Posted by In my last trip to Rome I had the pleasure of dining in one of the best restaurants in town, Imago, on the top floor of Hotel Hassler, with fantastic views of the eternal city.
I quote from Times Travel:
“Grace Kelly honeymooned at this turn-of-the-century palace at the top of the Spanish Steps, and it’s still the hotel of choice for many of today’s celebs and stylish tastemakers in search of old-world elegance (Gwyneth, TomKat, and Victoria Beckham are all regulars). Renowned for its personalized service, the Hassler is a family affair — a place where guest relations are taken very seriously. The 95 stately rooms are a checklist of classic good taste, with elaborate moldings, gilded furniture, French silks, 16th-century antiques, Limoges porcelain, playful frescoes, and marble, marble, marble, plus mod cons like flat-screen TV’s. Imàgo, its modern Italian restaurant, has heart-stopping views of St. Peter’s Basilica and Rome’s terracotta-tiled roofs. And the concierges can accommodate just about any request, including mapping out routes through the Villa Borghese gardens, near the hotel.”
I was staying at a nearby hotel and walked the distance, passing through Via Veneto. It is a beautiful part of Rome, and I highly recommend staying in this area.
The view from inside the Imago rooftop is amazing.To the extent than when I saw it, I started having second thoughts about the food, as one of the golden rules of the restaurant business is that when the view is stunning, the food sucks. Thankfully, I was proven wrong.
With determination I moved on and got a table. The clients of the restaurant are varied. You have the visitors who come for the views and the ones who come for the food and the elegant atmosphere. In one of the tables there was a family with two kids, with both grandparents, celebrating the birthday of one of the kids. Wonderful “tableau vivant”, with the grandmother reminding me of one of the powerful female figures in the black and white Fellini movies.
Lets move to the food now, and the gastronomic menu the chef prepared. The menu overall is structured in three stages. Stage I is the “delicate” one, with two appetizer dishes, both of them seafood based. Stage II is the “taste explosion” set of two half-portions of first courses. Both are strong in taste and flavor. Stage III is a combination of two half-portions of main dishes.
The first starter was raw fish of the day. I do not recall the name of the fish, but it was quite tender, moist and tasty. The high point of the dish was the combination of the raw fish with pears infused with grappa. Personally I do not understand the foamy bits, in my eyes they are like aesthetic pollution, but lets ignore them, everyone these days seems to put a little foam here and there!
The next dish was an imaginative preparation of scallops, as they they were stuffed with mozzarella and then fried.The chef added a touch of black truffle to the finished dish, which was extremely subtle in taste and texture, a true delight. The dish is extremely delicate, and the frying must be very quick and swift, otherwise the scallop is destroyed.
The continuation was more intense in flavors and powerful, as the chef prepared pheasant ravioli with cauliflower puree and truffle-flavored honey. Full-bodied, intense flavor, and meaty texture were the characteristics of the dish.
The dish that followed was the star of the menu. Capellini pasta with smoked eel. A divine dish, one that I would include in the Italian Gastronomic All – Time Menu, if there was ever one. A magic of textures and flavors emanates from the dish. The chef came by and had a chat with me after the dinner was over, and he more or less agreed that this dish is his masterpiece. It is quite interesting, that of all the dishes in the restaurant of one of the most expensive hotels in the world, the best is one based on the humble eel of the Lazio region and capellini pasta, which you can find everywhere in Italy. The other golden rule of gastronomy, that is to use the materials of the terroir is yet again proven 100% correct! The chef had at his disposal the most expensive materials in some of the dishes. Yet his signature dish is the one that serves humbly the tradition of the Lazio region. To be correct, I belive that the dish is also traditional fare in the central regions of Italy, like Umbria.
The next dish was a fish and shrimp combination, that left me untouched, as it was rather faceless.
The last dish of the menu was excellent! Roast pigeonwith all the game flavor of the world! Nothing beats that! And it was roasted to perfection.
I found the serving of artichokes with the pigeon an excellent idea!
To conclude the excellent dinner, the chef offered a sweet tray, where the pistacchio canolo stole the show!
Chef Francesco Apreda has a bright future ahead of him, all we need to do is follow him as he evolves and grows as a chef. The one Michelin star he has been awarded is fully justified. And there will be more!
Τα ποτάμια του παράδεισου λένε πως είναι μέλι
μα ο δάσκαλος προτίμησε του Λάτσιο το χέλι
Το μέλι είναι παχύρευστο το είναι σου ρουφάει
μα το χέλι ξεγλυστρά νόμους δεν προσκυνάει
μανωλιε, το χελι ειναι απιαστο! γλυστραει πολυ!
ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ!!! (που γυρναγες χρυσουλι μου?) Να λοιπον που συμφωνουμε ολοι γενικως και ειδικως οτι τα ντοπια και εποχιακα προϊοντα ειναι το νουμερο ενα για ενα καλο φαγητο. Βαλε και λιγη τεχνη και πας παραδεισο συστημενος. Κι εκει πανω στον παραδεισο βλεπεις κατω τα φωτακια της αιωνιας πολης. Και ψηνεσαι εντος και εκτος κι ερχεσαι και ωριμαζεις για να ορμηξεις στη Βια Βενετο για περεταιρω βιβερε περικολοζαμεντε.
Πω πω πω το καπελλινι
πως με δενει και με λυνει
με το χελι απο πανω
σιγουρα τον κοσμο χανω
δυο χτενια με την τρουφα
πιατο που δεν ειναι μουφα
κι ενα ωραιο περιστερι
τη χαρα μου να μου φερει.
Μη ξαναλειψεις τοσο πολυ. Μαραζωσαμε σε λεω!
καλημερα δεσποιναριον!
ασε που να σε λεω! μεχρι και στου εξαποδω την οπισωτρυπιδα πηγα την περασμενη εβδομαδα!
ολα ομως πρεπει να παραμεινουν στο σκοταδι, μεχρις οτου δημοσιευσω τα απομνημονευματα μου!
κι εσυ μου ελειψες καλο μου φιλαρακι, και χαιρομαι που ειμαι ξανα πισω στην συντροφια!
στα παγωμένα τα νερά της φοντάνα ντι τρέβι
ο Φελλίνι μ’έβαλε για να ψαρέψω χέλι.
Μαρτσέλο,κάρο μίο,γιάντα κάθεσαι
στης τρέβι τα σκαλάκια,πού τρέχει ο λογισμός σου?
έλα,κολύμπα να χαρείς,μη μου στεναχωριέσαι!
η ντόλτσε βίτα βρίσκεται στα γάργαρα νεράκια
όλα περνάνε,θα το δεις,με δυο γλυκά φιλάκια!
συνεχίζεται
φεντερικο φεντερικο,
εβγα εξω εις τον κηπο!
εχω χελι καπνιστο
για μαγειρεμα σωστο!
εβγηκεν εξω ο φελλινι
κι αρπαξε τα καπελλινι
ερε πιατο που θα γινει
ανεκραξεν ο φελινι!
ας γινω πιατο νοστιμο
ψιθυρισε το χελι
με σκορδο τσιλι μαιντανο
η ρουλα θα με θελει!
Και θεα και εξαιρετικο φαγητο;Παρα παρα πολυ ωραια τα βρισκω ολα.Συμφωνω με μεγαλη χαρα για την περιοχη κοντα στη βια βενετο.Εκει εμεινα και ηταν ενα θαυμα.Εχω μια απορια και ας μου επιτραπει να την εκφρασω στο ατελιε.Μπορει ενας μεσος ανθρωπος να αντεξει ενα μενου με τοσα πιατα;Ναι ναι ξερω οι μεριδες δεν ειναι θηριωδεις,αλλα και παλι νομιζω θα ειχα σκασει με το δευτερο πιατο.Τι ψιθυριζετε εσεις στα πισω θρανια;Να παω σε κανα γιατρο να το κοιταξω αυτο;Αχ ειμαι βαρεια λετε, δεν την βγαζω;
Η μικρη απο την Ξ λεει να κανω βουτια στην Φοντανα ντι Τρεβι να θεραπευτω γιατι εχει ιαματικα νερα.Και η ομορφουλα απο το ουασιγκταν μου λεει να πινω φρασκατονι πρωι μεσημερι βραδυ μετα το φαγητο.Λετε να γιανω;
Γιάννα μου,ευαισθητούλα μου,ευχαριστώ για το μικρή και είμαι μικρή αν συγκριθώ με τον Μαθουσάλα :),συμμαθήτρια της Σάρον θα’λεγα πως είμαι αλλά ουχί της βιβλικής Σάρας!
η σκηνή με την βουτιά που περιγράφω στη φοντάνα ντι τρέβι,είναι από την ταινία του Φελλίνι, ντόλτσε βίτα.Η Ανίτα Έκμπεργκ μπαίνει μέσα στα νερά της φοντάνα και καλεί τον Μαρτσέλο (Μαστρογιάνι) ο οποίος και την ακολουθεί.
Τώρα θα μου πεις πού κόλλησα όλο αυτό το σκηνικό,έλα ντε!μάλλον έγώ χρειάζομαι γιατρό!
άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!κάτι ανέφερε ο δάσκαλος για Φελλίνι στην περιγραφή του εστιατορίου,λίγο το καντήλι και λίγο η σημαία που ανέφερε σε σχόλιο,ε δεν θέλω και πολύ να ξεφύγω η επαρχιωτοπούλα!
φιλάκια πολλά
Ντηλι ντηλι το καντηλι
που εφεγγε και κενταγε
η Ρουλα το καντηλι
ηρθε και η Γιαννα
με μια νταμιτζανα
γεματη φρασκατανα
κι σβησε το καντηλι
που εφφεγγε και κενταγε
η Ρουλα το μαντηλι
Ηρθε κι ο Μανωλης
βουτα την νταμιτζανα
που εφερε η Γιαννα
πουσβησε το καντηλι
που εφεγγε και κενταγε
η Ρουλα το μαντηλι
Ηρθε και η Ορφια
σιναμενη ΚΙΟΥΡΙΑ
πηδα στην νταμιτζαμα
που βουτηξ’ ο Μανωλης
που εφερε η Γιαννα
πουσβησε το καντηλι
που εφεγγε και κενταγε
η Ρουλα το μαντηλι
Ηρθε κι η Κατερινα
και φερνει την Παντσετα
και παιρνει αλα μπρατσετα
την ομορφη ΚΙΟΥΡΙΑ
που λεγανε Ορφια
πανω απ την νταμιτζανα
που βουτηξ’ ο Μανωλης
που εφερε η Γιαννα
πουσβησε το καντηλι
που εφεγγε και κενταγε
η Ρουλα το μαντηλι
(που ειχαμε μεινει.. ααα)
Ηρθε κι ο δασκαλος μας
ο φινος ο καλος μας
σφυρα στην Κατερινα
που εφυγε με Ορφια
(που ητανε ΚΙΟΥΡΙΑ)
πανω σε νταμιτζανα
που βουτηξ’ ο Μανωλης
που εφερε η Γιαννα
πουσβησε το καντηλι
που εφεγγε και κενταγε
η Ρουλα το μαντηλι
Ηρθανε κι οι μοιραιοι
περαστικοι ωραιοι (νομιζουν)
και πιανουν τον
αυτο τον δασκαλο μας
γιατι καλε σφυριζεις
εσυ στην Κατερινα;
που εφυγε με Ορφια
(που ητανε ΚΙΟΥΡΙΑ)
πανω σε νταμιτζανα
που βουτηξ’ ο Μανωλης
που εφερε η Γιαννα
πουσβησε το καντηλι
που εφεγγε και κενταγε
η Ρουλα το μαντηλι
Ηρθα κι εγω εσχατη
με αγριεμενο ματι
περαστικους μαγκωνω
κι ευθυς τους κουτουπωνω
να μαθουνε να βριζουν
τον αγιο δασκαλο μας
που σφυριζε στην φινα
ωραια Κατερινα
που φευγει με Ορφια
(που ειναι ΚΑΙ ΚΙΟΥΡΙΑ)
πανω σε νταμιτζανα
(γεματη Φρασκατανα)
που βουτηξ ο Μανωλης
(των Βαυαρων της πολης)
που εφερε η Γιαννα
(ξανθη και μικρομανα)
πουσβησε το καντηλι
που εφεγγε και κενταγε
η Ρουλα το μαντηλι.
Ηθικον διδαγμα. Αστο βρε Ρουλα.. θα στραβωθεις με το ΓκοΜΠΙλέν!
Υποκλινομαι στην ρητορικη δυνοτητα και συνθεση της Αγαπημενης Δεσποινας.
Θα πινω φρασκατινο που ειναι γλυκο και φινο
θα δινω και σε σενα αγαπη μου μελενια
Μαζι με ενα φιλακι στο ωραιο προσωπακι
και μια αγκαλια μεγαλη που δεν της μοιαζει αλλη
το άφησα,το άφησα!χα χα χα!(λες και το είχα πιάσει καμμιά φορά,έπεσες και στην περίπτωση!)
συνεχίζω το βουκολικό παραλήρημα με το άσμα του Τσιτσάνη:
Mαντήλι χρυσοκεντημένο
Ποιος είδε πράσινο δεντρί
μαυροματούσα μ’ και ξανθή
γιε μ’ να ‘χει γαλάζια φύλλα
μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια
Και στην κορφή μαλάματα
κορίτσια με τα κλάματα
γιε μ’ στη ρίζα κρύα βρύση
ποιος να πιει, ποιος να γεμίσει
Εκεί καλέ, εκεί έσκυψα να πιω κι εγώ
μα τ’ άστρο, μα τον ουρανό
γιε μ’ να πάω να γεμίσω
μαύρα μάτια να φιλήσω
Μου ‘πεσε το μαντήλι μου
καημό που ‘χουν τα χείλη μου
γιε μ’ το χρυσοκεντημένο
και γκομπλενοκεντημένο
μια χαρά ήταν το καημένο
περαστικοί εν χορώ:είναι τρελλοί αυτοί οι ατελιάνοι!συνέδεσαν τον Τσιτσάνη με τον Φελλίνι!
μετα την φρενιτιδα της κυριακης και των σχολιων της, ερχομαι κι εγω να προσθεσω ενα γενικο σχολιο…
επηρε φορα κι αφησε τη γη για τη σεληνη
του φεντερικο μας το κοκκινο μαντηλι
εκλαψανε οι κορες μας γυρω απο το καντηλι
γιατι για παντα εχαθηκε το κοκκινο μαντηλι
που πηγε στη σεληνη
μαντηλι πια δεν εχομεν
εχομεν ομως κορες
που εις την γην παρεμειναν
γερες και δροσοφορες
πηγαιντε κορες δροσερες
στο κατω το ποταμι
τις σταμνες να γεμισετε
προτου μας πιασει βραδυ
εκει που εγεμιζανε
να το μπροστα ενα χελι τροφαντο
πανεμορφο γυαλιστερο
παιχνιδιζε επανω στον αφρο
ο φεντερικο ο βοσκος εκοπιασε
αλλα το πιασε
το γλιστερο το χελι
το χελι το τροφαντο
μεσα στη σταμνα το βαλε
και για την πολη παει
μεσα στο συντριβανι της
το χελι ακουμπαει
ελα φοντανα μου να δεις
τι σου χω καμωμενο
ολοκληρο το χελι μου
γεια σενα ειναι δωσμενο
φοντανα μου νταρντανα μου
ο φεντερικο ειμαι
παντα μου αρεσανε οι παχουλες
αυτο δεν το αρνουμαι!
φαε το χελι καπνιστο
μαζι με καπελλινι
να γλυκαθει ο στομας σου
να παμε στη σεληνη
γιατι εκει ναι το μαντηλι μου
και γω δεν το ξεχναω
φαε νταρντανα μου ομορφη
για τη σεληνη παω
σηεμιωση 1: ο φεντερικο ανεβαινει σε σκουποξυλο και κατευθυνεται προς την σεληνη ενω η νταρντανα του καταβροχθιζει το χελι
σημειωση 2: η συνεχεια αργοτερα (οταν θα ερθουνε τα κοτερα)
περαστικος 1: θα τρελλαθω δευτεριατικα αναρωτιεμαι τι ηπιε αυτος εχθες το βραδυ
περαστικος 2: αυτοι οι δηθεν πολιτισμενοι ειναι οι χειροτεροι μπεκρουλιακες – σκετα σφουγγαρια
σηεμειωση 3: καλη εβδομαδα στο ατελιε!
“Αχαλίνωτους” σας βρίσκω αγαπητοί μου!
Προσωπικά με το που διάβασα last trip in Rome….πήγα κατευθείαν στο τέλος για να δω το επιδόρπιο.
Εκεί έμεινα και εκεί κόλλησα.
Ευχές πολλές για καλή εβδομάδα…
και πάντα καλά ταξίδια.
του ατελιε η συμμορια δεν εχει χαλιναρι!
παιρνει το δρομο χωρις να κουβαλα λυχναρι
και η σειρα των πιατων ειναι βυζαντινη
γλυκο και πικαντικο πανε κι ερχονται
με γνωμονα την γευση την αληθινη
οσο για το κανολο με το φυστικι
ειναι και το πρωτο μπινελικι!