Posted by Ο ουρανος στην Αθηνα σημερα ειναι μουντος. Οι δρομοι το πρωι σχεδον αδειοι. Τα καταστηματα με κατεβασμενα τα ρολα. Τυχαινει να βρισκομαι στην Αθηνα σημερα και η εικονα ειναι παραξενη. Θυμαμαι παληα τετοια μερα που η πολη εσφυζε απο ζωη, η πορεια, η διαδηλωση ηταν μια γιορτη μνημης. Ασχετα που μπορει να επεφτε και καμια μολοτωφ εδω κι εκει.
Σημερα ιδιωτευουμε. Ο κοσμος ειναι στα σπιτια του και δεν βγαινει εξω. Αν δεν ηταν κλειστα και τα σχολεια, η πνοη ζωης στους δρομους θα ηταν μηδαμινη.
Τα μπλοκ που θα κατευουν σημερα στην πορεια δεν εκπροσωπουν πια τιποτε, παρα μονο τα φθαρμενα συμβολα που η κοινωνια μας δεν μπορει να αναζωογονησει. Εχουμε να επιδειξουμε μονο πληγες τυπου Βατοπεδι, Ζημενς, για να μην τις πω ολες, και απο την αλλη μερια τις πισινες, τα πολυτελη σκαφη, τα Καγιεν. Μπλε και πρασινοι ενωμενοι στην αγρια κονομα και τον ευκολο πλουτισμο. Κοκκινοι κι ροζ γραφικες περιθωριακες φιγουρες σημερα, αν και στο παρασκηνιο η παμφαγος Εξουσια αλεθει ανεξαρτητως χρωματων! Οι Οικολογοι μπορει να ειναι ενισχυμενοι, αλλα τιποτε ιδιαιτερο. Κριση η οχι, παντα η “κονομα” ειναι πρωτη στην ημερησια διαταξη.
Και για ολα φταινε οι 100 γνωστοι – αγνωστοι που θα τα κανουν αποψε λαμπογυαλο!
Ποια μνημη εχει μεινει σε ενα τοπιο ορφανο απο ιδεες και οραματα;
Τα παιδια που πεθαναν εκεινη την ημερα ειναι οι συγχρονοι Αγιοι. Εφυγαν για κοσμους ιδεατους. Μαρτυρησαν την Πιστη τους στα Ιδεωδη που δεν υπαρχουν πια.
Ας ειναι ελαφρο το χωμα που τους σκεπαζει.
Να μωρε γιατι σε χαιρομαι, γιατι σκεφτεσαι καθε στιγμη, και ζεις αναλογα την καθε περισταση. Οποτε πρεπει σοβαρα και οποτε πρεπει αναλαφρα. Δε θα αλλαζα τιποτα απο αυτα που περιγραφεις. Δεν ετυχε τελευταια να βρεθω 17 Νοεμβρη στην Αθηνα. Ετυχε ομως πολλες φορες στις πρωτες επαιτειους. Και φανηκε απο τοτε η εκπορνευση της καταστασης. Κι ετυχε να εχω προσωπικη απωλεια οικογενειακο φιλο παιδι αγιο. Κι ετυχε να μαζεψω απο κατω απο περιεργεια μια σφαιρα που δεν ηταν απο αλατι αλλα απο μολυβι. Και ειδα τον αγωνιστη να γινεται στην πορεια, ερμαιο της προσωπικης του δοξας και ευημεριας. Κι ευχομαι παντα να υπαρχουν νιατα που να βραζει το αιμα τους γιατι μονο αυτα μπορει να σωσουν καταστασεις. Σημερα θελω να σου πω οτι χαιρομαι που σε γνωρισα.
Αγαπημένε Αθηναίε,
Πόσο δίκιο, πόσο στεγνό και στερεμένο το τοπίο της σήμερον. Συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα (εκτός απο φέτος) να βρίσκομαι στο σπίτι μου στη Βασιλέως Κωνσταντίνου και να σμίγω στην πορεία μέχρι την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Οι τόνοι έπεφταν χρόνο με το χρόνο, η μνήμη ξεθώριαζε σιγά και αναπότρεπτα.
Μα πώς να πείσουν για τους αγώνες τους οι Λαλιώτηδες και οι Δαμανάκισσες και κάθε λογής πολιτικάντηδες, που ξεπούλησαν τα πάντα για τις καρέκλες και την εξουσία;
Σίγουρα , οι άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους για να δούν φτηνή τηλεόραση και να ξεχάσουν πως κάποιοι πλήρωσαν ακριβά αυτή την αχαλίνωτη ελευθεριότητα των ημερών μας.
Σίγουρα θέλουν να ξεχάσουν πως υπήρξαν ήρωες ακόμη και στις μέρες μας.
Λυπάμαι που η λήθη είναι ο ιός της γενιάς μας. Χωρίς ιστορική μνήμη πώς θα πλάσουμε ανθρώπους με οράματα;
Αναρρωτιέμαι!
Σκεφτόμαστε πολλοί έτσι άραγε; Ή μείναμε λίγοι; Μας κοιτούν οι άλλοι και γελούν ειρωνικά; Είμαστε οι τελευταίοι ρομαντικοί ή οι τελευταίοι ηλίθιοι; Πού πήγε η χαρά και η αναστάτωση της συμμετοχής στην πορεία; Πού πήγε η περηφάνεια ρε γαμώτο……
την εποχη όλων αυτών ήμουν 7 χρ.
ομολογω οτι για μενα το Πολυτεχνείο είναι κατι το οποιο ελαχιστα μπορει να με συγκινησει…στη σκεψη μου οπως ειπες εχει ταυτιστει με κεινους που τα κανουν λαμπογυαλο…
@Δεσποιναριον+Ιουστινακι+Δενδρογαλη: τα ειπατε ολα! δεν χρειαζεται να προσθεσουμε αλλα – μονο καποια στιγμη να εχουμε την ευτυχια να κοιταχτουμε στα ματια με νοημα – και να αποκομησουμε αυτη την αισθηση της κατανοησης με νευματα, αδιορατες κινησεις των βλεφαριδων, ενα τρεμοπαιγμα του μυικου ιστου…
@κουκ: εκεινο που εχω συγκρατησει εγω καλη μου κουκ ειναι οτι ζωη χωρις ιδανικα και περηφανεια ειναι ζωη μιση…
τα παιδια με τις μολοτωφ ειναι μια αλλη ιστορια…