Posted by white is the color of purity
white is the color of mourning
white is the color of all colors
white is the negation of black
white is the color of no memory
white is the color of full emptiness
P.S. the pictures were taken today in the area of Bregenz in Austria
το έλκηθρο πού το παρκάρατε και δεν το βλέπουμε παρά μόνο τα ίχνη του στον αυτοκινητόδρομο?πού είμαστε εμείς,πού είναι ο άσπρος άνεμος της Γιάννας,το άσπρο του Δεσποινακίου,το άσπρο μοδάτο γυαλί της Όρφιας,οι λευκοί κουραμπιέδες του Μανώλη,το αγαπημένο μου λευκό χρώμα στα ρούχα και όχι μόνο,το γλυκό ολόλευκο χαμόγελο της Κατερίνας?είμαστε και μεις εκεί,για προσέξτε λιγο καλύτερα!
χο χο χο χο χο χο χο:έκανε ο δάσκαλος Άγιος Βασίλης
Για εκδρομή ο δάσκαλος επήγε στην Αυστρία
κι Αγιος Βασίλης ντύθηκε από την Καισαρεία
Και μποναμά κατάλευκο έφερε στις κοπέλες
άσπρες κι αραχνοκέντητες των Βρυξελλών δαντέλες
Νάσε καλά διδάσκαλε όπου και να πηγαίνεις
του ατελιέ σου τα παιδιά στην μνήμη σου να φέρνεις
τελικα για ολα φταινε (χωρις να φτουρανε) οι κουραμπιεδες του μανωλη! αφηνω τη λουκουμοσκονη για αργοτερα!
Η κυρια Δαφνη λεει, το χιονι ειναι ευτυχια. Δε ξερω πως το βλεπει ο καθενας. Προσωπικα με μελαγχολει. Ασπρο, το χρωμα του παχεος αρνακιου, του γαλακτος, της σαντιγυ, αλλα πιο πολυ απο ολα του παγωτου καϊμακίου! Σα να μου εφυγε η μελαγχολια! Να προσεχεις τους παγωμενους δρομους.
αρνακι ασπρο και παχυ
ελα να φας τη σαντιγυ
γιατι αραγε ο ανεμος σιωπει;
ισως δεν εχει τιποτε να πει
καλυτερα να φαω και παγωτο καιμακι
σκεφτηκε μασουλωντας το αρνακι
να αφησω ομως λιγο για το δεσποινακι
που ειναι γαστριμαργο παιδακι!
Με πηρε ο ανεμος ταξιδι στα χιονισμενα τοπια ,πανω στα δεντρα στεκομαι για λιγο και παλι φευγω.Με μια δαντελα Βρυξελλων εδεσα τα μαλλια μου,και μια γλυκια γευση με συνοδευει.Κρατησα ενα συννεφο σαντιγυ πανω στο παγωτο καιμακι,τα δαχτυλα μου ασπρα κι αυτα,χωμενα ερωτικα μεσα σε ενα σβωλο ζαχαρης.Μονο τα γυαλια μου ειναι κοκκινα,για να τα βλεπω ολα γυρω σινεμα.Φιλια σε ολους, προσοχη πανω στο ελκυθρο,γλυστρανε τα συννεφα.
η νεα γυναικα προχωρησε με αποφασιστικο βημα προς το κυνηγετικο περιπτερο στο βαθος της λιμνης
η ομιχλη απλωνοταν γοργα
το βαθος χανοτανε μεσα στο ασπρο θολο σεντονι
απολυτη ησυχια
ο πιδακας εκτιναχθηκε απο τα εγκατα της λιμνης
σαν ενα τεραστιο βεγγαλικο
και διεσπειρε τα παντα με το νερο και το φως του
σε μερικα δευτερολεπτα ολα ειχαν τελειωσει
Ασπρο – Μαύρο – Ασπρο
Βαριά η σημειολογία του δασκάλου. Ενα σχόλιο μόνο.
The color of all colors: άσπρο η προϋπόθεση φανέρωσης των χρωμάτων. Ο καμβάς. Το είναι. Συμπίεση όλων των χρωμάτων μαζί. Απόλυτη πυκνότητα. Απόλυτη πληρότητα. Απόλυτη απάθεια. Το είναι είναι και τίποτα άλλο. Είναι καθ εαυτόν.
Negation – Black: Μα πως θα φανεί το χρώμα; Μόνο μηδενίζοντας το άσπρο. Και μαύρο είναι ο μηδενισμός του άσπρου, η υπέρβαση του άσπρου.
The color of mourning: Το χρώμα κάποτε πεθαίνει. Ξαναγυρνάει στο άσπρο, στην πυκνή και απαθή μάζα μαζί με τα άλλα χρώματα. Συν-χωρείται.
Ωστε αυτό ήταν; Ενα φαινόμενο. Εξοδος από και ξανά επιστροφή στο είναι καθ ευατόν. Στο απόλυτο άσπρο.
Μα ποιος πιστοποιεί το φαινόμενο; Η συνείδηση. Μα η συνείδηση δεν είναι φασματογράφος, δεν είναι συνείδηση από ένα οντικό κάτι. Είναι συν-είδηση: χώρος υποδοχής είδησης, λόγου. Υπάρχη σαν μέτοχος λόγου και όχι σαν αμέτοχος παρατηρητής. Και μετέχει σε χρώμα, όχι σε φασματική γραμμή. To xρώμα είναι κάλος, κλήση σε σχέση.
Με καταθλίπτει το άσπρο. Για αυτό θα προσπεράσω το φαρμακείο με τα Prozak και θα μπω στον γαστρονομικό restaurant στην γωνία. Για να πραγματοποιήσω την ζωή σαν βρώση και πόση (με Riesling Smaragd παρακαλώ) και από κει σαν σχέση. Σε αυτό το επίπεδο τα έσχατα δεν σημαίνονται ως επιστροφή στο απαθές τσιμεντομένο είναι, αλλά σαν συν-χώρηση σε κοινωνία προσώπων, σαν γιορτή.
Ο πιο καλοοος ο μαθητηηης ησουν εσυυυ στην τααα α α α ξη! Ο Ο Ο Ο !
Ο δασκαλοος μας ειχε σε.. μη βρεξαι και αι αι μη στα α α α ξει!
Εμ τα ελεγα για την σημειολογια. Συνεχιζοντας το παραληρημα του ασπρου, μηπως ειναι και το χρωμα του αποχαιρετισμου; Σηκωσε λευκα πανια, κουνησε λευκο μαντηλι. Πρωϊ Τριτης λιγο πριν φυγω για το γραφειο και πινοντας το … γαλα μου ενω ειμαι σιγουρη ο τι ο δασκαλος παιζει με χιονομπαλες και μας εχει.. πιπεριιιιι!! Ασπρο πιπερι φυσικα!
αιδως ατελιειοι! αιδως!
ενθαδε κειμαι τοις υμων ρημασι πειθομενος και αγωνιζομενος τον αγωνα τον καλο με τα στοιχεια της φυσης και υμεις περδεσθαι!
γυρνω λοιπον και γω ετι περαιτερω το νημα και αναφερω τα λευκα κελια της μπααντερ μαινχοφ της δεκαετιας του 1970
Τι να κάνουμε μας βαρυστομάχιασε το συμπαγές είναι του άσπρου
Έξω απ’ το παράθυρό μου στέγες με χιόνια
μια γκρίζα πολιτεία
κι ο θαμπός τρούλος της εκκλησιάς.
Άγγελοι στην κάμαρά μου τραγουδούν.
Κανένας δεν κυκλοφορεί στο χιονισμένο αυλόγυρο.
Φοβούνται οι άνθρωποι τα χιόνια;
Κι ωστόσο κάποιες μνήμες προφταίνουν
ν’ αμαρτήσουν την καρδιά μου
που επιμένει να κρατεί
στα χέρια της τη λευκότητα χιονιού.
Ήλιος πουθενά.
Πώς τσούζουνε τα μάτια μου απ’ τη λάμψη;
Τα τζάμια μας είναι θολά.
Εγώ γράφω απάνω τους τ’ όνομά σου
κι εκείνο φέγγει… φέγγει… φέγγει
Αντιθέσεις/Ιφιγένεια Διδασκάλου
η λευκη καρδια ειναι μια επικινδυνη καρδια
γιατι δεν εχει χρωμα
προτιμω τις κοκκινες αιματενιες καρδιες,
ακομη κι οταν χτυπουν με αρρυθμια,
ακομη κι οταν αυτα που αισθανονται δεν εχουν νοημα,
ακομη κι οταν παιρνουν δρομο μονες τους και τρεχουν στην κατηφορα
προτιμω το χιονι που εχει ποτισθει με το αιμα του ζαρκαδιου και του αγγελου που πυροβοληθηκε κατα λαθος
απο το περαστικο παιδι με το ποδηλατο
και τον αγγελιοφορο που δεν προλαβε να φτασει γιατι τον τυφλωσε το λευκο
και ντυμενος στα λευκα γυρισε στην πολη
να αφηγηθει αυτα που δεν ειδε
απλωσα τον ασπρο μανδυα μου στην πλωρη της τριηρης και εβαλα πορεια για την λιμνη
ποιος ξερει
ισως με ευλογησει η αγνοια μου και δεν συναντησω τον πιδακα και τα χναρια του
στο κελλαρι του πλοιου μια καρδερινα τραγουδαει
το τραγουδι της πονεμενης χορευτριας της κοιλιας,
που δεν γνωρισε ποτε τον Μαρκο Πολο
και δεν πηγε ποτε στην Βενετια
Λευκό χρώμα πολύ αγαπημένο,λέμε.Από ρούχο, μέχρι πιάτο.Και από χιόνι, ως το άνθος της μανόλιας που βλέπω απ το μπαλκόνι. Ουπς!!:)))
Τι σκηνικό απόλυτα Χριστουγεννιάτικο δάσκαλε είναι αυτό??? Μια χαρά.Φορώ τις ζεστές μου τις μποτούλες , και αφήνομαι……………..με το ατελιέ στην υπέροχη βόλτα:)))))
θα ντυθω στα λευκα σκεφτηκε
το περλε λευκο μου φορεμα απο μεταξι,
μια λευκη εσαρπα απο επανω και το λευκο παλτο
θα συμπληρωσουν την εμφανιση μου
οι γοβες ομως θα ειναι κοκκινες!
1. Ναι σιγα ..που περδομεθα, αυριο μεθαυριο θα πας και στο Γκστααντ και θα κανεις σκι και θα μας γραφεις παρολες παρηγοριας! Χε χε!
2. Βαλε και τον ακαματη τον περαστικο στο σκηνικο με την τυπισσα με τα λευκα!
3.Με ενεπνευσες ΠΟΛΥ για ενα μελλοντικο ποστ. Θα λεγεται λεϊντιζ ιν γουαϊτ αλλα οι καρδιες θα ειναι γκαραντι κοκκινες. Φιλακια μπραδερ μου!
ε,όχι,αυτό δεν το δεχόμεθα,καλά λέει η συμμαθήτρια!
ο Μανώλης ολόκληρη ανάλυση σημειολογική ανέπτυξε με τον δικό του “φασματογράφο”,διαχώρισε το λευκό εξ ων συνετέθη,στα χρώματα της ίριδας-συνείδησης,
(θεέ μου τι λέω!!!),η Γιάννα ταξίδεψε με τον άνεμο, η Όρφια μας απήγγειλε ποίηση,για να σας στείλουμε τις ευχές μας για τον αγώνα τον καλό με τα στοιχεία της φύσης και σεις…μας αποπαίρνετε!
Μανώληηηη μας την είπε ο διδάσκαλος 🙁
μα ποσο μπορει να παρεξηγηθει ενας αθωος! η απαντηση μου εδοθη προς το παιχνιδιαρικο δεσποιναριον, με αντιστοιχο υφος, και αντιστοιχως υπεροχως απηντησε! απεκδυθειτε των επιφαινομενων και διεισδυσατε εις την εσωτεραν ουσιαν!
στην ορφια και την γιαννα απηντησα ποιητικα, οπως εγραψαν, ενω στον υπεροχο φιλοσοφο δεν μπορεσα να προσθεσω κατι, τα ειπε ολα!
αχού,ελάτε τώωωρα,αφού ξέρετε ότι είμαι πειραχτήρι!ως άλλο καλικαντζαράκι είπα να κάνω και τη ζαβολιά μου,μέρες πούναι!
ευγε δεσποιναριον, ο περαστικος ειναι απασχολημενος στο κυνηγι της ακριδας στην ταυλανδη, κι ετσι δεν μπορει να μετασχει, θα μας στειλει ομως τις εντυπωσεις του
φιλια κι απο μενα και σε ολες τις λευκοντυμενες με τις κοκκινες καρδιες!