Posted by 
“Explanation separates us from
astonishment
which is the only gateway
to the incomprehensible”
This is what my friend Ana wrote on the back of a post card she brought me from Paris, where she spent some of her holidays. Ana is Romanian and Ionesco is dear in her heart. This event lead me to write this post, remembering the great writer and man.
Ionesco’s first play is “The Bald Soprano”, which he wrote when he was learning English.
In ”The Bald Soprano,” which the author labels ”an anti-play,” he assails the craze for conformity that he found ingrained in our society. As he made clear, the play is intended not as a satire on bourgeois English life, but as a play about language and ”a parody of human behavior and therefore a parody of theater, too.” It is also, the author said, ”a completely unserious play.” In that respect, Ionesco was, of course, being ingenuous.
Though the surface is light spirited, the play has a cosmic awareness of how man debases – and defeats -himself, often through his choice of words. The play has not aged. One might even suggest that we have caught up with ”The Bald Soprano,” living, as we do, in a computerized world where information is byte-sized and news becomes photogenic.
(NY Times Theater Review)
Ionesco himself reminisces:
“A strange phenomenon took place. I don’t know how—the text began imperceptibly to change before my eyes. The very simple, luminously clear statements I had copied so diligently into my notebook, left to themselves, fermented after a while, lost their original identity, expanded and overflowed. The clichés and truisms of the conversation primer, which had once made sense […] gave way to pseudo-clichés and pseudo-truisms; these disintegrated into wild caricature and parody, and in the end language disintegrated into disjointed fragments of words.“
Looking back
Before the Bald Soprano, which appeared in 1950, we had the Absurd expressed in literature by the existentialists
Nausea by JP Sartre
The Outsider by Albert Camus
Looking forward
Waiting for Godot by Samuel Beckett
The Birthday Party by Harold Pinter
”Who Needs Theater Anymore?” – Mr. Ionesco’s answer is simple: ”Tout le monde.”
”People have needed the theater for thousands of years,” he said. ”There’s no reason for this to change.” But why do they need theater? ”For nothing,” he said. ”The theater is useless, but its uselessness is indispensable. Why do people need football? What purpose is there?”
”Theater doesn’t exist at the moment,” he said, through a translator, in his suite at a midtown hotel. ”It’s bad everywhere. Between 1950 and 1960 it was good. Beckett, Genet, Adamov, moi. It was theater where you posed a problem, the most important problem of all: the problem of the existential condition of man – his despair, the tragedy of his destiny, the ridiculousness of his destiny, the absurdity of his destiny. Another interesting problem is the existence of a God, a divinity, as Beckett writes about in ‘Waiting for Godot.’ Man without God, without the metaphysical, without transcendence, is lost.” ‘Everything Is Invention’
Mr. Ionesco has long criticized the American realistic, or naturalistic, theater as naive and simple-minded. ”Realism does not exist,” he said. ”Everything is invention. Even realism is invented. Reality is not realistic. It’s another school of theater, a style.”
He paused and smiled. ”What is real, after all?” he said. ”Ask one of the most important geniuses of science, physics or mathematics. He will not be able to give a definition of real. The only reality is that which comes from inside – the unconscious, the irrational, our thoughts, images, symbols. They are all truer than the truth, than realism.”
(NY Times Article: Eugen Ionesco in Defense of the Absurd, 1988)
Associations:
alienation, paranoia, absurd, double origin, proliferation
symbolic,archetypal,mystical
Ionesco’s Grave in Montparnasse Cemetery, Paris, France
The inscription reads:
“Pray to the I do not know Who
I hope Jesus Christ”
Τι είναι αληθινό; Τι αληθεύει; Α-λήθεια (μη απόκρυψη) ήταν για τον αρχαίο Έλληνα εκείνο που δεν πεθαίνει. Το είδος, το κάλλος, ο συμπαντικός “ξυνός” λόγος. Όμως η επιστήμη βρήκε ότι τα είδη πεθαίνουν, οι γαλαξίες πεθαίνουν. Τότε τι αληθεύει; Για την ευρωπαϊκή διανόηση αληθεύει ότι πιστοποιεί η συνείδηση. Απόλυτα διαφανής, χωρίς αδράνεια, σε κίνηση συνεχή σαρώνει τον κόσμο. Το παρών της αδιάστατο. Ότι εμφανιστεί στον ορίζοντα της πέφτει σε δύνη και γίνεται παρελθόν, το μέλλον γίνεται παρόν και με τη σειρά του παρελθόν πριν προφτάσει να παγώσει. Φυγή συνεχής. Ότι νομίζουμε ότι είναι αληθινό δεν είναι, ήταν. Ότι ήταν αλλάζει συνεχώς καθώς ο χρόνος καταπίνει το μέλλον και το προσθέτει στο παρελθόν. Και καθώς ο χρόνος προχωρά το παρελθόν φαίνεται άλλοτε σημαντικό άλλοτε ασήμαντο, οι επιλογές που έγιναν άλλοτε σωστές άλλοτε λάθος. Μα τι είναι ο χρόνος; Απάντηση δεν υπάρχει. Η συνείδηση δεν έχει τον χρόνο σαν αντικείμενο επειδή η ίδια υπάρχει σαν χρόνος, είναι χρόνος. Η αλήθεια επομένως φαίνεται στον φόντο του χρόνου, δεν είναι αλλά γίνεται. Α-λήθεια είναι ότι (τετελεσμένη) αλήθεια δεν υπάρχει σ αυτόν τον κόσμο. Μάρτυρας ο χρόνος.
μανωλη μου, η αληθεια ειναι ενα απο τα πολλα πεδια που εκτυλισσεται η μαχη του Παραδοξου
θα ηθελα να προσθεσω και το πεδιο της γλωσσας, μια και ο Λογος δεν υπαρχει χωρις την Γλωσσα, και η Αληθεια δεν εχει νοημα χωρις τον Λογο
το Παραδοξο λοιπον αποδομει και την Γλωσσα, για να μπορεσει να την εφευρει ξανα ως κατι καλυτερο, χωρις δεδομενα ομως αποτελεσματα
και εδω ξανοιγεται πεδιο μαχης λαμπρο για το προσεχες μελλον, αληθες η αναληθες, οπως προκυψει…
Πολυ ωραια παρουσιαση μον σερ. Μου αρεσει ομως και το σχολιο περι αληθειας του Εμμανουηλ. Μα μηπως τελικα ειναι υποκειμενικη και πεπερασμενη η αληθεια;
οταν ο Πιλατος ερωτησε τον Ιησου:
“ποια ειναι η Αληθεια”,
ο Υιος του Θεου απαντησε (μεσα του):
“η Αληθεια μου ειναι ο Σταυρος”
μετα απο λιγο ομως Ο Ιησους αναστηθηκε…
και η Αληθεια του κατεστη η Ανασταση
η Αληθεια ειναι υποκειμενικη, πολυσημαντη και συναρτημενη με το χρονο
το πεπερασμενο η μη αφορα τις παραμετρους που την καθοριζουν
αν λοιπον δεχτουμε οτι ο χρονος ρει
και η Αληθεια που συναρταται με αυτον ειναι ρευστη
φοβερό post παναθήναιε…
ο μεγάλος Ιονέσκο ξεπέρασε το θέατρο του παραλόγου, του οποίου είναι απο τους βασικότερους εκπροσώπους και μας έδειξε την ασημαντότητα μας…
Δεν χάνω συνήθως έργα του είτε είναι η φαλακρη τραγουδίστρια που αναφερεις, είτε οποιοδηποτε αλλο από το μαθημα και τις καρεκλες, μεχρι το παιχνιδι της σφαγής…
ευχαριστω για τα καλα σου λογια, ναταλια!
και γω τον αγαπω πολυ μαζι με τον αλλο πολυαγαπημενο μου, τον πιντερ, που ευτυχησα να τον δω και στο σανιδι!
και τι δεν θα εδινε για μια “συνομιλια” Ιονεσκο – Λακαν! ισως αν δεν υπηρξε, να πρεπει να εφευρεθει
καλή εβδομάδα!
Εκτιμώ τους ανθρώπους που είναι σε διαρκή αναζήτηση της αλήθειας παρά αυτούς που ισχυρίζονται ότι την κατέχουν.Πόσες αλήθειες εξάλλου έχουν έχουν περάσει στην ιστορία σαν προκαταλήψεις και πόσες άλλες αποδομήθηκαν!Το κοινώς αποδεκτό δεν σημαίνει πάντα και το αληθινό.
Ο Ιονέσκο μεταξύ άλλων έδειξε το αδιέξοδο και τον παραλογισμό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Εξαιρετική η ανάρτηση!
Ρούλα μιλήσατε σαν απόγονος μεγάλων προγόνων. Αν κάτι ξεχώρισε τον Ελληνισμό ήταν η προτεραιότητα της αναζήτησης του αληθούς. Η κακή πίστης (και υπάρχει μόνο κακή πίστη) ότι κατέχουμε την αλήθεια δημιουργεί αυταπάτη ύπαρξης προκαθορισμένης, άχρονης, με εισιτήριο πρώτης θέσης στο υπαρκτικό ταξίδι που ποτέ δεν θα αρχίσει. Αναζήτηση της αλήθειας σημαίνει πρωτίστως μη απόκρυψη του χρόνου. Διότι ο άνθρωπος είναι χρόνος. Η φουρτουνιασμένη θάλασσα του χρόνου είναι ο δρόμος προς την όντως αλήθεια στο τέλος του χρόνου. Είναι η παράδοση στο είναι σαν δρόμο στο πλήρες μη-ελλειμματικό άχρονο είναι, το Είναι. Ο χρόνος, σαν αγωνία για το αύριο, σαν ίλιγγος για τον γκρεμό στον οποίο μπορώ να πέσω, σαν άγγελος θανάτου, είναι ταυτόχρονα το έπαθλο της ύπαρξης, ύπαρξης σαν ελευθερία προς την αλήθεια.
Μανώλη ευχαριστώ πολύ!Με τιμά ιδιαίτερα το σχόλιό σας και για ακόμη μια φορά θαύμασα την ανάλυσή σας!
Ένα έχω να πω,εσείς και ο δάσκαλος είστε τα ιδανικά παιδιά για …υιοθέτηση!
Πάω να μελετήσω το αφιέρωμα στη γυναίκα.
Κάτι για Παπαρήγα έπιασε το μάτι μου 🙂
Μανώλη βοήθειααααααα!πληηηζ
να που εις τας ωριμους περιοδους του βιου, ευρεθηκε μια αξιολογη γυναικα να με υιοθετησει!
εαν αυτο δεν ειναι επιτευγμα, τοτε ποιο ειναι;
η υποψηφια μητερα μου ειναι αγγελος, εχει βεβαια και τα κουσουρια της…
για παραδειγμα, ο,τι και να της δειξεις, εχει μεσα και λιγη αλεκα…
ουδεις αναμαρτητος, ουδεις τελειος…
ανοιγω λοιπον μια μεγαλη αγκαλια (εχω και φαρδειες πλατες ο ανθρωπος)
και αναφωνω: “δεχομαι, δεχομαι, αλλα ασε την αλεκα εξω!”
απεταξάμην,απεταξάμην,απεταξάμην!
σιγουρα εχασα επεισοδιο, και πρεπει να ηταν και ο σατανας μεσα!
καλα βρε ρουλα παιδι μου (πληρης αναστροφη των ρολων, φωναζω και τον μπαζελιτς να απεικονισει την ανεστραμμενη πραγματικοτητα)
με την πρωτη δυσκολια αποτασσεσαι;
αφου τον ξερεις τον μανωλιο, φιλοσοφος ανθρωπος, ολο και καποια δυσκολια θα βρει
εσυ ως ανθρωπος της δρασης δεν πρεπει να χαμπαριαζεις με τους μηρυκασμους των φιλοσοφων!
υιοθετησε τονα και αστονα μετα να σου πει τα επεα!
μανωλη μου,
μια αλλη μακρα αλυσιδα ξετυλιγεται μπροστα μας: Αληθεια, Χρονος, Μοναξια, Αποξενωση, Αποδομηση,Λογος, παραλογισμος, παρανοια,δυισμος,περιθωριο
αγαπητη ρουλα,
η αληθεια πολλες φορες ειναι βαρεια και δυσκολη
ενω η αρνηση και η παραφθορα της το πιο ευκολο!
και το γαιτανακι ειναι μακρυ: αληθεια, Λογος, Ιδεολογια, Εξουσια
Καλύτερα να μας ντήνει απ το να μας ταίζει
εχασα μηπως καποιο επεισοδιο;
ουδεν κατανοω!
Το σχόλιο μπήκε όπου ήθελε. Λέω για την ταλαιπωρία που θα υποστεί η υιοθετούσα.
μα εγω ειμαι ετοιμος να υιοθετηθω!
τι θα γινει τωρα, θα μεινω μονος υιοθετημενος;
σκληρη που ειναι η ζωη!
ρουλα, βαλε διπλο αυγοταραχο, για να συνελθω!
ελπίζω εκεί που πήγε το σχόλιο να μη δημιούργησε πάλι χάος…ήθελα να μπει στο τέλος!ας ελπίσω να πάει αυτό
ααα… καλα….οτι του φανει..του λολοστεφανη…εμενα δηλαδη…που πηγε το σχολιο μου οε?? κιχ…!!!!
πω,πω,άθελά μου δημιούργησα κομφούζιο!
1.το απεταξάμην είναι στη σωστή σειρά των σχολίων και αναφέρομαι στην προτροπή σας την οποία και αποδέχθηκα πάραυτα(να αφήσω την αλέκα έξω)
2.το σχόλιο του αγαπημένου φιλόσοφου αν και δεν ήταν στη σωστή σειρά,κατάλαβα πού αναφερόταν,σχόλιο που με ιδιαίτερο τρόπο αποδεχόταν και αυτό με χαροποίησε.
3.βάζω τετραπλό αυγοτάραχο,γεμιστά καλαμάρια με αυγοτάραχο,φινόκιο,πληγούρι.
4.ανοίγω την μαμαδίστικη αγκαλιά μου και σας ασπάζομαι.
5.μου αρέσουν τα έπεα έστω και αν είναι πτερόεντα
6.scripta manent,verba volant(άσχετο)
καλό υπόλοιπο κυριακής
ειναι υπεροχωτατον το κομφουζιον!!!!
1. η ρουλα υιοθετει το μανωλη
2. η αλεκα τρωει ολο το αυγοταραχο και κατοπιν τουτου αποσυρεται απο την πολιτικη, γιατι θελει να αφοσιωθει στην ηδονη του ουρανισκου
3. γινομαι εμπορος αυγοταραχου μετα απο ταξιδι στο μπακου
4. η ρουλα με υιοθετει και αποκτα διαρκη προμηθεια αυγοταραχου
5. ο μανωλης αρχιζει να απαγγγελει πλατωνα και ηρακλειτο και ανοιγει την αγκαλια του για να υποδεχτει την αλεκα στο ατελιε
6. η δεσποινα επαναπατριζεται αφου εχει θεσει σε τροχια δορυφορο που θα δημιουργησει εξ αποστασεως ολο το ελληνικο κτηματολογιο
7. πρακτορες της μονης βατοπεδιου απαγαγουν τη δεσποινα για να μην δημοσιευθουν ποτε τα κτηματα που πραγματικα κατεχει η μονη
8. η ορφια ενδιδει στις προκλησεις των καιρων και συγγραφει πονημα περι της ποιησεως στο βυζαντιο
9. η γιαννα γινετια προεδρος του θρυλου μετα την αποχωρηση του σωκρατη
10. η ναταλια αγοραζει ολους τους υδατινους πορους της θρακης και ανακοινωνει οτι τα ψαρια ειναι ελευθερα, αλλα τα νερα ειναι αιχμαλωτα
11. η συνεχεια αυριο
φιλακια !!!
Εγω..πινω κρασακι κοκκινο και σας…..χαιρετωωω. αλλα εσυ μπερδευτηκατε…νομιζω…!!
Αντε στην υγεια σας ..και ασπρο πατο…!!!
Καληνυχτες ατελιε..!!
Μυστήριος ο δρόμος της ελευθερίας. Κάθε μονάδα του χρόνου που προχωρά καταπίνει ένα φαινόμενο. Το φαινόμενο γίνεται παρελθόν, προσδοκίες και εκδοχές για το μέλλον. Οι εκδοχές είναι η βάση των νέων επιλογών που θα μας φέρουν ένα βήμα παραπέρα στο ταξίδι του χρόνου. Δρόμος αχαλίνωτος, ξέφρενος, απρόβλεπτος, χαοτικός. Όμως ένας ελκυστής ανατέλλει στο χάος, παραμετροποιεί την αχαλίνωτη ελευθερία, της δίνει νόημα, την υιοθετεί. Ο μη χαρτογραφημένος δρόμος γίνεται πομπή, πομπή ευχαριστίας προς τον υιοθετούντα.