Το σημερινο αρθρο αναφερεται στο αδιεξοδο της Ελληνικης κρισης. Ισχυριζομαι οτι υπαρχει δομικο και θεμελιακο αδιεξοδο το οποιο μεχρι σημερα δεν εχει εκλειψει, με αποτελεσμα να τιθεται υπο αμφισβητηση η αποτελεσματικοτητα του μνημονιου και του συνολου των μετρων που λαμβανονται σημερα. Ελπιζω βεβαια να κανω λαθος μεγαλο, και ευχομαι να μην ειναι καθολου ετσι τα πραγματα.
Ας τα παρουμε απο την αρχη.
Στην προσφατη συζητησητου νομοσχεδιου για τα εργασιακα στη Βουλη, ο υπουργος κ. Παπακωνσταντινου απεσυρε διαταξη συμφωνα με την οποια διαγραφονται χρεη 24δις προς το Δημοσιο. Η διαταξη θα επανελθει τροποποιημενη, με την ευθυνη και την δυνατοτητα διαγραφης να ανατιθεται στο Ελεγκτικο Συνεδριο. Το ποσο αυτο ειναι περιπου το 20% των δανειων που εχομε λαβει προσφατα με το μνημονιο!
Ξεκινω λοιπον με το ερωτημα:
“Πως θα μπορεσουμε να ξεπερασουμε την κριση οταν το Δημοσιο δεν μπορει να εισπραξει αυτα που του χρωστανε;”
Ειναι γνωστο οτι μεχρι σημερα εχουν ληφθει και εφαρμοσθει μετρα κυριως για την περιστολη των λειτουργικων δαπανων του δημοσιου. Σταδιακα βλεπουμε οτι μετρα εφαρμοζονται και στον ιδιωτικο τομεα, με αποκορρυφωση τα εργασιακα, και στοχο τη μειωση του κοστους της εργασιας, αρα (κατα την συλλογιστικη της τροικας) και την βελτιωση της ανταγωνιστικοτητας των προιοντων και υπηρεσιων.
Πως ομως θα μπορεσουμε να βγουμε απο την κριση, δηλαδη να αποπληρωσουμε τα δανεια μας και να καλυψουμε τα ελλειμματα μας οταν δεν μπορουμε ως κρατος να εισπραξουμε αυτα που μας οφειλουν;
Αυτη η αδυναμια – ανικανοτητα αποτελει κατα την αποψη μου τεραστιο προβλημα και οδηγει μαθηματικα στο αδιεξοδο της κρισης. Γιατι δεν θα μπορεσουμε ποτε να αποπληρωσουμε τα δανεια που εχομε λαβει αν δεν μπορεσουμε να επαναφερουμε τα εσοδα του κρατους στο επιπεδο που πρεπει να ειναι, δηλαδη στο επιπεδο οπου η φοροδιαφυγη εχει περιορισθει σε πολυ μεγαλο βαθμο.
Εξ αλλου η μεχρι σημερα πορεια εφαρμογης μετρων μειωσης του κοστους δεν εχει αποφερει τα αναμενομενα. Ευρισκομεθα μαλιστα και σε ενα σημειο οπου ολα τα πενιχρα οφελη απο την εφαρμογη αυτων των μετρων κινδυνευουν να εξανεμισθουν απο την κοινωνικη αγανακτηση που αυτα προκαλουν στις ευαλωτες και ασθενεις οικονομικα ομαδες.
Ο ερπων λαικισμος που κυριαρχει στον πολιτικο λογο της χωρας μας εχει οδηγησει και στο φαινομενο να θεωρουμε οτι ο ΟΣΕ αποτελει ενα απο τους κυριους λογους της χρεωκοπιας της! Και κατα συνεπεια ενα νοικοκυρεμα του ΟΣΕ θα συμβαλει στη λυση του προβληματος! Παρομοιως και με την απελευθερωση των “κλειστων” επαγγελματων!
Δηλαδη καποιες δευτερευουσες αιτιες – εστιες δημιουργιας του χρεους αναδεικνυονται σε κυριες συνιστωσες του προγραμματος ανακαμψης! Ελεος!
Επανερχομαι στο κυριο σημειο του επιχειρηματος μου: “χωρις αποτελεσματικο και κοινωνικα δικαιο φορολογικο και εισπρακτικο συστημα δεν υπαρχει ανακαμψη”. Τα μεχρι σημερα δεδομενα δεν ειναι θετικα. Φαινεται μεσα στη διαδρομη των τελευταιων 12 μηνων κορυφωσης της κρισης οτι παρολα τα πολλα λογια δεν υπαρχει καμια βελτιωση στην εισπραξη των φορων, ουτε βεβαια και στην φορολογια καθεαυτη.
Η μεγαλη φοροδιαφυγη πραγματοποιειται απο τους ευπορους και τους πλουσιους. Τα πανηγυριωτικα γιουργια στα ιατρεια 10 μεγαλογιατρων ειναι τοσο πειστικα οσο και τα δακρυα του κροκοδειλου. Επι της ουσιας δεν εχει αλλαξει τιποτε.
Η πολιτικη και η εκτελεστικη εξουσια ειναι αδυναμες μπροστα στο τερας του νεοελληνα νεοπλουτου, που ειναι δημιουργημα της.
Η δε συμπαθης ταξη των νεοπλουτων δημιουργει ενα πανισχυρο προτυπο για ολους τους αλλους, που διερωτωνται ευλογως: “μαλακας ειμαι να παω να πληρωσω, αφου οι ματσωμενοι δεν πληρωνουν;”.
Το συμπερασμα απλο και αβιαστο. Δεν υπαρχει βασιμη ελπιδα βελτιωσης των εισπρακτικων μηχανισμων του κρατους σε βαθμο που απαιτειται για την εξοδο απο την κριση.
Τα μετρα περικοπης των δαπανων δεν μπορουν απο μονα τους να αποδωσουν ολα τα αναμενομενα.
Αδιεξοδο λοιπον και στασιμοτητα, εν τω μεσω της κοινωνικης αναταραχης που προκαλειται απο τα ασθενεστερα οικονομικα στρωματα, που πληττονται αμεσα και αισθητα απο τις περικοπες. Και ειναι βεβαιο οτι η κατασταση των ασθενεστερων στρωματων θα χειροτερεψει, παρασυροντας ισως και καποια μεσαια στρωματα που μεχρι σημερα ηταν σχετικα αλωβητα.
Ο συνδυασμος της κοινωνικης αναταραχης με την ελλειψη αποτελεσματικοτητας των επαχθων μετρων μπορει να οδηγησει σε νεες πολιτικες πρακτικες, και ριζικες ανατροπες των παγιωμενων και εγκατεστημενων δομων, προσωπων, κομματων. Αν δε υποθεσει κανεις οτι ολα αυτα θα διαδραματισθουν με φοντο την πραγματικη χρεωκοπια της χωρας και την εξοδο απο την ευρωζωνη, τοτε θα μπορουσαμε να μιλησουμε και για νεα πραγματικοτητα. Ιδωμεν…