Posted by Juan Mari Arzak is one of the giants of Basque and International cuisine for the last 35 years.
His restaurant in San Sebastian is a temple of gastronomy.
I visited the restaurant in a very cold day of February, when it was snowing and the city was dressed in white. Unusual weather for a sea resort, even in the heart of winter.
My last visit was back in 2004, with my brother, Manolis and his family.
Arzak was and still is the three-starred restaurant where you feel at home. The atmosphere is warm, service is friendly, and Juan Mari himself tours the tables and chats with the guests. The locals honor Arzak with their patronage, as he is one of them, he has never left them. And Juan Mari makes sure he remains one of the locals, by welcoming them for the last 40 years.
The kitchen on a day by day basis is run by Juan Mari’s daughter, Elena Arzak. Elena is the perfect example of a professional whose fame has not gone into their head. She is smiling, friendly and always willing to discuss every aspect of the food she serves.
I forgot my camera at the hotel, and I can show you no pictures, but I will describe the dishes as they came. Elena was kind enough to let me use some of the marketing photos that you see above.
The first dish was caramelized apple disks with foie oil on top. Perfectly balanced, seasoned, each disk a pleasure to watch and taste.
The second dish was a lobster salad with potatoes, which was superb. The key reason was the sauce that came with it, a sauce full of flavors from the lobster and spices.
The third dish was oysters with a crispy shell. Oysters were tender, subtle in flavor and contrasted in texture with the crispy shell.
The fourth dish was an egg with infused flavors.
The fifth dish was “bronzed” monk fish, which was superbly seared and presented with a sauce made from its stock.
The meal concluded with fresh foie, served in a sauce of corn and sweet wine.
There were two deserts, both a combination of cold and warm, with beautiful colors, fruits and chocolate.
Overall, this was an exceptional meal. All dishes were expertly executed. If I had to change something, I would swap the oysters for a dish with baby eels that is superb, but I forgot to ask for it, until I saw it served to the next table, to a couple of gentlemen with whom Juan Mari had a joyous chat.
Having been to Martin Berasategui’s restaurant the day before, I can summarize the experience as follows.
Martin is the Mozart of Basque cuisine. Light, exuberant, playful, endless, a creative genius unbound by convention and technique.
Juan Mari and Elena are the Beethoven of the Basque cuisine. The colors are darker, the taste is heavier, the menu items are more familiar, almost classical, and the overall experience is close to perfection, making you feel a different man.
Δεν παρηγορούμαι με τίποτα!
και καλα κανεις μανωλη, γιατι η παρηγορια ειναι το καταφυγιο των δειλων…
εσυ θα πρεπει να σταθεις στον ψηλοτερο πυργο της πολης, και να αφησεις να ακουστει ολογυρα η στεντορεια κραυγη σου…
εσυ θα πρεπει να κλαψεις γοερα και ασυγκρατητα…
και οταν κοπασει η θυελλα εντος, να πας να πλυνεις τα ποδια σου στον Γουαδαλκιβιρ
Ηρθα και νωριτερα αλλα ημοουν φουριοζα και ειδα μονο τις φωτογραφιες. Τωρα τι να σχολιασω, αυτα τα πιατα ειναι εργα τεχνης. Και φυσικα η μαρτυρια σας οτι ηταν και νοστιμωτατα μετρα θετικα. Θα σχολιασω μονο το γεγονος οτι ζΟΥλεψατε το πιατο που εφερε στον.. πλαϊνο. Ξερετε ποσες φορες το εχω παθει. Παλιοτερα προσπαθουσα να μαντεψω ποιο ειναι στον καταλογο. Τωρα (αν προλαβαινω) ρωταω.. τον πλαϊνο, πως λεγεται το πιατο που παραγγειλατε. Χαιρετε αγαπητωτατε, χαιρετε ατελιε μεμπερς.
δεσποιναριον! ποσες και ποσες φορες δεν εχω παραγγειλει οχι απο τον καταλογο, αλλα απο τα διπλανα τραπεζια! και τις περισσοτερες το αποτελεσμα ηταν εξαιρετικο!
μια μικρη διορθωση: το ατελιε δεν εχει μεμπερς, αλλα μπειμπς! (ο μανωλης κι εγω ειμαστε υποστηρικτικο προσωπικο)
the perfect post…
υγ το μοτσαρτ τον αγαπώ, μα μ’ αρέσει κι ο μπετόβεν!
χαιρε ναταλια!
αξιζει να τους επισκεφθεις!
…Αυτα τα πιατα…δεν τολμας να τα αγγιξεις…φοβασαι να χαλασεις ολη αυτη την τεχνη…μα που πατε και τα ανακαλυπτετε…κοσμογυρισμενε δασκαλε…
Καληνυχτες και ονειρα γλυκα
ορφια χρονια πολλα!!!!!!!!!! να σε χαιρομαστε και να εισαι ευτυχισμενη!!!!!!!
σου χαριζω ολα τα ωραια πιατα του κοσμου για τα γενεθλια σου!!!!
..αχ!! δασκαλε αγαπημενε….σε ευχαριστω πολυυυυ!! και τι πιατα…!!
μονο τα καλυτερωτερα για την ποιητρια και ευαισθητη ορφια μας!!!
Α!Μα αγαπημενε μου φιλε θα σε μαλωσω.Απο τα πολλα ταξιδι στην ξενητεια εχεις μπερδευτει.Δεν θυμασαι ποτε μπαινεις σε εστιατοριο να δειπνισεις και ποτε επισκεπτεσαι γκαλερι εργων τεχνης.
Εδω βλεπω την αφροκρεμα της μοντερνας τεχνης σερβιρισμενη στο πιατο σου.
Παντα τετοια λοιπον και την αλλη φορα που θα πας σε μουσειο,μην ξεχαστεις και δοκιμασεις λιγο απο Τζοκοντα και μια μπουκιτσα απο Νταλι!!
Φιλια
γιαννα καλη μου με εβαλες στη θεση μου!
απο νταλι δεν θα δοκιμασω, γιατι δεν μου αρεσει, προτιμω να ξεκινησω απο Lukas Cranach, μετα θα δοκιμασω ολιγον Giovanni Bellini!
καλη κυριακη!
Τέτοια κούραση που έχω,ένα καφεδάκι στην υπέροχη παραλία του San Sebastian,concha πολύ ευχαρίστως γιατρέ μου,διδάσκαλε ήθελα να πω και μετά στην κουζίνα να παρατηρώ τις συνθέσεις των μουσουργών-μαγείρων και μετά και μετά δεν θέλω να ξυπνήσω.
καλό κουράγκιο σε όλους μας που λέει και ο φίλος μας Όλι Ρεν.
τα δέοντα στο ατελιέ
μου αρεσει που με αποκαλειτε “γιατρε μου”,
αισθανομαι οτι οι εικονες και οι περιγραφες μπορει να θεραπευσουν, να απαλυνουν τον πονο της καθημερινοτητας!
αντε, ισως να μειωσουν και το σπρεντ!
καλην κυριακη ευχομαι!
Ακριβώς το ίδιο με τη Δεσποινούλα σκεφτόμουν για τα χέλια που ζουλέψατε από δίπλα!! Μόνο που πολλές φορές παρατηρώ τα διπλανά πιάτα πριν παραγγείλω και οφείλω να ομολογήσω πως έχω επηροές απ την εμφάνιση τους!! Ναι!!
Σκέφτομαι μεταξύ του Μότσαρτ και της(χα) Μπετόβεν πως είστε ο Μπαχ εκεί κοντα δάσκαλε ,γευσιγνώστης προσφέροντας απίστευτα ακούσματα:))))))
Σας φιλώώώώώώώώώ, ακούτε!!
ζηλευω, ζηλευω, αλλα δεν προξενω κακο, απλα παραγγελω αυτο που τρωνε οι διπλανοι!
ειδικα σε μερη που δεν ξερω το μενου και η πελατεια ειναι οι ντοποιο!
θυμαμαι μια φορα ημουνα στη Σοφια, στη Βουλγαρια, και στο εστιατοριο ετρωγε ενας βιομηχανος οπλων
(αυτα τα εμαθα εκ των υστερων)
βλεπω λοιπον να του φερνουνε ενα πιατο που φαινοτανε περιεργο
ρωτω λοιπον την ιδιοκτητρια και που λεει
“ειναι πατσας με αυγα, στραπατσαδα”
το παρηγγειλα κι εγω, και ομολογω οτι ηταν θεσπεσιο!
δεν θα σχολιασω τα περι Μπαχ, γιατι η ταπεινοτης μου εχει κοκκινησει και το ξερει καλα οτι απλα ειστε γλυκυτατη και ευγενεστατη!
ευχαριστω παρα πολυ και σας στελνω φιλια κι εγω με τη σειρα μου
Ο Γαύρος
Υπάρχω σαν ελευθερία, κίνηση-έκσταση από ένα παγωμένο παρελθόν που δεν αλλάζει προς το μέλλον, το μέλλον που φιλοξενεί την αλήθεια. Βαρύ το τίμημα της ελευθερίας, αγωνία για το μέλλον, ευθύνη χάραξης πορείας αβέβαιης. Παρηγοριά η τυφλή πίστη στον Παναθηναϊκό, αυτός θα τα κάμει όλα για μένα. Οι προϋποθέσεις οι καλύτερες δυνατές, ένας γαύρος διαλυμένος. Και όμως ο γαύρος κερδίζει μέσα στην έδρα μας. Το γεγονός είναι ήδη παρελθόν, δεν είναι, ήταν. Όμως δεν μπορώ να βγάλω το βλέμμα από πάνω του. Το παρελθόν χάνει την έννοια του. Να που γαύρος έφερε ισοπαλία μέσα στην Λεωφόρο, 40 χρόνια πριν, και ντρόπιασε την ομάδα του Wembley. Διαιτητής ο Λεπίδας, τον βλέπω μπροστά μου να μας αδικεί. Μια συμπαγής συνεχώς διογκούμενη μάζα δημιουργείται, ψαρoκασέλα γεμάτη μπαγιάτικο γαύρο, πεταμένη στον άπλυτο πάγκο της ψαραγοράς, βρώμα αφόρητη. Ο γαύρος γίνεται ύπαρξη, με δικιά της ελευθερία. Η συνείδηση αναγκασμένη να πιστοποιήσει τον κόσμο σαν καθ έκαστο, σαν μορφή, δεν αντέχει. Αρχίζει την περιδίνηση, το περίγραμμα της σιχαμερής μορφής αλλοιώνεται-συγχέεται από την ταχύτητα της περιστροφής. Και η περιδίνηση δημιουργεί ναυτία. Αρχέτυπο εξόδου από την πραγματικότητα, από την ύπαρξη σαν ελευθερία στην ανυπαρξία της απάθειας. Με χίλια ζόρια κοιτάω έξω. Πανέμορφη μέρα, μετά από μήνες χιονιού. Το βλέμμα φεύγει μπροστά. Ξαφνικά ο γαύρος αρχίζει να μικραίνει, να μην ενοχλεί, να γίνεται αυτό που είναι, ο μεζές πλάι στην θάλασσα. Αρχίζω να καταλαβαίνω την σχέση μου με τον γαύρο. Αντλεί την ύπαρξη του από την δικιά μου ανυπαρξία. Εξαφανίζεται όταν υπάρχω, όταν είμαι ελεύθερος. Είναι δηλαδή ο διάβολος, λίθος ακρογωνιαίος της θρησκείας του Παναθηναϊκού.
υπεροχη εξομολογητικη αναφορα και μαρτυρια!
και το συμπερασμα ισχυει για ολες τις θρησκειες που χρησιμοποιουν τον εξαποδω!