Δεν βρισκω καλυτερο τροπο να συνεχισω το καλωσορισμα του Νεου Χρονου απο μιαν γρηγορη περιηγηση στην Βενετια.
Οι δρομοι του νερου με φερνουν ξανα και ξανα στα καναλια.
Και η Εκκλησια των Ιησουιτων με το Μαρτυριο του Αγιου Λαυρεντιου του Τιτσιανο. Μια εκκλησια αποθεωσης του Μπαροκ σε βαθμο που μονο οι σκληροπυρηνικοι το αντεχουν!
Το ανυπερβλητο εργο του Τιτσιανο, ο πρωτος πινακας “νυχτας”.
Εδω που τα λεμε και μονο να ακολουθεις τα βηματα του Τιτζιανο χανεσαι και δεν προλαβαινεις. Ειμαστε τωρα στη Σαντα Μαρια Γκλοριοζα ντει Φραρι.
Στο βαθος διακρινεται ο υπεροχος πινακας του Τιτζιανο “Αναληψη”, ντυμενος σε αυτο το βαθυ πορτοκαλι φως που με μεθυζει. Στην ιδια εκκλησια βρισκεται και ο ταφος του μεγαλου ζωγραφου.
Ο μεγαλος ζωγραφος προειδε το τελος του, οταν ζωγραφιζε την Πιετα, που σημερα βρισκεται στην Πινακοθηκη της Ακαδημιας.
Η Βυζαντινη Παναγια απο τη Λευκαδα θυμιζει την μιξη των πολιτισμων, που σφραγιστηκε με την Αλωση τηε Πολης το 1204 απο τους Σταυροφορους.
Ωρα για ξεκουραση που εχει πολλες εκδοχες. Ξεκιναω με το κολατσο στο καναλακι.
Συνεχιζω με τη ρεμβη στην αποβαθρα.
Και ολιγη σιεστα για να εχουμε δυναμεις για αργοτερα.
Οι βολτες μετα το διαλειμμα συνεχιζονται στα στενα δρομακια με τις γεφυρουλες.
Και λιγα ψωνια ειναι οτι πρεπει καθως ερχεται το απογευμα.
Ου γαρ επ αρτω μονον ζησεται ανθρωπος. Γιαυτο παιρνω και μια μασκα καλου κακου.
Ο δρομος με φερνει στο σπιτι του Μοντιλιανι, που εζησε στην πολη απο το 1903 εως το 1905.
Η αναμνηστικη πλακα τα γραφει ολα.
Η μερα κυλαει γρηγορα. Καταληγω στην Πλατεια του Αγιου Μαρκου.
Εκθαμβωτικα ψηφιδωτα.
Και ζωγραφιες.
Ο ηλιος μας αφηνει.
Εις το επανιδειν.
bella venezia for ever
ο Τιτσιανο μοναδικός, πλατεία και εκκλησια Αγιου Μαρκου αξέχαστα
να παρω τη μασκα?
@ναταλια: νυν υπερ παντων!
ο δε μεγας μαεστρος των χρωματων, ο ανυπερβλητος Τιτζιανο ειναι σα να εχει ευλογησει ολη την περιοχη, μεχρι τη γενετειρα κωμοπολη στα βουνα!
ολη η μασκα δικη σου καλη μου φιλη!
Υπεροχες οι φωτογραφιες σου απο τη Βενετια. Το κολατσιο στο καναλακι, το κορτιτσι που φιαχνει τα μαλλια του, οι καρεκλες στην πλατεια, δε ξερω ποια να διαλεξω για να πω οτι μ’ αρεσει πιο πολυ. Μονο ενα χαμογελο μου ερχεται στα χειλη οταν σκεφτομαι οτι ο φωτογραφος ειναι φιλος μου. Περσυ το Μαρτη ειχα φερει φωτογραφιες απο τη Βενετια στο παλιο μου φωτογραφικο μπλογκ. Ηταν μαλιστα η τελευταια αναρτηση εκει. Σου δινω το λινκ αν δε το εχεις δει.
http://pitsikookix.blogspot.com/
@δεσποιναριον: ειναι μαγικο μερος! ειδα τις φωτο σου και μεταφερθηκα ξανα εκει! ολη η ατμοσφαιρα η μοναδικη ειναι εκει μεσα!
τελικα μια καλη φωτογραφια δεν αποτυπωνει απλα καποια μορφολογικα χαρακτηριστικα, αλλα κυριως την ατμοσφαιρα, την αυρα του χωρου και των ανθρωπων!
σε ευχαριστω για τα καλλιστα σου λογια, δεν νομιζω οτι τα αξιζω, στη βενετια οι φωτογραφιες βγηκανε μονες τους! εγω απλα χαμογελαγα και σνααααπ!