Posted by Μερα που ειναι σημερα η μνημη ξυπναει και αναμοχλευει τα παληα.
Η μνημη ομως δεν υπαρχει αφ εαυτης, αλλα παντα μεσα στο πλαισιο του παροντος χρονου. Και η συγκριση του παροντος με το παρελθον που γονιμοποιει τη μνημη ειναι αναποφευκτο.
Κοιταζω γυρω μου και βλεπω τη χωρα των χαμενων ευκαιριων. Μετα απο 36 χρονια και παρολους τους αγωνες, τη θυσια της Κυπρου, τα σημαντικα ποσα που εισερευσαν απο την Ευρωπαικη Ενωση, το κρατος ειναι χρεωκοπημενο, τα εθνικα συμφεροντα εχουν παραγκωνισθει απο την αναγκη να ειμαστε αρεστοι στους αμερικανους, οι ιδεες ειναι παροπλισμενες, σχεδον μουσειακα αντικειμενα, και πολλοι νεοι και ωριμοτεροι παλευουν με το τερας της ανεργιας. Οσο για τις πολιτικες ηγεσιες, και τα πολιτικα κομματα, η συνολικη εικονα ειναι απογοητευτικη.
Εχω πλεον πεισθει οτι σαν λαος δεν μαθαινουμε απο την εμπειρια μας, και παμε σαν τα ζωα προς το σφαγειο.
Στο ατομικο επιπεδο μπορει ακομη να σωζονται καποιοι ελληνες και καποιες ελληινιδες, ομως στο συλλογικο επιπεδο μας παρεσυρε το ρεμα και φοβαμαι οτι τωρα το ρεμα εγινε ποταμι και δεν παει πισω.
Ξερω, ειναι απαισιοδοξα αυτα που γραφω τετοια μερα, αλλα η χρεωκοπια σε συλλογικο επιπεδο ειναι βαρυ πραγμα. Και δη η χρεωκοπια παντου!
Διδάσκαλε καλά κάνατε και μας φέρατε στην μνήμη τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Δύσκολη η παρηγοριά όταν βλέπεις την σημερινή κατάσταση. Όμως κάθε πράξη του ανθρώπου είναι λόγος, λόγος υπάρχον πλέον μέσα στα ντοκουμέντα της ιστορίας και στην μνήμη των αυτόπτων μαρτύρων. Και ο λόγος, λέει πως κάποιοι αντίκρισαν τον θάνατο τραγουδώντας, πως κάποιο έβαλαν το καλό των άλλων πάνω από την ζωή τους, πως κάποιοι μηδένισαν το εγώ τους, πως κάποιοι έμοιασαν στους αγίους, και άγιος είναι εκείνος που δεν έχει πια εγώ. Ο λόγος, λόγος δομημένος σε λόγο 3500 χιλιάδων ετών ιστορίας, μένει. Μένει σαν μέτρο. Η σημερινή κατάσταση δεν είναι τίποτα άλλο από το μαύρο φόντο πάνω στο οποίο φαίνεται ο λόγος, λόγος που σαν μέτρο μας κοινοποιεί την αστοχία. Η μη απόκρυψη του λόγου σας τιμά γιατί α-ληθεύτε. Η α-λήθεια του λόγου είναι καθήκον όλων μας.
μανωλη μου, η περιπτωση της συγχρονης ελλαδας διαψευδει την θεωρια της ιστορικης ανελιξης του χεγκελ, λαο μαλλον μας φερνει στην αναγκη να αναγνωρισουμε τον σοπενχαουερ, μονο που η θεληση εν προκειμενω ειναι αυτη που σερνει το καραβι, οχι αυτη που ανοιγει δρομους προς κατι καλυτερο
ειναι δηλαδη η πρωτολεια μορφη της θελησης, η αμοιβαδικη, η ενστρικτωδης, και ως εκ τουτου η στερουμενη πολιτισμου
μεγαλε ποιητα κωνσταντινε, απομειναμε χωρις βαρβαρους αλλα δεν τους εχουμε πια αναγκη, γιναμε βαρβαροι εμεις οι ιδιοι!
Άν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ’ τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ‘ ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα ‘ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ’ τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!
Τ. Λειβαδίτης
Ευχαριστω για τη μνημη.Τα πιο γλυκα εφηβικα μου χρονια τα περασα μεσα στη χουντα.Χρειαστηκε στη συνεχεια να διανυσω μεγαλη αποσταση για να συναντησω τα ονειρα μου και την πολιτικη μου ταυτοτητα.Να γνωρισω,να κρινω,να αποφασισω,και να διασωσω για τον εαυτο μου και ελπιζω και για τους γυρω μου, τις πολυτιμες αρχεγονες,μοναδικες αξιες που καθιστουν τον ανθρωπο, ανωτερο ον,ικανο,δημιουργικο και ισχυρο θεματοφυλακα για να διασωθει η μνημη του παρελθοντος μεσα στο παρον και στο μελλον.Ο θλιβερος καμβας πανω στον οποιο διαγραφεται η καθημερινοτητα μου ομως, ειναι πολλες φορες η ανουσια καπηλεια της θυσιας των ολιγων απο τους πολλους.Η εξαργυρωση της ιδεολογιας με καθε τροπο-ημουν κι εγω εκει-η αφυπνιση της συνειδησης που περασε απο το συλλογικο στο ατομικο και ως εκ τουτου η ικανοποιηση του εγω,που εγινε αυτοσκοπος.
Μικρα καθημερινα πολυτεχνεια ειναι ο αγωνας να κρατηθουμε στη ζωη που πασχει απο ανιατη αρρωστια και οσα
περισσοτερα κερδισουμε τοσο ανανεωνεται και η ελπιδα.Πιστευω πως το χρεος μου να θυμαμαι εγω το Πολυτεχνειο,ειναι πολυ μεγαλυτερο απο το να προσπαθω να το κανω γνωστο στις επομενες γενιες.
Η δικη μου συνειδηση πασχει, ενω των νεων τωρα διαμορφωνεται και μοιαζει πολλες φορες να με τραβαει δυναμικα στη φλογα που ξεχασα να αναψω για αυτους.
αυτη η μεταλλαξη του συλλογικου στο ατομικο ειναι η πηγη της καταστροφης!
ολα τα αλλα νομιζω ειναι δευτερευοντα
Το ποιημα που η καλη μας Ορφια εφερε εδω ειναι μια βαθια ανασα οξυγονου.Ενα δυσκολο βημα μπροστα,μια ανεκμεταλλευτη θυσια για το ονειρο που ευκολα γινεται εφιαλτης.Θα ηθελα να κλαψω
Με τρωει καθε φορα στις 17 Νοεμβρη να γραψω τη δικη μου ιστορια αλλα καθε φορα σταματω. Καποια φορα θα γινει. Μεχρι τοτε σεργιανιζω και διαβαζω σε αλλα μπλογκς, μαρτυριες, κρισεις, αμφησβητησεις και αλλα. Περασαν 36 χρονια και φυσικα δεν βλεπουμε σημερα τα τοτε “αιτηματα” η τα τοτε οραματα να εχουν υλοποιηθει. Οι λογοι που εγινε η εξεγερση του Πολυτεχνειου ηταν βραχυπροθεσμοι. Να πεσει η χουντα. Και ισως να εφθινε και να πεθαινε το θεριο, αλλα εκεινες οι μερες την αποτελειωσαν. Και πριν ακομα πεσουν σιδερα και πριν ακομα πεσουν ανθρωποι, η εξεγερση του Πολυτεχνειου ειχε ηδη αποκτησει τους πρωτους εκμεταλλευτες. Δραση που γεννιεται απο την αντιδραση. Ας το θυμαται ο κοσμος σαν συμβολο για ελευθερια. 36 χρονια με πολιτικες με κρισεις, η καταντια μας δεν οφειλεται μονο σε μας. Το χειροτερο ομως που βλεπω ειναι οτι εχουν φθαρει οι αξιες , εχουν αλλαξει οι προτεραιοτητες. Παρ’ ολα αυτα δεν αμφισβητω το μεγεθος εκεινης της μερας και την σημασια της. Με την ευχη να μη καψουν την Αθηνα παλι οι βαρβαροι, θα σταματησω. Γιατι αν αρχισω το μια φορα πριν 36 χρονια.. δε με βλεπω καλα.
δεν φταιει κανεις για την καταντια μας, εμεις και μονον εμεις!
κομπλεξικοι, ανηδονιστες, καταπιεσμενοι απο ακρατες καταναλωτικες βουλιμικες επιθυμιες
και ακορεστο παθος εξουσιας
σταματω κι εγω και απομακρυνομαι απο τον τοπο του εγκληματος
ως πολιτης αποφασιζω να προστατεψω εγω ο ιδιος τον εαυτο μου
πριν με προστατεψουν τα παιδια με τα ασπρα κρανη, φυτευοντας μου μερικες σφαιρες
εν προκειμενω τρεχω να με προστατεψω απο τους προστατες μου
εδώ ατελιέ,εδώ ατελιέ!
υποκλίνομαι αγαπημένοι μου στις γραφές σας που αντανακλούν τον πολιτισμό,την ευαισθησία,τον χαρακτήρα!όταν και όποτε συναντηθούμε θα είχε ενδιαφέρον να διηγηθεί ο καθένας,πώς βίωσε εκείνη την χρονική περίοδο.σας φιλώ
ρουλα, καλω το πνευμα του ομηρου να απομακρυνθει απο εσενα γιατι η επιδραση του ειναι μαλλον αρνητικη!
ποιον θα καλεσω!
μαλλον τον διονυσο που ειναι και απο τα μερη σου!
“Το χειροτερο ομως που βλεπω ειναι οτι εχουν φθαρει οι αξιες , εχουν αλλαξει οι προτεραιοτητες” Η φράση αυτή, από το αγαπητό “ΔΕΣΠΟΙΝΆΡΙΟ” νομίζω πως λέει πολλά σε όλους…Και δυστυχώς το πέρασμα του χρόνου μας κάνει ακόμη πιο “ανθεκτικούς” στην φθορά των αξιών και στην απομάκρινση από τα ιστορικά γεγονότα. Η πρωτοβουλία για την “διάσωση” μας είναι πλέον απολύτως προσωπική! Ευτυχώς ή δυστυχώς τα χρόνια που θα έρθουν, θα μας το αποδείξουν με τα όσα θα μας επιφυλάσσουν…
πηνελοπη μου, η προσωπικη – ατομικη πρωτοβουλια δεν αρκει, ειναι ξσως ενας σπινθηρας που μπορει και να χαθει
για να αναψει η φωτια θα πρεπει να μεταλλαγει σε προσωπικη – συλλογικη, δηλαδη να εμφυτευθει και βεβαιως να μετουσιασθει σε ενεργη κοινοτητα
αλλεως ας αναμεινομεν τα χειροτερα!
Πηνελόπη και δάσκαλε. Θίγετε ένα θέμα που με έχει στενοχωρήσει πολύ στο παρελθόν: το συλλογικό τέλος μας. Τα σημεία γι αυτό είναι πολλά, μερικά είναι στην ανάρτηση. Δεν ξέρω αν μπορεί να αποτραπεί. Αν δεν μπορεί τότε να σταθούμε απέναντι σε αυτό τον συλλογικό θάνατο σαν Έλληνες, όσοι μπορέσουμε. Να τον δεχτούμε όπως τον θάνατο που σέρνει το δρόμο του κάθε μέρα στη φύση. Και στην συνέχεια να τον μεταποιήσουμε σε κοινωνία λόγου, του λόγου αυτών που δημιούργησαν αυτό τον πολιτισμό. Ο λόγος των φιλοσόφων, των τραγικών, των ποιητών, των αγίων και των ηρώων τρέχει μέσα στους αιώνες, ενώνεται με ότι σπαράγματα παράδοσης έχουν απομείνει σε ένα υπόγειο ποτάμι από το οποίο κάποιοι, κάπου, κάποτε θα πιουν. Το μήνυμα είναι πανανθρώπινο: το είναι είναι κοινωνία, είναι έρως. Είναι η μόνη ελπίδα να δομηθεί πάνω στα συντρίμμια πολιτισμός καινούργιος με βάση το πρόσωπο και όχι το άτομο, να γίνει πόλις. Έστω και σε προσωπικό επίπεδο, να φυλάξουμε την α-λήθεια του λόγου, του λόγου κιβωτού. Αν όντως ο πολιτισμός αυτός τελειώνει α-ληθεύει για υστάτη φορά: μας λέει ότι τελειώνει.
ειμαι γενικα κατα των εορτασμων των επετειων οπως και των γενεθλιων.. ο καθενας κουβαλαει μνημες και αξιες και οσο τις ακολουθει σε προσωπικο επιπεδο δεν χρειαζεται φανφαρες και στεφανια.. αυτοι ομως που τις ισοπεδωσαν αυτες τις περιφημες αρχες γυριζουν και εκπορνευουν το ταχα αγωνιστικο παρελθον τους στα καναλια ..
το πενθος ειναι απολυτα προσωπικη – ατομικη υποθεση, η μνημη ομως δεν ειναι απαραιτητα προσωπικη – ατομικη, αλλα ενεχει και στοιχεια συλλογια
η προσκληση της ρουλας οταν βρεθουμε να αναλογιστουμε το τι καναμε εκεινη την εποχη, ειναι ενα προσκλητηριο προς την αφυπνιση του προσωπικου – συλλογικου στοιχειου, που ειναι και το μονο που εν δυναμει μπορει να οδηγησει σε λυτρωτικες λυσεις
Το θέμα όπως το θίξαμε αρχικά, αγαπητέ Μανώλη, είναι πραγματικά πολύ μεγάλο και εσείς του δώσατε μια ακόμη πιο ιδιαίτερη διάσταση. ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ δεν θα ήθελα να σταθώ ως ΕΛΛΗΝΙΔΑ απέναντι στον συλλογικό ΘΑΝΑΤΟ της πατρίδας μου και του ΕΘΝΟΥΣ μου, θα ήθελα να σταθώ ως ΕΛΛΗΝΙΔΑ απέναντι στην ΕΝΤΟΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ να κρατήσω τα ΗΘΗ και τις ΑΞΙΕΣ που με έμαθαν οι γονείς μου και γενιές ΕΛΛΗΝΩΝ πριν με κίνδυνο να φανεί αυτό γραφικό, ανέφικτο και ουτοπικό. ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ εγώ θα προσπαθώ να μάθει το παιδί μου ιστορία (πέρα από τα σχολικά βιβλία), να μάθει μυθολογία (πέρα απο τα σχολικά βιβλία) να μάθει γεωγραφία (πέρα απο τα σχολικά βιβλία) να μάθει τέχνη και πολιτισμό (πέρα από τα σχολικά βιβλία)….
Ελπίζω να με καταλαβαίνετε.
Κι αν σκεφτούν περισσότερο σύχρονοί μου έτσι, νομίζω ότι ίσως καταφέρουμε να καλυτερέψουμε κάπως τα πράγματα.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.
Καλησπέρα σας αγαπητή Πηνελόπη. Αυτό που κάνετε με το παιδί σας είναι ακριβώς η α-λήθεια (μη απόκρυψη) του λόγου του ελληνικού πολιτισμού. Αυτό κάνουμε και εμείς με την κόρη μας. Όσο για τον θάνατο της συλλογικότητας δεν εξήγησα τι εννοώ και ζητώ συγνώμη. Προκειμένου για έναν πολιτισμό χιλιετιών θάνατος θα ήταν η μη αναστρεπτή απόκλιση από τις αξίες που ο ίδιος δημιούργησε. Η απόκλιση διαπιστώνεται συγκρίνοντας τον πολιτισμό (σαν τρόπο ζωής) που φανερώνει ο λόγος, τον οποίον όλοι προσπαθούμε να φυλάξουμε, με την σημερινή κατάσταση. Αν η απόκλιση είναι τεράστια ή όχι είναι θέμα προσωπικής εκτίμησης.