Posted by 
Today I want to pay tribute to one of my favourite South American writers, Alvaro Mutis.
By way of introduction
“These disasters, these decisions that are wrong from the start, these dead ends that constitute the story of my life, are repeated over and over again. A passionate vocation for happiness, always betrayed and misdirected, ends in a need for total defeat; it is completely foreign to what, in my heart of hearts, I’ve always known could be mine if it weren’t for this constant desire to fail.”
“Her blue-black hair was as dense as honey and fell to shoulders as straight as those of the kouros in the Athens Museum. Her narrow hips, curving gently into long, somewhat full legs, recalled statues of Venus in the Vatican Museum and gave her erect body a definitive femininity that immediately dispelled a certain boyish air. Large, firm breasts completed the effect of her hips.”
(See reference 3)
The Tramp Steamer’s Last Port of Call
Short Biography (Source: New York Review of Books)
Álvaro Mutis was born in 1923 in Bogotá, Colombia. As a child he lived in Brussels, returning to Bogotá to complete his education. He has lived in Mexico since 1956. Mutis is the author of poetry, short stories, and novels. His first poems were published in 1948, his first short stories in 1978, and his first novella, The Snow of the Admiral—the initial volume of the Maqroll series—in 1986. He has received many literary awards, including the Prix Medicis in 1989 and, most recently, the 2002 Neustadt Prize for Literature.
References
1. BOMB Magazine Interview
2. From Johns Hopkins University’s online site: Diary of Lecumberri
3. The New Yorker, John Updike reviews Mutis’ book: “The Adventures and Misadventures of Maqroll”.
4. Peter Orner’s Brief Thoughts
Υπάρχει κοινή αντίληψη της ελευθερίας σαν φυγή από το δεδομένο, την αναγκαιότητα. Δεδομένος είναι ο κόσμος μέσα στον οποίον ξαφνικά βρέθηκα, τα έργα των άλλων, οι ίδιοι οι άλλοι, το ίδιο μου το σώμα. Υπάρχω στον χρόνο και όσο υπάρχει χρόνος θα υπάρχει παρελθόν και μέλλον, μέλλον που με αναγκάζει να κάμω επιλογές, να φύγω από το παρελθόν, με καταδικάζει να είμαι ελεύθερος. Φεύγω λοιπόν από το δεδομένο και κάνω ένα βήμα στο μέλλον, το μέλλον γίνεται παρελθόν και σαν παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει, παγώνει, γίνεται δεδομένο. Προστίθεται στο ήδη υπάρχον παρελθόν αυξάνοντας την μάζα των δεδομένων. Μάζα από την οποία πρέπει να ξεφύγω. Τα δεδομένα είναι δικά μου, είναι το παρελθόν μου, με ακολουθεί, με κατατρέχει. Καράβι που του φορτίο του αυξάνεται καθώς το σκαρί παλιώνει. Καράβι που γίνεται όλο και πιο δυσκίνητο καθώς η ίσαλος γραμμή ανεβαίνει. Καράβι που με περιμένει σε κάθε λιμάνι της ζωής μου. Όλο και πιο δύσκολη η φυγή. Είμαι στο τελευταίο λιμάνι. Οι δυνάμεις τελειώνουν. Η ελευθερία φαίνεται μάταιη. Ταξίδι ατέλειωτο για να δημιουργηθεί μια συνεχώς αυξανόμενη συμπαγής μάζα δεδομένων. Μάζα που στο τέλος θα με αφομοιώσει, θα με κάμει δεδομένο. Μια πέτρα στην ιστορία, βορά της κάθε ερμηνείας, που θα την βλέπει άλλοτε σαν έργο θαυμαστό και άλλοτε σαν απαίσιο. Το κουρασμένο βλέμμα τότε βλέπει κάποιον στην γέφυρα του υπερφορτωμένου σαπιοκάραβου. Τον είχα δει σε όλα τα λιμάνια. Τον αγνόησα. Δεν είχα χρόνο να χάσω. Ήμουν ακμαίος τότε, μπορούσα να συνεχίσω τη ξέφρενη πορεία χωρίς να πολυσκέφτομαι. Ίσως όμως αυτός να ξέρει το νόημα του ταξιδιού, αν καταδεχθώ ν ακούσω την ιστορία του. Αν το κάμω η ελευθερία από φυγή θα γίνει περιχώρηση στον άλλο, θα γίνει σχέση. Ο χρόνος, σαν μέτρο της σχέσης, τότε τρέχει γρήγορα δεν τον καταλαβαίνεις. Η καταδίκη γίνεται γιορτή.
Ω μιλ μερσι για την εμπεριστατωμενη αναφορα. Αρχισατε την εβδομαδα λογοτεχνικα. Αυτη η εμμονη για αποτυχια που αναφερεται στο κειμενο, ειναι πραγματικα το χειροτερο ειδος φρενου.
Καλη εβδομαδα σε σας και τον Μανωλη μας. Τσους
δεσποιναριον καλη μου, δεν ξερω αν ειναι αποτυχια, ή η επιγνωση των αδιεξοδων της ζωης!
οπως το να αγαπας και να μην αγαπιεσαι, η να μην εχεις την αγαπη σου διπλα σου, αλλα μακρυα – καπου…
η επιγνωση του τραγικου αδιεξοδου δεν αποτελει παραδοση, αποτελει ωριμοτητα και ικανοτητα ζωης
δυσκολα θα μου πεις τα πραγματα, κι ετσι γινονται δυσκολωτερα…
“A sea story, but also, like any great story maybe, it is a love story”
Είδα πολλά “καράβια” να φεύγουν,δείλιασα να φύγω, γιατί κάποιος που ταξίδευε συχνά μου ψιθύρισε το νόημα του ταξιδιού.Έκτοτε γιορτάζω ή μήπως όχι;
βίρα τις άγκυρες καπετάνιε ή μάλλον φούντο και μάινα;
καλήν εσπέρα σε όλο το…πλήρωμα
Ο προσωπικός σας χρόνος, σαν μέτρο σχέσης, σαν υπαρκτικός πόνος, κόλαφος και έπαθλο, έχει την απάντηση. Αν σας φαίνεται ότι πέρασε σαν νερό, ότι τα χρόνια ήταν λεπτά, γιορτάζατε. Την άλλη εκδοχή δεν την λέω. Οι τοποθετήσεις σας στον μπλόγκ μαρτυρούν για την πρώτη.
τελικα εισαι και συ κορη της θαλασσας, εκ του μακροθεν ομως
η θαλασσα μεσα μου…
και μολις τελειωσα να διαβαζω ενα αρθρο για τον καββαδια και νοσταλγησα το ατελειωτο γαλαζιο και την αρμυρα
αισθανομαι οτι εγω ειμαι ακομη μεσοπελαγα, και δεν κοιταζω την ωρα για να φουνταρω!
τι κανετε χαρα μας, εισθε καλα; μηπως πηγατε διακοπες; εμφανισθειτε παρακαλω, μερσι.
με ιδιαιτερη χαρα σας ενημερωνω οτι η αφεντια μου ειναι καλα απο τη στιγμη που πατησε το ποδι στην ελλαδαρα μας παρασκευη βραδυ!
η εβδομαδα που περασε ηταν ιδιαιτερως απαιτητικη και με οδηγησε σε εξαφανιση…
μια πολυεθνικη συναξη με συναντησεις, τηλεδιασκεψεις εξηντλησε τον χρονο μου…
ελπιζω να εισθε καλα και να απολαμβανετε την ημερα σχολης!
φιλια και καλο σ/κ
Διδάσκαλε μήπως απεργείτε;
μανωλη μου πολυ θα το ηθελα να απεργησω κατα του τρελλοκομειου που εχουμε καταντησει, αλλα ευρισκομαι εν τω μεσω προκλησεων πολλαπλων και εντονων σε αλλη χωρα, με παρεμφερη θεματα αλλα διαφορετικο προφιλ