Posted by
Today’s post is about a song, written by the contemporary German composer Hans Werner Henze, to words of a poem by Michalis Katsaros. The translation of the poem from the Greek to the German language was done by the German poet Hans Magnus Enzensberger.
I was lucky to meet the Maestro in London in 1996, in one of his lectures before the opening of the performance of his opera “Der junge Lord”. I had no idea at that time that he had composed a song using a poem by Katsaros. I found out when I bought “Voices” a compilation of twenty one songs he has wrtiten over the years.
An End
An end to the newsreels
An end to private housing
An end to the Te Deums
after the spent revolts
…
An end to all those
who define new directions
for our time
An end to genuine meetings
at ambassadorial level
An end to all those who pretend
to be our friends
An end to interpreters
An end to the public
and above all to me
who is telling you all this
When we have put an end to all that
we can begin
the Liberation
The interpeter of the poem in German, Hans Magnus Enzensberger, is one of the major living writers of Germany.
And now the song, sung by Joachim Vogt, tenor, and musicians of the Leipzig Symphony Orchestra, under the direction of Horst Neumann.
να πέσω σε ολίσθημα ξιπασιάς?…ο Μιχ.Κατσαρός στενός συγγενής μας…και καθόλου μα καθόλου αποδεκτός ως αξία μέσα στην οικογένεια του…είχαν κι αυτοί τα δίκια τους ,είχε κι αυτός τα δικά του…
Κουκ!!!!!!!!! Καλως ηλθατε!!!!!!
Μου θυμισες μια γνωστη μου που ειναι και αυτη στο συγγενικο περιβαλλον του Ποιητη και μου ελεγε διαφορα.
Να σου πω την αληθεια, και εντελως μεταξυ μας, δεν με ενδιαφερουν τα μικρα οικογενειακα επεισοδια.
Ο Κατσαρος ειναι αυθεντικος, γνησιος, με γλωσσα που τσακιζει αλυπητα.
Εχω την ετυπωση οτι τον εταλανιζε αφορητη μοναξια.
Ο καθενας με τον Σταυρο που κουβαλαει.
Το διάβασα, το ματαξαναδιάβασα και κατέληξα ότι δεν θέλω να απελευθερωθώ για μια νέα αρχή, έχω φίλους αγαπημένους που τους αγαπώ και με αγαπάνε, δεν ψάχνω αν είναι ειλικρινή και αιωνόβια τα αισθήματά τους, μένω στο γεγονός ότι τα δικά μου είναι ειλικρινή, έχω τη συνείδησή μου ήσυχη και μου αρκεί. Αν διαψευσθώ τουλάχιστον το πρόβλημα δεν θα είναι δικό μου.
υγ. μπα σε καλό σας, ξέρετε ότι σας αγαπάμε, μας μαυρίσατε την ψυχή μια με την άβυσσο μια με το τέλος, σκιαχτήκαμε οι ατεληίδες!!!
Ρουλα!!!!!
Ο Ποιητης μας καλει να ξεφυγουμε απο τις ζωνες ανεσεως που εχουμε κατασκευασει, αφου αυτες σκοτωνουν τις αληθινες σχεσεις.
Το καλεσμα του λοιπον ειναι καλεσμα αναστασιμο, αφου μονο με τους χιλιαδες μικρους θανατους που μας καλει να πραγματοποιησουμε θα ανανεωσουμε την ικανοτητα μας να αγαπαμε και να αληθευουμε.
δύσκολο να αντισταθείς στην ποίηση του Κατσαρού… είτε τέλος λέγεται, είτε διαθήκη, είτε σχήμα…
πολυ καλό κι ενδιαφέρον το post σου…
και μου άρεσε παρα πολύ που παρακολούθησες τη διάλεξη του Henze…
γεια
Ναταλια!!!!!
Μου αρεσει ο τροπος που σκεφτεσαι!!!!
Εβιβα λα Ρεβολουσιον!!!!
Οντως τσακιζει αλυπητα η γλωσσα του ποιητη. Διακρινω μια απαισιοδοξια αγαπητωτατε κι εγω στις τελευταιες σας αναρτησεις, σα να αρχισατε τον καινουργιο χρονο με αυτα τα λογια για να πειτε κατι εσεις. Η αναρτηση σαν λογοτεχνικη παρουσιαση ειναι εξαιρετη, ομως ολοι το ξερουμε οτι οι επιλογες μας εδω στην μπλογκοσφαιρα καπως καθρεφτιζουν τη διαθεση μας. Να μηνανησυχουμε ναι; Οπως ειπε και η Ρουλα σας αγαπαμε κι ελπιζουμε να το ξερετε.
Δεσποιναριον!!!!!
Ματαιοτης ματαιοτητων τα παντα ματαιοτης!!!!
(αν στο μεταξυ βρεθει κι ενα καλο μπουκαλι κρασι, ας το πιουμε ομως…)
Καλο Σ/Κ
Με αγαπη
Η γλώσσα του ποιητή τσακίζει όπως ειπώθηκε. Τι τσακίζει όμως; Τον φλύαρο λόγο, την αντι-προσώπευση, ότι επαναπαύει, ότι δια-σκεδάζει. Τσακίζει ότι υπάρχει ανάμεσα στον άνθρωπο και στο είναι, για να αφήσει το φως του είναι να φανερώσει την παρούσα απουσία του, να φωτίσει το είναι σαν συλλεκτικότητα, σαν ενοείδια, σαν αρμονία, σαν το έν που δι-οικεί τα πάντα. Σπαταλάει τον ίδιο το εαυτό του στην σήμανση του δρόμου προς την αλήθεια του είναι. Φαίνεται απαισιόδοξος, σκοτεινός. Συσκοτίζει τον εαυτό του για να φανεί το φως του είναι.
Μανωλη!!!!!
Μεσα απο την διαλεκτικη συμπαιγνια των αντιθετων αναδυονται οι πραγματικες υπαρξεις, τα Προσωπα των Ζωντων ανθρωπων. Ο Ποιητης επιδιδεται στην καταστροφικη του μανια, την μανια της απο-τελειωσης, της βαναυσης βιαις ελευσης του τελους, προκειμενου να ξεκινησει μια καινουργια αρχη.