Posted by As the time is approaching for us to hear again Kassiani’s Hymn for Mary Magdalene, the woman lost in so many sins, by her own admission, I imagined her in dialog with Violetta Valery, the tragic heroine of Verdi’s “La Traviata”.
Violetta is dying and sings farewell to the joys of life, preparing to meet the Lord.
Mary is addressing the Dead Christ, weeping at his feet and pondering on the horrible sight of Death.
In both cases the desired result is “Redemption”.
However, there is a major difference. Violetta is the one who is dying, and in the agony of Death she tries to redeem herself, while Mary is alive and well, and tries to redeem herself while pondering Christ’s Death.
The major difference is that Mary has plenty of time ahead of her, while Violetta does not. In addition, Mary is privileged to be next to Christ’s body, while Violetta is feeling her own body shivering and going cold.
Initially I present the original text of Kassiani’s hymn, and the libretto of “La Traviata”, accompanied by a relevant Maria Callas masterclass. I then proceed to present the dialog, as I wrote it for the occasion.
Hymn of Kassiani
Sensing your divinity Lord,
a woman of many sins,
takes it upon herself
to become a myrrh bearer
and in deep mourning
brings before you fragrant oil
in anticipation of your burial; crying:
“Woe to me! What night falls on me,
what dark and moonless madness
of wild-desire, this lust for sin.
Take my spring of tears
You who draw water from the clouds,
bend to me, to the sighing of my heart,
You who bend the heavens
in your secret incarnation,
I will wash your immaculate feet with kisses
and wipe them dry with the locks of my hair;
those very feet whose sound Eve heard
at the dusk in Paradise and hid herself in terror.
Who shall count the multitude of my sins
or the depth of your judgment,
Saviour of my soul?
Do not ignore your handmaiden,
You whose mercy is endless”.
In the painting detail above, which is by Caravaggio, we can see Mary weeping by the deathbed of the Holy Mother.
Addio del Passato
Addio, del passato bei sogni ridenti,
Le rose del volto gia’ son pallenti
L’amore d’Alfredo pur esso mi manca,
Conforto, sostegno dell’anima stanca
Ah, della traviata sorridi al desio;
A lei, deh, perdona; tu accoglila, o Dio,
Or tutto fini’.
Le gioie, i dolori tra poco avran fine,
La tomba ai mortali di tutto e’ confine!
Non lagrima o fiore avra’ la mia fossa,
Non croce col nome che copra quest’ossa!
Ah, della traviata sorridi al desio;
A lei, deh, perdona; tu accoglila, o Dio.
Or tutto fini’!
Farewell, happy dreams of bygone days;
The roses in my cheeks already are faded.
Even Alfredo’s love is lacking,
To comfort and uphold my weary spirit.
Oh, comfort, sustain an erring soul,
And may God pardon and make her his own!
Ah, all is over,
All is over now.
Maria Callas at her “Addio del Passato” Master Class at the Juilliard School of Music in New York.
Mary and Violetta in Dialog
The place where the dialog takes place is imaginary.
Mary: I am full of sin. I am dedicated to Christ. Christ is dead. I am ready to die.
Violetta: I am dying. I was full of sin. I tried to redeem myself. My love for Alfredo cannot save me. I do not want to die.
Mary: I am ready to die, but Death does not take me. I will cry and cry again, but who will hear me crying? The one that could save me is now dead.
Violetta: I do not want to die alone. Hold my hand. The end is coming. There is no more hope. The end is here.
Mary: Let me wash your feet, let me caress your hands. Let me come with you. My Lord cannot come to me, so I will go to him.
Violetta: You can wash my feet and caress my hands, but do not add more sin to your sins. You belong to the living, I belong to the dead. Farewell my dear. Pray for me. Pray for my soul.
Mary: I will bring you flowers for your journey. To caress your soul. Your favorite flowers.
Violetta: I enjoyed life. I tried to save my soul. I have to pay now with my life for it.
Mary: Take your flowers dearest, farewell!
Καλημέρααα!
Από χθες που το διάβασα έμεινα έκθαμβη με την επινόηση του διαλόγου της Μαρίας Μαγδαληνής με τη Βιολέττα-Μαργαρίτα!Η τραβιάτα συνάντησε το τροπάριο της Κασσιανής με τις τραγικές ηρωίδες να τα λένε σαν δυο φίλες.Τραγική φιγούρα και η ίδια η Κασσιανή που πριν γίνει μοναχή ήταν ευγενικής καταγωγής και την απέρριψε ο Θεόφιλος για μέλλουσα σύζυγό του με τον γνωστό διάλογο:
Θεόφιλος- εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα
Κασσιανή- αλλ’ ως εκ γυναικός πηγάζει τα κρείττω
Από εκείνη την εποχή βλέπεις οι “γατούλες” είχαν πέραση.
Ανέσυρα από τη μνήμη μου και το κλάμα που έριξα,13 ετών τότε,όταν πρωτοδιάβασα την “Κυρία με τας καμελίας” του Δουμά πάνω στο οποίο είναι βσισμένη και η τραβιάτα.Μας είχε προτείνει τότε η φιλόλογος μια λίστα με βιβλία και ανάμεσα στον Οθέλο,τα Λόγια της πλώρης,Τα ρόδινα ακρογιάλια,τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα,τα σταφύλια της οργής,ήταν και αυτό.Τότε είχα πάρει απόφαση ότι δεν θα ερωτευθώ,μιας και οι ήρωες και οι ηρωίδες των βιβλίων κατάληγαν τις περισσότερες φορές στο θάνατο, χάπυ εντ δεν υπήρχε.
Ρουλα μου,
η θεαση του Θανατου ειναι διαφορετικη απο την εμπειρια του!
η Βιολεττα ειναι η κατ’ εξοχην τραγικη ηρωιδα, γιατι στην πορεια προς τον Θανατο τον δικο της διατηρει την αξιοπρεπεια της χωρις ξεκατινισματα και υπερβολες
αρκει να πει “ολα τελειωσαν”
με την δικη μου αξιολογηση, η Βιολεττα Βαλερυ ειναι Οσια, και μαλιστα με τονο!
και ειναι αυτο το κατι το διαφορετικο που λειπει και απο την Ορθοδοξη Εκκλησια σημερα
πασχει απο καχαξια και συντηρητισμο που την οδηγει μαθηματικα στην αγκαλια των ξενοφοβικων ακραιων “εθνικοφρονων”,
τη στιγμη που θα μπορουσε να αγκαλιασει Οικουμενικα τους ανθρωπους και να απλωσει το μηνυμα της Αγαπης και της Εκκλησιας ως Κοινοτητος και οχι ως φραξιας!
σε καθε περιπτωση, χαιρομαι που η Μαργαριτα Γκωτιε ηταν απο τις αγαπημενες σου
το ταξιδι σου στα παληα τα χρονια της νιοτης και της εφηβικης ζωης με εφερε κι εμενα κοντα στα βιβλια τα αγαπημενα
η Αργω του Γιωργου Θεοτοκα, που αργοτερα εδωσε τη θεση της στην Αργω του Εμπειρικου,
ο Συνταγματαρχης Λιαππκιν του Κραγατση, με την πρωτογνωρη γευση του σεξ στην πρωτογονη μορφη και εκφραση,
τελεια αντιθεση στα γυμνασιακα σαλιαρισματα στα παρτυ που στα μπλουζ ακουμπουσαμε λιγακι γυναικειο κορμι και αισθανομαστε οτι ημασταν στα ουρανια,
και μετα γραμμη στις “καλες κοπελλες” της πολης!
ο καιρος του Βουλγαροκτονου, της Πηνελοπης Δελτα,
η ημερα του Ιβαν Ντενισοβιτς του Σολζενιτσιν,
αλλα και αφθονη Αγκαθα Κριστι,
Γιαννης Μαρης, Τσιφορος, Ψαθας,
και στα πιο σοβαρα, Ι.Μ. Παναγιωτοπουλος, που ηταν και οικογενειακος φιλος,
Ιωαννης Κακριδης, ο παμμεγιστος γλωσσοπλαστης,
και σταματω για να μην φτασω μεχρι αυριο…
υγ. ομολογω οτι εχω διαβασει και “Φανταζιο¨!
υγ2. αν το θυμασαι, πρεπει να γραψουμε κατι γι αυτο!
Μα και βέβαια θυμάμαι το Φαντάζιο όπως τον μικρό ήρωα το ρομάντζο,το θέατρο της Δευτέρας από το ραδιόφωνο,στο δημοτικό πήγαινα.Εκείνη την εποχή ήταν τα λεγόμενα “εξωσχολικά βιβλία” που οι δάσκαλοι δεν τα έβλεπαν και με καλό μάτι.Επικρατούσε ο σκοταδισμός της επαρχίας και της εκκλησίας. Μεγαλώσαμε με ενοχές,αρνητικά συναισθήματα για τον παραλογισμό που υπήρχε και τον συντηρητικό καθωσπρεπεισμό.Αναφέρομαι βέβαια στα δικά μου βιώματα.
Σταματώ εδώ για να μη γράφω κι εγώ μέχρι αύριο.
υγ1.τα τσουρέκια μου είναι στο στάδιο φουσκώματος
υγ2.μέχρι να φουσκώσουν πάω γυμναστήριο
ανοιξαμε τον πυθο των δαναιδων!
οχι μονο μικρο ηρωα γιωργο θαλασση, κατερινα, σπιθα, αλλα και σουπερμαν, σπαιντερμαν, ολα τα κομικς που βγαινανε, μαζι με κλασσικα εικονογραφημενα!
θυμαμαι οτι υπηρχε στο γυμνασιο και μια διαταξη περι κινηματογραφου, οπου λιγο ως πολυ ηταν απαγορευμενος ο κινηματογραφος τις καθημερινες!
ασε να μην πω για τον καθηγητη θεολογιας που ειχαμε, που ηταν ημιτρελλος και οταν εκνευριζοταν χτυπουσε το τεραστιο κεφαλι του στον τοιχο, ουρλιαζοντας¨”παληοπαιδα, θα πατε ολοι στην κολαση!”
κι εγω σε επαρχια μεγαλωσα, και θυμαμαι τους χειμωνες που ηταν παντα γκριζοι και υγροι, με τους αερηδες να σφυριζουν
θυμαμαι βεβαια και τις αχτιδες φωτος που περναγανε, οπως τον μεγαλο ζωγραφο Βαληα Σεμερτζιδη, που ειχε ερθει σαν “εκων εξοριστος” κι εμεινε γιατι του αρεσε το μερος
ειχε ενα σπιτι με το στουντιο του στην εξοχη και καθε επισκεψη εκει ηταν χωριστη
υγ1. θελω να μου φυλαξεις ενα τσουρεκακι
υγ2. θα περασω να το παρω
υγ3. μετα το πασχα
υγ4. ευχαριστωωωωωω!!!!
υγ5. μου αρεσει αυτο το ταξιδι στο χρονο, μπορουμε να συνεχισουμε;
…κόκκινη κλωστή δεμένη,συνεχίζω μέχρι να φουσκώσουν τα τσουρέκια,κρύωσε η ζύμη,δεν πειράζει,οι μύκητες της ζύμης τώρα στο θερμοθάλαμο θα ξαναζωντανέψουν από την αδράνεια του κρύου περιβάλλοντος.Ολονυκτία με βλέπω να τη βγάζω,δεν πειράζει,το κάνω με χαρά.
Εύχομαι να βράσει και ο αρακάς της Γιάννας μας και να μην την ταλαιπωρεί.
Πού είχαμε μείνει,α ναι,στα υπέροχα κλσσικά εικονογραφημένα που ήταν το δώρο μου κάθε φορά που πήγαινα στον ΩΡΛ και πήγαινα συχνά πυκνά,στο Θησαυρό της Γιάννας,και στο θεολόγο σας που δεν διέφερε κι πολύ από τους θεολόγους εκείνης της εποχής με φωτεινή εξαίρεση το θεολόγο που είχα στο πέμπτο γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη το 1973-1975,Σαμολαδά τον λέγανε.Οι φιλοσοφικές συζητήσεις του μέσα στην τάξη ήταν η όασή μας.
Αυτό που λέτε για τον κινηματογράφο,ίσχυε και σε μας, υπήρχαν καθηγητές που “εφημέρευαν” και μπαίνανε μέσα στους κινηματογράφους για να κάνουν τον έλεγχο.
Τα αγόρια την πλήρωναν με αποβολές,τα κορίτσια είμασταν βλέπετε πιο πειθαρχημένες και σιγανοπαπαδιές.
υγ1,2,3,4. Αμήν και πότε!
φουσκωσανε τα τσουρεκια;
οποια αγωνια!
θυμαμαι την μανουλα μου που εβαζε κουβερτες απο πανω απο τις μεγαλες πηλινες γαβαθες για να εχει την καταλληλη θερμοκρασια το μιγμα και να γινουν οι χημικες αντιδρασεις της μαγιας
εμενα το δικο μου τον θεολογο τον λεγανε “Λογοθετη” τον μπαγασα, ονομα και πραμα!
τωρα θυμηθηκα και τον αξεπεραστο φιλολογο που σε στιγμες φιλοσοφικης διαθεσης ελεγε:
“τι ειναι ο ανθρωπος; μια λεκανη γεματη εντερα!”
ιδιαιτερα συμπαθης αν και θεοτρελλος, ηταν ο καθηγητης μουσικης, ο οποιος μας μιλαγε για τον μπετοβεν και τον μοτσαρτ
και βεβαια η δημοφιλεστατη σε εμας τα αγορια ηταν η καθηγητρια σωματικης αγωγης, που μολις κατεβαιναμε στο γηπεδο και αρχιζε τις καμψεις, παγωναμε ολοι απο το μπανιστηρι
επανερχομαι στα διαφωτιστικα εντυπα, και αναφερω το ΡΟΜΑΝΤΣΟ, με τα φωτορομαντσα του τα σπρομαυρα
το διαβαζε η μακαριτισσα η γιαγια μου, γυναικα που χηρεψε απο στα 40 της χρονια με τεσσερα παιδια το 1940
μια ηρωιδα της ζωης, με το χαμογελο παντα και την καλωσυνη να αναβλυζει απο μεσα της
παρολες τις ταλαιπωριες της δεν την ακουσα ποτε να λεει κατι κακο για ανθρωπο
ομολογω ομως οτι εκτος απο αυτα, ειχα και κακες επιδοσεις, αφου ειχα ανακαλυψει ενα διανομεα τυπου στο κεντρο της πολης που εφερνε το πλειμπου
και μπορειτε να καταλαβετε οτι επεσε πολυ αναγνωση!
επι τοπου βεβαια, αφου δεν ειχα τα χρηματα για να το αγορασω
μου αρεσει ιδιαιτερα ο ορος “σιγανοπαπαδια”, και παρακαλω να με βοηθησετε να τον εισαγαγω στο ατελιε
θα ειναι πιατο;
θα ειναι μια σαλα;
για σκεφτειτε τον διαλογο:
Ατελιε: “κυριε Χριστοδουλου, σας κλεισαμε ενα τραπεζι για τεσσερα ατομα στην αιθουσα Σιγανοπαπαδια”
κ. Χριστοδουλου: “εγω σε εστιατοριο θελω να παω, οχι σε μοναστηρι!”
θα ειναι πινακας;
θα ειναι προιον που θα πωλειται επι τοπου;
π.χ. φασολια σιγανοπαπαδια
υγ1. ααμην αμην, μπερδευτηκα ο ανθρωπος, δηλαδη να κανω γιουργια;
υγ2. το τσουρεκι θα το φυλαξεις τελικα;
υγ3. αυγα θα βαψεις;
υγ4. περιμενω φωτο χωρις την στολη
υγ5. με κοκκινα και κιτρινα και φωτεινα χρωματα του κοσμου
Ελάτε εσείς και θα σας υποδεχθώ μετά βαίων και κλάδων!
Κόκκινο χαλί θα στρώσω και μιας και σας αρέσουν οι οιμωγές και ιαχές το κυρίαρχο επιφώνημα υποδοχής θα είναι “ωσαννά”!
Η “σιγανοπαπαδιά” θα είναι πίνακας με γυμνό αναγεννησιακού τύπου κατά προτίμηση όχι τίποτε άλλο αλλά να φαινόμαστε πιο λεπτές από τη μοντέλα,μη μας κλέβει και τις επιτυχίες ένας πίνακας!!!!
Αυγά έβαψα,τσουρέκια θα ξαναφτιάξω το σάββατο και ναι ήδη κράτησα.Αμήν=ευχή που σημαίνει ότι είπα προηγουμένως,είθε να πραγματοποιηθεί!
Όσο για για τη φωτό,αγχώθηκα δεν φοράω και φωτεινά χρώματα,το αγαπημένο μου χρώμα είναι το άσπρο.Το βρήκα!Θα φορέσω άσπρη στολή :))
το σκηνικο ειναι στημενο λοιπον, και μου αρεσει πολυ!
απολα εχει η Ρουλα μας! τσουρεκια, αυγα, ολα τα καλα του Θεου, και πανω απολα Αγαπη!
υγ. την ενδυμασια και την φωτο την οριζει η οικοδεσποινα κατα τα γουστα της
υγ2 εγω ειπα απλα μια σκεψη
υγ3. μενει τωρα να βρω ποτε θα ανελθω στα ωσαννα!
υγ4. Καλη ανασταση και Καλο Πασχα πολυαγαπημενη Ρουλα!
Αγαπημένε δάσκαλε απλά με συνεπήρε.
Κάπου σε κάποιο σημείο, η απόγνωση , το τέλος…
…
Απεικονίζεται “άψογα”, χμμμ ,η απελπισία:(((
Να είστε καλά να περάσετε όμορφα όπως επιθυμείτε καλέ μου δλασκαλε και να συμπληρώσω σχετικά με την ανάρτηση που έκανα χθες. Έγραψα για τους μπλογκερς που έχω συναντήσει, που έχω γνωριστεί.Αν έγραφα για τους αγαπημένους που εκτιμώ και θα ήθελα να συναντήσω,θα είσασταν ο πρώτος στη σειρά εσείς.
Σας φιλώ καλό Πάσχα.
καλη μου Κατερινα,
σε ευχαριστω για τα παντα ομορφα λογια σου!
ευχομαι και σε σενα το καλυτερο και παντα να εισαι αγερωχη και περηφανη γυναικα,
τα ναζια και τα γατισια κολπα αστα για εκεινες τις γυναικες που τις εκφραζουν!
απο τα προσφατα λεγομενα σου καταλαβαινω οτι περνας μια φαση αμφιβολιας για τον εαυτο σου,
οπως ειναι το διλημμα λογικη η συναισθημα!
η απαντηση ομως ειναι μονο δικη σου,
και κανεις δεν μπορει να σου την δωσει…
η μικρη μου εμπειρια, στρωμενη με θετικα και αρνητικα, ειναι οτι σε καμια περιπτωση δεν πρεπει να καταπιεζεις το πραγματικο σου ειναι!
η αυθεντικη εκφραση και παρουσια ειναι το πιο σημαντικο στη διαδρομη της ζωης
κι αν εκει που εισαι σημερα αυτο δεν εκτιμαται, εισαι σε λαθος μερος!
καιρος να αλλαξεις το μερος, οχι τον εαυτο σου!
για να μη γινω αφορητα βαρετος σταματω, κι ευχομαι Καλο Πασχα και ολα τα καλα πρωτα απολα σε σενα!
αν εσυ εισαι καλα, θα ειναι καλα και οι αγαπημενοι σου ανθρωποι!
σε ασπαζομαι
Αχ πως θελω να γραψω χιλια πραγματα αλλα δεν προλαβαινω με τιποτα.Μολις γυρισα απο την δουλεια και ειπα να φτιαξω λιγο αρακα για αυριο,που δουλευω παλι.Μα τι γινεται ολος ο κοσμος ταξιδευει;Ανασα δεν πηραμε απο την πολυ κινηση.Ταξιδι στο χρονο λοιπον και η μικρη μαθητρια στην πεμπτη δημοτικου καθεται φρονιμη στην ταξη της και ακουει με προσοχη τον δασκαλο.Ξαφνικα βλεπει στην ανοιχτη πορτα την φιγουρα του πατερα της-αυστηρη παντα-να πηγαινει προς το γραφειο των δασκαλων.Ανατριχιασε και ενα καρο κακες σκεψεις περασαν απο το μυαλο της.
Γινεται το διαλειμμα,περναει λιγη ωρα, τα μαυρα φιδια την ζωνουν και σε λιγο την καλουν να παει στο γραφειοοοοο.
Γιαννα λεει ο δασκαλος,δεν το περιμενα αυτο απο σενα.Εσυ εισαι η καλυτερη μου μαθητρια.
Τελος παντων,τι ειχε συμβει.Οταν το μικρο κοριτσακι εφυγε για το σχολειο,ο πατερας ειχε παρατηρησει οτι το μαξιλαρι στο κρεβατι της παρα ηταν ψηλο.Εψαξε λοιπον και βρηκε τον μικρο της θησαυρο.Ολοι οι εικονογραφημενοι ηρωες της εποχης,που της ειχαν δωσει οι φιλοι της και αδεξια ειχε κρυψει,αποκαλυφθηκαν.
Μικρος ηρωας,Γιωργος Θαλασσης,Κατερινα,Πεπιτο πεινασμενος μονιμα,μια ανασα γελιου της ψυχης της,ολοι μα ολοι αθωοι συντελεστες της αγνης καθημερινοτητας της ειχαν γινει βορα στον αναιτιο θυμο.
Και επειδη το αμαρτημα ητανε βαρυ ερχεται στο δασκαλο για να βρουν τροπο να την συνετισουν.Ο καλος μαθητης της εποχης μου ειχε στεγανα.
Επρεπε να πηγαινει στο κατηχητικο,να φιλαει το χερι του πατερα,να ειναι λιγο μαλακας,να μην εχει αντιρρησεις.Μονο φαλαγγα που δεν μου κανανε και μετα αντε να γυρισω σπιτι η κακομοιρα.
Αυτα σχετικα με τα ταξιδια του παρελθοντος,που αποτελουν την σταση ζωης και την εμπνευση του ανεπιστρεπτι μελλοντος μου.Γιατι μου το εκανα αυτο αποψε,αφου ηρθα σ’αυτην την κιβωτο για να πω μονο πως η αναρτηση ηταν υπεροχη και με αγγιξε μια μαγικη νοτα γλυκειας μουσικης;Γιατι δεν ειπα εξ’αρχης οτι σας αγαπω ολους για τις μοναδικες στιγμες και αφησα την μνημη να με καψει;
Κλεινω- ο αρακας δεν βραζει με τιποτα-και ευχομαι ολοψυχα να πληθαινουν οι στιγμες της ευδαιμονιας και ειθε το μελλον να οικοδομηται πλεον απο το περισσεμα της μεγαλοσυνης και οχι απο την ελλειπη εμπνευση της ανωριμης μνημης.
Αγαπημενε οικοδεσποτη του μπλογκ ισχυει η προσκληση και η χαρα,αν διαβασατε στο αλλο μπλογκ.
Φιλια σε ολους.
σε πιασανε στα πρασα Γιαννα μου!
κακο κοριτσι!
δεν φυλαξες τα αγαθα σωστα και το πληρωσες!
πως εγινε ο αρακας;
τι απεγινε το ατιθασο κοριτσακι;
τελικα οι καλυτερες μαθητριες ειναι εκεινες με τη μεγαλυτερη δυνατοτητα υπερβασης και σκανδαλωδους για τους μικροαστους συμπεριφορα!
χαιρομαι που το παρελθον σου επιβεβαιωνει την εικονα που εχω δημιουργησει
εισαι μεγα ζιζανιο και παρολο το κατηχητικο δεν εστρωσες! ευγε!
ομολογω οτι ειχα παει κι εγω μια μερα στο κατηχητικο και απεδρασα παραυτα!
οποια βαρεμαρα!
ολοι οι αναλατοι, βαρετοι, γκριζοι μαθητες ηταν εκει!
οσο για τον κατηχουντα, αστα να παει!
το μελλον δεν υπαρχει χωρις το παρελθον!
ειμαστε αλυσοδεμενοι με αυτο, οσο και αν το εχουμε υπερβει
καθε μικρη στιγμη του αποτελει σφραγιδα επι της ψυχης μας, ισως και του σωματος
αγωνιω ακομη για τον αρακα
υγ1. σε περιπτωση που σε επισκεφθω, δεν θα αναφερω τον θρυλο η τον βαζελο
υγ2. δεν μπορω να πω το ιδιο για τα κοπλιμεντα τα οποια θα εισπρταξεις
υγ3. σε προειδοποιω για να μην εκπλαγεις
υγ4. καλη ξεκουραση
υγ5. ο αρακας τι εγινε;
υγ6. αυτη η φιγουρα του πατερα, μεγα θεμα
υγ7. η μητερα τι σταση κρατησε οταν γυρισες στο σπιτι;
υγ8. φιλια
Μια αναρτηση στο υψος και του μεγεθους του δασκαλου..!!! Ο συνειρμος και η ταυτιση των ηρωιδων μοναδικη…!!Τι να πω…καθε φορα μας ανοιγετε δρομους σκεψης αλλα και αποψης…
Σας φιλω και σας ευχομαι Καλο Πασχα και Καλη Ανασταση με τους αγαπημενους σας..!!!
Ατελιε γλυκειες ευχες..!
ειναι γεγονος οτι ειμαι παμμεγιστος και αξεπεραστος!
ευχομαι και εγω με τη σειρα μου Καλη Ανασταση και Καλο Πασχα!
Με συγχωρείτε κύριε, Θα ήθελα πληροφορίες για το Όμορφη γλυπτό της Μαρίας Μαγδαληνής που εμφανίζεται στην τελευταία φωτογραφία. πού είναι; Σε ποιο μουσείο; Ευχαριστώ πολύ. Ζητώ συγγνώμη, αλλά στα ελληνικά μου είναι ακόμα φρικτό.
Enrico
καλε μου φιλε καλως ηλθατε!
τα ελληνικα σας ειναι τελεια, συγχαρητηρια!
δυστυχως δεν γνωριζω την απαντηση στο ερωτημα σας
ελπιζω ομως να συνεχισετε να ερχεσθε στην παρεα μας εδω, ειμαστε τα καλυτερα παιδια!
Eυχαριστώ για την γρήγορη απάντηση και γιά τα καλά σας λόγια, Αλλά ομολογώ ότι η αντιγραφή και η επικόλληση (copy/paste) κάνει θαύματα.
ωστόσο, ίσως δεν θα μάθω ποτέ πού μείνε η μαρμαρένια μου Μαρία Μαγδαληνή, αλλά ανακάλυψα ένα πολύ “νόστιμο” blog! Θα συνεχίζω να το διάβαζω μολονότι xρειάζομαι πολύ χρόνο και πολύ…λεξικό.
καληνύχτα
Enrico