Posted by Μια και το πιο σπουδαιο, το πιο υπεροχο, το πιο δυσκολο στη ζωη ειναι η Αγαπη, ξεκινω το 2010 με διστιχα της Αγαπης, απο τη Συλλογη Ελληνικων Δημοτικων Τραγουδιων του Φοριελ (Πανεπιστημιακες Εκδοσεις Κρητης 1999). Καλη Χρονια και με Αγαπη!
Ω, Παναγια μου Δεσποινα, βαρια που ειν’η αγαπη!
Μηδε ο τοπος με χωρει, μηδ’ ολο το σοκακι.
Για μαυρα ματια χανομαι, για μπιρμπιλια πεθαινω,
γι’ αυτα τα καταγαλανα σκαπτω την γην και μπαινω.
Τις ειδεν ψαρι στο βουνον, την θαλασααν σπαρμενην;
Τις ειδεν εις τετοιον καιρον αγαπη εμπιστευμενην;
Τι αδικια εις εμε, ματακια μου και φως μου
ολοι αγαπουνε την ζωην, κι εγω τον θανατον μου.
Μαυρα μαλλια στην κεφαλη, στες πλατες ξαπλωμενα,
αγγελοι τα κτενιζουνε, με διαμαντενια κτενια.
Να χαμηλωναν τα βουνα, να’ βλεπα το Μισιρι,
να’ βλεπα το πουλακι μου, με ποιονα τρωει και πινει.
Ας ητο τροπος ματια μου το χερι σου να κρατουν,
κι ευθυς ας με περεχυνε ο ιδρως του θανατου.
Απο τα γλυκα σου ματια, τρεχει αθανατο νερο,
και σε γυρεψα λιγακι, και δεν μοδωσες να πιω.
Μια ψυχη χωρις το σωμα, πια να ζησει δεν μπορει,
και πως εζησα ως τωρα, το θαυμαζω κι απορω.
Τηρα με πως εγινηκα, μαυρος σαν τον αραπη,
δεν ειμ’ απο την Αραπια, μον’ ειμ’ απ’ την αγαπη.
Στης μάνας μου το σπιτικό δεν μπορώ πια να χωρέσω
τσε στη δική σου αγκαλιά ντε λόγω θε να πέσω
Απ το να βλέπω μακρυά ένα κόσμο πεθαμένο
κυκλάμινο στο κόρφο σου νάμουνα φυτεμένο
μεγαλε φιλοσοφε μας εχεις τοσο κακομαθει με τσι μαντιναδες σου που δεν μπορεουμε να κανουμε βημα προτου τις απολαυσουμε!
διάβασα από χθες την ανάρτηση αλλά περίμενα τιμής ένεκεν τον Μανώλη με τα ενδιαφέροντα πάντα σχόλιά του είτε είναι σε δίστιχα είτε σε κείμενο.
αγάπη,έρωτας έννοιες που δύσκολα βρίσκεις λόγια να τις περιγράψεις,ίσως επειδή μιλάνε μόνες τους και απείρως δυσκολότερο να τις νιώσεις όσο και αν είναι το πιο σπουδαίο,το πιο υπέροχο στη ζωή όπως πολύ σωστά αναφέρετε.
τα δίστιχα και τα έργα του Μόραλη, του Εγγονόπουλου, του Θεόφιλου με τα οποία τα εικονογραφήσατε αποτυπώνουν εύστοχα το συναίσθημα.
αφήνω ένα δίστιχο(δεν είναι δικό μου)αλλά με εκφράζει
ήθελα ονείρου παιδικού η αγάπη μας να μοιάζει,
λένε η μοίρα παιδικά όνειρα δεν πειράζει!!!
υγ.θα περιμένω με ενδιαφέρον τις απόψεις επί του θέματος των νέων μελών που εκπροσωπούν και τη νέα γενιά.
φιλάκια με πολλή αγάπη
καλημερα κορη του βορρα, ωραιο το διστιχο, φυγη προς την ουτοπια, επιστροφη στη μητρα της μανας, κλασσικες συμπεριφορες στη ροη των αιωνων μπροστα στα μαυρα αδιεξοδα της αγαπης που παιδευει και εξοντωνει! χωρις ομως αυτες τις διαστασεις, θα ειναι σα να τρωγεις κρεατακι χωρις το παχακι, το κατι τις που δινει ολη τη γευση και τη νοστιμια! ειναι ισως το ανθρωπινο πεπρωμενο να ειναι δεμενη η απολαυση με καποιο “οριο”, και αυτος που μπαινει στη διαδικασια της απολαυσης να ειναι και δεσμιος αυτου του οριλου, να κινδυνευει δηλαδη να βρεθει απο τη μια στιγμη στην αλλη σε αλλους κοσμους και αλλες διαστασεις!
Μεραααα, να πω την αμαρτια μου (για να μην την εχω) κι εγω τα διαβασα χτες, και μου αρεσαν, αλλα τα μονα διστιχα που ξερω ειναι απο σκωπτικα εως σαχλα και θεωρησα απρεπο να αρχισω τα γνωστα μου. Ασε που ειπα να σοβαρευτω με τον καινουργιο χρονο. Ξετρελλαθηκα ομως και με τις λαϊκες ζωγραφιες, και με το σχεδιο -ζευγαρι του Μοραλη. Τωρα ακριβως απο πανω ειναι ενα υπεροχο σχεδιο που δε ξερω ουτε μπορω να διαβαζω ποιοανου ειναι. Το μαυροασπρο. Τωρα με γαργαλαει αυτο που ειπε η Ρουλα οτι θελει να ακουσει την γνωμη της νεας γενιας. Θα με αναγκασει να πω τη γνωμη μου. ΦΦ!
Δεσποιναριον!!! Αγαπητωτατον μελος του Ατελιε, τι ειναι αυτα που μας λες;
Ποτε να μην σοβαρευτεις! Εμεις σε θελουμε “μη σοβαρη”, και οπωσδηποτε οχι σοβαροφανη!
Και το μαυροασπρο ειναι σκιτσο του Μοραλη, ας ειναι ελαφρυ το χωμα που τον σκεπαζει!
Να την πεις την γνωμη σου, η νεα γενια οπως γνωριζεις καλυτερα απο εμενα δεν κολαει με τιποτα!
Το Ατελιε ειναι χωρος ελευθερης εκφρασης κι ετσι νομιζω οτι εχει καποια υπαρκτικη αξια, μιλα λοιπον και εκφρασου, και μετα θα ερθουν και οι 3 χαριτες!
ΦΦΦΦΦΦ!!!!!
περαστικος1: ρε αυτη σαλταρισε με τη νεα χρονια, τι μαλακιες λεει;
περαστικος2: κατσε καλα και μην μιλας δυνατα, θα μας ακουσει και θα μας πεταξει εξω!
περαστικος1: ελα ρε αδερφε, μια κουβεντα ειπαμε, μην το κανεις και θεμα! εξαλλου η γυναικα ειναι κωλοπετσωμενη! σιγα μην κολλωσει με τις μαλακιες που λεμε μεταξυ μας!
Καλημερα ατελιε!!!!
και μια κι η αγαπη πλανιεται στον αερα ετουτου εδω του σπιτικου….:
Είναι δεινόν το ν΄αγαπάν δεινόν το αγαπάσθαι
δεινότερον μην αγαπάν και μην ανταγαπάσθαι.
Καινούργια αγάπη και παλιά με βάλανε στην μέσην
γυρίζω βλέπω την παλιάν καινούργια δεν μ΄αρέσει
Σας φιλω και σας αγαπω..!!!1
καλως την ορφια! πω πω κεφια!
σκετο μπερδεμα βρε παιδι μου
αγαπασθαι/ανταγαπασθαι
τριαδικα σχηματα
δεινον/δεινοτερον
ευτυχως που υπαρχουν και τα διστιχα!
καλη χρονια!
με μπολικο αγαπασθαι και ανταγαπασθαι!
thanks for the beautiful pictures in today’s post, they have a wonderfully cretan aspect to them
and happy new year
καλως το κρητικακι!
εγινηκατε δυο τωρα τα κρητικακια,
ενας ο φιλοσοφος μανωλιος
και μια η μαγειρισσα η μαρια!
να εισαι καλα Μαρια μου και με το καλο να ανταμωσουμε!
thanks so much for the invitation – can’t wait!
μαρια μου καιρο τωρα το λεμε να συνεβρεθει εστω ενα κλιμακιο του ατελιε, μια και σημαινοντα μελη παρεπιδημουν!
με την πρωτη λοιπον ευκαιρια!
ντον’τ μαϊντ μη! υπαρχει και βιντεοκονφερανς!
εδω τα χανω και δεν καταλαβαινω γρι! αγιουτο αμιτσι!
με την ευκαιρια ομως στελνω ζεστα φιλακια σε ολους!
Tα μαυρα ματια την αυγη δεν πρεπει να κοιμουνται
Μονο να κανακευονται και να γλυκοφιλουνται.
Να’σουν στον καμπο λειμονια κι εγω στα ορη χιονι
Να λιωνω να ποτιζονται οι δροσεροι σου οι κλωνοι
Δεν θελω εγω παραδεισο μητ’εκκλησια να αγιασω
Μον’θελω το κορμακι σου να το σφιχταγκαλιασω
Αν μ’αγαπας κι ειν’ονειρο ποτε να μην ξυπνησω
Γιατι με την αγαπη σου ποθω να ξεψυχησω
Σας φιλω ολους με ΑΓΑΠΗ
να τη και η γιαννα μας
μα καλα σημερα αν ζουσε ο φοριελ
θα επρεπε να σκισει ολα του τα πτυχια
και να ζητησει απο τις ποιητριες του ατελιε συγγνωμη!
καλη χρονια με ανθη λεμονιας
Συνεχιζω το ξεφυλλισμα του ημερολογιου!
Προς Ορφιαν
Καινουργια αγαπη επιασες παλια μη λησμονησεις
γιατι θα ερθει ο καιρος που θα μετανοησεις.
Προς Ρουλαν
Βασιλικος πολυφυλλος με τα σαραντα φυλλα
πολλοι σε αγαπησανε μα μονο αυτος σε πηρε
Προς Γιανναν
Αγαπησα μια ξανθεια ποχε γαλαζια ματια
και εγιν η καρδουλα μου σαρανταδυο κομματια
Προς Εμμανουηλ
Της Κρητης οι αρχοντισσες ολες κυρες και δουλες
για σενα ζωγραφιζουνε αστρακια και καρδουλες
(αυτο το συνεθεσα μονη μου οχι παιζουμε)
Προς Αγαπητωτατο
Φιαξε μου μια ζωγραφια με τ’αλικο το χρωμα
και βαφτισε με Γιασεμη, Ροδουλα και Παλομα
(κι αυτο μονη μου.. ειναι να μη παρω φορα)
Προς Περαστικους:
Δυο πορτες εχει η ζωη, και δυο παληκαρια
που την καρδια μου παιξανε πρωτοχρονια στα ζαρια
(αλα τιιιιιιιιις)
οποιος οιστρος ποιητικος!
οποια εκφραστικη δεινοτης!
ορθια εχειροκροτουσε ολη η ανθρωποτης!
μιαν Παλομαν ηγαπησα
ολο δροσια και χαρη
ομως μια μερα παραπατησα
κι ηρθε αλλος να την παρει
υγ. το ειχα ψιλοκαταλαβει οτι κατι παιζοτανε με τους περαστικους, αλλα δεν το ειχα εμπεδωσει!
Κορη μικρη ανταμωσα ποχει ομορφια και χαρη
και ηρθε και με χτυπησε του ερωτα το δοξαρι.
Γλυκα γελουν τα χειλη της τα ματια χαμηλωνει
και μενα η καρδουλα μου κλαιει και βαλαντωνει
(για την Δεσποινα συνεθεσε η Γιαννα οχι παιζουμε!!Χα χα )
χα!! να’μαστε κι εμεις!!
ερωτηση : το διστιχο να ειναι δικο μας ή ενα αποσπασμα απο εργο ενος ποιητή?
γιατι και στις 2 περιπτωσεις, οι Toro0k Makto εχουν κατι να πουν κι αυτες!!
να και οι τορουκ μακτο!
λοιπον φιλτατες την απαντηση την δωσατε μονες σας! και το ενα και το αλλο!
το ατελιε σας προσκαλει να συνεισφερετε στον διαλογο της αγαπης με τα διστιχα σας,
αλλα και τα αποσπασματα που σας εκφραζουν!
Το αγαπημενο μας τότε!!!
“Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά –κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό “τί” καί τό “έ”
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει….”
Μονόγραμμα-Οδυσσέας Ελύτης
αν και δεν ειναι διστιχα, ειναι τοσο αγαπημενο σε μας, που παραβαινουμε τον κανονα αυτο!!
“το μικρο ποδι μεσα στα αχανη σεντονια”
η απεικονιση το ποθου με λογια