Posted by Hugo von Hofmannstahl was a writer born in Vienna. I got to know his work from the operas of the German composer Richard Strauss.
My recent visit to Vienna, brought back to me memories of the operas and his work, and today I want to share some elements of his masterpiece, Elektra. Hofmannstahl took Sophokle’s “Athenian”5th century B.C. Elektra and turned her into a “Vienese” Elektra of the beginning of the 20th century.
Quoting from the book “Hugo Von Hofmannsthal: The Whole Difference” Edited by J. D. McClatchy, published by Princeton University Press (2008):
Their opera opened at the Koenigliches Opernhaus in Dresden on January 25, 1909, and was an immediate, if controversial, success around the world. Its complex psychologizing cannot disguise its raw brutality. Its single act hurtles through a series of confrontations towards the fatal dance of triumph at its conclusion,as Elektra celebrates her brother Orestes’ murder of their mother Clytemnestra in revenge for her killing of their father Agamemnon. The text is a delirious rhapsody of anguish and violence; the music erupts with demonic force.”
I now want to introduce Elektra’s monologue, when she is calling on her father in a state of delusion.
The monologue is sung by the unforgettable Hildegard Behrens, who died earlier this year at the age of 72. The performance in the Metropolitan Opera of New York is conducted by James Levine (1994). You have to be patient to watch and hear and read the words, but the nine minutes are worth it!
The following synopsis is from the Metropolitan Opera of New York
Libretto by Hugo von Hofmannsthal, adapted from his play
World premiere: Dresden, Court Theater, January 25, 1909
Mycenae, ancient Greece. In the courtyard of the royal palace, servant girls comment on the wild behavior of Elektra, the eldest daughter of the late king Agamemnon. After they have left, Elektra appears, dressed in rags (“Allein! Weh, ganz, allein”). She is obsessed with thoughts of her father’s murder at the hands of her mother, Klytämnestra, and her mother’s lover, Aegisth. Calling on her father’s spirit, she renews her vow of vengeance. Her tirade is interrupted by her younger sister, Chrysothemis, who urges Elektra to give up her obsession with revenge so they both can lead normal lives. Elektra mocks Chrysothemis, who runs off as noises from within the palace announce the approach of Klytämnestra.
The queen staggers in. Drugs, loss of sleep, and fear of retribution for her husband’s murder have made a wreck of her (“Ich habe keine guten Nächte”). Surprised that Elektra will talk to her, she appeals to her daughter’s intelligence and demands to know what she needs to do to find peace of mind. A sacrifice has to be made, Elektra replies. When Klytämnestra fails to comprehend what her daughter is hinting at, Elektra screams at her that it is Klytämnestra herself who must die and that she and her banished brother Orest will kill her (“Was bluten muss?”). Klytämnestra is horrified, but when her confidante runs in and whispers something, her mood changes abruptly. Laughing maniacally, she disappears into the palace.
Her behavior is explained when Chrysothemis reappears with news that Orest is dead. Stunned, Elektra at first refuses to believe her, then tells her sister that she must now help kill Klytämnestra and Aegisth. Chrysothemis runs off in terror. As Elektra frantically starts digging for the buried axe that killed Agamemnon, a stranger appears. She asks him what he wants and he calmly replies that he has been sent to bring news of Orest’s death (“Was willst du, fremder Mensch?”). But when Elektra reveals that she is Agamemnon’s daughter, he tells her Orest lives. Suddenly servants appear, kissing his hands and feet. Frightened, Elektra asks who he is. The dogs in the courtyard know me, the stranger replies, but not my own sister? Crying his name, Elektra gives in to her unspeakable joy and declares she has lived only to avenge their father’s murder. When Orest’s guardian tells him the queen waits inside, the men enter the palace.
Elektra waits anxiously and when a scream is heard she knows Orest has killed their mother. Aegisth arrives, having heard the news of Orest’s death, and Elektra lights his way into the palace with sarcastic courtesy. A moment later he reappears at a window, crying for help, before he is dragged inside and killed. While tumultuous confusion spreads through the palace and courtyard, Elektra, in a state of ecstasy, begins a triumphal dance. Chrysothemis returns but Elektra doesn’t hear her and at the climax of the dance falls dead.”
Tim Ashley’s review for the Guardian back in 2003, is illuminating, and I therefore take the liberty to quote it almost in its entirety.
“……..Yet beneath some of those early comments lurked distorted vestiges of the truth. The opera had hit raw nerves. Each age reinvents classical mythology in its own image. Strauss and Hofmannsthal were holding up a mirror to their times and many didn’t like the reflection. A study of pathological hatred and self-perpetuating violence, Elektra forms a grim prophecy of the convulsions that dominated the 20th century and continue into the 21st.
The myth of Electra forms part of the vast classical saga of the house of Atreus, whose nominal founder, after a row with his brother, Thyestes, killed the latter’s children and served them up to him to eat. Thereafter, the gods compelled various members of this tribe to take one life for another, then to be murdered in revenge in their turn.
The Atreidan myth is the only subject common to all three extant Greek tragic dramatists, though they approached it in different ways. Aeschylus’s Oresteia focuses on chains of retribution and guilt. Euripides’ Electra ironically questions belief in a metaphysical system that encourages crime only to punish it. Sophocles’ Electra, centring on the heroine’s grief for her father and her overwhelming desire for Orestes to return to shed his mother’s blood, is widely regarded as the most psychologically advanced of Greek tragedies though Sophocles still presents the Atreides as motivated by divine commandments.
Hofmannsthal wrote his own Elektra in 1903 in response to a request for a version of Sophocles’ from the Berlin-based director Max Reinhardt, and what he came up with was groundbreaking. Fastidious, intellectual and precociously erudite, Hofmannsthal’s head was full of both the naturalistic theatre of Ibsen and Strindberg, and the murky psychological probings of symbolist poetry. His response to Reinhardt’s request was to haul Sophocles into the present.
Much has been made of his ditching of many overt trappings of Greek drama, such as turning Sophocles’ single-minded chorus into a gaggle of squabbling maids. Infinitely more important, however, was his decision to jettison the myth’s metaphysics in their entirety. There is no divinely imposed pattern of retribution, no Furies to goad and torment his Orest, and the characters are consequently at the mercy of their own uncontrollable psyches and irrationalistic obsessions. Myth becomes the embodiment of psychological extremism as Hofmannsthal collides with his contemporary Freud.
Elektra has often been cited as the first play to take Freudian theory on board. In some respects this is erroneous, since the only psychoanalytic work Hofmannsthal knew at the time was Studies on Hysteria, co-written by Freud and Joseph Breuer and published in 1895. Elektra does, however, anticipate not only psychoanalysis, but other developments in psychiatry.
Hofmannsthal depicted Elektra as an obsessional neurotic long before Freud went public with his analysis of the condition. She and her mother are locked in a horrific co-dependency. Elektra’s relentless thirst for blood fuels Klytemnestra’s guilt, which she seeks in turn to assuage by turning to her daughter in the hope of some sort of solace. Terrified by nightmares of Orest’s return, Klytemnestra asks Elektra to interpret and cure her dreams. In Hofmannsthal, however, unlike Freud, there are no cures: Elektra tells her mother her nightmares must continue until the axe falls and extinguishes her life.
Throughout, both sexual motivations and repression dominate. Elektra has sacrificed her sexuality to keep her obsession alive, and describes, in a scary passage, how she gave birth, parthenogenetically, to “curses and despair”. Hofmannsthal, far from emphasising Freud, admitted that his principal influence was Hamlet. Both play and opera form an examination of the neurotic bifurcation between fantasy and action.
Nowadays, it is impossible to think of Hofmannsthal’s text without Strauss’s music, though the play proved influential in its own right, opening the way for later dramatists to reinvent classical myth as psychodrama. Jean Anouilh’s Antigone and Sartre’s The Flies are among its many successors. The playwright most strongly influenced by Hofmannsthal was Eugene O’Neill, who first read Elektra in the mid-1920s, and was inspired to write Mourning Becomes Electra as a result.
Strauss, meanwhile, saw Elektra during its opening run in the winter of 1903-04 and promptly contacted Hofmannsthal with a view to turning it into an opera. It wasn’t until 1906 that they could actually start work together on Elektra, by which time, Strauss, to Hofmannsthal’s alarm, began dithering. He wanted a libretto on a different subject, he told Hofmannsthal, who quietly held firm. Once work on the score was begun, Strauss, usually the most fluent and confident of musicians, began to suffer from composer’s block.
Strauss was a secretive man, and his chirrupy letters to Hofmannsthal make no mention of the trauma he was going through, namely that the text was triggering deep anxieties deriving from his own ambivalent attitude towards his parents. Strauss’s father, a domineering man, who encouraged his son’s compositions but repeatedly disparaged the results, had died in 1905, an event which in turn caused Strauss’s mother (whose mental health was never less than precarious) to have a massive breakdown, necessitating confinement in a sanatorium.
The subject matter of Elektra touched every raw nerve in Strauss’s being and explains why he took so long over the score. Those same raw nerves, however, also spilled into every bar of the opera’s music and also explain the torrential savagery of the emotions it recreates in the listener. Elektra is at once terrifying and elating, and to experience it is to go beyond the limits of reason into a world of naked, uncontrollable emotion. The collaboration between Strauss and Hofmannthal lasted for more than 20 years and became one of the most famous partnerships in operatic history, though neither was to produce work of such dreadful intensity again…….”
Λοιπον σας ξερω ενα χρονο και δυο μηνες, και δεν σας ξερω. Και δεν ξερω αν θα σας μαθω ποτε. Με εκπλησσετε αγαπητωτατε με την θεματολογια σας. Με πολυ ενδιαφερον διαβασα το κειμενο και την δικη σας εισαγωγη και τον συνδεσμο που παραθεσατε. Η συλληψη και αποδοση των αιωνιων παθων αλλαζει μορφη στους αιωνες. Η ουσια η ιδια, η εκφραση αλλαζει.
Εν τω μεταξυ θελω να σας πω οτι την ωρα που ερχομαι εδω το βραδυ, η ιστοσελιδα ειναι γεματη αμερικη. Εχετε γινει αγαπητος στο νεο κοσμο αγαπητωτατε. Θα πω κατι που το ειχα πει ενα χρονο και δυο μηνες πριν και δε το λεω συχνα. Χαιρομαι που σας γνωρισα, εστω και ετσι μεσα απο τη γραφη. Καλο Σαββατοκυριακο σε ολους.
Γνωρίζω το διδάσκαλο 30 χρόνια και δεν τον ξέρω.
Αντί-ληψη, πλήρης γνώση, υπάρχει μόνο εκεί που άλλος είναι προσωπείο. Μια μάσκα με προκαθορισμένα χαρακτηριστικά, προιόν της νόησης. Οταν ο άλλος δεν είναι προσωπείο αλλά λειτουργεί ως πρόσωπο, δηλαδή ο λόγος του είναι γνήσια αποκάλυψη ετερότητας μοναδικής και ανεπανάληπτης τότε πλήρης γνώση δεν υπάρχει. Αν υπήρχε, τότε το μοναδικό δεν θα ήταν μοναδικό, θα ήταν επανάληψη του νοήματος του. Κατ αυτήν την έννοια η γνώση ισοδυναμει με άνοδο κλίμακας στο διηνεκές. Η ετερόττητα αποκαλύπτεται στο μέτρο που της δίνεσαι, μηδέποτε τελειουμένη. Κορύφωση η μετοχή στον λόγο της τέχνης. Και ο δάσκαλος είναι καλλιτέχνης.
Καλό Σ/Κ
στην νεαδελφη μου τη δεσπω και τον αδερφο μου το μανωλη, μονο λογια αγαπης μπορω να πω
οταν η σκονη και ο κονιορτος της παραζαλης των επιφαινομενων κατακαθεται, το μονο που μενει ειναι η αγαπη,
που ισοδυναμει με την αρνηση του ΕΙΜΑΙ για να μπορεσω να δεχτω το ΕΙΣΑΙ
Δεν ειναι μονο που υποκλινομαι στην Ηλεκτρα,ειναι που η φιλοσοφικη συζητηση μπαινει αμεσως σε αλλες ατραπους,στη γνωση του οντος και μη οντος,στην αντιληψη του αληθινου και του προσωπειου,ακομα ακομα και στις σχεσεις ζωης.Θελω να καταθεσω εδω ποσο γοητευτικη ειναι για μενα αυτη η γωνια,ποσα κομματια του ταπεινου εαυτου μου ανακαλυπτω,και πως το μυαλο μου ξαναγυριζει σε τοπους μαγικους.Μια πολυεπιπεδη θετρικη σκηνη,που αποκαλυπτεται ξανα και ξανα απο την απλοτητα και την κωμωδια,μεχρι το τραγικο,το μεγαλειωδες,το αθωο και το ανθρωπινο.Τιποτα μα τιποτα απο αυτα που γραφω, δεν θεωρω υπερβολικα και χαιρομαι που περπατησα ως εδω.Πολυ δειλα στην αρχη,αλλα τωρα πια με μια χαρουμενη σιγουρια.Ευχαριστω και σταματω αμεσως,αν και μπορω να πω πολλα ακομα.Καλημερα.
Τα λόγια σας Γιάννα αντανακλούν την δική μου άποψη για το ατελιέ. Ίσως να είναι μια ένδειξη ότι η μπλογκόσφαιρα μπορεί να λειτουργήσει σαν κοινωνία σχέσεων και όχι σαν χορός μεταμφιεσμένων ή συνάθροιση για κοινό συμφέρον. Ελπίδα ανασυγκρότησης της όντως πόλης.
Καλημέρα και σας παρακαλώ κατεβάστε την LH5918 χωρίς αναταράξεις. Είναι μέσα η γυναίκα μου.
γιαννα μου, τα λογια σου με σημαδεψαν
και με συγκινησαν
ολοι ταπεινοι ειμαστε, αλλα φαινεται οτι ειμαστε πλεον μια κοινοτητα που εχει ζωη, και κοινωνει εν τω μεσω του διαδικτυου!
μονο θα ηθεα να σε παρακαλεσω θερμα να μην σταματας τη ροη του λογου σου, ειτε αμεσως ειτε οχι, θεωρω την αυθορμητη και αυθεντικη εκφραση ως θεμελιακη αρετη, και αποδειξη της ελευθεριας του ανθρωπου!
και νομιζω οτι αυτα τα λογια που γραφεις εδω θα πρεπει καποια στιγμη να τα διαβασει και το παιδι σου, για να δει μιαν αλλη διασταση της ΜΗΤΕΡΑΣ,
και να μπορεσει να διαχειριστει με καλυτερο τροπο την σχεση ΣΑΣ
μανωλη μου
οντως πλαθουμε σχεσεις στο ατελιε και αυτο γινεται αυθορμητα και ταυτοχρονα απο ολες τις κοινωνουσες!
νομιζω οτι καπου εκει κοντα βρισκεται και ο ορισμος του θαυματος!
και το θαυμα μπορει να υπαρξει μονο στο βαθμο που εμεις μπορουμε να το δεχτουμε!
Αγαπητε Μανωλη αυτη η πτηση για μας ειναι VIP πλεον.Θα κανουμε το καλυτερο για την υπεροχη γυναικα σας που ερχεται στην πατριδα.Καλημερα
γιαννα μου, μια υπεροχωτατη ελληνις οπως εσυ δεν θα μπορουσε ποτε να κανει κατι διαφορετικο!
για αυτο κι εγω σε προσφωνω και σου λεγω:
“Γιανα, εισαι ομορφη σαν Ελληνιδα!”
Ευχαριστούμε για την ανάρτηση. Τόσο η ερμηνεία της Ηλέκτρας στην σύγχονη εποχή όσο και η υπενθύμιση των τραυματικών εμπειριών του Strauss δίνουν πολλά εναύσματα για σκέψη.
Η ικανότητα σας να αλλάζετε παιχνίδι είναι μοναδική!
..Με την σειρα μου ευχαριστω τον δασκαλο για την σπουδαια αυτη αναρτηση..!!! Και μενω στο σχολιο του αγαπητου Μανωλη..”στην μοναδικη ικανοτητα του Δασκαλου να αλλαζει παιχνιδι…”!!!!
Καλημερα
ο χοφμανσταλ ανεδειξε την ηλεκτρα σαν την γυναικα που το νοημα της ζωης της περναει μεσα απο την εκδικηση και την εξαγνιση του θυτη μεσα στο λουτρο του αιματος του!
η ηλεκτρα δεν θα μπορεσει να ξαναζησει παρα μονο αφου λουστει κι αυτη η ιδια στο αιμα του αιγισθου και της κλυταιμνηστρας!
σε αυτη την καθοριστικη απαιτηση αναδεικνυεται και η “μοντερνα” διασταση της ηρωιδας!
η ηλεκτρα θα μπορεσει να ζησει μονο απο τη στιγμη που οι θυτες πεθανουν! σφαγιασθουν! βιωσουν την απολυτη μεταβαση στο θανατο!
Τι μου θυμίσατε!στα γυμνασιακά χρόνια την αιώνια αντιπαράθεση που είχαμε οι τότε συμμαθήτριες ανάμεσα στην ηλέκτρα του σοφοκλή και την ηλέκτρα του αισχύλου!από τη μια ηλέκτρα του αισχύλου χαρακτήρας ανθρώπινος και οικείος, ο οποίος δεν έχει τη δύναμη να σηκώσει το βαρύ φορτίο της εκδίκησης και από την άλλη η ηλέκτρα του σοφοκλή είναι μια δυναμική γυναίκα, γεμάτη πάθος για δικαιοσύνη και λαχτάρα για εκδίκηση.Τότε ταυτιζόμουν με την ηλέκτρα του σοφοκλή ,σήμερα θα τολμούσα να πω ότι αγγίζει τα όρια της ψύχωσης!
υγ.καλά μιλάμε για μεγάλα βίτσια εκείνη την εποχή!
αντί το μυαλό μας να το έχουμε στα αγόρια περί άλλων τυρβάζαμε οι επαρχιωτοπούλες!να πω και ένα τελευταίο και ας με πάρετε με τις ντομάτες.τον ελεύθερο χρόνο μου διάβαζα με μέτρο Όμηρο και την ώρα του υποχρεωτικού κατηχητικού μάθαινα την γραμματική των λατινικών!
(κρυφή σκέψη-καλά είμαι σοβαρή που θα στείλω τέτοιο σχόλιο?το στέλνω και ο θεός βοηθός)
Ρούλα είστε άξια θαυμασμού. Μην πω τι έκανα τα βιβλία των αρχαίων στο τέλος του χρόνου γιατί ντρέπομαι. Στο δε μάθημα των θρησκευτικών έπαιζα ναυμαχία.
αγαπητέ Μανώλη,τότε ήμουν ο μέσος όρος στο γυμνάσιο της επαρχίας που πήγαινα! υπήρχαν πολύ πιο βαρεμένες από μένα! όταν πήγα τις δυο τελευταίες τάξεις στη θεσσαλονίκη γιατί ήταν φοιτήτρια η αδερφή μου,έπαθα σοκ!ήμουν πάτος στο ντύσιμο,με ατσούμπαλη ποδιά και μαλλί κοτσίδα αλλά η μοναδική που ήξερε μέτρο,λατινικά και άριστη στα αρχαία! ήταν το “εισιτήριό” μου στις κλειστές παρέες!
Εύχομαι καλή διαμονή στα πάτρια εδάφη και καλή επιστροφή στη σύζυγό σας!
Για να δούμε,μας υποσχεθήκατε ότι θα κάνετε κάτι ιταλικό που σας έμαθε η αξιολάτρευτη κορούλα σας!καλή επιτυχία
μα καλη μου Ρουλα, και βεβαια ειχατε στο στοχαστρο τα αγορια!
μονο που ολα τα ειχατε βαφτισει Ομηρο, και διοχετευατε την λιμπιντικη σας ενεργεια αποκλειστικα στο ονομα αυτο!
δεν θεωρω οτι αυτη η προσεγγιση ειναι επαρχιωτικη, ειναι μια προσεγγιση που αρμοζει περισσοτερο σε μια διανοουμενη, που επενδυει την υπαρξη της με συμβολα και επιφαινομενα προκειμενου να ενεργοποιηθει και, σρα, να βιωσει, δηλαδη να αποκτησει εμπειρια
η εμπειρια στην προσωπικοτητα της διανοουμενης δεν καταγραφεται παρα μονον αφου λαβει την αδεια του “συμβολισμου”, της “μεταλλαξης” του πρωτογενους ερεθισματος
αυτα που γραφετε αποτελουν την ολοσχερη αποδειξη περι τουτου!
αποτελειτε επομενως υπαρξη εξοχως διανοουμενη!
σας χαριζω τον ομηρο με ολη μου την αγαπη!
ευχαριστώ για την αφιέρωση!το φέρατε από δω το φέρατε από κει,βρέθηκα και διανοούμενη η υλίστρια με την ψυχρή λογική!
προς Όμηρο
μούφαγες όλη τη λίμπιντο
και τώρα τρέχω σούμπιντο
Όμηρε,Όμηρε γιατί με κράτησες όμηρη?
μια μικρη παιδουλα
ητανε η ρουλα
με ομορφα μαλλακια
και ροδαλα μαγουλακια
πηγαινε σχολειο
και μετα ωδειο
κι εβγαινε βολτα στην πλατεια
με συνοδεια
μια μερα εκει που διαβαινε
συναντησε ενα αγορι
με καστανα μαλλια
ομηρο τον ελεγανε κι ητανε απο σοι
η ρουλα ετρελλαθηκε
σχεδον επεσε κατω
ολημερις κι ολοβραδις τον ομηρο εσκεφτοταν
κι απο τον σφοδρο τον ερωτα
μηδε επινε μηδε ετρωγε!
την ειδε η μανουλα της η δολια να υποφερει
κι επηγε νερακι για να φερει
“πιες κορη μου νερακι
να σου φυγει το φαρμακι
δεν ειναι αυτος αντρας για σενα
εχει μυαλλα αλλοπαρμενα”
κι εκει που εμιλαγε η γλυκεια μανουλα
αστραψε και εβροντηξε
κι ο ομηρος εφανη
“να την ακους την μανα σου
δεν ειμαι εγω για σενα
εγω ανηκω στους θεους
σε αλλονε κανενα”
η ρουλα σα να ξυπνησε
“μα τι ειναι αυτα που κανω;
εγω αντρα θελω ανθρωπινο
τον θεο τι να τον κανω;”
Ξαναπερασα αποψε για μια καλησπερα.Συνηθως τα απογευματα μου πριν φυγω για την δυσκολη νυχτερινη βαρδια,που τελειωνει στις 7.30 το επομενο πρωι,ειναι λιγο μουντα και η διαθεση μου επισης λιγο χαλια.Αλλα εδω που σταθηκα,αρχισα να χαμογελαω, να χαιρομαι και να νιωθω μια ευχαριστη αγκαλια.Διαβασα ολα τα σχολια και πηρα ολα τα μηνυματα σας,καλοι μου φιλοι.Ναι φιλοι νομιζω πως ειμαστε κι ας μην γνωριζομαστε τοσο.Και οπως μου ειπε η Δεσποινα,”νομιζω οτι καποια στιγμη θα ανοιξει η πορτα και θα μπειτε ολοι στην κουζινα μου.”Ευχαριστω για τα λογια,για τις στιγμες,για την γλυκια συνυπαρξη.Ακομα κι αν αυριο το πρωι ολα αυτα τελειωσουν,για μενα το κερδος της επαφης θα ειναι τεραστιο,και τιποτα δεν θα χαθει απο την μνημη μου.Αγαπημενε Παναθηναιε ευχαριστω και παλι.
Ξερετε ειναι να μην μου δωσετε θαρρος,γιατι δεν σταματω μετα.
Γιάννα μας καλησπέρα,νομίζω έτσι αισθανόμαστε όλοι εδώ μέσα!αυτό που λες “ακομα κι αν αυριο το πρωι ολα αυτα τελειωσουν,για μενα το κερδος της επαφης θα ειναι τεραστιο,και τιποτα δεν θα χαθει απο την μνημη μου” με εκφράζει απόλυτα και αισθάνομαι πολύ τυχερή!να ξέρεις ότι κάθε φορά που έχεις βάρδια θα είμαστε νοερά μαζί σου να σου κρατάμε συντροφιά!τις φορές που ταξιδεύει ο μικρότερος γιος μου από την Κρήτη κάνω την ευχή να είσαι εσύ που με την αγάπη σου θα επιστρατεύσεις τον ούριο άνεμο!
σε φιλώ
τα λογια της γιαννας συνοδευμενα με τα λογια της ρουλας για την ευχαριστη αγκαλια, για την επαφη, για την διαμορφωση υποστρωματος μνημης που στηριζει πλεον τα καθημερινα, με κανουν πολυ χαρουμενο, γραφω αυτα τα λογια και χαμογελαω! αυτο ειναι επιτευγμα ολων μας στο ατελιε, και θελω να σας ευχαριστησω πουειστε εσεις και συμμετεχετε και διαμορφωνετε κατι που ειναι ολων μας
να ευχηθω καλη ξεκουραση μετα το ξενυχτι στη δουλεια!
και σου δινουμε ολο το θαρρος, για να εισαι πλεον και επισημα ασταματητη, και πληρης εκφρασεως!
Ρουλα μου ευχαριστω.Ας ειναι ουριοι οι ανεμοι για τουτη τη γλυκια παρεα παντα.Καλο σας βραδι.
γιαννα μου, επειδη ειναι δεδομενο οιτ θα εχουμε και καλους και κακους ανεμους, για αυτο αναπτυσσουμε τα αντισωματα μας στο ατελιε, για αυτο διαμορφωνουμε το ατελιε ως χωρο μεθεξης και μεταλλαγης
..Οι συμμαθητριες ειναι ον λαϊν???
Κοριτσια και την δικη μου καλησπερα και ναχετε ενα καλο βραδυ…!!
Φιλια
καλως τηνα την ορφια!
Καλησπέρα σας.
Έφτιαξα την ιταλικη συνταγή που μου άφησε η κόρη μου. Είναι ένα είδος au gratin με ρύζι παρμεζάνα και προσούτο. Η απειρία μου μου φέρνει δυσκολίες στα απλά πράγματα (δηλ. πόσο αλάτι να βάλω). Τέλος πάντων. Αύριο που θα γυρίσει θα το δοκιμάσουμε μαζί. Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Η ρήση της Γιάννας “ακομα κι αν αυριο το πρωι ολα αυτα τελειωσουν,για μενα το κερδος της επαφης θα ειναι τεραστιο,και τιποτα δεν θα χαθει απο την μνημη μου” λέει πολλά. Η σχέση, σαν κοινωνία και όχι επι-κοινωνία, επίσταται του χρόνου. Είναι αδιάφορο αν μένουν λεπτά ή χρόνια. Η σχέση τείνει να βγει εκτός χρόνου όσο πιο γνήσια γίνεται όσο και πιο κοντά έρχεται στην αλληλο-περιχώρηση. Ο χρόνος καμπυλώνεται μέχρι να χαθεί τελείως, σαν σε μαύρη τρύπα. Ο χρόνος είναι η κλεψύδρα του εγώ και όχι του εμείς. Κλεψύδρα που στέλνει όλο και πιο έντονα μηνύματα υπαρκτικού ελλείμματος όσο το εγώ κλίνεται στο εγώ.
να γιατι οι κοπελλες με τις ομορφες κορδελλες σε αποκαλουν φιλοσοφο!
I liked your site , it’s full with great information. You have got one constant visitor and a fan of your web site.
thank you beautiful! you are very welcome to comment! take care and stay beautiful!