιος ο Ελυτης στην πρωτη παραγραφο της ομιλιας του προς την Ακαδημια Επιστημων της Σουηδιας, αναφερει:
“Ας μου επιτραπεί, παρακαλώ, να μιλήσω στο όνομα της φωτεινότητας και της διαφάνειας. Επειδή οι ιδιότητες αυτές είναι που καθορίσανε τον χώρο μέσα στον οποίο μου ετάχθη να μεγαλώσω και να ζήσω. Και αυτές είναι που ένιωσα, σιγά – σιγά, να ταυτίζονται μέσα μου με την ανάγκη να εκφρασθώ. Είναι σωστό να προσκομίζει κανείς στην τέχνη αυτά που του υπαγορεύουν η προσωπική του εμπειρία και οι αρετές της γλώσσας του. ” (Οδυσσέας Ελύτης:Ομιλία κατά την απονομή του Βραβείου Νόμπελ, Στοκχόλμη, 8/12/1979.)
Αιγαιο και Γλωσσα
Ο ποιητης που λατρεψε το Αιγαιο, και σμιλεψε την ποιηση του με την ελληνικη γλωσσα αποφαινεται:
“Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια.”
“Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά.”
(Οδυσσεας Ελυτης, Μικρος Ναυτιλος, ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧΙV, ΧV)
Η συρρικνωση του ελληνισμου μετα την επικρατηση των εθνικισμων – δεν το συνειδητοποιησαμε ποτε οσο επρεπε – μας αποστερησε απο τον τροπο να βλεπουμε τα πραγματα με την ανοιχτοσυνη εκεινη και την ισχυ που διεθετε το ιδιο μας το γλωσσικο οργανο σε μια μεγαλη εκταση του πολιτισμενου κοσμου. Απ’ αυτη την αποψη, οσο περιεργο και αν φαινεται, ο πριν απο τους δυο παγκοσμιους πολεμους υπηκοος του μικροσκοπικου τουτου κρατους ανασαινε τον αερα μιας περιπου αυτοκρατοριας. Οι δυνατοτητες του να κινηθει χωρις διαβατηριο γλωσσας καλυπτανε μεγαλα μερη της Ιταλιας και της Αυστριας, ολοκληρη την Αιγυπτο, τη νοτιο Βουλγαρια, τη Ρουμανια, τη Ρωσια του Καυκασου και, φυσικα, την Κωνσταντινουπολη με την ενδοχωρα της, ως κατω, κατα μηκος του Αιγαιου, τη λεγομενη στις μερες μας νοτιοδυτικη Τουρκια. (Οδυσσεας Ελυτης, Εν Λευκω, Αναφορα στον Ανδρεα Εμπειρικο)
Γιατι γραφετε;
…ρωτανε συχνα τον ποιητη στις συνεντευξεις. Κι εκεινος βιαζεται ν’ απαντησει: “δεν ξερω”. Ειναι αληθεια οτι, απο μιαν αποψη, κι εγω ο ιδιος δεν ξερω. Απο μιαν αλλη ομως αισθανομαι οτι το απολυτως ατομικο μερος του εαυτου μου τοτε μονον θα το δω να επαληθευεται, οταν το αποστερησω απο την ιδιοτητα της προσωπικης περιπτωσης – οταν με αλλα λογια, το καταστησω κοινον. (Οδυσσεας Ελυτης, Εν Λευκω, Τα μικρα εψιλον)
Σημερα παρουσιαζω κομματια κι αποσπασματα πο μια προσφατη συνεντευξη του Χρηστου Γιανναρα με τον δημοσιογράφο κ. Γεώργιο Σαχίνη στην εκπομπή “Αντιθέσεις”. Η συζήτηση έλαβε χώρα την Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου του 2010 στο κανάλι Kρήτη ΤV.
Σε μια εποχη τοσο δυσκολη και τοσο προκλητικη ο Γιανναρας αρθρωνει λογο που συναρπαζει και μπορει να λυτρωσει. Ο Γιανναρας προκαλει και προσκαλει.
…αυτο που ζουμε σημερα ειναι μια συντελεσμενη καταστροφη, δεν ειναι ενα απλο αδιεξοδο…
…εδω και χρονια παρακολουθουμε καθε μερα την κηδεια μας…
…εχουμε παραδοθει στη ληθη και την αγνοια της πραγματικοτητας…
…η διανοηση και η εκκλησια απουσιαζουν απο τα δρωμενα…
…τα κομματα που εγκληματισαν κατα του ελληνικου λαου ψηφιστηκαν και παλι στις προσφατες εκλογες…
…μοναδικο ενδιαφερον στοιχειο ο η αποχη του 70%, αλλα κανεις δεν μιλαει για την αποχη…
…το μιμητικο μεταπρατικο κρατος που δημιουργηθηκε μετα το 1821 ειναι εκ γενετης και κατασκευης αντιπαλο του πολιτη και δεν ανταποκρινεται στις αναγκες των πολιτων…
…χασαμε τον μπουσουλα με την ψευτικη δυτικοτροπη ιδεολογια οτι για να ξαναγινουμε ελληνες πρεπει να στραφουμε στη Δυση…
…το κρατος ειναι υποταγμενο σε συμμοριες πολιτικων…
…οι πολιτικοι εκμαυλισαν το λαο με παροχες και εξαγορες ψηφων…
….το πολιτικο συστημα εχει καταρρευσει σημερα…
…με το συνταγμα του 1985 στην ελλαδα εχομε πρωθυπουργοκεντρικη μοναρχια, και κομματοκρατια, δεν εχομε πλεον δημοκρατια, το συνταγμα ειναι ιδιοκτησια των δυο μεγαλων κομματων…
