Posted by In 1995 I visited Husum, a small town near the German – Danish borders, on my way to Neukirchen, where Emil Nolde’s studio and house is, today a museum of the Nolde foundation.
I posted an article on my visit and showed some of the photos I have taken.
A visitor to the blog, liked the photos so much that he decided to use them in a video clip he was preparing, featuring music of the Greek Group Super Nova. Here is the result of his efforts.
The music reflects perfectly the mood of the place, the darkness and calmness of the North seascape.
I hope you will enjoy it as much as I did.
Μπραβο καλε μου φιλε.Χαλαρωτικο για τα ματια και την ψυχη.Η τεχνη που ταξιδευει μαζι σου στα μαγικα πελαγη της μουσικης, φτανει στις εσχατιες του νου για να ανταμειψει τις αισθησεις σου.Θελεις να το βλεπεις ξανα και ξανα.
ευχαριστω γιαννα μου να εισαι παντα ετοιμη για μαγικα ταξιδια
Ελλειμματική η ύπαρξη του ανθρώπου. Όπου υπάρχει έλλειμμα υπάρχει προσμονή πλήρωσης του ελλείμματος. Η προσμονή είναι το μέλλον, το μέλλον του χρόνου που χρονίζει την ύπαρξη, σαν κίνηση, σαν μέριμνα, σαν εκπόνηση ενδεχομένων. Ενδεχομένων από τα οποία πρέπει να επιλέξω συρόμενος από το άρμα του χρόνου. Τίμημα της επιλογής η αγωνία για τον αν η επιλογή θα είναι σωστή και μετά η ενοχή για το λάθος που έγινε. Λίγο το φως της Βόρειας Θάλασσας, η παραλία, το νερό, ο ουρανός δεν ξεχωρίζουν. Ο ορίζοντας σχεδόν δεν φαίνεται. Τίποτα δεν τραβάει το μάτι. Με τίποτα δεν μπορώ να σχετιστώ. Δεν ξέρω που να πάω. Δεν μπορώ να σχεδιάσω τίποτα, δεν φαίνονται ενδεχόμενα, δεν έχω να επιλέξω. Η αγωνία του λάθους σβήνει, έρχεται μια απόκοσμη ηρεμία. Ο χρονισμός του χρόνου όμως δεν σταματά, απαιτεί ενδεχόμενα, απαιτεί μέλλον. Η έλλειψη άλλων προφανών ενδεχομένων αποκαλύπτει το μόνο βέβαιο, το απόλυτα ατομικό, το αμέριστο ενδεχόμενο: τον θάνατο. Η ηρεμία της μη επιλογής, της μη σχέσης, αποκαλύπτει το είναι σαν είναι προς θάνατον.
Θα προτιμήσω την θάλασσα του νότου, το Αιγαίο. Ο ορίζοντας ολοφάνερος δείχνει το άπειρο, την απουσία ενδεχομένων. Όμως στην παραλία είναι ένα ταβερνάκι, θα πεις δυο κουβέντες πίνοντας ουζάκι. Παρακάτω ένα ξωκλήσι, ίσως ανάψεις ένα κεράκι. Ο χρόνος εδώ κυλάει αργά δεν γυρεύει ενδεχόμενα, δεν απαιτεί μέλλον, γίνεται χασομέρι, σημαίνει σαν δρόμο πληρότητας την σχέση των προσώπων. Το ατομικό είναι προς θάνατον γίνεται προσωπικό είναι προς κοινωνία.
it is the integration of the sea with the sky, the complete loss of the horizon, that give to the north seascape its unique character
Although I fully agree with the atomic versus social statements,
when it comes to analyzing it, I am not sure it is linked in a causal way to the geography
the predominant protestant doctrine of the area is not so because of the landscape
likewise, the Eastern doctrine is not necessarily so because of the Aegean
the link, if any, is one of historical origin and development of culture within a region
but it is not a causal or deterministic one
the argument runs very similar to the one that says that we, the citizens of the Greek State of 2010 are the successors of Plato, Socrates and Praxiteles
the geography is the same, but the rest is for discussion
Το σχόλιο έχει καθαρά υπαρκτικό χαρακτήρα και δεν αποσκοπεί στην αιτιατή σύνδεση γεωγραφίας με πολιτισμό. Κάτι τέτοιο θα αναιρούσε την ανθρώπινη ελευθερία. Όπως πολύ σωστά υπονοείς η συμπεριφορά μεγάλου μέρους των Ελλήνων σήμερα κάθε άλλο παρά κοινωνική – ή αντάξια μεγάλων προγόνων – θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Θα ήθελα όμως να προσθέσω ότι η φωτεινότητα, το κάλος και η φυσική αρμονία του τοπίου (π.χ. της Αττικής ή των Κυκλάδων) μπορεί να οδηγήσει σε μια υπερβολική εξωτερίκευση, μια έκλειψη του υποκειμένου μπροστά στο κάλλος του τοπίου. Αποτέλεσμα ένα κοσμοείδωλο όπου όλα έρχονται και υποκινούνται έξωθεν. Μια παρατήρηση χωρίς παρατηρητή. Αντίθετα τα σκοτεινά και πολλές φορές άχαρα τοπία του βορά ίσως βοηθούν στην περισυλλογή, στην ενδοσκόπηση του υποκειμένου και την διερεύνηση των υπαρκτικών του δομών. Αυτά είναι προσωπικά βιώματα και με τίποτα δεν μπορούν να γενικευθούν.
true melancholy…
hard to think that one has to search for his soul in the infinity…
nice music, nice photos, strong feelings…
how well you have said it!
one has to search for his soul in infinity, in nothingness, because only then one is confronted by one’s real existence
infinity and nothingness offer you the experience of existence!
infinity is everything and nothing…
some times you have to travel a long way to discover true existence…
κατι σαν το… “σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθακη”
η αποκαλυπτικη του εαυτου εμπειρια ειναι σωτηρια αλλα και επιπονη
αν μπορεσεις ποτε να την βιωσεις