Posted by The mind is like Ariadne’s thread! When I read Katerina’s response to my post on Riga, my mind traveled to the Dead City, Die Tote Stadt, the Opera of Erich Korngold. and its magnificent aria, “Joy sent from above”. I dedicate this post to Katerina.
The opera is based on a novel by Georges Rodenbach, Bruges la Morte. The story is about Paul, a man who lost his wife Maria, and wonders in the city of Bruges, half asleep half awake, in a state of hallucination and mental disorder.
Marietta is a woman he meets and he considers to be Maria. Eventually he gets over the trauma of losing Maria, and leaves Bruges to continue his life.
“Mariettas lied” [Glück das mir verblieb}
Glück, das mir verblieb,
rück zu mir, mein treues Lieb.
Abend sinkt im Hag
bist mir Licht und Tag.
Bange pochet Herz an Herz
Hoffnung schwingt sich himmelwärts.
Joy, sent from above
Hold me close, my faithful love
Darkness ends the day
You will light my way
Fear is throbbing in our hearts
Hope is rising heavenward
Naht auch Sorge trüb,
rück zu mir, mein treues Lieb.
Neig dein blaß Gesicht
Sterben trennt uns nicht.
Mußt du einmal von mir gehn,
glaub, es gibt ein Auferstehn.
Joyful days must flee
Dearest love, stay close to me
Time will pass away
But true love will stay
Though we have to part in pain
Yonder there we’ll meet again
Anne Sofie von Otter, the Swedish mezzo-soprano, in one of the best performances of the aria. The music of the aria is subliminal heaven. Otter’s singing is divine. The chamber atmosphere emphasizes the sensitivity of the music. I do not need to say anything more.
hey, good post and i also like your page design too. Have bookmarked your site and will stop by again
thank you for your kind words
Ο πινακας του Σηλε ειναι υπεροχος. Αλλα για να αυθυμησει το Κατερινιω, μηπως να ριχναμε κανενα τσιφτετελιον;Λεω τωρα!
δεσποιναριον!
πρεπει πρωτα αντικρυσει καταματα το πενθος!
ανευ τουτου ολα τα τσιφτετελια του κοσμου ειναι χαμενες ατακτες, σκορπισμενες νοτες χωρις ψυχη και χωρις σκοπο!
Τι αγαπημένο ατελιέ είναι αυτό?? Κανένα μα κανένα όσο και να θέλει να μιμηθεί δεν θα γίνει σαν κι αυτό! Μια αγκαλιά και πολύ αγάπη στέλνω. Βλέπω τον πίνακα του Σηλε, σκέφτομαι, και θα χορέψω και θα απομονωθώ χωρίς βλέμματα, και στην άκρη στο ποτάμι θα καθήσω. Αρκεί να…….προχωρήσω.
Να πέσω και να σηκωθώ.
……πενθώ κρυφά ή φανερά,ναι.
Καλή Κυριακή και φιλί σε όοοοοοοοοολο το ατελιέ
Της πόλης τ άμορφο το φως το σκοτάδι σαν νικήσει
τότε τ αστέρι του βοριά το δρόμο θα φωτήσει
ιδου ο νυμφιος ερχεται ε τω μεσω της νυκτος
το σκοταδι ειναι η μητρα του φωτος!
ευγε κατερινα!
μην σταματας, συνεχισε!
καλο βραδυ!!!
Διδάσκαλε α-ληθεύετε! Δεν αποκρύπτετε.
Ο θάνατος αγαπημένου προσώπου όσο τραγική απώλεια και αν είναι, είναι και η δυνατότητα να έλθει κανείς σε επαφή με την ζωή σαν καθολικότητα. Και η ζωή φαίνεται σαν νιάτα, σαν χαρά μα και σαν γεράματα, πόνος, λύπη. Μόνο η παραδοχή της ζωής στο σύνολο της, μπορεί να μας πάει παραπέρα. Μπορεί να μας πάει στον κόσμο των ερωτήσεων, ερωτήσεων νοήματος και σκοπού, στον κόσμο του ανθρώπου.
ο συνδυασμος με την κατερινα εγινε μεταφορικα, φανταστηκα οτι υπαρχει απωλεια, ενας “θανατος” δηλαδη, και ζωντας την απωλεια οτι χρειαζεται το πενθος, χωρις το οποιο δεν θα λυτρωθει
το ενδιαφερον ειναι οτι ο Βαγκνερ, αυτος ο σπουδαιος δημιουργος, ειχε συνδεσει τη λυτρωση μονο με τον ερωτα! το πενθος ελειπε απο την κοσμοθεωρια του σαν προυποθεση λυτρωσης!
Θα αποτολμήσω έναν ορισμό του πένθους που τώρα τον σκέφτηκα. Όσο το αγαπημένο πρόσωπο ζει η σχέση μαζί του βασίζεται κυρίως στην προσωπική αδιαμεσολάβητη επαφή. Είναι μοναδική όπως είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος ο τρόπος που πραγματώνει την ζωή ο κάθε άνθρωπος. Όταν έλθει ο θάνατος το αγαπημένο πρόσωπο υπάρχει πλέον με τα έργα του, τις αναμνήσεις που άφησε. Μα και αυτά είναι λόγος. Λόγος ετερότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα έργα των ζωγράφων και των μουσικών. Μα και τα πεπραγμένα του πιο απλού ανθρώπου είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα. Η σχέση μαζί του συνεχίζει με άλλη μορφή, με την μετοχή στο λόγο της ανάμνησης και στον λόγο των έργων του, που είναι διάσταση του λόγου του. Η επώδυνη μετάβαση σε αυτό το επίπεδο σχέσης είναι το πένθος. Η σχέση μπορεί να αλλάζει τρόπο αλλά δεν εκπίπτει. Μη πένθος είναι μη μετάβαση στο επίπεδο της ανάμνησης-μνημόνευσης, στο νέο επίπεδο της σχέσης. Είναι η κατάργηση της σχέσης. Όντως θάνατος.
καλησπέρα,καλησπέρα σε όλο το ατελιέ
τι να προσθέσω τώρα που τα είπατε όλα!
μόνο ένα,εκτός από το “πένθος”,απαραίτητη είναι και η περισυλλογή!υπάρχει και η γνωστή έκφραση ο έρωτας με έρωτα περνά αλλά υπάρχει ο κίνδυνος να βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε και όχι αυτό που είναι.σ’αυτήν την περίπτωση η απομυθοποίηση δεν αργεί!
αν ξέρατε από πού έρχομαι,τι είδαν τα ματάκια μου….εκεί να δείτε πραγματικό πένθος…
καλή εβδομάδα σας εύχομαι
στα μέρη μου λένε δεν υπάρχει κηδεία χωρίς γέλιο και γάμος χωρίς κλάμα.εδώ τον θάψαμε τον “μακαρίτη” και ούτε ένα γελάκι βλέπω!
Μανώλη μας επειδή όπως καταλάβατε σας επιστρατεύω στα δύσκολα,την βοήθειά σας παρακαλώ!
Ρούλα καλησπέρα σας. Έχετε δίκιο. Στην Ελλάδα το λέμε αυτό. Στη Δύση ο γάμος είναι γάμος και η κηδεία κηδεία. Το δεδομένο ορίζει τη συμπεριφορά της κοινωνικής ομάδας. Εμείς ακόμη κρατάμε κάποια σπαράγματα α-λήθειας. Και α-λήθεια είναι εκείνο που δεν έχει έλλειμμα, το όλον, η σύνθεση. Καλό και κακό, χαρά και λύπη, γέλιο και κλάμα, ζωή και θάνατος, είναι και μηδέν. Η ομάδα δεν υποτάσσεται στο δεδομένο, αλλά ζει. Και η ζωή είναι εκ-σταση προς την α-λήθεια. Στάση το κλάμα. Γέλιο η εκ-σταση από το κλάμα. Α-λήθεια η σύνθεση γέλιου και κλάματος, η άπιαστη χαρμολύπη.
εύγε και πάλι εύγε Μανώλη!χρησιμοποιήσατε τη λέξη κλειδί που είναι η χαρμολύπη!είστε μέσα στο μυαλό μου,μόλις υπέβαλα το προηγούμενο σχόλιο τότε μούρθε η λέξη αλλά ευτυχώς που έχουμε και σας!ευχαριστώωωω πολύ πολύ,είστε θησαυρός!!!!!!!
καλό βράδυ
Ρούλα εγώ σας ευχαριστώ. Οι παρατηρήσεις σας μέσα από την ζωή είναι ανεκτίμητες για όλους εμάς που ζούμε στην Δύση. Eκεί που ζείτε φαίνεται να υπάρχουν ακόμη κατάλοιπα κοινωνίας σχέσεων σε αντίθεση με την society των συμβάσεων όπου εμείς ζούμε.
Η δικη σας αναφορα στο θανατο,κρυβει παντα την μεγαλυτερη ελπιδα για τη ζωη.Το εχω ξανανοιωσει αυτο εδω μεσα.Και μην ξεχναμε πως κατα την Χριστιανικη παραδοση αναμενουμε τις επομενες ημερες την γεννηση του θειου βρεφους και μια γεννηση, εμπεριεχει παντα το στοιχειο της ελπιδας.Ειναι μια φωτοδοτρα λαμπαδα γεματη απο τα στοιχεια που η ζωη χρειαζεται για να θριαμβευσει πανω στον θανατο.Αν ο θανατος αντιμετωπιζεται σε πληρη σχεση με την ζωη,μπορει να φερει τον ανθρωπο σε σημειο να εξικοιωθει μαζι του;Η το σκοτεινο και αγνωστο περιεχομενο του καθιστα τον ανθρωπο αδυναμο και παντα φοβισμενο μπροστα στο τελος;
Γιάννα καλησπέρα σας. Ο δάσκαλος πήρε τον δρόμο της παραμυθίας αλλάζοντας παιχνίδι. Οι ερωτήσεις είναι πραγματικά γόνιμες και ιδίως η δεύτερη με προβληματίζει. Θα προσθέσω κάτι από την Αθήνα που ερχόμαστε αύριο (LH3392), otenet επιτρέποντος.
ενα διαλειμα εκανα , και επεστρεψα – το σχολιον μου αποτελει μια αποπειρα τοποθετησης στα τεραστια ερωτηματα της γιαννας
καλα ταξιδια και καλη ανταμωση
γιαννα, παρολον οτι το θεμα ειναι τεραστιο, επιχειρω μια πρωτη τοποθετηση:
Ι. αυτο που ονομαζουμε “ζωη” ειναι ενας συνεχης διαλογος αναμεσα στα ζωντα και τα νεκρα στοιχεια που συνθετουν την προσωπικοτητα μας και τον εαυτο μας
ο μονοσημαντος χαρακτηρισμος αυτης της διαλεκτικης αναμεσα στη ζωη και το θανατο ως “ζωης” συνηθως αποκρυβει την πραγματικη της ουσια, οτι δηλαδη ο θανατος ενυπαρχει σε καθε ζωσα στιγμη, και η απειλη ειναι διαρκης και συνεχης
ΙΙ. αυτο που ονομαζουμε “θανατος” ειναι η ανευ επιστροφης επικρατηση των νεκρων στοιχειων επι των ζωντων
ΙΙΙ. η μη εξοικειωση με τον θανατο αποτελει στην ουσια αρνηση της διαλεκτικης που συνθετει την ιδια τη ζωη, και ως εκ τουτου ευτελιζει και περιοριζει την ουσια της “ζωης”, αφου δεν μπορει να πραγματωθει η υψιστη ζωσα εμπειρια εν τω μεσω του φοβου
ΙV. αρα δεν υπαρχει η το ενα η το αλλο, απο τα ερωτηματα της γιαννας, και τα δυο ειναι δοκιμα
V. η αγωνια του Ιησου στο Ορος των Ελαιων αντικρυζει την δευτερη ερωτηση της γιαννας
VΙ. ο Αναστας Κυριος ειναι ο Σωτηρας του Ανθρωπου επειδη αντικρυζει το πρωτο ερωτημα της Γιαννας, και εξοικειωνει τον ανθρωπο με τον θανατο, αρα τον καθιστα ικανωτερο να ζησει, τον απολυτρωνει
Αγαπητε Μανωλη καλως να ερθετε στην Πατριδα.Εγω δεν δουλευω αυριο και δεν θα εχω την χαρα να προσφερω τις υπηρεσιες μου για την διευκολυνση της πτησης σας,αλλα στελνω την θετικη μου ενεργεια.Με την αδεια σας θα εξολογηθω εδω, οτι δεν σχολιαζω στο αλλο post με τιποτα,ως γνησιο γαυρακι και αντιπαναθηναικος.Περιμενω να ακουσω τις αποψεις σας απο τα πατρια αν τα καταφερετε.Καλες γιορτες να περασετε.
αναμενω την επανατοποθετηση σας μετα την απαντηση μου στα δυο κεφαλαιωδη ερωτηματα
υγ. και εν προκειμενω δεν υπεισερχεται η γαυρικη σας ιδιοτης
υγ2. παρολον οτι ειστε γαυρακι, σας εχω αδυναμια
υγ3. καλο βραδυ
Επανηλθα για να σας πω οτι ενοιωσα να με κατακλυζει κατι το λυτρωτικο,γιατι ελαβα τις απαντησεις στις οποιες κι εγω ειχα καταληξει.Με εντυπωσιασε το παραδειγμα του Ιησου,ειναι κατι τοσο απλα δοσμενο και εντελως αληθινο.Θετει επισης το θειο μεσα στις ανθρωπινες διαστασεις, με αποτελεσμα να γινεται αμεσα κατανοητη η αγωνια μπροστα στο τελος.Η ανασταση επισης ταυτιζεται με την εξοικειωση του θανατου,αλλα μηπως η ιδια η ανασταση σαν στοιχειο περαν του πραγματικου, αποπροσανατολιζει και δημιουργει νεα ερωτηματα για το περιεχομενο της;Ειναι το αποτελεσμα της αναστασης που θα μας απασχολησει,η η ανασταση αυτη καθαυτη σαν φαινομενο και γεγονος;Υφισταται ως μυθος,ως ενεργεια,ως εμπεγμος του θανατου η σαν μια απλη φαντασιωση που λυτρωνει;Εσεις τα βαζετε τα ερωτηματα τελικα.Με τις ερμηνειες σας νομιζω προκυπτουν αμεσα και εμενα πολυ μου αρεσει αυτο.
Καλημέρα σας Γιάννα. Ο δάσκαλος έκαμε εξαιρετική ανάλυση των ερωτημάτων σας. Και η ανάλυση είναι εξαιρετική γιατί οδήγησε σε νέα ερωτήματα. Ερωτήματα σημειολογίας της Γέννησης και της Ανάστασης. Μια επι-σήμανση μόνο.
Η σχέση με πρόσωπο αγαπημένο, τον πατέρα, τον σύντροφο της ζωής, τον καρδιακό φίλο. Ο χρόνος περνά, τα νιάτα, η μέση ηλικία, τα γεράματα. Βαθιές οι χαρακιές. Τι θυμίζει πια σε αυτόν τον άρρωστο και καταπονημένο γέρο, το παλικάρι, την λυγερή κοπέλα. Και όμως σε κάθε στιγμή αναγνωρίζω το αγαπημένο πρόσωπο, όσο κι αν έχει αλλάξει. Το σώμα φθείρεται, αλλάζει, όμως δεν φθείρεται το χαμόγελο, η έκφραση, η χειρονομία, ο τρόπος με τον οποίο το αγαπημένο πρόσωπο σχετίζεται μαζί μου. Όσο και αν έχει αλλάξει μπορώ πάντα να το αναγνωρίσω. Ο τρόπος αυτός ο μοναδικός και ανεπανάληπτος δεν φαίνεται να υπακούει στο νόμο της φθοράς, στον νόμο της ουσίας. Μα κάποτε έρχεται ο θάνατος. Μένουν οι αναμνήσεις. Πως όμως θυμάσαι το αγαπημένο πρόσωπο που έχεις ζήσει μια ζωή μαζί του; Όταν ήταν νέος, μεσόκοπος, ηλικιωμένος; Ρώτησα κάποτε την πεθερά μου για την ανάμνηση του αγαπημένου της συζύγου. Μαζί από μαθητές. Μου είπε ότι θυμόταν κατ αρχάς τον Πέτρο. Ούτε νέο, ούτε γέρο, απλώς τον Πέτρο. Μόνο μετά από σκέψη θυμόταν συγκεκριμένες εποχές. Ο Πέτρος, νέος, γέρος, ανάμνηση. Πάντα ο Πέτρος. Μα δεν είναι μόνο οι αναμνήσεις. Είναι τα έργα που μένουν πίσω. Στους καλλιτέχνες πολύ έντονο. Βλέπεις ένα πίνακα και ξέρεις ότι είναι Monet. Ο Monet δε ζει πια, μα η μοναδική, ανεπανάληπτη ετερότητα του εξακολουθεί να υπάρχει υποστασιάζοντας τον καμβά και τα χρώματα. Άλλη ουσία, μα πάντα Monet. Μήπως λοιπόν η μοναδική ανεπανάληπτη τροπική ετερότητα του προσώπου προηγείται της ουσίας; Αν ο κόσμος δεν είναι τυχαίος, μήπως η Αιτιώδης Αρχή του υπαρκτού ενανθρωπίζεται και ανίσταται εκ νεκρών για να σημάνει ότι η προσωπική ετερότητα προηγείται πάσης ουσίας, θεϊκής ή ανθρώπινης; Τότε η υπέρβαση της ουσίας πραγματοποιείται σαν απόλυτη εμπιστοσύνη, απόλυτη παράδοση, απόλυτος έρωτας. Παράδοση σαν ανήμπορου βρέφους στην αγάπη της Μάνας και σαν μελλοθάνατου στην αγάπη του Πατρός. Μήπως ο λοιπόν ο θάνατος είναι δρόμος, ο δρόμος προς πραγμάτωση της ύπαρξης σαν ελευθερία προσδιορισμού ουσίας, σαν ετερότητα, σαν απόλυτος έρωτας; Μήπως είναι η τρικυμία του Αιγαίου που πρέπει να εμπιστευθώ; Ότι και αν είναι, α-ληθεύω όταν δεν τον αποκρύπτω. Καλά Χριστούγεννα.
μανωλη εδω αλλαζεις την “προοπτικη”, γυρνας το θεμα προς την πλευρα των “επιζωντων”
τεραστιο και αυτο και πολυπλευρο
διατηρωντας ομως την “προοπτικη” του ζωντος – θνησκοντος υποκειμενου, κρατω απο τοο σχολιο σου την προταση περι προσωπικης ετεροτητας
η προτελευται σου προταση μας υπενθυμιζει οτι η θαλασσα – αυτη η τεραστια σκοτεινη μητρα – ειναι ενα απο τα πανισχυρα συμβολα θανατου σε πολλους πολιτισμους, κι ετσι το Αιγαιο ειναι η οικειωτερα προς εσε μητρα ζωης και θανατου
να λοιπον που ξετυλιγεται το κουβαρι και οι απαντησεις γενουν νεες ερωτησεις και ετσι παμε προσω ολοταχως! αυτο ολο το ξετυλιγμα μου δινει την αισθηση οτι καπου παμε, εχοντας αισθηση ζωης! με την εννοια οτι η αισθηση ζωης υπερισχυει της αισθησης του θανατου.
σηκωνω το νημα στο σημειο της αναστασης για να εκφρασω την αποψη μου, ανευ φοβου και παθους
αλλα μετα φιλοκαλιας (ελπιζω).
η Ανασταση αποτελει την κορυφαια υπερβαση του ανθρωπινου βιου του Χριστου, και ως εκ τουτου και την πλεον “επικινδυνη” ως προς την ερμηνεια της
θα πρεπει ομως να δουμε τη διαδρομη μεσα απο την οποια ο Χριστος ανασταινεται
και αυτη η διαδρομη περναει μεσα απο τη Σταυρωση
η Σταυρωση και η Ανασταση συνυπαρχουν σε αυτον τον σφιχτο εναγκαλισμο της Χριστιανικης Πιστης
ο πιο φριχτος και εναγωνιος Θανατος οδηγει στην αρνηση του!
ειναι ολοφανερος ο συμβολικος και διαδακτικος χαρακτηρας αυτης της διαλεκτικης
μονον αυτος που μπορει να θυσιασει την ζωη του και να προσεγγισει τον θανατο στην απολυτη εκφραση του
μπορει να τον υπερβει
δεν υπαρχει αποτελεσμα της αναστασης, δεν υπαρχει φαινομενο της αναστασης, δεν υπαρχει γεγονος αναστασης
η “Ανασταση” υπαρχει μονον ως “αναστασιμος βιος” δηλαδη η ζωη που δεν φοβαται τον θανατο και ετσι ειναι μια γεματη πληθωρικη ζωη που δεν μαγαριζεται απο το αναποφευκτο “τελος” του
νομιζω οτι η πεμπτουσια τηου Ορθοδοξου Χριστιανικου δογματος ειναι αυτος ο “αναστασιμος βιος” εν τω μεσω της κοινοτητας των ανθρωπων, δηλαδη της εκκλησιας
σταματω εδω και αναμενω τα περαιτερω απο τους συνοδοιπορους!
καλησπέρα,καλησπέρα
συνεχίζω τη συζήτηση που παραπέμπει στη Μεγάλη Εβδομάδα και όχι στα χριστούγεννα, εξάλλου το ταξίδι στο χρόνο ήταν πάντα αγαπημένο μας.
από την 25ετή δουλειά μου στο νοσοκομείο και το καθημερινό φλερτ με τον θάνατο, εκείνο που εκτίμησα περισσότερο είναι το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής.έχω βιώσει την επιθανάτιο αγωνία των ανθρώπων,τον αιφνίδιο θάνατο,τον αργό θάνατο.δεν είναι τυχαίο ότι στα νοσοκομεία love is in the air…
Tο μεγάλο ερώτημα πάντα είναι έζησε αυτός ο άνθρωπος όπως θα ήθελε?πολύ σωστά αναφέρετε και συμφωνώ μαζί σας ότι ο αναστάσιμος βίος που δεν φοβάται τον θάνατο είναι η πυξίδα,το modus vivendi.
αν είμασταν αιώνιοι θα εκτιμούσαμε άραγε τη ζωή ή θα το θεωρούσαμε δεδομένο και απλώς θα επιβιώναμε σαν τα μυρμήγκια,χαμένοι στην ανούσια και ανιαρή ζωή μας!η αυτοκτονία μήπως δεν είναι διακοπή μιας αβάσταχτατης ελαφρότητας του είναι ή το ότι δεν εκτιμάται όσο πρέπει η χαρά της ζωής παρά τις αντιξοότητες που είναι πρόκληση για αντιμετώπιση.
τον άρτον(πληθωρική ζωή) ημών
τον επιούσιον
δος ημίν σήμερον…
εεεε για αύριο,βλέπουμε
εισαγεις και την διαλεκτικη του χρονου στη συζητηση ή μαλλον την αναδεικνυεις!
μα δεν ειναι τα παντα θεμα διαχειρισης χρονου;
ολα σε αυτο δεν καταληγουν;
και δεν ειναι τοσο καθοριστικη η “αισθηση” χρονου;
η αυτοκτονια ειναι ενα αλλο τεραστιο ζητημα, που προτιμω να το βαλω στην ακρη προς το παρον, παρολον οτι στεκομαι με δεος μπροστα στους ιδανικους αυτοχειρες
Επεστρεψα μετα απο ημερησια εξοδο και σας διαβαζω με μεγαλο ενδιαφερον.Η ζωη,ο θανατος η ανασταση το παρον και το αορατο μελλον, μια ατελειωτη διαλεκτικη απο το θεωρητικα πεπερασμενο ον που ειναι ο ανθρωπος.Οταν εχασα την μητερα μου -σε μεγαλη ηλικια δεν λεω-ηρθα τοσο κοντα με το τελος που ξαναεζησα σχεδον ολη μου τη ζωη σε λιγη ωρα,σαν να εβλεπα μια ταινια.Ηταν η απωλεια που με αγγιξε τοσο πολυ,που ακομα και τωρα καθε φορα που το αναφερω συγκινουμαι αφανταστα.Ο θανατος λοιπον λεω αποτελει παντα πηγη σκεψης και θλιψης, κατ’ουσιαν οταν αφορα αλλους και ποτε εμας τους ιδιους.Οταν ο θανατος αφορα συγκεκριμενο προσωπο ειναι τετελεσμενος σε βαθμο που δεν επιδεχεται σκεψη και φοβο,γιατι αυτος που τον αφορα ειναι πλεον το περιφημο res των αρχαιων Λατινων ουτε σκεφτεται,ουτε αισθανεται.Αρα ο φοβος του θανατου μας αφορα παντα σε δευτερο επιπεδο και μεσα απο την απωλεια αλλου προσωπου,μας καταλαμβανουν σκεψεις και ανησυχιες.Ο αποθανων αιρεται στη σφαιρα του μοναδικου και του μεταφυσικου συναμα.
Αρα απομενει παντα η αισθηση των προτερων εμπειριων,των αναμνησεων οπως αναφερετε ολοι και των συναισθηματων που μας συνδεουν με το προσφιλες προσωπο.Η ανασταση νομιζω πως ειναι μια φενακη δυστυχιας,μια επινοηση διαρκειας,που δεν αποδεικνυει ποτε το σκοπο της.
Προσδοκω ανασταση νεκρων αλλα δεν ελπιζω.
Η ανασταση εχει πλεον μεσα μου περιβληθει το σωστο της ενδυμα και δεν με αποπλανει.Γιατι το νοημα της το διαπλαθω εγω κατα το πως με εξυπηρετει,ενω στην πραγματικοτητα ο σκοπος της δεν εξυπηρετειται.Η ανασταση δεν υπαρχει.Και η Ρουλα λεει πως εχει αξια το ευζην και θετει αλλο τεραστιο φιλοσοφικο ζητημα.Σταματω για να αφουγκραστω τις αποψεις σας.
η προσωπικη ισορροπια που πετυχαινει και διαμορφωνει και συντηρει ο καθενας μας ειναι μοναδικη και χαρακτηριστικη του καθε υποκειμενου!
ο φοβος του θανατου αφορα και το υποκειμενο αλλα και εμμεσα τους παρακειμενους του υποκειμενου που χαθηκαν η κινδυνευουν να χαθουν
δεν προσδοκω ανασταση νεκρων, αλλα ενδυομαι το αναστασιμο μηνυμα, που υμνει τη ζωη
Θυμαμαι κατι ατερμονες συζητησεις που εκανα με την παρεα της νιοτης μου που ποτε μα ποτε δεν κατεληγαν σε συγκεκριμενα συμπερασματα. Μα φυσικα ολοι στη διαδρομη μαθαιναμε κατι παραπανω. Αυτο που λεμε το ταξιδι. Και παλι αρχιζαν οι συζητησεις και παλι κυκλους καναμε. Διαβαζω εδω και δυο μερες τις αποψεις σας και ανακαλυπτω παλι την γεννεση του λογου, ανοιγουν καινουργια θεματα που τα αφηνουμε για μετα. Ουσιαστικα καμια συζητηση αν δεν την τιθασευσουμε δεν περιοριζεται. Μαλλον κανενας νους και γλωσσα.
Δεν μπηκα στη συζητηση λογω περιορισμενου χρονου (να μη πω ετσι κατι για να το πω και να φυγω) Σημερα θα πω λιγο για τον θανατο αν και το βρισκω παραταιρο με τις μερες που ερχονται αλλα αυτο συζητα η παρεα. Ο φοβος του θανατου ειναι σε μερικους ανθρωπους εμφυτος. Τον ειδα δυο φορες να με κοιτα στα ματια, μια στα δεκατεσσερα και μια στα 32. Γυρισα τα ματια και κοιταξα τη ζωη. Στα 14 μου της μαμας τα μαλλια ασπρισαν σε μια νυχτα. Στα 32 ειχα κι ενα νεογεννητο μωρο διπλα μου να με κρατησει. Για μενα στεναχωριεμαι αλλα δε νομιζω οτι φοβαμαι. Για τους αλλους ομως φοβαμαι. Τι φοβαμαι ομως, να μη με αφησουν μονη? Να μην υποφερουν, δεν το εχω σκεφτει ποτε. Παντως ανατρεχοντας και σε παραπανω συζητησεις, μεταφυσικα δεν το προσεγγισα ποτε το θεμα. Δεν την καταλαβαινω την μεταφυσικη.
Συμφωνω οτι οταν δεις τον θανατο και μετα δεις τη ζωη την εκτιμας και την ζεις πιο συνειδητα και πιο δυνατα. Αυτο το εχω νιωσει. Μενω στη φυσικη λοιπον.
Αυτη η κουβεντα πρεπει να γινεται δια ζωσης, γυρω απο ενα τραπεζι, τιποτα δεν αξιζει σαν την αμεσοτητα στην συνδιαλλεξη και το βλεμμα των αλλων. Τιποτα. Κι εμεις την κανουμε εδω σε μαυρα κουτακια. Εστω. Κατι ειναι κι αυτο.
Φευγω απο το μαυρο και ευχομαι καλη υγεια σε ολους. Ευχομαι καλες γιορτες και να ζειτε καθε στιγμη. Ευχομαι Χρονια Πολλα στον Εμμανουηλ που γιορταζει το Σαββατο. Ευχομαι να βρεθειτε τουλαχιστο εσεις που ειστε κοντα να συζητησετε ετσι ομορφα και αληθινα. Και θα χαιρομαι απο την αλλη μερια του ωκεανου. Την αγαπη μου σε ολους!
Ευχαριστώ για τις ευχές σας Δέσποινα.
Η μαρτυρία σας είναι συγκλονιστική “Γύρισα τα μάτια και κοίταξα τη ζωή.” Πραγματοποιήσατε δύο εκ-στάσεις: μια στον μηδέν και μετά μια στο είναι. Κοιτάξατε τον άλλον, το μωρό σας. Νικήσατε τον θάνατο για τον άλλον, όχι για τον εαυτό σας. Παραθέσατε την ζωή σας στον άλλον. Με αυτόν τον τρόπο σήμανε ο Ελληνισμός των πρώτων χριστιανικών χρόνων τον έρωτα, τον τρόπο φανέρωσης του Είναι.
ανημερα χριστουγεννα λοιπον και δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο με το δεσποιναριον σε οτι αφορα την συνευρεση και συνεστιαση των μετεχοντων σε αυτον τον υπαρξιακο διαλογο
αυτο ειναι το υπερτατο επιπεδο, εμεις μεχρι τωρα καλα τα εχουμε καταφερει, εστω και με τα μαυρα κουτακια, γιατι εχουμε κατι να πουμε
οταν εχεις κατι να πεις, οποιο και αν ειναι το μεσο της επικοινωνιας, ακουγεσαι και επικοινωνεις
εν αναμονη λοιπον του ιδανικου, αρκουμεθα στο υπαρκτο και εφικτο
αυτο ειναι το ατελιε μεχρι σημερα
ισως καποια μερα το ατελιε υλοποιηθει, αποκτησει δηλαδη υλικη υποσταση με τοιχους, με τραπεζια, με φαγητο και κρασι,
και ισως τοτε μπορουμε να τα λεμε πιο ανετα
θα εχουμε ομως τον καταπιεστικο περιορισμο της γεωγραφιας
εκτος και αν στησουμε σε καθε δωματιο και βιντεοκονφερενς!
ερχομαι τωρα στα οσα συγκλονιστικα μας κοινωνησε το δεσποιναριον:
“τον ειδα δυο φορες να με κοιτα στα ματια”
η μαρτυρια ειναι τοσο απλη και τοσο συγκλονιστικη!
το δεσποιναριον πατα στη γη
εχω την εντυπωση οτι η καρποφορα μητρα φερνει τη γυναικα πιο κοντα στη γη
το δεσποιναριον αναδεικνυεται περισσοτερο γηινη και περισσοτερο γυναικα μεσα απο τις τρεις προτασεις που εγραψε
“μεταφυσικα δεν το προσεγγισα ποτε το θεμα… μενω στη φυσικη λοιπον”
τα ποδια της πατουν στη γη…
κι απο τη γη κι εγω ευχομαι καλην ανταμωση και την επομενη φορα που θα εισαι στην ελλαδα δεσποιναριον να μπορω να σε συναντησω!
Δεσποινα , οτι ειπες ηταν τοσο μα τοσο περιεκτικο!
Θεωρω οτι οι συζητησεις αυτες…οταν γινονται εχουν μια ποικιλια αποψεων απο ανθρωπο σε ανθρωπο λογω των βιωματων τους. Ισως φανω απολυτη , αλλα οταν ο θανατος σε εχει πλησιασει μπορεις να μιλας με αλλο σθενος και αλλο σεβασμο για την ζωη! Ειχα αποφασισει να μην συμμετεχω στην συζητηση.. για προσωπικους λογους…αλλα με κεντρισες…με αληθειες..!Ας ρουφηξουμε εως το μεδουλι την καθημερινοτητα μας… ειναι πολυτιμη…και μακαρι να βρισκονται οι ανθρωποι κοντα, να κοιταζονται στα ματια και να χαιρονται τα απλα… τα μικρα…
Αυτο κανει την ζωη σπουδαια.
Καληνυχτα ατελιε.!
ποσο αληθινο αυτο Ορφια!
“…να κοιταζονται στα ματια και να χαιρονται τα απλα… τα μικρα…”
καλα χριστουγεννα λοιπον απλα και ταπεινα
Η Συνταγή της Ρούλας
(σε σκονάκι)
Υλικά
Θ = Θάνατος, Γνώση/Φόβος Θανάτου
ΔΘ = Αβεβαιότητα Θανάτου
Ε = Έρωτας, ανιδιοτελής παράδοση στον άλλον, έξοδος από το εγώ, “love is in the air”
ΔΕ = Αβεβαιότητα Έρωτα
h = σταθερά Planck
Εκτέλεση
ΔΕ x ΔΘ => h
Επειδή το ΔΘ δεν μαζεύεται αρχίστε από το ΔΕ
ΥΓ Ο Βορράς πάει για ντάμπλ
Μανώλη μας,αισθάνομαι τυχερή που έχω την τιμή να διαλέγομαι μαζί σας και με όλο το ατελιέ!
δεν περίμενα ότι οι σκόρπιες σκέψεις μου θα γινόταν αντικείμενο ερμηνείας με την κβαντομηχανική και με χαροποιήσατε ιδιαίτερα και σας ευχαριστώ πολύ πολύ!
εύχομαι σε σας,στην αξιαγάπητη οικογένειά σας,ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ!
Στους επισκέπτες και σε όλο το αγαπημένο μου ατελιέ εύ-χομαι
ευ-φορία
ευ-εξία
ευ-τυχία
ΕΥ-ΩΧΙΑ
ΥΓ.Ο βορράς στέλνει την αγάπη του και ένα λινκ για την πόλη μου.
http://www.cityofxanthi.gr/
μου φαινεται οτι το νομπελ θα το παρει η ρουλα τελικα, για την εξισωση:
ΕΥ (5) => ΖΩΗ
δηλαδη η παραμετρος ΕΥ ανηγμενη εις την πεμπτη δυναμη οδηγει στην ΖΩΗ
καλα χριστουγεννα!
ειμαι εκθαμβος, μανωλη το θεμα ειναι ποιος θα το παρει το νομπελ τωρα; η Ρουλα η εσυ;