Posted by This post is picking up the thread from the one I posted on March.
This time I want to share with you some fragments from his work “The adventures and misadventures of Maqroll”, translated by Edith Grossman.
There is no continuity. Fragments are fragmented.
Fragment 1
Thinking about time, trying to find out if past and future are valid and, in fact, exist, leads us into a labyrinth that is no less incomprehensible for being familiar.
Fragment 2
A caravan doesn’t symbolize or represent anything. Our mistake is to think it’s going somewhere, leaving somewhere. The caravan exhausts its meaning by merely moving from place to place. The animals in the caravan know this, but the camel drivers don’t. It will always be this way.
Fragment 3
Everything we can say about death, everything we try to embroider around the subject, is sterile, entirely fruitless labor. Wouldn’t it be better just to be quiet and wait?
Fragment 4
In the ruins of the Krak (des Chevaliers) of the Knights of Rhodes, standing on a cliff near Tripoli (Lebanon), a nameless tombstone bears this inscription: “This was not where”. Not a day goes by that I don’t think about those words. They’re so clear, and at the same time they contain all the mystery it is our lot to endure.
Fragment 5
I am the disordered creator of the most obscure routes, the most secret moorings. Their uselessness, their undiscovered location are what feed my days.
(by association:
By a route obscure and lonely,
Haunted by ill angels only,
Where an Eidolon, named Night,
On a black throne reigns upright,
I have reached these lands but newly
From an ultimate dim Thule —
From a wild clime that lieth, sublime,
Out of Space — out of Time.
Edgar Allan Poe)
Fragment 6
Follow the ships. Follow the routes plowed by worn, melancholy vessels. Don’t stop. Avoid even the humblest anchorage. Sail up the rivers. Lose yourself in the rains that flood the savannas. Deny all shores.
Μετά τα σουαρέ και την ήπια μετάβαση με το χθεσινό πιάτο μας οδηγήσατε και στη λογοτεχνική βραδιά.
Θυμάμαι την προηγούμενη ανάρτηση και με αφορμή το τρίτο απόσπασμα ανέσυρα από τη μνήμη μου τις αέναες συζητήσεις με το μεγαλύτερο γιο μου την περίοδο της εφηβείας, την αμφισβήτηση της ύπαρξης του θεού, τη ματαιότητα της ζωής αφού δεν υπάρχει συνέχεια, ώσπου μια μέρα ο μικρότερος που είναι γήινος και όχι αιθεροβάμων, λέει το εξής απίστευτο : προτείνω αυτές τις συζητήσεις να τις κάνετε όταν γεράσετε, μέχρι τότε Χ. κοίτα να χαρείς, η ζωή σε περιμένει. Η απλοική φράση και μόνο αυτή σας πληροφορώ ότι είχε καταλυτική επίδραση, τα έβαλα με τον εαυτό μου που δεν το σκέφτηκα.
Βίρα τις άγκυρες λοιπόν καπετάνιε για το αέναο ταξίδι!
καλή εβδομάδα στο πλήρωμα!
η απάντηση περί του ἱστολογεῖν ἀνηρτήθη! 🙂
Γαβριήλ
εἶσθε θησαυρός ἀνεκτίμητος! 🙂
φαινεται οτι το σουρωτηρι ειναι επαργυρο, ισως και επιχρυσον!
θησαυρος, θησαυρος!
ειναι αυτο με το σουρωτηρι μεγιστε εφευρετα;
σάς πιάνω αδιάβαστους όλους εδώ μέσα, στον Ναό της Διανόησης!!
η εφευρεση του εν πλω σουρωτήρεως ΔΕΝ μου ανήκει. ανήκει αποκλειστικά στους καπεταναίους του ημερόπλοιου “Νικολαος Χ” που εκτελεί το δρομολόγιο Ροδος-Πανορμίτης-Σύμη-Ρόδος. και όταν βρεθείτε κατά τα μέρη μας (έτσι για να μού κάνετε το απαραίτητο εφφέ) ανεβείτε πάνω στη Γέφυρα του πλοίου και ζητήστε να δείτε το σουρωτήρι που το είδατε εν πρώτοις επί του ἑμοῦ Μπλόγκεως…
:-))
πω πω πω !!!!! αισθανομαι ηδη σαν αρχιερεας και ειμαι ετοιμος να φορεσω τα αμφια και τα καλλιμαυχια (δεν θυμαμαι τι ειναι αυτα, αλλα μου αρεσει η λεξη)….
απο το ναο λοιπον, ναι απο το ναο αυτον τον ναο της διανοησης, απευθυνω θερμο χαιρετισμο προς τον Γαβριηλ και τον ευχαριστω για την προσκληση της καθοδου προς τα δωδεκανησα!!!! και ομως!!!! μιαν ημεραν, θα κατεβομεν!!!!
αναμφιβολως η καλη διαθεσις βοηθα και αναπτερωνει το ηθικον και το φρονημα!
ἀναμφιβόλως!
(μήν πῶ καί το ἀνήθικον)
επειδη εντος του ναου πραγματοποιουνται και εξομολογησεις, ειμεθα υπερανω των συμβατικων διακρισεων μεταξυ ηθικων και ανηθικων, απλα προσπαθουμε να ειμαστε κοντα στον κοσμο και το εν τω κοσμω γιγνεσθαι…
εκφρασθειτε παρακαλω ελευθερα, αλλα να γιγνωσκεται οτι θα υποστειτε τις συνεπειες, οι οποιες μπορει να ειναι κυριως ηθικοπλαστικου περιεχομενου
Κάθε fragment είναι καθ ευατόν αριστούργημα Ο δάσκαλος σε μεγάλη μέρα!
Η σκέψη χρειάζεται αντικείμενο. Να το βλέπεις από όλες τις μεριές, να το συνδυάζεις με άλλα αντικείμενα. Το αντικείμενο είναι fragment, αποσπασματική εικόνα της πραγματικότητας, ουσία με περίβλημα κατηγορήματα που, όσο λεπτομερή και αν είναι, ποτέ δεν θα μπορέσουν να αποδώσουν τα χρώματα, τους ήχους, τα αρώματα, τις γεύσεις, τα συναισθήματα του βιώματος. Η σκέψη φαίνεται να τεμαχίζει τον κόσμο και επιπλέον να παράγει νέα αντικείμενα που δεν έχουν καμία σχέση με την εμπειρία: το μηδέν, το μέλλον, τον θάνατο μου. Η σκέψη φαίνεται να βγάζει από τον κόσμο, να δημιουργεί λιμάνια ησυχίας από την φουρτούνα της πραγματικότητας μα και να βασανίζει με τον φόβο για το τι θα φέρει το μέλλον
Αλλοιώνει η σκέψη τον κόσμο; Προηγείται η σκέψη του κόσμου;
Ο δρόμος εκζήτησης της απάντησης ίσως περνάει από την στενή σχέση της σκέψης με την γλώσσα. Τα αντικείμενα της σκέψης είναι κοινωνούμενα με την γλώσσα. Στην αρχή η γλώσσα αποκτιέται από την σχέση με την μάνα, από την σχέση με τους άλλους αργότερα. Η σκέψη τότε δεν φαίνεται να προηγείται του κόσμου, δεν μπορεί να βγει έξω από αυτόν, είναι συνδεδεμένη με τον τρόπο με τον οποίο υπάρχει ο άνθρωπος μέσα στον κόσμο. Και ο τρόπος αυτός είναι η αναφορά στον άλλον, η εκφορά λόγου. Τότε ο λόγος του άλλου, ο λόγος των όντων, εκ-ποιείται από την σκέψη σε αποσπάσματα, σε fragments, που γίνονται η πρώτη ύλη για να ποιηθεί στην συνέχεια νέος λόγος, λόγος φέρων την μοναδική ετερότητα του ανθρώπου, λόγος απαντητικός στον άλλο, στα όντα. Δια-λογος. Τα fragments είναι η ρητή πρώτη ύλη του άρρητου λόγου. Οι λέξεις πρώτη ύλη της ποίησης και του έρωτα. Τα χρώματα της ζωγραφικής. Οι ήχοι της μουσικής. Οι γεύσεις της γαστρονομίας.
Τα ήσυχα λιμάνια, οι κρυφοί δρόμοι, δεν είναι τότε έξοδος από τον κόσμο, είναι η επιλογή του μη διαλόγου μέσα στον κόσμο. Αυτή η έσχατη δυνατότητα φανερώνει την σκέψη σαν φαινόμενο της ελευθερίας, της ουσίας δηλαδή του ανθρώπου.
τελικα η σκεψη εχει υλικο παραγομενο απο την εμπειρια, υλικο δευτερογενες τουλαχιστον, π.χ. τα ονειρα
εχω ενα ονειρο στη σκεψη μου και το γυροφερνω,
σκεφτομαι αυτο που ειδα στο ονειρο μου εχθες το βραδυ
ας μην ξεχναμε βεβαια και το υποσυνειδητο η και το ασυνειδητο, οποτε βεβαια ξεπερναμε την σκεψη και περναμε σε αλλα λιβαδια
έτσι πρέπει να είναι η λογοτεχνική βραδυά.
να μην είναι too much information.
να είναι ερέθισμα να ψεξεις τα ράφια και να βρεις το βιβλίο που έψαχνες, αν και δεν είχες συνειδητοποιήσει ότι σού’λειπε.
πολύ όμορφη ανάρτηση Παναθήναιε
αρχίζω και μπαίνω στο νόημα του μπλόγκεώς σου. Μ’αρέσει.
@Ρούλα
δεν σε ξέχασα! θα σού απαντήσω στο σχόλιο που άφησες στο τσαρδί μου (χεχε). απλά περιμένω λίγο να περάσει η λαίλαπα των σχολίων για να ξαναπάρω μπροστά 🙂
@Μανώλη
καλησπέρα πολυγραφώτατε 🙂
Γαβριήλ καλώς ήλθες στο μυστικό ατελιέ του διδάσκαλου.
ε μεταξύ μας Μανώλη μου, όχι και τόσο μυστικό! κόσμος και κοσμάκης μπαινοβγαίνει από δω μέσα Δόξα τω Θεώ
🙂
ο πονηρος Μανωλης το παει στο “μυστικο”
με την εννοια οτι η γνωση και η επιγνωση ειναι παντα ενα ελαχιστο μερος του Ολου
το οποιο δεν συλλαμβανομεν ποτε
ναι, ναι, καλως ορισματα πρεπουσιν Γαβριηλ, ως ηγγικεν πλησιον εις χρονον ντε τε!
ως λεειτουργος του μπλογκεως
σας ευχαριστεως
Γαβριλεως!
ὡς εὖ παρέστην, το λοιπό(ν)..
Υπαρχει μια “σειρα” με την εννοια της “ακολουθιας” σε ολα τα εργα. Οπτικη κατ’ αρχας αλλα σε παρασυρει να σκεφτεις την συνεχεια της πορειας. Ο χρονος, το καραβανι, ο χορος, το καραβι, τα βηματα. Και αυτο βαζει μια ταξη κι ενα ειρμο στην σκεψη του θεατη. Την αγαπη μου στο ατελιε.
Δέσποινα ήδη από τα αποσπάσματα ποιήσατε λόγον.
Μανώλη μήπως τα βήματα στο χιόνι έχουν τη σημειολογία τους, μήπως υπονοούσε ο διδάσκαλος την απόσυρσή του σε κάποιο καταφύγιο ή μήπως εχάθη ο άνθρωπος, να στείλωμε ομάδα διάσωσης! Ούτε ένα σήμα καπνού δεν βλέπω.
Αχ! πάλι κρύπτεσθαι φιλεί ο διδάσκαλος, Δεσποινάριον!
ειχα παει μια βολτα στον πλανητη Ερμη να τσεκαρω την τροχια του και να πραγματοποιησω μετρησεις αιτινες βεβαιωνουν η διαψευδουν την Γενικη Θεωρια της Σχετικοτητος – διαβαστε και το σχετικο νεο αρθρο – εκει συνηντησα και καποιους γνωστους….
αφησα τα ιχνη μου στον στρεβλο χωροχρονο του Ερμη και επεστρεψα τσουλωντας επι καμπυλης τροχιας
ειναι η σειρα της ενορασης, οταν βλεπεις τη ζωη σου σε φιλμ, ειναι το μειγμα παρελθοντος παροντος και μελλοντος που συνθετει το Ειναι μας
Μπα, θα οργωνει την Ευρωπη παλι. Δεν τον φοβαμαι. Θα ξαναρθειιι δεν μπορει παρα μια μερα να ξαναρθειιιιι….
καί διατί ὀργώνει ὁ Παναθήναιος, Δεσποινάριον; ἐπῆλθε μήπως ἡ ἐποχή τῆς σπορᾶς;
τον χωροχρονο οργωνω Γαβριηλ!!!! δια την αναδειξιν των ποικιλων καμπυλων και τροχιων!!!
για να δουμε τι γραφει για τις καμπυλες
καπου εχασα το νημα εδω περα αλλα δεν πεοραζει, θα πω κι εγω κατι, ετσι για το καλο: αρατε πυλας!!!! να περασουν τας καμπυλας!!!!
τον Ερμη οργωσα, και γυρισα τσουλωντας στον χωροχρονο!!!! κατι ξερεις μου φαινεται κι εσυ απολα αυτα δεσποιναριον!!!!!!! τα λοιπα εις το αρθρον!!!!!
Μετά ἀπό ὃλα αὐτά τά σχόλια μιά θεωρία τοῦ χάους τη χρειάζομαι γιά να βγάλω ἂκρη, να στανιάρω!!!
οχο,οχι, οχι!!!!!
μην καταφευγετε εις την υβρι του χαους!!!!!
κατεπονηθην να σας παρουσιασω την υπεροχωτατην θεωριαν της σχετικοτητος ητις αναδεικνυει την ομορφια της οικομενης, ητις διαθετει πλειστας οσας καμπυλας, και εσεις ομιλειτε περι χαους;;;;;
ἄς χαθοῦμε λοιπόν ἐν τῆ χαότητι ποικίλων ὅσων καμπυλῶν (κι ας πούμε κι ένα τραγούδι)
Μην ανησυχείτε, την αρμονία του σύμπαντος δεν τη διαταράσσει καμμιά θεωρία του χάους!
ζήτωσαν αι καμπύλαι!
ευτυχως, πανω που ειχα αρχισει να ανησυχω οτι περασες στο στρατοπεδο των ανηδονιστων!