Ad Memoriam Taiv – Εις Μνημην Ταιβ

Σημερα ειναι τα Εισοδια της Θεοτοκου. Σημερα ειναι η γιορτη του Ταιβ. Ψαχνοντας στα χαρτια μου βρηκα αυτη την ασπρομαυρη φωτογραφια απο τη δεκαετια του 1970 στη Ροδο.

Ο Ταιβ παντα ηθελε να γιορταζει τη γιορτη του, ασχετως του οτι δεν το ελεγε. Μια θα βγαιναμε εξω να γιορτασουμε, μια θα μεναμε στο σπιτι της με μαγειρεματα και οινοπνευματα.

Η χαρα της αμετρητη οταν ντυνοτανε για να υποδεχθει τους προσκαλεσμενους.

Την ιδια χαρα εκανε και οταν ετοιμαζε τη γιορτη του μπαμπα η τις δικες μας, της αδελφης μου και τη δικη μου.

Ενα απο τα προσωνυμια του Ταιβ ηταν “καλλιτεχνης”. Το απεκτησε οταν συνειδητοποιησα οτι οσα ερεθισματα ειχα για την τεχνη τα ειχα απο εκεινην. Ο μπαμπας ηταν τεχνοκρατης και πραγματιστης.

Για τον Ταιβ τον καλλιτεχνη λοιπον, ηθελα να βρω μια απεικονιση των Εισοδιων. Και η φυσικη επιλογη ηταν το σχετικο εργο του Μανουηλ Πανσεληνου.

Ο Ταιβ λατρευε τον Μανουηλ Πανσεληνο. Τον θεωρουσε αξεπεραστο καλλιτεχνη.

Τα Εισοδια της Θεοτοκου απο την Μονη Πρωτατου στο Αγιο Ορος ειναι απο τα μεγαλειωδη εργα του, γεματα κινηση και χρωμα, αλλα και μια ευγενεια και συστολη που χαρακτηριζει τον ωριμο καλλιτεχνη.

Ταιβ καλλιτεχνη μου λειπεις πολυ!!!

Γαστρονομικη Μνημη Ταιβ

Ο Ταιβ ηταν μια εξαιρετικη μαγειρισα και ζαχαροπλαστις.

Ας σημειωθει οτι μεχρι που παντρευτηκε δεν ηξερε να βρασει αυγο.

Μια μερα κουβεντιαζαμε για τις σπανακοπιτες και τη ρωτησα απο ποιον εμαθε να ανοιγει το φυλο.

“Απο την πεθερα μου παιδι μου.  Οταν για πρωτη φορα ο μπαμπας σου μου ζητησε σπανακοπιττα, πηγα στη γιαγια σου και της ζητησα να με μαθει”. Στο σημειο εκεινο του χρονου, ο Ταιβ ειχε μολις γυρισει απο το Πανεπιστημιο της Κολουμπια στη Νεα Υορκη, οπου ειχε παρει το Μαστερ Επιστημων στα Αρχαια Ελληνικα, ειχε παντρευτει και ειχε αρχισει να διδασκει στην Εμπορικη Σχολη της Ροδου, ενα ειδος εξαετους Γυμνασιου Οικονομικου προσανατολισμου, που βεβαια δεν υπαρχει πια.   Παρολον οτι γεννημα θρεμα Αθηναια, ως αριστουχος αποφοιτος του Πανεπιστημιου Αθηνων ειχε διοριστει απο το Ελληνικο Δημοσιο στη Ροδο, που μολις το 1947 ειχε απελευθερωθει απο τους Ιταλους.

Το περιστατικο δειχνει κι ενα αλλο χαρακτηριστικο του Ταιβ, ηταν ατρομητη, δεν σταματουσε μπροστα σε τιποτε. Αυτο ελειπε, ενα φυλο και μια σπανακοπιττα να τη σταματησουν!

Απο τη σπανακοπιτα λοιπον αρχιζει να ξετυλιγεται ενα κουβαρι ατελειωτο.

Ο Ταιβ θα μπορουσε να γινει εξαιρετικη σεφ. Δεν ηταν μονο οτι ηξερε να μαγειρευει καλα, ειχε φαντασια, ηταν ταχυτατη και ακριβεστατη. Ειχε την ικανοτητα να μπορει να οργανωνει την κουζινα για μεγαλες παρεες και σε πολυ λιγο χρονο.

Θυμαμαι ενα Πασχα στη Ροδο, ο μπαμπας τελειωνε ενα εργο και ηθελε να το γιορτασει, και καλεσε πανω απο 50 ατομα στο σπιτι. Ο Ταιβ τα οργανωσε ολα στην εντελεια, και τα παραπανω απο 60 ατομα που ηρθαν εφαγαν και ηπιαν μια χαρα!

Μιλωντας για Πασχα, η γαστρονομικη μνημη Ταιβ ξεκινα απο τα τσουρεκια και τα κουλουρια του Πασχα.

Απο την Μεγαλη Τεταρτη γεμιζε η κουζινα με τεραστιες πηλινες βαθειες πιατελες που μοσχοβολουσαν και σκεπαζοντουσαν το βραδυ με κουβερτες για να “σηκωθει” η ζυμη!

Μετα ερχοταν η μαγειριτσα της Αναστασεως και εκλεβε την παρασταση απο τα αρνια και τα κοκορετσια! Απο τα καλυτερα πιατα που εχω γευθει ποτε! Συμπεριλαμβανομενων εκεινων στα τριαστερα εστιατορια Μισελιν!

Αν επιχειρησω να αποδομησω την μαγειρικη τεχνη του Ταιβ, θα ελεγα οτι ηταν μια δυτικοτροπη νεωτεριστρια πιστη στην παραδοση. Επαιρνε ενα παραδοσιακο πιατο και το αναδομουσε, αναδεικνυοντας με τον δικο της τροπο τα κυρια συστατικα. Στη μαγειριτσα για παραδειγμα, ο Ταιβ ειχε αναδειξει το αυγολεμονο σε κυριο συστατικο, εφαμιλλο ολων των αλλων. Και τι αυγολεμονο ηταν αυτο! Τελεια ισορροπια γευσεων αναμεσα στο οξινο και το αλμυρο, και ενα ιξωδες που προκαλουσε σεβασμο με τη μεστοτητα του και  απαιτουσε σερβιρισμα στη σωστη θερμοκρασια!

Στη σπανακοπιττα ο Ταιβ εδωσε μιαν αλλη νεωτεριστικη διασταση, διατηρωντας την απολυτη ισορροπια των γευσεων. Προσεθεσε μια σταλα γραβιερα και κεφαλοτυρι, και το εκανε με τροπο που ανεδειξε ακομη περισσοτερο την γευση της φετας, μετριαζοντας ταυτοχρονα την απολυτοτητα της.

Ενα αλλο χαρακτηριστικο της μαγειρικης του Ταιβ ηταν οτι ποτε το φαγητο δεν “κολυμπουσε”. Ακομη και τα λαδερα ηταν με λιγο λαδι, αλλα και πολυ γευση!

Ολα αυτα ακουγονται σημερα γνωστα ισως, αλλα πρεπει να σας θυμισω οτι αναφερομαι στην περιοδο απο το 55 και μετα.

Ο Ταιβ ηταν και χαρισματικη ζαχαροπλαστις. Τι να πρωτοθυμηθω. Κοπεγχαγη, Σβιγγοι, Γαλακτομπουρεκο, τσουρεκια, κουλουρια, παγωτα,  σαρλοτες, μπακλαβαδες!

Εκτος απο το αποτελεσμα, η ολη διαδικασια της μαγειρικης προκαλουσε σε μας τα παιδια εναν ενθουσιασμο. Ετσι, τα καλοκαιρια που μαζευομασταν πολλα παιδια στο σπιτι και στον κηπο, περναγαμε ωρες θαυμαζοντας τη μαμα να μαγειρευει και βοηθωντας την! Η ευδαιμονια που αισθανομουνα εκεινες τις στιγμες θα μου μεινει για παντα σαν φυλαχτο!

Καλο Ταξιδι Ταιβ

Ο Ταιβ ταξιδεψε εχθες το βραδυ.

Ας ειναι ελαφρυ το χωμα που θα την σκεπασει.

Tizian_053

Polyvios – Ο Πολυβιος

Ο Πολυβιος ειναι αδερφος του συμμαθητη μου στο Γυμνασιο, του Νικου Παυλιδη. Με το Νικο ειμασταν μαζι εξι χρονια στην ιδια ταξη, στο Βενετοκλειο Γυμνασιο της Ροδου.

Εχω πολλα χρονια να συναντησω το Νικο, και τον Πολυβιο  ακομα περισσοτερα. Ουτε καν ηξερα που βρισκεται.

Προχθες που περιμενα εξω απο το δωματιο του Τάϊβ βλεπω να ερχεται μια ομαδα γιατρων, πανω απο εξι. Ακολουθουσε ο Πολυβιος, που δεν τον γνωρισα μεσα στην σκοτουρα μου. Ηρθε προς το μερος μου και με ρωτησε: ” εσυ δεν εισαι ο Νικος …;” “ναι, εγω ειμαι” του απαντησα.

Μου θυμησε ποιος ειναι και μου ζητησε συγγνωμη γιατι επρεπε να μπει στο δωματιο με τους γιατρους.

Μετα απο 10 λεπτα βγηκαν ολοι.

Ο Πολυβιος ηρθε προς το μερος μου και μου ειπε: “εχουμε περιπλοκη  ….”, θα την χειρουργησω αμεσως”.

Επεσα απο τα συννεφα. Σε μιση ωρα ο Τάϊβ ηταν στο χειρουργειο.

Συναντησα ξανα τον Πολυβιο εξω απο τα χειρουργεια. Βγηκε χαμογελαστος και μου εξηγησε τι εκανε και μου ευχηθηκε περαστικα.  Μετα εξαφανιστηκε.

Αργοτερα την ιδια μερα τον πετυχα στο παρκινγκ απεναντι απο το νοσοκομειο’

Θυμηθηκαμε λιγο τα παληα, και του εσφιξα το χερι, ευχαριστοντας τον και παλι για οσα εκανε.

Ο Πολυβιος δεν ειπε τιποτε, μονο χαμογελασε και αποκριθηκε: “αυτα να μου τα πεις οταν βγει με το καλο”.

Τον αποχαιρετησα και του ζητησα να στειλει χαιρετισματα στον Νικο, που ζει στη Ροδο.

Πολυβιε, σε ευχαριστω και απο εδω.

υγ. ο Τάϊβ σημερα ανοιξε τα ματια και μιλησε.

Βενετοκλειο Λυκειο Ροδου
Βενετοκλειο Λυκειο Ροδου

Τάϊβ ΙΙΙ

Ο Τάϊβ ειναι η μητερα μου.

Το προσωνυμιο το απεκτησε οταν θανοντος του πατρος μου πριν απο 32 χρονια ανελαβε την ηγεσια της οικογενειας και κατερριψε ολα τα ρεκορ!

Εγω τοτε ημουν φοιτητης και ουτε και που καταλαβαινα και πολλα!

Ο Τάϊβ ειναι περηφανος και αγερωχος ανθρωπος.

Και συνεχιζει να παλευει, παρολο που η κατασταση του ειναι ακομα κρισιμη.

Καθε αναπνοη ειναι και κατακτηση.

Κοιταζω το σωμα που προσπαθει να ανασανει.

Εχω μια αισθηση πληρους αδυναμιας, αφου ο,τι πρεπει να γινει το κανουν οι γιατροι.

Εγω δεν μπορω να κανω τιποτε, παρα να κρατω το χερι και να μιλω, να μιλω, να μην σταματαω να μιλω, μπας και ακουσει κατι, μεσα στον βαθυ υπνο.

Αυτη η κορυφογραμμη αναμεσα στη ζωη και το θανατο με διαλυει.

Αισθανομαι την αναγκη να τα γραψω ολα αυτα, παρολο που δεν ειναι “ευχαριστα”, γιατι ειναι αυθεντικα.

Και αυτος ο χωρος ειναι αυθεντικος.

Κρατα γερα Τάϊβ!

IMG_0307