Posted by As Easter approaches, I want to share with you some of my favourite depictions of the drama of Christ. I will do it in two parts. In the first part I will present paintings from the 13th to the 18th century. In the second part I will present paintings after the 19th century. In all paintings, except Cimabue and Giotto, I have inserted comments made by the museums where they are kept. In some instances, I have added also my comments in italics.
Cimabue
Crucifixion (1274)
Church of Santa Croce, Firenze
In the same church where Michelangelo is burried, you can find this masterpiece of the mentor of Giotto. The figure of Christ on the Cross has influenced Francis Bacon when he created his own Crucifixion triptych (it will be shown in Part II). It is a very intense picture. The simplicity of the palette brings out the severity of the subject.
Giotto
Crucifixion (circa 1305)
Scrovegni Chapel, Padova
In stark contrast to Cimabue’s intense but minimal composition, this is a busy crucifixion, with a lot of people and angels around. The lack of intensity is its major drawback, although Giotto’s mastery of colours and composition is evident.
Rogier van der Weyden
The Crucifixion Triptych (circa 1440)
“The scene presented today as the wing of an altarpiece probably originates from a single panel on which the frame was only painted. At an early stage the work was sawn into three pieces so that the depictions of Mary Magdalene and St. Veronica became side-wings of a triptych. The great artistic innovation of van der Weyden may therefore have carried even greater weight in the original version: for the first time he combines all the participants – the crucifixion group, saints and benefactors – in front of a unified landscape in which the idealised view of Jerusalem appears on the horizon.”
Source: Kunsthistorisches Museum, Vienna
The Crucifixion, with the Virgin and Saint John the Evangelist Mourning (circa 1460)
“The greatest old master painting in the Museum, Rogier van der Weyden’s diptych presents the Crucifixion as a timeless dramatic narrative. To convey overwhelming depths of human emotion, Rogier located monumental forms in a shallow, austere, nocturnal space accented only by brilliant red hangings. He focused on the experience of the Virgin, her unbearable grief expressed by her swooning into the arms of John the Evangelist. The intensity of her anguish is echoed in the agitated, fluttering loincloth that moves around Christ’s motionless body as if the air itself were astir with sorrow. Rogier’s use of two panels in a diptych, rather than the more usual three found in a triptych, is rare in paintings of this period, and allowed the artist to balance the human despair at the darkest hour of the Christian faith against the promise of redemption.”
Katherine Crawford Luber, fromPhiladelphia Museum of Art: Handbook of the Collections (1995), p. 167.
Grunewald
The Small Crucifixion, c. 1511/1520
“Matthias Grünewald’s Small Crucifixion is a masterful example of that artist’s ability to translate his deep spiritual faith into pictorial form. Each individual, according to Grünewald, must reexperience within himself not only the boundless joy of Christ’s triumphs but also the searing pains of his Crucifixion.
In order to communicate this mystical belief, Grünewald resorted to a mixture of ghastly realism and coloristic expressiveness. Silhouetted against a greenish-blue sky and illuminated by an undefined light source, Christ’s haggard and emaciated frame sags limply on the cross. The details — the twisted and gnarled feet and hands, the crown of thorns, the agonized look upon Jesus’ face, and the ragged loincloth — bear strident witness to physical suffering and emotional torment. This abject mood is intensified by the anguished expressions and demonstrative gestures of John the Evangelist, the Virgin Mary, and the kneeling Mary Magdalene.
Grünewald’s dissonant, eerie colors were also rooted in biblical fact. The murky sky, for instance, corresponds to Saint Luke’s description of “a darkness over all the earth.” Grünewald, who himself witnessed a full eclipse in 1502, has recreated here the dark and rich tonalities associated with such natural phenomena.
Today, only twenty paintings by Grünewald are extant, and The Small Crucifixion is the only one of them in America.”
Source: National Gallery of Art, Washington DC
El Greco
Crucifixion (1600)
“A night view of Calvary with a markedly Eucharistic character. Mary Magdalene, at Christ’s feet, and three angels collecting the blood of the slain Savior, appear framed by the figures of the Virgin and Saint John the Evangelist.
Light and color are used to bring dramatic intensity to the chosen subject, generating a night scene with highly contrasted colors. Some figures, such as that of Mary Magdalene, follow Italian models, recalling the artist’s training.
Along with other paintings in the Prado Museum, this was probably painted for the attic of the altarpiece in the church of the Augustine College of María de Aragón in Madrid.”
Source: Museo National del Prado
Goya
Crucifixion (1780)
“Christ is depicted on the Cross, over a black background, with four nails and a foot platform, in keeping with the tradition of seventeenth-century Spanish painting. Nevertheless, the classic concept of beauty brought to Spain by Mengs and Bayeu is also perceptible. And Goya softens the bloodiest and most dramatic aspects of this subject, bringing out the beauty of the nude body.
Goya presented this work at the Royal Academy of Fine Arts of San Fernando in May, 1780, gaining the rank of Academician of Merit with it. The canvas was sent to the church of San Francisco el Grande, whose decoration was sponsored by the King, himself. Thus, the Academy recognized the technical qualities of this painting, as well as the orthodoxy of its image.”
Source: Museo National del Prado
As the first part is closing, it is interesting to note that in this painting it is as if Goya is shaking hands with Cimabue.
This blog’s great!! Thanks :).
Καλησπερα σας αγαπητωτατε. Λεω να σας αγκαζαρω για ξεναγο στα μουσεια του κοσμου. Πολυη ωραια η συλλογη των εσταυρωμενων. Το διπτυχο μου αρεσε ιδιεταιρα. Μας προετοιμαζετε για την μεγαλη εβδομαδα λοιπον. Προς το παρον εγω ευχομαι καλη εργασιμη εβδομαδα.
Καλημερα σας και καλη εβδομαδα. Οπως γραφει και το Δεσποινακι απο επανω, μας προετοιμαζετε για τη Μ. Εβδομαδα. Να σας πω την αληθεια μολις το συνειδητοποιησα οτι το Πασχα ειναι τοσο κοντα. Οι αγιογραφιες που διαλεξατε εξαιρετικες. Εχετε το τροπο σας να μας οδηγειτε σε θεματα με πολυ ενδιαφερον. Ναστε καλα.!
Καλο μηνα!!! Που ειστε εσεις??? Λειπετε…. και μας λειπετε..!!!!Εκτος και αν μας βαρεθηκατε εμας τους αναγνωστες!!
Δεν είναι ακριβώς “Εσταυρωμένος” αλλά η “Αποκαθήλωση” του Καραβάτζιο είναι από τους αγαπημένους μου πίνακες. Κι ο Καραβάτζιο από τους πιο αγαπημένους μου ζωγράφους. Ίσως ο μόνος που μ’ αρέσουν όλα τα έργα του κι ας είναι θρησκευτικά τα θέματα στα περισσότερα.
Καλησπέρα και καλό μήνα.
προς ολους τους ναυτιλομενους: μετα απο ενα ταξιδι αστραπη στην αγκυρα ειμαι στο βουκουρεστι ΣΤΟΠ παιρνω αγκαζε το δεσποιναριον και την ορφια και παμε για βολτιτσα στα μουσεια! με τη νταρια θα γινει ταξιδακι στη ναπολι να δει τον αγαπημενο της καραβατζιο!
Μουατς!!!!! Εφτασα! Ορφιαααααα!!!!!
Χαιρομαι που σε ξαναβλεπω!
δεσποινακι μου… ο αγαπητος μας δασκαλος ειναι ολο εκπληξεις….αλλα θελω και βουκουρεστι και ναπολη….Καιμεταξυ μας..στα υποψιν ειναι η τοσκανη..:)
προς ολους τους αγκαζε: στα μουσεια του κοσμου θα παμε, οχι μονο βουκουρεστι, που σημειωτεον εχει καταπληκτικες συλλογες εκκλησιαστικης τεχνης – στη ναπολη θα περασουμε μεσα απο τα στενα δρομακια με τα σωβρακα και τις κυλοτες να κρεμονται απο πανω μας για να παμε να προσκυνησουμε το μεγαλειο του αμαρτωλου καραβατζιο! αμεσως μετα, στο μονταλτσινο για μπρουνελο και το πανζανο για να δουμε τον νταριο και μετα στη φλωρεντια για την υπερτατη συναντηση!
ορφια: μα εγω δεν ειμαι δασκαλος, μαθητευομενος ειμαι στο ατελειωτο θαυμα και μεγαλειο που ξανοιγεται μπροστα μου, την απεραντη ικανοτητα των ανθρωπων να μεγαλουργουν με τρυφεροτητα και φαντασια, αλλα και να καταπιπτουν στα εσχατα βαραθρα με βια, μισος και καταστροφικοτητα
Οσο μεγαλωνουμε ολο και πιο πολυ μαθητευομενοι νοιωθουμε ολοι. Κανεις δεν μπορει να πει οτι εμαθε τη ζωη οσο αυτη θα συνεχισει να μας εκπλησει.!!!Καλη σας νυχτα.
Μα πως τα λετε ετσι πια! Εγω εκεινο που θελω να μαθω και δε ξερω ειναι ιταλικα. Γιατι μεχρι τωρα τραγουδαω πεντε λεξεις και παραμυθιαζομαι. Δε λεει να παω στις Ναπολες και στις Φιρεντζες και να τη βγαλω με ενα αριβεντερτσι καΙ με δυο πικολα μπαμπινια. Θα με παρουν με τα λιμοντσελλα! Καλη σας μερα!! η μαλλον μπουοντζιορνισσιμο!
Καλησπέρα. Πέρασα μετά από πρόταση του φίλου Πάνα, και έμεινα γοητευμένος. Τόσο από γεύσεις όσο και από εικόνες. Το blog μπαίνει στα υπ΄ όψιν. Εύχομαι καλό Σ/Κ.
@κοπελλες: η παρεα συνδυαζει τη φιλοσοφικη ματια και θεωρηση, ενοραση και αναζητηση, με την εφαρμοσμενη τεχνη της ζωης (στρητ σμαρτ αλ αμερικεν)… επι του πρακτεου λοιπον, το δεσποιναριον εγγραφεται αμεσα σε σχολειο για να μαθει ιταλικα, η ορφια κι εγω τυρβαζουμε εις φιλοσοφικας αναζητησεις με εμφαση στην αποδομηση και την κατατμηση (fragmentation) και βεβαιως ενθυμουμενοι αυτο που ειχε πει ο μεγας Χεγκελ: “κάθε επόμενη φιλοσοφία είναι η συνθετική άρνηση της προηγούμενης”…
τυρβαζοντας λοιπον, θετω το ερωτημα “τι ειναι αποδομηση;” και το απαντω προστρεχοντας σε μια ενδιαφερουσα αποψη του Ροτζερ Κιμπολ, οπως την παραθετει ο Γερασιμος Βωκος στην εφημεριδα “ΤΟ ΒΗΜΑ”:
Ο Ρότζερ Κίμπολ, διευθυντής του περιοδικού «The New Criterion», προσπαθεί ωστόσο να δώσει μια απάντηση με άρθρο του στην εφημερίδα «The Wall Street Journal».
«Ακόμη και αν η αποδόμηση δεν μπορεί να οριστεί» γράφει, «μπορεί να περιγραφεί». Πρώτο χαρακτηριστικό της είναι, κατά την άποψή του, ότι με γλωσσολογικά τερτίπια και υπεκφυγές καθιστά τη συζήτηση οποιουδήποτε θέματος ακατανόητη. «Ενα από τα βασικά ρητά της» εξηγεί «είναι το “il n’ y a pas de hors-texte” – τίποτε δεν είναι εκτός κειμένου. Με άλλα λόγια, είναι μια βελτιωμένη εκδοχή του νομιναλισμού, της θεωρίας ότι το νόημα των λέξεων είναι εντελώς αυθαίρετο και ότι, στο βάθος, η πραγματικότητα είναι κάτι το οποίο κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει». Οι μέθοδοι και το λεξιλόγιο της αποδόμησης, άλλοτε νεωτεριστικά και «μόδα» της διανόησης, έχουν σταδιακά ενσωματωθεί, επισημαίνει ο κ. Κίμπολ, στην ακαδημαϊκή συζήτηση. «Είναι ωστόσο σημαντικό να αναγνωρίσουμε» υπογραμμίζει «ότι αυτή η διαδικασία ενσωμάτωσης εξασφάλισε τη συνεχή επιρροή της. Ενώ κάποτε ανήκε κυρίως στη Φιλοσοφία και στη Λογοτεχνία, η μηδενιστική προσέγγιση της αποδόμησης εξαπλώθηκε όλο και περισσότερο: στην Ιστορία, στην Κοινωνιολογία, στην Πολιτική Επιστήμη και στην Αρχιτεκτονική, στις νομικές σχολές και – ο Θεός να μας βοηθήσει! – στις σχολές διοίκησης επιχειρήσεων». «Ποιος μπορεί να ξεχάσει» συμπληρώνει θέλοντας να δείξει σε ποιο βαθμό η αποδόμηση έχει εισέλθει στη γενική ατμόσφαιρα «τον πολιτικό ο οποίος, κατηγορούμενος για ανάρμοστη συμπεριφορά, είπε για να υπερασπίσει τον εαυτό του: “Ολα εξαρτώνται από το νόημα που δίνει κανείς στη λέξη είναι”».
H αιτία αυτής της απήχησης της αποδόμησης είναι, όπως υπογραμμίζει ο κ. Κίμπολ, ο ριζοσπαστικός και ανατρεπτικός χαρακτήρας της. «Επειδή η αποδόμηση λειτουργεί με την ανατροπή» γράφει, «οι υπεκφυγές της αποτελούν ταυτοχρόνως μια επίθεση. Επίθεση προς την πειστικότητα της γλώσσας και τους ηθικούς και πνευματικούς ισχυρισμούς που η γλώσσα κωδικοποίησε με την παράδοση». Μια επίθεση εναντίον της γλώσσας αποτελεί ωστόσο για τον κ. Κίμπολ, επίθεση και εναντίον της παράδοσης μέσα στην οποία ζει η γλώσσα και έτσι η αποδόμηση, υπονομεύοντας την ιδέα της αλήθειας, υπονομεύει όλες τις κατεστημένες αξίες.
«Μπορούμε να πούμε πολλά» καταλήγει ο κ. Κίμπολ «για το παλιό ρητό “de mortuis nil nisi bonum”. Ο Ζακ Ντεριντά είναι νεκρός. Ας μη μιλάμε άσχημα γι’ αυτόν. Οι ιδέες του όμως εξακολουθούν να είναι πολύ ζωντανές. Αξίζουν απλόχερη κριτική από όσους ενδιαφέρονται για τον πνευματικό ιστό της πνευματικής ζωής μας».
@ΤΕΟ: καλως ηλθατε αγαπητε, και χαιρετισματα στον μαθητευομενο μαγειρο Πανα, που μαλλον συναντα τις πρωτες δυσκολιες στον συναρπαστικο δρομο της μαγειρικης τεχνης
ευχαριστω πολυ για τα καλα σας λογια και θα χαρω πολυ να σας υποδεχομαι συχνα
ευχομαι και σε σας καλο Σ/Κ
@matt: sorry for the delay in answering, welcome and thank you for your kind words!
Αποδομηση ειναι να μιλαμε για για τον Εσταυρωμενο στα μουσεια του κοσμου, για λιμοντσελλο κι εσυ να φερνεις το αρθρο του Κιμπαλ. Επισης αποδομηση ειναι να μιλω εγω για τις εκπαιδευτικες μου ελλειψεις οταν το πουλμαν ετοιμαζεται να φυγει για μουσεια τουρς
Τελος αποδομηση ειναι οτι δηλωνω πως παω να βαλω τα σοσονακια μου, γιατι μαθητρια χωρις σοσονακια δε γινεται.
Τελος εχω να πω το εξης:
Αντε παλι σε πουλμανακι καταληξαμε 🙄
το δεσποιναριον αναδεικνυεται παναξια συνεχιστρια του εργου του ντεριντα, με την επι πουλμανακιου περιφερομενη αναδομηση ητις ενδεδυμενη σοσονακιων αναχωρει για μαθημα ιταλικης γλωσσης εις την πρωτευουσα των ΗΠΑ
“η μηδενιστική προσέγγιση της αποδόμησης εξαπλώθηκε όλο και περισσότερο”….και αυτο που τρομαζει ολο και πιο πολυ….εξαπλωθηκε στην καθημερινοτητα μας….!!
@ορφια: ειναι περισσοτερο η εκφραση ενος αδιεξοδου και της ελλειψης μιας προοπτικης, ενος μελλοντος που μπορει να απαντησει στα ερωτηματα μας… αν θυμηθουμε τι εγινε το δεκεμβριο 2008 στην αθηνα και αλλες πολεις της ελλαδας, ειμαστε πολυ κοντα σε ενα πολυ χαρακτηριστικο παραδειγμα