Posted by Today I start posting photos from my quick autumnal trip to Paros. The starting point is Naoussa, with its beautiful old fishing port.
The old fishing port of Naoussa remains a beauty in any season. The small church of Agios Nikolaos is one of the most picturesque I have seen in Greece.
The colors are clear, almost intense, the nets are covered, the weather outside is rough. The white wall on the right is Agios Nikolaos’.
A lazy day for the fishing boats, the weather is very windy. The ruined fortress is testimony to the past of the island, when pirates were attacking and the locals were defending.
The inevitable reminder of the link with the Ottoman Empire (Soultana is the name of the boat, and it is derived from the word Sultan, the Ruler, the Emperor in the Ottoman days – Soultana or Sultana is the daughter, or sister of the Ruler – the Queen Mother, ie the Sultan’s mother was called “Valide Sultan”as for the “wife” she had no name, as it were the harem, not a single woman giving the delights to the ruler. The unknown harem meber became a woman with a name only when she gave birth to a Sultan).
Agios Nikolaos’ belfry. This could be the definite post card from Greece. It has the colors, it has the flag, it has the religious symbol, it has the subliminal simplicity and clarity of the Aegean light.
Gone are the fiery summer colors. The port is resting. I like it like this. It is more human.
Gone are the crowds and the chairs. The space has cleared and the simple white structure rests on its own. As it should.
Very few people are around, all of them tourists. The locals have no reason to come to the old fishing port.
Spaace has been transformed. Everything has now its own space to breath.
Little Venice (Zourio) in glorious clouds.
There are more seagulls than people.
With this tranquil image I end the “Naoussa” post. More posts will follow on the village of Lefkes, the “capital” Paroikia and a selection of other spots on the island.
Ονειρο αιγαιοπελαγιτικο. Δεν εχω παει στην Παρο, αλλα απο εικονες ειναι το νησι που μου ερχεται στο νου οταν λεμε αιγαιο. Ελπιζω να τα καταφερω!
Καλημερα στο ατελιε που ακομα ξεκαλοκαιριαζει!
βεβαιως θα τα καταφερεις δεσποιναριον!!!! απλα θελει λιγη προσοχη η προσγειωση με τον δορυφορο, εχει πολλα βραχια η παρος…..
Ελαααα μωρεεεε, δε θα ερθω με δορυφορο, με το καϊκι Δεσποινα θα ερθω! Αντε πια! ΦΦΦ! Παντως απο τις φωτογραφιες αι αναφορικα με τα διαφορα σχολια σας, φαινεται να ειναι μικρη η μεταλλαξη του νησιου!
ναι δεσποιναριον μου καλο και χρυσο κοριτσι, ειμαι λιγο πειραχτηρι, αλλα μην με παρεξηγεις!
Η 7η φωτογραφία από πάνω με το μοναχικό σπίτι που φιλοξενεί δύο κλειστά μπαρ, το Μπαρμπαρόσα και το Big Blue, με στέλνει πολλά χρόνια πίσω. Έχω ακόμη στην μνήμη την εποχή που στην θέση του Μπαρμπαρόσα ήταν το Remezzo. Μαζί με το Linardo, που άνοιγε αργά, τα μοναδικά μπαρ του λιμανιού. Σχεδόν κάθε μέρα το καλοκαίρι στο Remezzo για το απογευματινό ποτό περιμένοντας το μούχρωμα. Ήταν ακόμη η εποχή του απλού, αυτού που δεν ήταν σύνθετο, που δεν μπορούσε να αποσυντεθεί, που διαρκούσε, που α-λήθευε. Και ότι αληθεύει γίνεται σημείο αναφοράς, ανοίγει κόσμο. Το καλοκαίρι σπάνια πια κατεβαίνω στο λιμάνι. Ελπίζω κάποτε να μπορέσω μείνω όλο το φθινόπωρο ή το χειμώνα, να ξαναδώ την αλήθεια του απλού να ανθίζει πάνω στην λήθη, πάνω στην αποσύνθεση του σύνθετου.
Μούχρωμα, μα πού θυμηθήκατε αυτή τη λέξη! Από το δημοτικό είχα να τη διαβάσω, εκτός και αν είναι ιδιωματισμός που χρησιμοποιείται και δεν το ξέρω. Προέρχεται από τη λέξη μορυχός που σημαίνει αμυδρός, θαμπός και κατ’ επέκταση δειλινό.
Εκείνο όμως που παρατηρώ με τα ονόματα που έδιναν σε μπαρ και παλαιότερα ήταν κάθε άλλο παρά ελληνικά ακόμη και σε κάτι χωριουδάκια. Θυμάμαι το ΛΟΥΙΖΙΑΝΑ σε ένα χωριουδάκι που ήταν καφενείο- μπαρ- καφετέρια- ζαχαροπλαστείο. Μου φάνηκε πολύ αστείο ως όνομα εκείνη την εποχή του κακέκτυπου και του μιμιτισμού και ακόμη πιο αστείος ο τρόπος που προσπαθούσαν να το πουν οι κάτοικοι μιας και δεν ήταν εξοικοιωμένοι με τέτοιες ονομασίες.
Έχετε δίκιο για τα ξενικά ονόματα των μπαρ. Φάνταζαν σαν κάτι πιο πολύπλοκο, πιο σύνθετο, πιο μοντέρνο. Το ίδιο τα κοκτέιλ. Νήπιοι τότε δεν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε το αυθεντικό από την μίμηση, δεν μπορούσαμε να δούμε το απλό, το γνώριμο, σαν φύλακα της αλήθειας. Στο θολωμένο βλέμμα το απλό ήταν μονότονο, βαρετό.
Έχετε δίκιο. Ο τρόπος της άκριτης μίμησης είχε είδη εγκατασταθεί, τα συμπτώματα φάνηκαν πολύ αργότερα.
μανωλη, δες το σχολιο μου σε εκεινο της ρουλας…
δεχομαι τον ακριτο μιμητισμο σαν σημερινο φαινομενο, οχι ομως για τις εποχες απο το 1960 και πριν…
τοτε ο κοσμος αγωνιζοταν, ονειρευοταν, τα ξενα ηταν ευχη και καταρα, ηταν η πορτα του παραδεισου η της κολασης…
σαν κοινωνια πηραμε οριστικα το δρομο της καταστροφης με την “οικοδομικη” και “αγροτικη” πολιτικη της χουντας, οποτε η χωρα αρχισε να εφαρμοζει ενα στρεβλο μοντελο “αναπτυξης” …
η κορυφωση συνεβη επι Ανδρεα Παπανδρεου και ΠΑΣΟΚ στη δεκαετια του 1980…
θελω να θεσω μια αλλη διασταση στο θεμα αυτο….
στη δεκαετια του 1960 οι ελληνες μεταναστευαν …
χιλιαδες και χιλιαδες εφευγαν απο τα χωρια – ιδιαιτερα της μακεδονιας και της ηπειρου για τα ξενα …
η ΛΟΥΙΖΙΑΝΑ του 1960 ηταν λιγο μιμητισμος, αλλα περισσοτερο για μενα ονειρο, το ονειρο του να φυγουμε να παμε καπου που θα βγααινει το μεροκαματο
η ακομη και μεσον υπενθυμησης, αφου ο αδελφος, ο ανηψιος ηταν εκει …
το σημερα δεν εχει αυτη τη διασταση…
Πρέπει να διευκρινήσω ότι αναφέρομαι σε προσωπικές εμπειρίες της δεκαετίας του 80.
Αν και δεν τα έζησα, συμφωνώ με την άποψη σου ότι μέχρι την χούντα ο πολύς κόσμος διατηρούσε ακόμη την αυθεντικότητα του. Κατά την γνώμη μου αυτό δεν ίσχυσε ποτέ για το κράτος και τους περί αυτό faux-αστούς, δηλαδή τους μόνιμα μεταξεταστέους της μιμητικής. Μετεξαταστέος δε μίμος δεν είναι εκείνος που πιστεύει αυτό που μιμημείται αλλά και εκείνος που τελεί σε σχέση εξαγοράς με αυτό. Η κακή μίμηση δεν είναι πτώση από την αυθεντικότητα αλλά φαινόμενο της εξαγοράς. Η υπαρκτική κατηγορία της εξαγοράς, όπως πολύ σωστά έχεις διατυπώσει στο παρελθόν, είναι στην βάση πολλών φαινομένων διάλυσης που βλέπουμε.
Μανωλη μου, η ιδεολογια και πρακτικη της εξαγορας επρεπε να “ντυθει” για να φαινεται κατι που δεν ειναι. Ετσι στεριωσε και θεριεψε ο μιμητισμος, μια ακριτη και τυφλη αντιγραφη στοιχειων του “δυτικου” τροπου ζωης κατωτατου επιπεδου.
μανωλη, χαιρομαι που μια απλη φωτογραφια ανεσυρε μνημες αλλα και σου εδωσε μιαν εικονα της σημερινης φθιοπωρινης παρου που ειναι δυσκολο να την συμβιβασεις με το καλοκαιρινο χαμο…. η γαληνη του τοπιου, οι αρμονιες, το θροισμα του ανεμου, ειναι ολα σχεδον μαγικα στον τοπο που ανασαινει στους ρυθμους του μετα την επιδρομη των βαρβαρων…
Wonderful post, the photos are beautiful!
Thsnk you Alisa! Come and visit!
Τι όμορφα που είναι τα νησιά το φθινόπωρο και το χειμώνα…Οι κάτοικοι ίσως περνάνε δύσκολα, αλλά αυτή η ησυχία και η ομορφιά είναι ιδανική για τους επισκέπτες…
Τρελοτουρίστρια
Τρελοτουριστρια!
Το νησι ειναι σκετη μαγεια, και οι ανθρποι ειναι ηρεμοι και εντελως διαφορετικοι απο τις κτηνωδιες του καλοκαιριου!
Tα νησιά του φθινόπωρου και του χειμώνα…
Οι ωραιότερες εποχές να τα δεις αλλοιώς, ίσως και να είναι αυτή η αληθινή γνωριμία.
Τότε που η θάλασσα αλλάζει όλες τις αποχρώσεις του μπλε που έχει στην παλέτα της,παίζοντας με τα σύννεφα όταν της δανείζουν τις δικές τους αποχρώσεις του γκρίζου.
‘ Οταν οι παραλίες σου παραουσιάζουν τη γυμνή ομορφιά τους,”πετώντας” από πάνω τους την καλοκαιρινή φορεσία της ομπρέλας και της σεζ λόνγκ.
‘ Οταν όλοι οι ήχοι βγουν σεργιάνι, κρυμμένοι τόσους μήνες από τα μπιτ ηχείων.
Εδώ στην Παλιά Πόλη της Ρόδου, κάτι τέτοιες μέρες με ψιλόβροχο περπατώντας την,σου αναδεικνύει όλη την ομορφιά της. Τέτοια που γυρνάς πίσω σου να δεις αν ο ήχος που άκουσες είναι από την πανοπλία κάποιου Ιππότη 🙂
Tυχεροί όσοι μπορούν να ζουν την καθαρή ομορφιά τους αυτές τις εποχές!
Ναι, τα συννεφα, τα συννεφα, οδηγουν σε πανδαισια χρωματικη, που επηρρεαζει ουρανο και θαλασσα.
Οι παραλιες ερημες και πανεμορφες, στο φυσικο τους καλλος, χωρις αξεσουαρ.
Το δε δομημενο περιβαλλον ειναι και αυτο στα ανθρωπινα μετρα.
Οι πιο ομορφες καλοκαιρινες εικονες των νησιων του αιγαιου ειναι φθινοπωρινες.Τοτε που φευγουν οι τουριστες και η φυση αποκτα το οικειο χρωμα της γαληνης και μια αισθηση μοναξιας που σαγηνευει.Ενταξει μην με μαλωνετε το καλοκαιρι στα νησια ειναι υπεροχο και δεν υπαρχει αλλου τοσο ομορφη θαλασσα,αλλα το τοπιο των χρωματων του φθινοπωρου εμενα μου φτιαχνει τη διαθεση,ετσι οπως νιωθω πως μου ανηκει η ακτη,τα κυματα και οι γλαροι.Περπατας αναλαφρος πανω στην αμμο και αφηνεις το μυαλο σου να ακολουθησει το ταξιδι του ηλιου στην πορφυρη δυση.Αυτες οι φωτογραφιες καλε μου φιλε εχουν κατι απο μοναξια με γευση αλμυρας και δροσιας.
οπως παντα γιαννα μου, η ευαισθησια σου μιλα απο μονη της…
Καλημερα σε ολους,
ειμαι νεο μελος, σας απολαυσα ολους, τα σχολια τις υπεροχες εικονες της Ναουσας (η οποια τυγχανει να ειναι η πατριδα μου), και την οποια ισως δεν εχω απολαυσει αρκετα, εκτος απο καλοκαιρια και Πασχα. Στο σπιτι του Λιναρδου(Linardo) εχω πιει τα πρωτα μου coctails κρυφα…ξυπολυτη οπως το απαιτουσε τοτε η μοδα..
Ευχομαι καποια στιγμη να επιστρεψω τετοια εποχη
για να την απολαυσω ηρεμη και ανθρωπινη οπως μας την παρουσιαζεται στις φωτος.
καλως ηλθατε νεον μελος μας!!!!!
χαιρομαι ιδιαιτερα που σας αρεσαν οι φωτο, και ευχαριστω για τα καλα σας λογια….
ας καταργησομε τους πληθυντικους της ευγενειας και ας ευφρανθωμεν….
Τα νησιά μας το φθινόπωρο είναι μαγεια. Ίσως είναι η καλύτερη περίοδος να τα επισκεφθείς και να τα γνωρίσεις.
Αγαπημένε δάσκαλε το καμπαναριό της εκκλησιάς μαζί με τα χρώματα του Αιγαίου εξασφαλίζουν την ηρεμία αυτής της Κυριακής.
Καλή συνέχεια σε όλο το ατελιέ και ασπασμό σε σας:))
ps: Η Σουλτάνα η Φωφώ ήταν????
το γαλαζιο ασπρο του αιγαιου κι η μυρωδια της θαλασσας
αποτελουν την ταυτοτητα που πεταξαμε εδω και χρονια στα βρωμικα απονερα της δυτικης απομιμησης