Posted by ολοσωμον το ατελιε, εν μια φωνη ανακραζει τα ετη πολλα προς τον φιλοσοφον, κουμπαρον και αδερφον Εμμανουηλ!
με αγαπη
«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπη δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον»
Και ειπεν ο Εμμανουηλ (με ολο το θαρρος αντιγραφω και παραθετω το σχολιο του):
“Ἡ Παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει.”
Στο πρώτο άκουσμα ο νους πάει στο μέγιστο, στο επιβλητικό, στο ορθό. Είναι ίσως η ερμηνεία στα πλαίσια ενός πολιτισμού που προσμετρά και κρίνει τα πάντα, που δίνει παντού αξίες, που προσκυνά τον ισχυρό. Ο ύμνος όμως δεν είναι αποτέλεσμα ορθολογιστικής χρηστικής ανάλυσης αλλά λόγος ποιητικός της αλήθειας του είναι, της αλήθειας σαν αποκαλυπτικής εμπειρίας πλημμυρισμένης από όλα τα χρώματα της ύπαρξης.
Ο κόσμος όσο οικείος και αν φαίνεται παραμένει άγνωστος. Ποτέ η προσωπική διαδρομή του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν θα δει όλες τις πτυχές του. Ο χρόνος σέρνει τον άνθρωπο μπροστά, τον αναγκάζει να βγει στον άγνωστο κόσμο και συνάμα τον φέρνει όλο πιο κοντά στην πύλη του πιο μεγάλου αγνώστου, του θανάτου. Ο φόβος και η αγωνία του αγνώστου δημιουργούν την αυταπάτη της ουσίας των πραγμάτων. Ουσία είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά, σταθερά και αναλλοίωτα, που κάνουν ότι είναι να είναι: τον κόσμο να είναι κόσμος, το επέκεινα επέκεινα, τον Θεό θεό, τον
άνθρωπο άνθρωπο, τον παράδεισο παράδεισο, την κόλαση κόλαση. Η ουσία είναι η εκ προοιμίου χαρτογράφηση του αγνώστου, του ενθάδε και του επέκεινα, η απελπισμένη προσπάθεια να λυθεί το πρόβλημα του μέλλοντος. Η απόκλιση από τους δρόμους του χάρτη είναι μετρήσιμη, εκδικάσιμη, κολάσιμη, εξαγοράσιμη. Ο άνθρωπος μένει στην ασφάλεια της φυλακής της ουσίας, της βεβαιότητας που προσφέρει. Αντίτιμο η ελευθερία του, η απώλεια της έκπληξης, της αποκάλυψης, η δουλεία στο ενθάδε και στο επέκεινα.
Η Ενσάρκωση σπάει τα δεσμά της ουσίας, θεϊκής και ανθρώπινης, αποκαλύπτει το όντως είναι όχι σαν συμπαγή ακίνητη ουσία, αλλά σαν έναν τρόπο της ύπαρξης, την αγάπη. Όταν αγαπάς είσαι πέρα από βεβαιότητες, πέρα από ηθική, πέρα από ενοχές, πέρα από παράδεισο και κόλαση, πέρα από τον χρόνο, είσαι στον τόπο του άλλου. Τότε το πρόβλημα του πως θα είναι το μέλλον δεν λύεται, διαλύεται από τον τρόπο της αγάπης, τρόπο που ξεπερνά την ουσία, τρόπο υπερούσιο.
Ευχαριστώ πολύ το αγαπημένο ατελιέ και τον διδάσκαλο για τις ευχές και την αγάπη τους, τον την ουσία υπερβαίνοντα τρόπον τους.
Εύχομαι με την σειρά μου κάθε χαρά, όχι τόσο την σύντομη χαρά της επιτυχίας, αλλά την αργόσυρτη χαρά του οδοιπόρου που διαλέγει μονοπάτια απομακρυσμένα όχι για να φύγει από τον κόσμο μα για να δει τον κόσμο ελεύθερα από το μέτρο της πεπατημένης, να τον δει δηλαδή ως κάλλος.
Χρονια πολλα στον μανωλη, σε σας και σε ολοκληρο το ατελιε!
“Ἡ Παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει.”
Στο πρώτο άκουσμα ο νους πάει στο μέγιστο, στο επιβλητικό, στο ορθό. Είναι ίσως η ερμηνεία στα πλαίσια ενός πολιτισμού που προσμετρά και κρίνει τα πάντα, που δίνει παντού αξίες, που προσκυνά τον ισχυρό. Ο ύμνος όμως δεν είναι αποτέλεσμα ορθολογιστικής χρηστικής ανάλυσης αλλά λόγος ποιητικός της αλήθειας του είναι, της αλήθειας σαν αποκαλυπτικής εμπειρίας πλημμυρισμένης από όλα τα χρώματα της ύπαρξης.
Ο κόσμος όσο οικείος και αν φαίνεται παραμένει άγνωστος. Ποτέ η προσωπική διαδρομή του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν θα δει όλες τις πτυχές του. Ο χρόνος σέρνει τον άνθρωπο μπροστά, τον αναγκάζει να βγει στον άγνωστο κόσμο και συνάμα τον φέρνει όλο πιο κοντά στην πύλη του πιο μεγάλου αγνώστου, του θανάτου. Ο φόβος και η αγωνία του αγνώστου δημιουργούν την αυταπάτη της ουσίας των πραγμάτων. Ουσία είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά, σταθερά και αναλλοίωτα, που κάνουν ότι είναι να είναι: τον κόσμο να είναι κόσμος, το επέκεινα επέκεινα, τον Θεό θεό, τον άνθρωπο άνθρωπο, τον παράδεισο παράδεισο, την κόλαση κόλαση. Η ουσία είναι η εκ προοιμίου χαρτογράφηση του αγνώστου, του ενθάδε και του επέκεινα, η απελπισμένη προσπάθεια να λυθεί το πρόβλημα του μέλλοντος. Η απόκλιση από τους δρόμους του χάρτη είναι μετρήσιμη, εκδικάσιμη, κολάσιμη, εξαγοράσιμη. Ο άνθρωπος μένει στην ασφάλεια της φυλακής της ουσίας, της βεβαιότητας που προσφέρει. Αντίτιμο η ελευθερία του, η απώλεια της έκπληξης, της αποκάλυψης, η δουλεία στο ενθάδε και στο επέκεινα.
Η Ενσάρκωση σπάει τα δεσμά της ουσίας, θεϊκής και ανθρώπινης, αποκαλύπτει το όντως είναι όχι σαν συμπαγή ακίνητη ουσία, αλλά σαν έναν τρόπο της ύπαρξης, την αγάπη. Όταν αγαπάς είσαι πέρα από βεβαιότητες, πέρα από ηθική, πέρα από ενοχές, πέρα από παράδεισο και κόλαση, πέρα από τον χρόνο, είσαι στον τόπο του άλλου. Τότε το πρόβλημα του πως θα είναι το μέλλον δεν λύεται, διαλύεται από τον τρόπο της αγάπης, τρόπο που ξεπερνά την ουσία, τρόπο υπερούσιο.
Ευχαριστώ πολύ το αγαπημένο ατελιέ και τον διδάσκαλο για τις ευχές και την αγάπη τους, τον την ουσία υπερβαίνοντα τρόπον τους.
Εύχομαι με την σειρά μου κάθε χαρά, όχι τόσο την σύντομη χαρά της επιτυχίας, αλλά την αργόσυρτη χαρά του οδοιπόρου που διαλέγει μονοπάτια απομακρυσμένα όχι για να φύγει από τον κόσμο μα για να δει τον κόσμο ελεύθερα από το μέτρο της πεπατημένης, να τον δει δηλαδή ως κάλλος.
” Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός ”
Χρόνια Πολλά Εμμανουήλ μεθ’ ἡμῶν φιλόσοφε!!!