Posted by Maria Callas left this world on the 16th September 1977.
On this occasion, I want to share with you a masterclass she gave at the Julliard School of Music in New York City in 1971-1972. The particular interest of this is that Callas is teaching the singing of Rigoletto’a aria “Cortigiani vil razza dannata”. I remind that Rigoletto is a baritone role!
Τι να γραψει κανεις για την απολυτη ντιβα; Θυμαμαι παντως πριν απο δυο χρονια ακριβως οταν σε πρωτογνωρισα ηλεκτρονικα, ειχες κανει παλι μια αναρτηση για την Μαρια.
Μοναδικη για παντα.Πως μπορουμε εμεις οι πεπερασμενοι να σχολιασουμε το θειο ταλεντο της;
Την ακουμε και κραταμε ψηλα το κεφαλι.
Καποτε σε ενα συνεδριο οι επιστημονες κληθηκαν να επιλεξουν κατι που θα ηθελαν να διασωσουν σε πριπτωση καταστροφης του κοσμου.
Και ο Γιαπωνεζος σηκωθηκε πατησε ενα κουμπι και ακουστηκε στην αιθουσα η φωνη της Καλλας.
φιλια του μεσημεριου της Κυριακης.
Μια από τις ελάχιστες Ελληνίδες που κάνουν περήφανη την αχάριστη και άφιλη ράτσα μας. Μια άλλη ας πούμε ήταν η Μαλβίνα. Ή η Ντόρα Μπακοπούλου (η σοπενίστ πιανίστρια) ή ακόμη η Μιμίκα Κρανάκη της φουρνιάς του Ματαρόα. Τίποτε άλλο θαρρώ.
Ave Maria!
Ave Atelier!
πού το ανακάλυψες?
τι φανταστική που είναι η Μαρία…
Τι να πει κανείς; Με τι λόγια; Τα λόγια περι-ορίζουν την α-λήθεια, περατώνουν το άπειρο. Και άπειρο είναι η τροπική ετερότητα του προσώπου. Η μουσική, το λιμπρέτο, η διάρκεια του κομματιού, βάζουν όρια, γίνονται δεδομένα. Στο πρώτο άκουσμα της φωνής όμως αρκεί, ξέρεις, χωρίς να μπορείς να το πεις. Το μοναδικό ταλέντο απο-καλύπτει την ετερότητα, ενεργούμενη σαν φωνή. Τα δεδομένα είναι πια η προϋπόθεση, η της αποκάλυψης προηγουμένη απόκρυψη, που υποχωρεί μπροστά στην λάμψη της αλήθειας. Η διάρκεια γίνεται αιωνιότητα, ο τόπος ου-τοπία. Η αλήθεια σαν τροπική ετερότητα του προσώπου, δεν χρειάζεται χρόνο και τόπο. Ο χρόνος και ο τόπος σαν περατότητα, σαν από-σταση, χάνονται γιατί μετρούν την λήθη.
Το απρόβλεπτο Αιγαίο αόριστο μνήμα εκείνης που η ετερότητα της φωνής της δεν έχει όρια. Όπως όρια δεν έχει η ευλογία της ύπαρξης ενός καλλιτέχνη, εκείνου που φωτίζει την ετερότητα του προσώπου, που φωτίζει την α-λήθεια.