Posted by Today I present a sculpture named “Thermopylae”, made by Cy Twombly, paired with a poem by the Greek poet Constantine Cavafi.
Twombly was a well-read American artist with a passion for Greek and Roman antiquity who created a “neo-romantic memory space”. After a visit to the archaeological site in the narrow passage of the battle of Thermopylae in Greece, the artist wished to pay tribute to the three hundred Spartans who attempted in vain to halt the Persian army in 480 BC with this bronze made from an assemblage of objects covered with plaster. Scattered over a mound that is reminiscent of a tumulus, four unopened flowers stand on their stalks. They honour the virtues of courage and abnegation manifested by the fragile grandeur of these heroes.
Cy Twombly (1928 – 2011), Thermopylae, 1992
Domain Sculpture
Techniques: Bronze, avec patine
Dimensions: 135,5 x 75 x 70 cm
Inventory no. AM 1993-118
The bronze sculpture is on display at the Pompidou Museum in Paris, France.
There is also a sibling plaster sculpture, on display at the National Gallery of Art in Washington D.C.
I quote from Jessica Stewart’s text:
“The work is inscribed with lines from modern Greek poet Constantine Cavafy, who was similarly inspired by the illustrious battle. Twombly often makes bronzes of his “white originals,” and particularly in its cast rendition Thermopylae relates closely to a fifth-century BC battle helmet. The mounded dome from which four tulips rise calls to mind another ancient association, an Etruscan tomb with burgeoning vegetation.
As poet and critic Frank O’Hara suggested in 1955, Twombly’s sculptures are both “witty and funereal”; they are also elegant and coarse, fragile and monumental, visual and literary, and above all, ancient and contemporary. Metamorphosis is an essential aspect of Twombly’s works, and these dualities highlight the depths of meaning contained in their often quotidian forms. Twombly’s spare wooden constructions–or their bronze surrogates–distill archaic sources and present them in a uniquely modern language of form.”
Thermopylae, a poem by Constantine Cavafi
Translated by Edmund Keeley & Philip Sherrard
Honor to those who in the life they lead
define and guard a Thermopylae,
Never betraying what is right,
consistent and just in all they do
but showing pity also, and compassion;
generous when they’re rich, an when they’re
poor,
still generous is small ways,
still helping as much as they can;
always speaking the truth,
yet without hating those who lie.
And even more honor is due to them
when they foresee (as many do foresee )
that Ephialtis will turn up in the end,
that the Medes will break through after all.
Πολυ σωστη σκεψη … διασυρεται η χωρα αβασανιστα … και χωρα σημαινει λαος και παρελθον .. δυστυχως οι ολιγοι μας εβαλαν στον σωρο … να προσππαθουμε να δικαιολογηθουμε για κατι που δεν φταιξαμε…!!
Τείχη
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κωνσταντίνος Καβάφης
Καλημερα ατελιε
ορφια, η αποπειρα μου ειναι περισσοτερο να αναδειξω τον πλουτο που ενυπαρχει στην ελλαδα, στον ελληνισμο, και με βαση αυτην την αποπειρα να προσδιορισω και το τι ειναι η ελλαδα και ο ελληνισμος! ειναι μια κυκλοειδης διαδικασια, ειναι μια διαδικασια που για να μη γινει “φαυλος κυκλος” θα πρεπει να εισχωρησουμε στον κυκλο!
Αγαπημένε μου δάσκαλε την πραγματική Ελλάδα ναι την γνωρίζουμε με ψυχή και σώμα και το γλυπτό εδώ είναι εξαιρετικό.Είμαστε κέντρο έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες. Ο πολίτισμός μας κυρίως.!!!Και μη νομίζετε,ένα μικρό (μεγάλο) χωριό είναι ο κόσμος και αιχμές ,κακίες και αποδοκιμασίες θα υπάρχουν.Εκεί που απ τη μία όμως σε βάζουν χαμηλά εκεί σε υμνούν!
Προσπαθώ όμως να σκεφτω με τι είδους γλυπτό θα συνόδευαν τους παρακάτω στίχους!!!
“Περιμένοντας τους βαρβάρους”
-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.
-Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.
-Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.
Κ. Καβάφης
Φιλιά στο ατελιέ,όπως πάντα τα σέβη μου σε σας:))
Κατερινα, καθε μερα ανακλαυπτω μια καινουργια πτυχη, μια καινουργια διασταση, αυτου που λεμε ελληνικοτητα, και νομιζω οτι η επαναπαυση και η αυταρεσκεια ειναι αδυναμιες που πρεπει να ξεπερασουμε γιατι τις εχουμε και σε μεγαλο βαθμο!
οσο για τους “βαρβαρους”, ειναι το ποιημα της εσχατης επερχομενης βεβαιωμενης παρακμης, οποτε νομιζω οτι μια φωτογραφια με τους συγχρονους πολιτικους της χωρας (εξαιρουμενου του Κωνσταντινου Καραμανλη για λογους που θα πρεπει να εξηγησω σε αλλο αρθρο) ειναι αρκετη!
Εν μέσω θλιβερών δημοσιευμάτων που παρουσιάζουν τον Ελληνισμό σαν ιδεολογία, σαν σύνθημα, σαν φυλετική ιδιότητα, σαν τσαμπουκά, ο δάσκαλος μας υπενθυμίζει τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του. Ο κοσμοπολίτης είναι προ πάντων πολίτης, όχι μιμητής άλλων. Πολίτης είναι εκείνος που κομίζει πρόταση, προς αποδοχή ή διάψευση, στον αγώνα της κατ α-λήθειαν συμβίωσης. Και α-λήθεια είναι η αποκάλυψη του όντος υπαρκτού. Υπάρχουν κατ α-λήθειαν εκείνοι που ορίζουν και φυλάνε Θερμοπύλες σαν όριο μεταξύ του κόσμου της λογικής, του εγώ, και του κόσμου της σχέσης, της ζωής με και για τον άλλον. Το προς φύλαξη όριο χωρίζει την ύπαρξη σαν σκέψη, σαν ιδέα, από την ύπαρξη σαν κοινωνία, σαν έρωτα, σαν ελευθερία. Χωρίζει το είναι-δι-εαυτόν από το είναι καθ ολοκληρίαν, το Είναι. Πείθονται τοις κοίνων ρήμασι όχι για να υπακούσουν, αλλά γιατί υπάρχουν, γιατί όντως είναι. Η πρόταση του Ελληνισμού είναι οντολογική: η μετοχή στο είναι σαν κοινωνία.
το ευχόμουν,ήλπιζα,το περίμενα να κάνετε ανάρτηση σχετική με το θέμα των ημερών!
εξαιρετικό,περιμένω τη συνέχεια!
υγ.Η Ρώμη εάλω 🙂
Κοσμοπολίτες πράσινοι, μπάλας καθηγητάδες
η Ρώμη και ο Καίσαρας σας κάνουν τεμενάδες
τελικα μια πορεια διακρισης στην ευρωπη ειναι πολυ πιο σημαντικη και κερδοφορα απο το κατακερματισμενο ελληνικο πρωταθλημα!
παμε λοιπον να αναστησουμε τους καισαρες και να γεμισουμε το κολοσσαιο με πανηγυριζοντες βαζελους (να βεβαιωθουμε ομως οτι δεν υπαρχουν τιγρεις και λιονταρια, μην γινει καμμια στραβη)
εσυ τελικα εισαι μια μαγικη φυσιογνωμια, και αυτος ειναι και ενας απο τους λογους που σου εχω αδυναμια!
η ρωμη εαλω, με τη νεα σμυρνη δεν ξερω τι θα γινει!
μανωλη οντως ο κοσμολιτικος χαρακτηρας κυριαρχει στον ελληνισμο!
αν σκεφτει κανεις οτι ο Καβαφης μεχρι τα δεκα του δεν ηξερε ελληνικα, οτι ηταν ομοφυλοφιλος, και οτι ηρθε στην Ελλαδα μεγαλωμενος πια, βγαζει καποια πρωτα συμπερασματα! για να μην αναφερθω και στο οτι οι αντιπαθουντες ησαν περισσοτεροι απο τους συμπαθουντες!
Θελω να γραψω ενα ποιημα του Καβαφη ετσι για να σας ακολουθησω κι εγω με λυρισμο.Δεν ειναι εθνικου περιεχομενου αλλα με γοητευει και ισως γιατι ειναι πολλες οι επιθυμιες που δεν εκληρωθηκαν και ειναι παντα εδω ανομολογητες.Φιλια
ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ
Σαν σωματα ωραια νεκρων που δεν εγερασαν
και τακλεισαν,με δακρυα,σε μαυσωλειο λαμπρο,
με ροδα στο κεφαλι και στα ποδια γιασεμια-
ετσ’οι επιθυμιες μοιαζουν που επερασαν
χωρις να εκπληρωθουν.
Χωρις ν’αξιωθουν καμμια της ηδονης μια νυχτα,η ενα της φεγγερο.
γιαννα μου, ελπιζω να εισαι καλυτερα με τα κρυωματα σου!
οσο για τις επιθυμιες, σωρος στην εφηβεια και τα νειατα μας, λιγες και καλες τωρα!
υγ. δεν αναφερομαι στις απωθημενες επιθυμιες, γιατι εκει ειναι πιο δυσκολα τα πραγματα