Eugene Onegin: Tatiana’s Letter – Ευγενιος Ονεγκιν: Το γραμμα της Τατιανας

Το εμμετρο μυθιστορημα του Αλεξαντερ Πουσκιν “Ευγενιος Ονεγκιν (ΕΟ)” αποτελει ισως το πιο γνωστο και σημαντικο εργο του.  Ο μεγας Ρωσο-Αμερικανος συγγραφεας Vladimir Nabokov ισχυριζεται οτι ο Πουσκιν ειναι ο Σαιξπηρ της Ρωσιας και ο ΕΟ ειναι ο Αμλετ του.

Ο Ναμποκοφ εχει μεταφρασει τον ΕΟ και μαλιστα αυτη η μεταφραση θεωρειται μαζι με τη Λολιτα το αριστουργημα του συγγραφεα!

Επειδη δεν εχω την μεταφραση του Ναμποκοφ, θα δανειστω απο την μεταφραση του Charles Johnston στα Αγγλικα (βλεπε υποσημειωση στο τελος), για να παρουσιασω αποσπασματα σχετικα με την πρωτη μεγαλη ενοτητα του εργου, που δομειται γυρω απο το γραμμα που στελνει η ερωτευμενη Τατιανα στον Ευγενιο.   Επιφυλασσομαι για παρουσιαση και της μεταφρασης του Ναμποκοφ εν ευθετω χρονω.

Για να ειναι πιο ευκολη η αναγνωση υπενθυμιζω την υποθεση του εργου.

Η Τατιανα, κορη της επαρχιας,  ερωτευεται τον Ευγενιο Ονεγκιν, φιλο του αρραβωνιαστικου της αδελφης της Ολγας, Λενσκι,  και του απευθυνει επιστολη στην οποια ο Ευγενιος παραμενει αδιαφορος, αναφεροντας οτι δεν μπορει να δεσμευθει.

Ο αμοραλισμος του Ευγενιου τον οδηγει σε μονομαχια με τον φιλο του Λενσκι, στην οποια ο Ευγενιος σκοτωνει τον φιλο του.

Ο Ευγενιος συναντα χρονια αργοτερα την Ταιτιανα σε μια δεξιωση στη Μοσχα, και συνειδητοποιει οτι ειναι τρελα ερωτευμενος μαζι της.Της απευθυνει επιστολες απανωτες, στις οποιες η Τατιανα παραμενει αρνητικη. Ενω δεχεται οτι και αυτη τον αγαπα, τον διωχνει λεγοντας του οτι τωρα η θεση της ειναι διπλα τον αντρα της, και οτι το νεο ενδιαφερον του προς αυτην οφειλεται στην οικονομικη της ευμαρεια.

Ξεκινω με ενα προοιμιο, μια μικρη σκηνη αναμεσα στην Τατιανα και την υποκομο της, καθως συνειδητοποιει οτι ειναι ερωτευμενη και θελει να μεινει μονη για να απολαυσει και να υποφερει αυτη τη μοναδικη κατασταση.

“XX

“I am in love,” Tatyana’s wailing
whisper repeated to the crone.
“My dearest heart, you’re sick and ailing.”
“I am in love; leave me alone.”
And all the while the moon was shining
and with its feeble glow outlining
the girl’s pale charms, her loosened hair,
her drops of tears, and seated there,
in quilted coat, where rays were gleaming
on a small bench by Tanya’s bed,
the grey-haired nurse with kerchiefed head;
and everything around was dreaming,
in the deep stillness of the night,
bathed in the moon’s inspiring light.”

Ακολουθει το γραμμα στον Ευγενιο

Tatyana’s Letter to Onegin

“I write to you — no more confession
is needed, nothing’s left to tell.
I know it’s now in your discretion
with scorn to make my world a hell.
{102}

“But, if you’ve kept some faint impression
of pity for my wretched state,
you’ll never leave me to my fate.
At first I thought it out of season
to speak; believe me: of my shame
you’d not so much as know the name,
if I’d possessed the slightest reason
to hope that even once a week
I might have seen you, heard you speak
on visits to us, and in greeting
I might have said a word, and then
thought, day and night, and thought again
about one thing, till our next meeting.
But you’re not sociable, they say:
you find the country godforsaken;
though we… don’t shine in any way,
our joy in you is warmly taken.

“Why did you visit us, but why?
Lost in our backwoods habitation
I’d not have known you, therefore I
would have been spared this laceration.
In time, who knows, the agitation
of inexperience would have passed,
I would have found a friend, another,
and in the role of virtuous mother
and faithful wife I’d have been cast.
{100}

“Another!… No, another never
in all the world could take my heart!
Decreed in highest court for ever…
heaven’s will — for you I’m set apart;
and my whole life has been directed
and pledged to you, and firmly planned:
I know, Godsent one, I’m protected
until the grave by your strong hand:
you’d made appearance in my dreaming;
unseen, already you were dear,
my soul had heard your voice ring clear,
stirred at your gaze, so strange, so gleaming,
long, long ago… no, that could be
no dream. You’d scarce arrived, I reckoned
to know you, swooned, and in a second
all in a blaze, I said: it’s he!

“You know, it’s true, how I attended,
drank in your words when all was still —
helping the poor, or while I mended
with balm of prayer my torn and rended
spirit that anguish had made ill.
At this midnight of my condition,
was it not you, dear apparition,
who in the dark came flashing through
and, on my bed-head gently leaning,
with love and comfort in your meaning,
spoke words of hope? But who are you:
the guardian angel of tradition,
or some vile agent of perdition
sent to seduce? Resolve my doubt.
Oh, this could all be false and vain,
a sham that trustful souls work out;
{101}
fate could be something else again..,

“So let it be! for you to keep
I trust my fate to your direction,
henceforth in front of you I weep,
I weep, and pray for your protection..,
Imagine it: quite on my own
I’ve no one here who comprehends me,
and now a swooning mind attends me,
dumb I must perish, and alone.
My heart awaits you: you can turn it
to life and hope with just a glance —
or else disturb my mournful trance
with censure — I’ve done all to earn it!

“I close. I dread to read this page…
for shame and fear my wits are sliding…
and yet your honour is my gage
and in it boldly I’m confiding”…

…..But to the garden, to the scene
where Tanya now confronts Eugene.
{111}

Μετα απο ατελειωτη αναμονη, ο Ευγενιος επιστρεφει, συναντα την Τατιανα και αντικρουει τον ερωτα της….

XIV

”  “But I was simply not intended
for happiness — that alien role.
Should your perfections be expended
in vain on my unworthy soul?
Believe (as conscience is my warrant),
wedlock for us would be abhorrent.
I’d love you, but inside a day,
with custom, love would fade away;
your tears would flow — but your emotion,
your grief would fail to touch my heart,
they’d just enrage it with their dart.
What sort of roses, in your notion,
would Hymen bring us — blooms that might
last many a day, and many a night!

XV

“What in the world is more distressing
than households where the wife must moan
the unworthy husband through depressing
daytimes and evenings passed alone?
and where the husband, recognizing
her worth (but anathematising
his destiny) without a smile
bursts with cold envy and with bile?
For such am I. When you were speaking
to me so simply, with the fires
and force that purity inspires,
is this the man that you were seeking?
can it be true you must await
from cruel fortune such a fate?”
{113}

Υποσημειωση:

This translation first published 1977
Published with minor  revisions and an Introduction in Penguin Classics
1979

Copyright © Charles Johnston, 1977, 1979
Introduction copyright © John Bayley, 1979
All rights reserved

Και τωρα το καλυτερωτερο ολων! Η εξοχη Αμερικανιδα υψιφωνος Ρενε Φλεμινγκ τραγουδα την αρια του γραμματος απο την ομωνυμη οπερα του Πιοτρ Ιλιτς Τσαικοφσκυ.

Δεν χρειαζεται να ξερετε Ρωσικα! Δεν χρειαζεται να εχετε παει ποτε σε οπερα! Δεν χρειαζεται να αγαπατε την μουσικη! Κλειστε τα ματια, χαλαρωστε, αγκαλιαστε καποιον, καποιαν,  η κατι που αγαπατε, και μεταφερθειτε σε εναν αλλο κοσμο! Παραδοθειτε στην μαγεια του Πιοτρ Ιλιτς, και το αγγελικο καλεσμα της Φλεμινγκ!