Posted by This is a post for Spring, for flowers, for love, for life.
Αυτη η αναρτηση ειναι για την Ανοιξη,τα λουλουδια, τον ερωτα, την ζωη.
Ξεκιναμε απο την Ιταλια, με την υπεροχη ζωγραφια του Sandro Boticelli, και την μουσικη του Antonio Vivaldi, το Allegro απο την Ανοιξη στις Τεσσερις Εποχες. Διευθυνει ο Herbert von Karajan την Ορχηστρα Berlin Philharmoniker, και βιολι παιζει η Anne Sophie Mutter.
Πηγαινουμε στη Γερμανια για τα τραγουδια της Ανοιξης και αρχιζουμε με το υπεροχο τραγουδι της Ανοιξης του Franz Schubert, σε ποιηση Ernst Schulze, με τον Sviatoslav Richter στο πιανο και ερμηνευτη τον Dietrich Fischer Dieskau.
Quietly I sit on the hill’s slope.
The sky is so clear;
a breeze plays in the green valley.
Where I was at Spring’s first sunbeam
once – alas, I was so happy!
When I was walking at her side,
So intimate and so close,
and deep in the dark rocky spring
was the beautiful sky, blue and bright;
and I saw her in the sky.
Σειρα εχει ο αλλος μεγας συνθετης της Γερμανικης Παραδοσης, ο Richard Strauss, που συνεθεσε το τραγουδι της ανοιξης, το πρωτο αναμεσα στα τεσσερα τελευταια τραγουδια, σε ποιηση Hermann Hesse. Σημειωνω οτι ο συνθετης δεν εζησε για να ακουσει την πρωτη εκτελεση των τραγουδιων αυτων. Ερμηνευει η μεγαλη σοπρανο Lucia Popp, ενω την ορχηστρα διευθυνει ο Sir Georg Solti .
In shadowy crypts
I dreamt long
of your trees and blue skies,
of your fragrance and birdsong.
Now you appear
in all your finery,
shining brilliantly
like a miracle before me.
You recognize me,
you entice me tenderly.
All my limbs tremble at
your blessed presence!
Ωρα για επιστροφη στην Ελλαδα. Ο Μανος Χατζηδακις μας χαρισε τοσα και τοσα αριστουργηματα, ενα απο αυτα ειναι “Οι Πασχαλιες μεσα απο τη Νεκρη Γη”, που την ακουμε ευθυς αμεσως.
Συνεχιζω με το υπεροχο τραγουδι του Τακη Μωρακη σε στιχους Κωστα Κοφινιωτη “Ηρθες σαν την Ανοιξη” ερμηνευμενο απο την μεγαλη Στελλα Γκρεκα.
Ηρθες σαν την Ανοιξη
και μου φερες αυτο που λαχταρουσα
ρόδα και γαρύφαλλα
του έρωτα που χρόνια λαχταρούσα
Ήρθες αγαπούλα μου
και ήσουνα εκείνο που ποθούσα
τ’ όνειρο που ζήταγα να βρώ τόσο καιρό
Κοντά σου η ζωή ομορφαίνει
και σβύνει κάθε πίκρα παλιά
Και για να μην ξεχνιομαστε καθε νομισμα εχει δυο οψεις. Μας το θυμιζει η Ελενη Βιταλη, με το σχετικα αγνωστο ασμα του Σπυρου Σαμοιλη σε στιχους Μενελαου Λουντεμη “Οι κερασιες θα ανθισουνε”. Μια υπεροχη ζεμπεκια, που την πρωτοτραγουδισε η Ισιδωρα Σιδερη.
Οι κερασιες θ’ ανθισουνε και φετος στην αυλη
και θα γεμισουνε με ανθη το παρτερι
σκληρη που ειναι η ανοιξη σαν εισαι διχως ταιρι
σκληρη που ειναι η ζωη
Άνοιξε το παράθυρο στην πρωινή γιορτή,
για νάμπουν οι μοσκοβολιές από το περβόλι.
Αχ, κάθε του τριαντάφυλλο και μια πληγή από βόλι,
και μια πληγή από βόλι είναι για σε, ποιητή!
Αλλαζουμε πορεια και απο τη μελαγχολια του μεγαλου Ποιητη περναμε στην ανεμελη θεωρηση της ζωης της Συννεφουλας, που εχει τρελανει κοσμο.
Κι ερχεται ο Απριλης αχ καρδουλα μου
να κι ο Μαης, ο Μαης Συννεφουλα μου!
Διχως τραγουδι δακρυ και φιλι
δεν ειναι Ανοιξη φετος αυτη!
Ομως δεν ειναι ολες οι κοπελιες σαν τη Συννεφουλα, η Λενιω ας πουμε φαινεται να δινει χαρα και καθολου στενοχωρια στο νεο που την ποθει. Ισως να οφειλεται στο οτι ολη η κατασταση ειναι ενα μυστικο.
Απριλη μου ξανθε
και Μαη μυρωδατε
καρδια μου πως
καρδια μου πως αντεχεις
μεσα στην τοση αγαπη
και τις τοσες ομορφιες
Ο Κωστας Γιαννιδης δεν κραταει τιποτε μυστικο. Ζητα ανοιχτα και καθαρα “Λιγα Λουλουδια αν θελεις στειλε μου”.
Κι ας ελπισουμε οτι τα λουλουδια θα μεινουν φρεσκα για λιγες μερες και δεν θα καθομαστε να λεμε “Μαραμενα τα Γιουλια κι οι Βιολες” σε μουσικη Αττικ με τη φωνη της Κακιας Μενδρη.
Αλλαζουμε χωρα παλι, και παμε στη Γαλλια, μεσω Γερμανιας, οπου οι Rammstein τραγουδουν Fruhling in Paris, και ευλαβικα αποτιουν τιμη στην ανεπαναληπτη Edith Piaf. Το ρεφραιν τα λεει ολα.
Oh non, rien de rien
Oh non, je ne regrette rien
The lips often redeem(ing) and tender
And they touch for ages/eternally
If I leave her mouth
Then I begin to shiver
Ευχαριστώ πολύ για αυτό το όμορφο ταξίδι με την άνοιξη και μέσα την άνοιξη από Vivaldi στο Rammstein, περνώντας στην Ελλάδα…και κάποια μεγάλη ανακάλυψη, όπως σε κάθε ταξίδι.
Αγαπητε Ενρικο εισαι παντα ευπροσδεκτος! Ευχαριστω για τα – οπως παντα – καλα σου λογια. Καλημερα!
Δασκαλε μια απο τις πιο υπεροχες αναρτησεις….respect..Συνδιασμος θαυμασιων εργων, τραγουδιων..υμνος στην ανοιξη του ερωτα για τα παντα, μεσα στην μαυριλα των καιρων…!!
Ὅλα τὰ ποιήματά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
ἀτέλειωτα μένουν.
Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη,
φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου.
………………….
Κικη Δημουλα
Αγαπητη Ορφια, αυτη η αισθηση του ημιτελους η ατελους ειναι κινητρο ζωης τεραστιο! Και δεν εχει τελικα σημασια ποιος αργει και ποιος βιαζεται. Αρκει να υπαρχει αυτη η διαφορα που οδηγει στο ημιτελες η ατελες, δηλαδη το μη τελειωμενο, εκεινο που δεν εχει τελος (αλλα ουτε και τελειοτητα).
Η περιηγηση στα χρωματα και τους ηχους της ανοιξης ετσι οπως την εχεις καταγραψει μου φαινεται μαγικη.Θα μεινω και εγω στο ιδιο πνευμα.
Ο Απριλης με τον ερωτα
χορευουν και γελουνε
κι οσα ανθια βγαινουν και καρποι
τοσ’αρματα σε κλειουνε.
Δ.Σολωμος Απο το ποιημα Ελευθεροι Πολιορκημενοι.
Ευχαριστω πολυ Γιαννα μου, και εγω θα ηθελα πολυ να παραμεινω στο πνευμα αυτο, αλλα φευ, τα γεγονοτα μας προλαβανε!
Χρειαζομαστε ενα συγχρονο Σολωμο για να μας συνεπαρει και να μας δωσει ελπιδα, αλλα δεν βλεπω τιποτε στον οριζοντα.
Πέρα από τα χρώματα η άνοιξη μου δίνει μια αίσθηση αποσυμπίεσης του συμπαγούς και απαθούς είναι, του παγωμένου είναι του χειμώνα, της πέτρας. Έξοδος από – μηδενισμός – του απαθούς και συμπαγούς είναι αποτελεί την ίδρυση της ελευθερίας, τον όντως τρόπο του υπάρχειν. Τίμημα η αγωνία για το αβέβαιο αύριο. Το βάρος της αγωνίας κάνει τον άνθρωπο να λυγίζει, να εκχωρεί την ελευθερία του σε θεσμούς, σε ιδεολογίες, σε διαχειριστές. Όμως τότε δεν έχει αύριο, δεν υπάρχει, είναι. Είναι όπως είναι μια πέτρα. Η ελευθερία είναι αγώνας, αγώνας ενάντια στον φόβο του αύριο. Όσο καταστροφικό και αν αποδειχτεί το αύριο θα είναι υπαρκτικός θρίαμβος αν ήταν δική μου επιλογή και όχι των προστατών μου.
“Για δες καιρο που εδιαλεξε ο Χαρος να με παρει,
τωρα που ανθιζουν τα κλαδια και βγαζει η γης χορταρι”
ειχε πει ο Αθανασιος Διακος,
που αισθανθηκε περισσοτερο εντονο το αγγιγμα του Θανατου
μεσουσης της Ανοιξεως
Ανοιξιάτικη ανάρτηση,ανοιξιάτικο φρεσκάρισμα στο μπλογκ με την κυρία να τρώει ηδονικά το χαβιάρι μπελούγκα με τις χούφτες κόντρα στο πνεύμα της εποχής!
ω νο,ριάν ντε ριάν
ω νο,ζε νε ρεγκρέτ ριάν!
γιατί η ζωή είναι ωραία έστω και με λιγότερα αγαθά!
Κανένας αθίγγανος δεν αυτοκτονεί παρά μόνο οι βόρειοι με την εύρωστη οικονομία τους και την ανιαρή ζωή τους,χωρίς άνοιξη και έρωτα λουσμένο στο φως του ήλιου!
καλή εβδομάδα σε όλους μας!
“Κανένας αθίγγανος δεν αυτοκτονεί παρά μόνο οι βόρειοι με την εύρωστη οικονομία τους και την ανιαρή ζωή τους,χωρίς άνοιξη και έρωτα λουσμένο στο φως του ήλιου!”
Ρούλα τους φιλοσόφους ασόφους δεικνύετε!
ΑΦΗΓΗΜΑ ΜΑΚΡΥ και ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΕΣ : ΛΟΥΑΝΑ, Η ΞΑΝΘΗ ΤΣΙΓΓΑΝΑ
Περαστικος 1: Γνωρισα μια μικρη τσιγγανα τις προαλλες στο μετρο, τη μικρη Λουανα
Περαστικος 2: Γαρυφαλλο στ’ αυτι και πονηρια στο ματι!
Περαστικος 1: Η Λουανα ειναι γνησια ξανθια, ο παπους της ητανε Βασκος ψαρας που εξωκειλε στο Δουναβη κι ερωτευτηκε τη τσιγγανα γιαγια
Περαστικος 2: Ολα θα τα ακουσω σημερα, αλλα η ξανθια τσιγγανα θα με ξεκανει!
Περαστικος 1: Ο παπους Βασκος ψαρας παντρευτηκε μεσα στο ποταμι τον Δουναβη την γιαγια Εσμεραλντα και κανανε επτα παιδια
Περαστικος 2: Και πως βρεθηκε η Λουανα στην Ελλαδα;
Περαστικος 1: Μετα το γαμο μπηκε ο Αδολφος στη βιεννη και ο παπυς και η γιαγια εγινανα στοχος ως μη καθαροι Αριοι. Τα μαζεψαν και αρχισαν να κατηφορισουν προς τα κατω. Πρωτος σταθμος το Βελιγραδι.
(συνεχιζεται….)
Κυρια του Βορρα, αξιαγαπητη Ρουλα μας, κοριτσι γλυκο και πανωριο,
ωραια τα λετε, αλλα δεν πειθετε τους Ελληναραδες!
Ειμεθα μια κοινωνια ακρως υποκριτικη και “δηθεν”.
Εν μια νυκτι ολες οι πορνες του νεοπλουτισμου
κατεστησαν λαικοι αγωνιστες
εναντια στον αμερικανικο καπιταλισμο
Στο κλεισιμο ενος βλεφαρου
οι Δημοσιοι Υπαλληλοι εργαζονται, αποδιδουν, και αδικουνται
Ειμαστε μια χωρα μαγικη
Μονο οι γυφτοι δεν αλλαξαν,
ισως ειναι οι μονοι αυθεντικοι και γνησιοι, που δεν το εχουν αναγκη!
καλό μηνα παναθηναιε
απο την primavera του vivaldi μέχρι τον Απρίλη με τον μπιθικώτση, η άνοιξη άλλαξε πολλές φορεσιές…
βεβαια μετα τις σημερινες ανακοινωσεις του ΥΠ. ΟΙΚ., το “μαραμενα τα γιουλια κι οι βιολες”, μαλλον θα μας εκφράζει, αλλά πιστοί στο τρίπτυχο άνοιξη-ελευθερια-αναγεννηση, θα αγωνιστούμε για… πιο φρέσκα άνθη 🙂
ωραίο το post σου
Καλημερα Ναταλια,
Η Ανοιξη ειναι αμεταβλητη,
εστω και αν το εισοδημα μας θα μειωθει
Καθε κριση εμπεριεχει και ενα στοιχειο δημιουργιας,
ας γινει λοιπον αυτη η κριση μια εστια αναγεννησης για την Ελλαδα μας
Αχ!
Περασα ενα υπεροχο απογευμα Κυριακης ακουγοντας τις επιλογες σας.
Βαχ!
Περαστικος 1: Αϊντε αϊντε
Περαστικος 2: Σε παρακαλω! Ασε την γυναικα να εκφραστει.
Περαστικος 1: Ας μην εκφραστω κι εγω!
Μουα: Αν η ανοιξη ηταν ολο το χρονο δε θα ερωτευομασταν!
Περαστικος 1: Με ερωτευτηκε!
Περαστικος 2 : Ναι μη φας!
Περαστικος 1: Μωρε θα φαω καλα!
Μουα! Εμενα μ’ αρεσει αυτο που ειπε η Ρουλα
“Κανένας αθίγγανος δεν αυτοκτονεί παρά μόνο οι βόρειοι με την εύρωστη οικονομία τους και την ανιαρή ζωή τους,χωρίς άνοιξη και έρωτα λουσμένο στο φως του ήλιου!”
Επιθυμω να γινω τσιγγανα, (μιλαει το Ορβιετο)
Την αγαπη μου την ανοιξιατικη στο ατελιε του Μαη!
Η μικρη τσιγγανα Λουανα
λουζεται στον Σηκουανα
και ακουει Φατα Μοργκανα
Ειναι ωραια η μικρη τσιγγανα
κι εχει στο φορεμα μια παραμανα
να της θυμιζει
οτι σημερα γιορταζει καθε μανα
Ελα μικρη τσιγγανα στο ατελιε του Μαη
να φερεις λουλουδα και μυρωδιες
να σπειρεις λιγη δροσια και χαρα
στην ξερη ελληνικη γη
που την δοκιμαζει δοκιμασια μεγαλη
Το πιο αισιόδοξο ποστ ever!!!
Οι στίχοι του Herman Hesse πιο πολύ κοντά μου, όμως όλα μα όλα τα ευχαριστήθηκα αγαπημένε και μοναδικέ δάσκαλε.
Σας φιλώ εσας και όλο το ατελιέ με ανοιξιάτικα φιλιά και λέω:
Oui oui, tout est tout!!!
Αγαπητη Κατερινα,
Ελπιζω να εισαι καλα και να απολαμβανεις την Ανοιξιατικη Κυριακη.
Παρασκευη βραδυ, πριμαβερικο και θλιμενο.
Θα μας απαντησετε καμια ωρα η θα κανουμε καταληψη στο ατελιε;
Μα που εισθε; Εν οψει λιτοτητας κοβω τα πολλα πολλα και κραταω το ατελιε και ολα τα μελη του. Εχω και μια ερωτηση κρισεως που με τυραννα! Αν ερθει η Αγγελα Μερκελ και ζητησει να την δεχτουμε στο ατελιε τι θα κανουμε;
Φιλια στο ατελιε, παρακαλω υψηλα το ηθικο.
τοκ,τοκ χτυπάει η πόρτα
-σιγανοπαπαδιά:ποιος νάναι τέτοια ώρα!
-η Άγγελααα
-&@#*$&(θου κύριε φυλακή τω στοματί μου,έχε χάρη που είμεθα ευγενικοί)από μέσα της και απέξω της ΚΟΠΙΑΣΤΕ μανδάμ!
-λατρεύω την τέχνη,το γκουρμέ φαγητό γιαυτό ήρθα
-καλά,αυτό με την τέχνη αφήστε το γιατί και ένας άλλος συμπατριώτης σας ήταν λάτρης και μας ….
-για,για,περασμένα ξεχασμένα αλλά και σεις δεν πάτε πίσω,μας εξαπατήσατε,είστε λαμόγια,φταίτε όλοι,έφερα το ευθυνόμετρο να σας μετρήσω
-εγώ,πού φταίω;
-φταις,το πρωί το παίζεις θεούσα και το βράδυ γυμνό μοντέλο
-γιατί να χαλάμε τις καρδιές μας μανδάμ,όπως είπατε και σεις περασμένα ξεχασμένα.Πατσίσαμε!
δείτε το δάνειο σαν αποζημίωση για τα θύματα της θηριωδίας σας.Μεταξύ μας κυρία Άγγελα θα ήθελα εμείς να σας δίναμε έστω δανεικά και αγύριστα παρά να είχαμε θύματα!
-ας τα αφήσουμε τώρα αυτά,ήρθα να σας προτείνω να αγοράσω το ατελιέ,έχω το χρήμα
-χα χα χα,τώρα έπεσες στην περίπτωση!καλά κάνε την πρόταση στο δάσκαλο και θα δεις,θα γελάσει και ο κάθε πικραμένος.Στο καλόοο!
κι ενώ η Άγγελα φεύγει μουρμουρίζει,μωρέ φταίω και γω,τι τις ήθελα τις δυο δουλειές και την πλαστική,ρεζίλι των σκυλιών έγινα.Πάω να σκεφτώ ποια δουλειά πρέπει να αφήσω.
Ρουλα μας, εχετε παρει δρομο και τρεχετε βλεπω και διαβαζω!
Ευτυχως που ηρθε η κ. Μερκελ και σας εβαλε στην σκεψη να αφησετε τη μια απο τις δυο δουλειες, να σταματησετε τις συνεχεις πλαστικες επεμβασεις στα ματοτσινορα σας και να μαζευτειτε γενικως. Οσο για αυτες τις αμαρτωλες γυμνες εμφανισεις σας σε κλαμπ της παραλιακης σοδομα και γομορρα!
Επανηλθα αγαπητωτατον Δεσποιναριον!
Σας αγαπω πολυ και σας σκεφτομαι παντα, ομως αυτη η εβδομας ητο δυσκολωτατη, καθοσον ειχα μια ειδικη αποστολη την οποιαν δεν δυναμαι να αποκαλυψω τωρα, ισως καποια στιγμη αργοτερα να μπορεσω να μιλησω.
Παρακαλω σας θερμα να μην εισαγετε την απατηλη εννοια της λιτοτητας στο ατελιε. Το ατελιε ειναι υπερανω της χρηστικης διαστασης, οπως τοσο ευστοχα παρατηρει και ο Μανωλης.
Ισως περισσοτερο σημερα απο εχθες, εγω τουλαχιστον αισθανομαι την αναγκη να επιδοθω εις τρυφηλας απολαυσεις και εντρυφησεις εις ανεξιχνιαστας οσμας και γευσεις αλλα και σκεψεις προκλητικας και ανατρεπτικας.
Συμφωνω με την αναγνωση του Μανωλη, η κ, Μερκελ μονο απο ατυχημα θα προσελθει στο ατελιε, οπως οταν μενουμε απο λαστιχο και χτυπαμε στο πιο διπλανο σπιτι η μαγαζι να μας δωσει λιγο νερο η να τηλεφωνησουμε στην οδικη βοηθεια.
Αφου της δωσουμε την βοηθεια που ζητησει, η κ. Μερκελ μαλλον θα συνεχισει το ταξιδι της. Δεν προβλεπω οτι θα μεινει στο στελιε, οπως ο Γερμανος ταξιδιωτης στο ανεπαναληπτο “Καφε Βαγδατη” της δεκαετιας του ’80.
Το ατελιέ είναι ανοχύρωτο. Ανοχύρωτο όπως ο αγρός με τα αγριολούλουδα, όπως η πινελιά του λαϊκού ζωγράφου, όπως ένα παζάρι της ανατολής. Ο ψηφιακός διαβάτης ίσως σταματήσει αν ζει στον κόσμο της σχέσης. Και σχέση είναι η έξοδος από το εγώ, από την απαίτηση βεβαιοτήτων. Είναι η δεξίωση της τέχνης του δασκάλου, τέχνης που γνωρίζεται στην πράξη, γνωρίζεται στο ρίσκο της αποτυχίας. Μόνο αν κάμεις το πρώτο βήμα, οι αντιφάσεις γίνονται ετερότητα. Το ναι συνυπάρχει με το όχι.
Όμως ο ψηφιακός διαβάτης που ζει στον κόσμο της χρήσης θα προσπεράσει. Το ατελιέ δεν έχει επενδυτικές συμβουλές, δεν ασχολείται με την αποτελεσματικότητα, δεν πουλάει χλύδα, δεν προσφέρεται για ηδονοβλεψία. Η γλώσσα του άρρητη. Το ατελιέ γίνεται οχυρό, κάστρο άπαρτο.
Οχυρό ανοχύρωτο το ατελιέ.
Η κ. Μέρκελ, ηγέτης του πολιτισμού της χρήσης, δεν θα το δει καν. Είναι πίσω από τείχος πανύψηλο.
Μανωλη μου, χαιρομαι που εχθες ειχαμε την ευκαιρια να τα πουμε απο κοντα και να σχολιασουμε το σχολιο σου. Που δεν ειναι σχολιο αλλα ποιημα.
Σε ευχαριστω.