The "Arista" Trip – Το ταξιδιον της "Αριστης"

Το παρον αποτελει ταξιδιωτικον χρονικον. Λιγο πριν τα Χριστουγεννα εξορμησα στην Τοσκανη για να δω τον φιλο μου τον Νταριο και να προμηθευτω τα αναγκαια κρεατικα για το μετα-Χριστουγεννιατικο τραπεζι με το οποιο εδω και 19 χρονια τιμω τον κουμπαρο Εμμανουηλ και την κουμπαρα Μαρια, τους οποιους ενυμφευσα στις 26 Δεκεμβριου 1991.

Ο Νταριο ειναι χασαπης σε μια κωμοπολη της Τοσκανης, το Παντσανο, και με τιμα με τη φιλια του απο το 2003.   Παρολον οτι ειναι διεθνης φιρμα, ειδικα στις ΗΠΑ οπου η κοινοτητα των σεφ Ιταλικης καταγωγης τον λατρευουν, ο Νταριο μενει πιστος στη δουλεια του, ανοιγει το μαγαζι του καθε μερα στις 9 και το κλεινει στις 2 το μεσημερι. Αποτελει γνησια ενσαρκωση του αρτιζανου τη Αναγεννησης και οταν γνωριστηκαμε μου απεκαλυψε: “εγω Νικο δεν ειμαι Ιταλος, ειμαι Ετρουσκος”. Στον Νταριο εχω αναφερθει και σε προηγουμενο αρθρο μου τον Αυγουστο του 2009.

This is a travel report of my last visit to my friend Dario, in Panzano, Chianti, Tuscany, Italy. A fe w days before Christmas I found a couple of days to cross the Adriatic, drive to Panzano and visit with my friend, who supplies me with the best meat products. Dario is a celebrity butcher, especially in the USA, where the community of chefs with Italian origin swear in his name. In spite of his celebrity status, Dario remains true to his vocation. He opens his shop at 9, and closes it at 2 every day, rain or shine. In his web site he proclaims: “Io sono un artigiano”, i.e. “I am an artisan”, and what an artisan he is!

Το δρομολογιο ειναι απλο. Πατρα – Ανκονα με το πλοιο, ενα απο τα αγαπημενα μου Σουπερφαστ, γευμα και διαμονη στην περιοχη κοντα στην Ανκονα για μια βραδυα, και την επομενη μερα μεταβαση στην Τοσκανη μεσω Περουτζια, διασχιζοντας εξ ανατολων προς δυσμας την ιταλικη χερσονησο, με αυτοκινητοδρομους που τρυπανε τα βουνα της χερσονησου πλειστες οσες φορες και μηδεν διοδια.

The travel plan is simple. Patras – Ancona on board one of my favourite ferrys, Superfast, arrival the next day and lunch at one of the restaurants near Ancona. Overnight stay in the Marches area, and the next day crossing of the Italian peninsula from east to west. The route takes me to Panzano via Perugia.

Φθανοντας στο λιμανι της Πατρας, στην Ηρωων Πολυτεχνειου, αντικρυσα για πρωτη φορα το κυμα των μεταναστων που εχει κατακλυσει την περιοχη του λιμανιου. Ενα πληθος μεγαλο, πανταχου παρον, αφημενο στην τυχη και την κακοτυχια του. Σκεφτηκα τον εαυτο μου στη θεση τους. Αφραγκος, αστεγος, βρωμικος και ελεεινος σε μια ξενη πολη, τι θα εκανα;

Arriving at the port of Patras, I saw for the first time the “wave” of immigrants who are stuck in the city and spend their time moving around the port area. The crowd is big, left to its misery and fate. How would I feel feel if I were in their position? Not well at all!  In spite of the obvious things that need to be done, nothing is done to ease the burden off the unfortunate people’s backs and eventually resolve the problem.

Ελαφρα συννεφια, αερας ελαχιστος, η προβλεψη για το περασμα απεναντι στην Ανκονα καλη. Το τεραστιο Σουπερφαστ 11 ειναι σχεδον αδειο. Τα περισσοτερα φορτηγα και ΙΧ θα μπουνε στην Ηγουμενιτσα. Χαζευω τα προσωπα των ταξιδιωτων. Οι περισσοτεροι ειναι φορτηγατζηδες, και απο ο,τι ακουσα υπαλληλοι οδηγοι, οχι ιδιοκτητες. Μαλλον ειναι καταδικασμενοι να κανουνε Χριστουγεννα στο δρομο, δεν προλαβαινουνε να γυρισουνε για τα Χριστουγεννα.

The weather was mild for December, a few clouds, light wind, temperature around 10 degrees centigrade. Superfast XI is almost empty. Most of the trucks and passenger cars will board in Igoumenitsa. I look at the travelers’ faces. Most of them are truck drivers, employees of firms rather than owners. It is too short a time for the Greeks to return home for Christmas.

Οι προβλεψεις επαληθευτηκαν. Ο διαπλους καλος, η θαλασσα ηρεμη, και η θερμοκρασια ηπια. Αρκετη υγρασια στην ατμοσφαιρα ομως.  Η Ανκονα ντυμενη στα χειμερινα χρωματα ειναι πιο σοβαρη, σχεδον επισημη. Καθως πλησιαζουμε την αποβαθρα για να δεσουμε, θυμαμαι οτι στην Ανκονα μεγαλωσε η Teresa Iginia de Marsanich,  η μητερα του μεγαλου Ιταλου λογοτεχνη Alberto Moravia.

The weather forecast came true. Very smooth sailing, calm seas, mild temperature. Due to the south winds, there is a lot of moisture in the air. Ancona welcomes us dressed in its winter colors. As we approach the pier, I remember that Ancona was the hometown of Teresa Iginia de Marsanich, the mother of the great Italian novelist Alberto Moravia.

Στην πρωτη στροφη για να βγω απο το λιμανι βλεπω το χιονι. Εδω και τρεις μερες αρχισε να λυωνει, παραμενει ομως και ηταν πολυ!

On the first turn to exit the port area I See the pile of melting snow. Three days ago they had heavy snowfall!

Η πρωτη σταση στην διπλανη πολη παραλιακη πολη της Σενιγκαλια, επανω στην παραλιακη λεωφορο. Το τοπωνυμιο ονομαζεται η Παναγιτσα του Ψαρα, και εχει αυτο το μικρο μνημειο . Ακριβως απεναντι, βρισκεται το ομωνυμο εστιατοριο του σεφ Μορενο Τσεντρονι. Για την επισκεψη μου σε αυτο εχει προηγηθει το σχετικο αρθρο.

First stop tot he neighboring town of Senigallia, on the avenue that runs along the Adriatic coast. The spot on the photo is called “Madonina del Pescatore” as the small monument testifies. Across the road, Moreno Cedroni, one of the most talented Italian chefs, offers you delicacies of the sea (and not only) in his restaurant with the same name. My visit to the restaurant is reported in the relevant post

Ολοταχως τωρα στο αγροτουριστικο καταλυμα “Tenuta San Marcello”  στους λοφους 30 χιλιομετρα απο την Ανκονα. Η περιφερεια ειναι η Marche, μια απο τις σχετικα αγνωστες τουριστικα περιοχες της Ιταλιας. Κι ομως, παρολο το χειμερινο χρωμα, το αγροκτημα ειναι υπεροχο!

After a delightful lunch I head straight to “Tenuta San Marcello“, an wine producing farm up on the hills west of Ancona. Marche, the region of ancona, is not a touristy area, but I love the landscape and – of course – the wine!

Η Πασκαλ και ο Μασσιμο, καλλιεργουν αμπελια. Πριν το 2008 κατοικουσαν και εργαζονταν στο Μιλανο, επαγγελματιες και οι δυο. Καποια μερα ομως αποφασισαν οτι η ζωη στην μεγαλη πολη του Βορρα δεν τους παει. Ο Μασσιμο καταγεται απο το Μπαρι, και εβρισκε τη νοοτροπια των Βορειων εντελως ξενη προς την δικη του. Πουλησαν λοιπον τα παντα και κατεβηκαν στο Σαν Ματρτσελο, οπου και αγορασαν το αγροκτημα. Εβαλαν τα λεφτα τους, δανειστηκαν και απο την τραπεζα, κι εφτιαξαν το καταλυμα.

Pascale and Massimo grow vines. Before 2008 they were professionals employed in Milan. One day they decided that urban life is not what they want to do for the rest of their life, and left. Massimo comes from Bari and found the culture of the North alien to his own. They sold what they owned and bought this agricultural land with a farm building in the area near San Marcello.

Το αγροκτημα διαθετει απλετους χωρους και ειναι ηδη δημοφιλες. Η Πασκαλ μου ανεφερε οτι παρολα τα καλα, δεν υπαρχει ακομη ενα πλαισιο προστασιας του αγροτικου περιβαλλοντος. Προσφατα ενα γειτονικο αγροτεμαχιο πωληθηκε σε εταιρεια που θα αναπτυξει φαρμα φωτοβολταϊκων! Για καποιο λογο δεν μπορω να διανοηθω κατι τετοιο να επιτρεπεται στην Τοσκανη!  Η Πασκαλ και ο Μασσιμο θα προσπαθησουν να μπλοκαρουν την εγκριτικη αποφαση, και δεν μπορουν ακομη να πιστεψουν οτι ενω η αδεια δοθηκε απο την Ανοιξη, κανεις απο τους ντοπιους στο Σαν Μαρτσελο δεν τους ανεφερε κατι. Το εμαθαν κατι τυχη το Δεκεμβριο!

In its first year of operation the residence is already popular and very comfortable for the visitor. Pascale told me that in spite of the nature of the local economy, there is still no framework of protection of the agricultural environment. A few months ago, an adjacent plot of land was sold to a photo-voltaic company, to build a relevant “farm”. As she was talking, I could not help thinking that such a permit would not be given in Chianti!   Pascale and Massimo will try to block the permit, but are stunned by the fact that during the months that have elapsed since, none of the locals has told them anything about it, and they had to find out by chance.

Πισω στα παραγομενα κρασια. Το λευκο σταφυλι ειναι Verdicchio dei Castelli di Jesi, και το κοκκινο Lacrima di Morro d’Alba . Και τα δυο ειναι τοπικα και δεν καλλιεργουνται σε αλλες περιοχες της Ιταλιας. Το κυριως καταλυμα ειναι μια επισκευασμενη παληα αγροικια.  Ευχαριστω Πασκαλ και Μασσιμο, ελπιζω να σας ξαναδω την Ανοιξη!

In any case, they produce great wine, one red, Lacrima di Morro d’Alba, and one white, Verdicchio dei Castelli di Jesi. Both grapes are local and I am already impressed by both. Thank you Pascale and Massimo, hope to see you in the near future!

Καθ’ οδον απο Σαν Μαρτσελο προς Παντσανο. Λιγο μετα την Perugia  φτανω στο Lago Trasimeno τη μεγαλυτερη λιμνη στην Ιταλικη χερσονησο, κατα τι μικροτερη απο την λιμνη Como.

It is now time to go to Panzano. A few kilometers after Perugia I have Lago Trasimeno on my left. It is the biggest lake of the Italian peninsula, a few square kilometers smaller than Lake Como in the North.

Η γεματη λοφους περιοχη Chianti, που παραγει το ομωνυμο κρασι, ειναι ενα φυσικο τοπιο που διατηρειται με θρησκευτικο ευλαβεια απο τους Τοσκανους. εν θα δεις φωτοβολταϊκα εδω! Και φωτοβαλταικα μεν δεν εχει, εχει ομως αρκετη ομιχλη και χιονι στην ακρη του δρομου.

The Chianti area, producing the wine with the same name, is a natural environment preserved with religious fervor by the locals. No chance of seeing photo-voltaic panels in the middle of the vineyards in Chianti! But I can see snow on the sides of the road and quite a bit of fog, even though it is already mid day.

Η κωμοπολη του Παντσανο στην καρδια του Κιαντι, ειναι ο προορισμος μου. Το μαγαζι του Νταριο ειναι στο κεντρο της πολης “Παλαιο Κρεοπωλειο Τσεκινι”.

Panzano is my final destination. On top of a small hill in Chianti, Panzano is the small town where Dario Cecchini has his butcher shop, “Antica Macelleria Cecchini”.

Δεν υπαρχουν τα πληθη των τουριστων επισκεπτων του καλοκαιριου. Ενας δυο ντοπιοι, μπαινουν και βγαινουν. Ο Νταριο ειναι μονος του στο μαγαζι. Η γυναικα του Νταριο, η Κιμ πεταξε το πρωι για Σαν Φρανσισκο και θα γυρισει σε ενα μηνα. Μετα την υποδοχη που οπως παντα ειναι εγκαρδια, παραδιδω στον Νταριο το δωρο που πηρα για την Κιμ, και εκεινον. Το βιβλιο του φωτογραφου McCabe Greece: Images of an Enchanted Land, 1954-1965.

There are no tourist’s crowds today in the shop. The clients are locals. Dario is attending the shop alone. His wife Kim flew the same morning to California to see her parents. After exchanging the first greetings, I present Dario the present I got for them. McCabe’s book of black and white photographs Greece: Images of an Enchanted Land, 1954-1965.

Οσοι δεν το εχετε δει, δειτε το στο συνδεσμο που εχω προς την Αμαζονα. Αξιζει τον κοπο. Για μενα ειναι ενα βιβλιο που πρεπει να εχει καθε Ελληνας (οχι εξ αιματος, αλλα εκ πολιτισμου).  Ο Νταριο ειναι ενθουσιασμενος. “Μου θυμιζει το ταξιδι μου στην Ελλαδα των Συνταγματαρχων το 1970” μου λεει.

Those of you who have not had a chance to see this book, have a look at it using the Amazon link. For me it is a valuable book that should be on the book shelf of every Greek (not by blood but by culture). Dario loves it. “It reminds me of the Greece I Saw back in the 70’s” he says.

Μια πελατισσα τελειωνει τα ψωνια της και ο Νταριο μου τη συστηνει. Ειναι η Μυριαμ, μια γυναικα απο την κωμοπολη. Μολις ακουει οτι ειμαι Ελληνας, ανοιγει την τσαντα της και βγαζει μια φωτοτυπια με το ποιημα του Καβαφη “Ιθακη” αποδομενο στα Ιταλικα.

A woman finishes her shopping and Dario introduces her to me. Her name is Myriam, and when she hears that I come from Greece she opens her purse and pulls out a photocopy of Cavafy’s Ithaca, translated in Italian. The culprit is Dario, who loves Cavafy and indoctrinates all of his friends and clients.

Και τωρα ωρα για δραση! Ο Νταριο αρχιζει την ετοιμασια της Αριστης, που ειναι χοιρινο ρολο με μυρωδικα της Τοσκανης, που θα ψηθει στο φουρνο.

And now, action time! Dario starts the preparation of Arista, which is rolled pork pancetta with Toscana spices.

Το πρωτο βημα ειναι αβαθεις επιμηκεις τομες στο δερμα, για να μπορεσει να τυλιχθει το κρεας.

Cut the skin on the long side so that the pancetta can be rolled.

Στο δευτερο βημα αλειφεται το κρεας με πολτο σκορδου.

Spread garlic pulp on the inside.

Το τριτο βημα περιλαμβανει θυμαρι και αλατοπιπερο.

Sprinkle thyme, salt and pepper.

Το τεταρτο βημα κλεινει την ετοιμασια με αφθονο δενδρολιβανο.

Finally, be generous with rosemary.

Τελος, τυλιγομε, δενομε και συσκευαζομε  για το μακρυνο ταξιδι. Ο Νταριο βαζει στο κουτι κι ενα βαζακι με αλατι, πιπερι και μυρωδικα της Τοσκανης, που νοστιμιζει ενα καλο κομματι κρεας χωρις να “σκοτωνει” τη γευση του και τα αρωματα του.

Roll, tie, pack neatly, for the long journey back to Greece. Dario adds a vase with salt, pepper and Tuscan spices, that add taste to the meat without overpowering it.

Η Αριστη της Τοσκανης εχει και μιαν ιστορια να τη συνοδευει. Το Ιανουαριο του 1439 μεταφερθηκε στη Φλωρεντια η Συνοδος της Φερραρα αναμεσα στη Δυτικη και την Ανατολικη Εκκλησια. Την Ανατολικη Εκκλησια εκπροσωπουσε αντιπροσωπεια της οποιας ηγειτο ο Πατριαρχης Ιωσηφ ο Δευτερος.

Arista of Tuscany, as the dish is known, has a legend following it. In January 1439, the Council of Ferrara between the West and East Christian Churches, was moved from Ferrara to Florence. The Eastern Church delegation was headed by the Patriarch Joesph II.

Σε ενα γευμα που παρεθεσαν οι Φλορεντινοι στους μετεχοντες, περιελαβαν την Αριστη. Αφου δοκιμασε ο Πατριαχης Ιωσηφ, κατα την παραδοση  σηκωθηκε, και ανεκραξε “Αριστος!” Εκτοτε το χοιρινο αυτο ρολο αναφερεται ως η Αριστη της Τοσκανης.

The hosts presented the Patriarch with a meal that included Arista. After the Patriarch tasted it, he rose and pronounced in a loud voice “Aristos”! meaning the best in Greek. Ever since, the dish is called “Arista Toscana”

Ο Νταριο οπως παντα ειναι και ενας εξοχος οικοδεσποτης, οποτε δεν μπορω να αρνηθω τρια απο τα εξαισια εδεσματα που ετοιμαζει καθε μερα στο εργαστηριο του.

Dario is in addition to everything else a great host, so after the preparation of the Arista, it is time to have a taste of his recipes.

Sushi del Chianti.

Αυτη η δημιουργια του Νταριο ειναι – οπως ολες – η αποθεωση της απλοτητας και της ποιοτητας της πρωτης υλης. Μοσχαρισιο κρεας αριστης ποιοτητας εχει κοπει με το μαχαιρι (ποτε απο τη μηχανη του κυμα) και αναμιχθει με ελαιολαδο και μυρωδικα ισα ισα για να σπασει η ευθυγραμμη γευση του κρεατος.

Raw veal cut with knife to a smooth soft pulp seasoned with slat, pepper and spices, with a touch of lemon zest.

Tuna (Tonno) del Chianti.

Εδω εχομε την αλλη ακρη της κλιμακας, χοιρινο μαγειρεμενο σιγα σιγα μεχρις οτου σχεδον λειωσει, και αποκτησει αυτη την υφη του τονου. Ειναι μια συνταγη που τη βρηκε ο Νταριο στην παραδοση και την επανεφερε με τον δικο του τροπο.

Dario found this traditional recipe and improved on it. This slowly cooked pork meat really tastes like tuna!

Cosimino (Meatloaf).

Το ρολο απο χοιρινο κιμα ειναι μια αρμονια αρωματων, αφου ο Νταριο εχει βαλει ολη του την τεχνη να φτιαξει κατι εξαιρετικα νοστιμο.

And the famous meatloaf, a real delight!

Ολα τα καλα ομως εχουν το τελος τους, κι ετσι ειμαι παλι στο δρομο για την επιστροφη, αφου υποσχεθηκα στον Νταριο οτι θα επιστρεψω τον Αυγουστο.

As always in life, the good things do not last very long, it is time to go, having promised to Dario that I will be back in August.

Το υπεροχωτατο Σουπερφαστ 11 δεμενο στην Ανκονα, ετοιμο για το περασμα απεναντι. Μονο που δεν ηξερα οτι ειχε 10 μποφωρ μεχρι την Κερκυρα. Μετα το τρελλο ταρακουνημα η Ηγουμενιτσα νυσταγμενη ακομη μας υποδεχεται.

The superb Superfast XI ready to sail from the port of Ancona. The only thing I did know was that there were winds of 10 in the beaufort scale from Ancona all the way to Igoumenitsa. After all the crazy dancing on the waves, Igoumenitsa greets us.

Με τρεις ωρες καθυστερηση, ταλαιπωρημενοι και κουνημενοι για τα καλα, φθανομε στον Κορινθιακο .

With three hours of delay, shaken and stirred like a good James Bond Martini, we enter the Corinthian Gulf.

Ο αερας δεν ειναι τοσο εντονος, και η θερμοκρασια ειναι στους 15 βαθμους.

The winds are now between 6 and 8 on the beaufort scale, and temperature around 15 degrees.

Τελειωνει η επιστροφη με το τελευταιο σκελος, Πατρα – Αθηνα. Ο δρομος σχετικα αδειος, ειναι πια παραμονη Χριστουγεννων. Το μαγειρεμα και το τραπεζι της Αριστας ακολουθουν σε επομενη αναρτηση.

I am almost there! I only need to travel the 221 km from Patras to Athens. The road is almost empty, the weather is fine. The preparation of the “Arista” meal will follow in a separate post.

Ευχομαι τα καλυτερα σε ολους του περαστικους απο εδω, το ατελιε που τοχουμε βαφτισει.

I wish to all the visitors of the blog a Happy and Creative New Year!