Ετικέτα: παναθα

This post is about the eternal conflict between the football teams of Panathinaikos and Olympiakos.

For obvious reasons, this post is in Greek. Language is essential in expressing the conflict.

Προοίμιο

Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο μαιευτήριο “Έλενα¨, λίγα μέτρα πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού.

Το χρωστάω στη μητέρα μου ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι Παναθηναϊκός. Στην οικογένεια μου ο πατέρας μου ήτανε άμπαλος, η αδερφή μου ισχυρίζεται ότι είναι Ολυμπιακός αλλά δεν το εισπράττω, δεν έχει την απαιτούμενη βαρβαρότητα του γαύρου, και μόνο η μητέρα μου έμπρακτα απέδειξε ότι ήτανε βαμμένη Παναθηναϊκάρα.

Με πήγε στο γήπεδο για πρώτη φορά το 1964, στην Λεωφόρο, στον αγώνα ΠΑΟ – Εθνικός Πειραιώς. Θυμίζω ότι το 1963-1964 πήραμε το πρωτάθλημα αήττητοι.

Βάλαμε οκτώ στον Ολυμπιακό
Κι άλλα τέσσερα στον Άρη
Γειά σου Άγγελε Μεσσάρη!

Το Φως και το Σκότος

Καθώς άκουγα το τραγουδάκι, παις ών,  ανεδύθη εντός μου η μεγάλη αλήθεια: ο ΠΑΟ ως ύπαρξη έχει νόημα για να κατακρημνίζει τον ΟΣΦΠ. Ο ΠΑΟ ως ομάδα υπάρχει για να ταπεινώνει τον ΟΣΦΠ. Και αντίθετα, όταν νικά και θριαμβεύει ο ΟΣΦΠ, είναι η ώρα του θρήνου για τον ΠΑΟ.

Θεωρώ ότι αυτή η αντιπαλότητα ανάγεται στο εκμαγείο Καλό – Κακό,  Χριστός – Σατανάς, που είναι βαθιά ποντισμένο στα εσώψυχα του ανθρώπου.

Ακόμα και αν δεν υπήρχε ο ΟΣΦΠ, έπρεπε να τον εφεύρουμε!

Οι “γαύροι” και οι “βάζελοι” – Η πάλη των τάξεων;

Οι φίλαθλοι και οπαδοί του ΟΣΦΠ ονομάζονται “γαύροι”, και κατ’ επέκταση ο ΟΣΦΠ “γαύρος”.

Επίσης αποκαλούνται “ψαροκασέλες”. Και τα δυο ονόματα οφείλονται στην έδρα του ΟΣΦΠ, τον Πειραιά, αλλά και την “ταπεινή” καταγωγή των φιλάθλων του,  που ήτανε πτωχοί ψαράδες και λιμενεργάτες.

Αυτή είναι μια διάσταση της παλαιάς αντιπαλότητας των δύο ομάδων, αστική ομάδα ο ΠΑΟ, προλεταριακή ο ΟΣΦΠ.  Η διαμάχη των δύο ομάδων είναι μια προέκταση της πάλης των τάξεων. Οι βάζελοι αποκαλούνται επίσης “λαγοί” και “κότες”.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει και σε άλλες χώρες. π.χ. η Μίλαν με την Ίντερ στο Μιλάνο. Προλετάρια η Μίλαν, αστή η Ίντερ.

Σημειώνω ότι “ψαροκασέλες” αποκαλούν (π.χ. οι οπαδοί της Ξάνθης) και την ομάδα της Καβάλας, επειδή είναι και αυτή ομάδα λιμανιού.

Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ το πήρανε πολύ σοβαρά το παρατσούκλι του ΟΣΦΠ κι έτσι στον αγώνα ΠΑΟΚ – ΟΣΦΠ της 17 Απριλίου 2014, γέμισαν τον πάγκο του ΟΣΦΠ με εκατοντάδες ψαράκια γαύρους.

Οι οπαδοί του ΟΣΦΠ αντικρούοντας, αποκαλούν εμάς “βάζελους”.  Και εδώ η προέλευση είναι ταξική, αφού οι νέοι της αστικής Αθήνας έβαζαν στα μαλλιά τους βαζελίνη (εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ζελέ).

Η επανάσταση των οπαδών

Όπως όμως σε όλα στην ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, υπάρχουν γεγονότα που αποτελούν εξαίρεση. Η αντιπαλότητα έχει και διαλείμματα. Τέτοια γεγονότα είχαμε την 17η Ιουνίου 1964 στο γήπεδο της Λεωφόρου.

Την ημέρα εκείνη ενώθηκαν οι οπαδοί των δύο αιωνίων αντιπάλων και κατέστρεψαν το γήπεδο της Λεωφόρου, επειδή θεώρησαν ότι το παιχνίδι Κυπέλλου που παρακολουθούσαν ήτανε σικέ.

Όπως καταλαβαίνεις αγαπητέ αναγνώστη, εκείνη την εποχή οι αγώνες γινόντουσαν με παρουσία των αντιπάλων φιλάθλων, δεν είχαμε τα σημερινά ρεζιλίκια που δεν μπορούμε να πάμε στο Καραΐσκάκη, ή δεν μπορούνε οι γαύροι να έρθουν στη Λεωφόρο.

Ο όχλος που δολοφονεί

Μιλάω για αντιπαλότητα τόσην ώρα και μπορεί να παρεξηγηθώ. Αντιπαλότητα στο ποδόσφαιρο δεν σημαίνει και φυσική βία. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να πλακωνόμαστε κάθε φορά που βρισκόμαστε κοντά ο ένας στον άλλο. Θυμίζω το τραγικό συμβάν του 2007, όπου ένας φίλαθλος του ΠΑΟ έχασε τη ζωή του σε “ραντεβού θανάτου” στη Λεωφόρο Λαυρίου. Όποιος περνάει τη διαχωριστική γραμμή της φυσικής βίας δεν έχει θέση στον φίλαθλο κόσμο.

Άλλο το να λέμε πέντε έξι μπινελίκια και άλλο το να μαχαιρώνουμε και να σκοτώνουμε.

Τα “μπινελίκια”

Ένα κοινό υπόβαθρο που μας ενώνει όλους σε μια κολυμβήθρα ακολασίας, είναι η γενετήσια πράξη, ιδίως δε όταν πραγματοποιείται με μέλη της οικογενείας του αντιπάλου.

Το 1964 που πήγα για πρώτη φορά γήπεδο δεν υπήρχαν τραγουδάκια, σήμερα όμως χωρίς τραγουδάκια από τους αφιονισμένους υποστηρικτές της, καμιά από τις κορυφαίες ομάδες δεν μπορεί να σταθεί στο γήπεδο. Το πιο χαρακτηριστικό τραγουδάκι των βάζελων είναι το ακόλουθο:

“Η μάνα σας γαμιέται στο λιμάνι κι ο αδερφός σας στο Πασαλιμάνι 

και ο πατέρας σας ο παληοπουσταράς, 

γαμιέται ο Θρύλος και ο Πειραιάς”

Σχετικό είναι και το σύνθημα:

“Γαμιέται το λιμάνι κι ο Ολυμπιακός!”

όπως και η παραλλαγή:

“Γαμιέται ο Θρύλος κι ο Πειραιάς!”

Τα γενετήσια συνθήματα όμως έπαιζαν και σε παλιότερες εποχές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το ακόλουθο που μας λέγανε οι γαύροι:

“Ποιος είναι αυτός ο αρχηγός, 

το νούμερο το δέκα, 

που πιάσαν τη γυναίκα του 

καβάλα με τον Πρέκα”

Από τον Γεώργιο Ανδριανόπουλο στον Βαγγέλη Μαρινάκη

Στον αγώνα ΟΣΦΠ – ΠΑΟ της 19ης Φεβρουαρίου 2011, μετά τη λήξη του αγώνα, συνέβησαν επεισόδια ανάμεσα στον Πρόεδρο του ΟΣΦΠ κ. Μαρινάκη και ποδοσφαιριστές του ΠΑΟ. Ο εισαγγελέας έγραψε τα ακόλουθα στην έκθεση του της 22ας Φεβρουαρίου 2011:

«….Ειδικότερα, κατά τον ανωτέρω τόπο και χρόνο, μετά τη λήξη του αγώνα της εγκαλουμένης ομάδας (της οποίας είναι πρόεδρος) με την ομάδα της ΠΑΕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ, στο στάδιο Καραϊσκάκη, αφενός μεν, μετέβη στον χώρο των αποδυτηρίων και συνεπικουρούμενος από φίλα προσκείμενα προς αυτόν άτομα, επετέθη φραστικώς και υβριστικώς, και με απειλητικές διαθέσεις κατά ποδοσφαιριστών της αντιπάλου ομάδας του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ και ιδιαίτερα κατά των Σωτ. Νίνη, τον οποίον έσπρωξε βιαίως, του Σισέ και του Τζόρβα, στον οποίον μάλιστα είπε «Τζόρβα, φύγε από εδώ, εμείς απόψε σας γαμήσαμε», αφετέρου δε, δημόσια, δηλ. παρουσία πολλών τρίτων προσώπων, μεταξύ των οποίων και δημοσιογράφων, που δημοσίευσαν τις σχετικές δηλώσεις, απευθυνόμενος στον ποδοσφαιριστή του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ Τζιμπρίλ Σισέ του είπε: «Δεν πειράζει Τζιμπρίλ. Θα τα πούμε του χρόνου πάλι. Σήμερα σας πηδήξαμε, σας γαμήσαμε». Προς δε, με δηλώσεις που έκανε στον τύπο και τις οποίες εδημοσίευσαν οι εφημερίδες, αναφερόμενος κατά τρόπο ειρωνικό και προσβλητικό για τον ως άνω ποδοσφαιριστή Τζιμπρίλ Σισέ εδήλωσε και τα εξής: «Αν θέλει να φύγει ο κ. Σισέ χωρίς φούστες και μπλούζες μπορεί να το κάνει». Οι πράξεις δε αυτές του εγκαλουμένου ενέχουν ιδιαίτερη απαξία, δοθέντος ότι ούτος τυγχάνει και πρόεδρος της Super League…..»

Πάρτε τώρα μιαν ανάσα και σκεφτείτε. Ο κ. Μαρινάκης ήτανε ο πρόεδρος του ΟΣΦΠ. Μπορείτε να φανταστείτε τον πρόεδρο μιας άλλης μεγάλης ομάδας, π.χ. της Γιουβέντους (θα την συναντήσουμε λίγο αργότερα) τον κ. Τζιοβάνι Ανιέλι να πηγαίνει και να λέει σε ένα ποδοσφαιριστή της αντίπαλης ομάδας “σήμερα σας γαμήσαμε;”.

Θα έθετα στους αγαπητούς γαύρους και το συναφές ερώτημα: “Μπορείτε να φανταστείτε τον Γεώργιο Ανδριανόπουλο να μιλάει και να φέρεται έτσι;”

Ο Γεώργιος Ανδριανόπουλος ήταν ένας από τους ιδρυτές του ΟΣΦΠ, ένας γνήσιος ευπατρίδης, που ανάμεσα σε άλλα πολλά που έπραξε στον βίο του, το 1975 με την ψήφο του απέτρεψε τον υποβιβασμό του ΠΑΟ στην Β’ Εθνική, με την κατηγορία της δωροδοκίας σε αγώνα Κυπέλλου με τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης.

“12 Δεκεμβρίου 1975. Στο Γνωμοδοτικό Αθλητικό Συμβούλιο εκδικάζεται η «υπόθεση των λουλουδιών». Ο Παναθηναϊκός κατηγορείται ότι ο πρώην ποδοσφαιριστής του και μετέπειτα του Ηρακλή, Γιώργος Ροκίδης, είχε δεχθεί πρόταση από τον παράγοντα της αθηναϊκής ομάδας, Αντώνη Μαντζαβελάκη, για να προτείνει στους συμπαίκτες του, Ζαχαρία Χαλιαμπάλια και Τάκη Νικολούδη, να έχουν μειωμένη απόδοση στον ημιτελικό αγώνα του κυπέλλου, που έγινε με αντιπάλους τις δύο ομάδες στις 28 Μαΐου του 1975, στο «Καυταντζόγλειο» στάδιο. Η υπόθεση αποκλήθηκε έτσι, διότι στις συνομιλίες όσων είχαν ανάμειξη, τα χρήματα αναφέρονταν σαν… λουλούδια. Ο πρώην πρόεδρος του Ολυμπιακού, Γιώργος Ανδριανόπουλος, πρόεδρος του δικαστηρίου -ήταν έγκριτος νομικός- ψηφίζει υπέρ της απαλλαγής του Παναθηναϊκού και με την ψήφο του, ουσιαστικά, τον κρατά στην Α΄ εθνική.” (από άρθρο του Ν. Κωνσταντόπουλου στην εφημερίδα Καθημερινή) 

Εκείνο που με προβληματίζει είναι ότι ο Γεώργιος Ανδριανόπουλος αποτελεί παρελθόν, και ο Βαγγέλης Μαρινάκης αποτελεί το παρόν. Και ο νοών νοήτω.

Από τον Άγγελο Φιλιππίδη στον Γιάννη Αλαφούζο

Μάρτιος 2002. Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 1-1. Ο Εμανουέλ Ολιζαντέμπε περνάει στο παιχνίδι ως αλλαγή και δίνει προβάδισμα στο σκορ στον Παναθηναϊκό στο 78′, αλλά στη συνέχεια οι Πράσινοι ταμπουρώνονται και προσπαθούν να κρατήσουν την όντως πολύτιμη νίκη με μαζική άμυνα. Απόρροια αυτής της τακτικής είναι ένα πέναλτι του Μιχάλη Κωνσταντίνου στον Στέλιο Βενετίδη στις καθυστερήσεις του αγώνα που υποδεικνύει ο διαιτητής Μάκης Ευθυμιάδης και με το οποίο ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς ισοφαρίζει. Ακολουθεί επίθεση στον διαιτητή από τον πρόεδρο της ΠΑΕ ΠΑΟ Αγγελο Φιλιππίδη που συνεπικουρούμενος από τη μισή εξέδρα των επισήμων κυνηγάει τον διαιτητή ο οποίος γρονθοκοπείται σε απευθείας πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση. Ο Φιλιππίδης τιμωρείται από την αθλητική δικαιοσύνη με έκπτωση από τη θέση του. (από την εφημερίδα “Το Βήμα”)

Εύγε λοιπόν και στον κ. Φιλιππίδη, που έκανε αυτό που έπρεπε για να δυσφημήσει το ποδόσφαιρο, να εξευτελίσει τον ΠΑΟ, και να μετατρέψει το γήπεδο της Λεωφόρου σε ρινγκ πάλης. Πόσο μάγκας μπορεί να είναι όμως όταν επιτίθεται σε έναν ανυπεράσπιστο διαιτητή;

Από τον “ευέξαπτο” κ. Φιλιππίδη, περάσαμε στον διαιτητόπληκτο κ. Αλαφούζο.

Ο ΠΑΟ σήμερα σε ό,τι αφορά την δημόσια παρουσία της Διοίκησης είναι μια ομάδα που συνέχεια διαμαρτύρεται για την διαιτησία. Και δυστυχώς είναι μια ομάδα που δεν βλέπεται, χάρη στις προσπάθειες του κ. Αλαφούζου, που έχει καταστρέψει την ομάδα.

Η Ευρώπη

Ο ΠΑΟ είναι η ομάδα που έχει τιμήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη.

Χαρακτηριστικό είναι το σύνθημα:

“Ελλάς Ευρώπη Παναθηναϊκός, γαμιέται το λιμάνι και ο Ολυμπιακός”.

Παρόλη την πρωτογονική απόχρωση του, το σύνθημα αποδίδει τιμή στην Ευρωπαϊκή πορεία του ΠΑΟ, πορεία που είναι μέχρι σήμερα μοναδική. Καμιά άλλη Ελληνική ομάδα δεν έφθασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Οι γαύροι κάνουν ό,τι μπορούν για να ευτελίσουν την επιτυχία του ΠΑΟ, και αποκαλούν τον άθλο του 1971 “Χουντογουέμπλει”.

Η εφτάρα του Θρύλου

Η πορεία του Θρύλου στην Ευρώπη είναι στην καλύτερη περίπτωση άχρωμη, άτονη, και άνευ καμίας σημασίας και διακρίσεως.

Αξέχαστη θα παραμείνει η εφτάρα που έφαγε ο Θρύλος από τη Γιουβέντους.

Οι γαύροι προσπαθούν να πάρουν το αίμα τους πίσω με την πεντάρα που φάγαμε στο Μάντσεστερ από την Γιουνάιτεντ, αλλά εις μάτην.

Άλλο εφτάρα, άλλο πεντάρα!

Είναι προς το συμφέρον του ΠΑΟ να πάει καλύτερα ο ΟΣΦΠ στην Ευρώπη, μπας και ξυπνήσει η ληθαργούσα Διοίκηση του κ. Αλαφούζου και βάλει το χέρι στην τσέπη για να φτιάξει ομάδα και όχι γκρουπούσκουλο.

Οι μεταγραφές

Ο Γιώργος Δεληκάρης ήτανε ο πρώτος μεγάλος επαγγελματίας παίκτης που άλλαξε στρατόπεδο. Το Φθινόπωρο του 1978 έφυγε από τον Θρύλο και ήρθε στον Πανάθα.

Την 10η Απριλίου 2005 στο ντέρμπι ΠΑΟ – ΟΣΦΠ επανήλθε στη Λεωφόρο ο Αντώνης Νικοπολίδης, που το καλοκαίρι του 2004, μετά από 15 χρόνια στον ΠΑΟ, πήρε μεταγραφή για τον ΟΣΦΠ.

Ήμουνα μέσα και τα είδα και τα άκουσα όσα πέρασε ο Νικοπολίδης. Για την μάνα του, για το σπίτι του, και τα σχετικά. Δεν συμφωνώ με αυτήν την συμπεριφορά. Είναι κτηνώδης. Το ποδόσφαιρο είναι μια επιχείρηση, οι παίκτες είναι επαγγελματίες, τι πιο φυσικό από την μεταγραφή από την μια ομάδα στην άλλη.

Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι

Ότι και να λέμε, ότι και να γράφουμε, το γεγονός είναι ένα. Κάθε φορά που παίζουμε με τον αιώνιο, έχω αγωνία. Όταν κερδίζουμε, είναι χαρούμενος. Για λίγο τα ξεχνάω όλα και απολαμβάνω αυτή την αίσθηση της αληθινής χαράς. Όταν χάνουμε είναι δυστυχής. Κατεβαίνει ο ουρανός και με πλακώνει.

Υπάρχουν πολλοί που ξοδεύουν τεράστια ποσά για να βιώσουνε κάποια από αυτά τα συναισθήματα, σε μένα ο Βάζελος και ο Γαύρος τα προσφέρουν δωρεάν. Είναι ένα δίδυμο λυτρωτικό, ένα δίδυμο αιώνιο.

ΠΑΟ Ολέ!!!!!!