Venezia! Venice! Βενετια!

Δεν βρισκω καλυτερο τροπο να συνεχισω το καλωσορισμα του Νεου Χρονου απο μιαν γρηγορη περιηγηση στην Βενετια.

Οι δρομοι του νερου με φερνουν ξανα και ξανα στα καναλια.

Και η Εκκλησια των Ιησουιτων με το Μαρτυριο του Αγιου Λαυρεντιου του Τιτσιανο. Μια εκκλησια αποθεωσης του Μπαροκ σε βαθμο που μονο οι σκληροπυρηνικοι το αντεχουν!

Το ανυπερβλητο εργο του Τιτσιανο, ο πρωτος πινακας “νυχτας”.

 

Εδω που τα λεμε και μονο να ακολουθεις τα βηματα του Τιτζιανο χανεσαι και δεν προλαβαινεις. Ειμαστε τωρα στη Σαντα Μαρια Γκλοριοζα ντει Φραρι.

 

Στο βαθος διακρινεται ο υπεροχος πινακας του Τιτζιανο “Αναληψη”, ντυμενος σε αυτο το βαθυ πορτοκαλι φως που με μεθυζει. Στην ιδια εκκλησια βρισκεται και ο ταφος του μεγαλου ζωγραφου.

 

Ο μεγαλος ζωγραφος προειδε το τελος του, οταν ζωγραφιζε την Πιετα, που σημερα βρισκεται στην Πινακοθηκη της Ακαδημιας. 

 

Η Βυζαντινη Παναγια απο τη Λευκαδα θυμιζει την μιξη των πολιτισμων, που σφραγιστηκε με την Αλωση τηε Πολης το 1204 απο τους Σταυροφορους.

 

Ωρα για ξεκουραση που εχει πολλες εκδοχες. Ξεκιναω με το κολατσο στο καναλακι.

Συνεχιζω με τη ρεμβη στην αποβαθρα.

Και ολιγη σιεστα για να εχουμε δυναμεις για αργοτερα.

Οι βολτες μετα το διαλειμμα συνεχιζονται στα στενα δρομακια με τις γεφυρουλες.

Και λιγα ψωνια ειναι οτι πρεπει καθως ερχεται το απογευμα.

Ου γαρ επ αρτω μονον ζησεται ανθρωπος. Γιαυτο παιρνω και μια μασκα καλου κακου.

Ο δρομος με φερνει στο σπιτι του Μοντιλιανι, που εζησε στην πολη απο το 1903 εως το 1905.

Η αναμνηστικη πλακα τα γραφει ολα.

 

 

Η μερα κυλαει γρηγορα. Καταληγω στην Πλατεια του Αγιου Μαρκου.

 

Εκθαμβωτικα ψηφιδωτα.

 

Και ζωγραφιες.

Ο ηλιος μας αφηνει.

Εις το επανιδειν.