1001 Ways to Die – (1) Fritz Wunderlich, Tenor

Today I embark on a sequence of posts, under the title “1001 ways to die”. The inspiration for this came to me back in 1980 when I was a graduate student in the USA. The vastness of the country, the incredible gap between the avarage person and the ultra high net worth individuals, among other things, led me one night to declare among my fellow students that at some stage of my life I will compile this as a study of human affairs during a life long journey.

On January 2011, 31 years laters, I am embarking on it, starting with Fritz Wunderlich, a German Tenor who died accidentally in 1966 before arriving at t the peak of his career.

He fell from a stairway onto the stone floor below in a friend’s country house in Oberderdingen near Maulbronn. He died in the University Clinic of Heidelberg just days before his 36th birthday. In the documentary that I have appended at the end of the post, his wife mentioned that Wunderlich was on the phone prior to descending the stairs, and while talking on the phone, he untied his boots. As he started the descend, he got tangled up, and fell on the stone ground.

Herman Prey, a contemporary German baritone, who had become a friend with Wunderlich and sang together since 1959, wrote in his diary after the tenor’s death in 1966:

“My friend Fritz is dead. This simple sentence becomes more incomprehensible to me with every day. Our friendly and artistic collaboration developed into something very rare in the last few years. We shared many amusing adventures and spent many contemplative hours together. He could discuss life’s problems and musical issues for nights on end. The most beautiful hours of my career were those spent together with him on the stage or in front of a microphone. We never discussed phrasing in advance or how we would colour certain passages – the sympathy was simply there. We used to play piano duets for hours, or roamed the forests making plans for the future.

When we first mounted the stage together during the “Schweigsame Frau” rehearsals at Salzburg in 1959, we knew that our paths would converge then on. In those brief years we learned how to complement one another. He knew a tremendous amount about singing. I learned a lot from him. With his immense natural musical talent, this son of the gods was still at the beginning of a meteoric career. What might he not have achieved, given the time? At Schubert’s graveside Grillparzer said: “Here Death buried a rich treasure, and even richer promise.” How this statement applies to Fritz too! When we were last together he told me: “The best years are yet to come; a singer only gains command over tears at forty.” He did not know that he already had it.

Wunderlich sings Schubert, Strauss and Wolf (1965)

Our dreams were truly boundless. We wanted to become the heavenly twins of song. Fate decided otherwise, decreeing that I be left alone, a deserted twin. We virtually improvised this record, our last one, together with Fritz Neumeyer and his musicians. Listening to it today, there are points at which I cannot really tell who is singing what. Our voices melted together to form one. The world is mourning for a gifted singer of his generation. I mourn for a friend and brother in song the likes of whom I will never find again.”

FRITZ WUNDERLICH – ARTE DOCUMENTARY

In addition to listening to his divine voice, in what ever he has recorded, I strongly recommend to those of you who can understand German, to view the wonderful documentary of “arte”. It comes in 7 pieces. Every minute is worth it!

Part 1

Part 2

Part 3

Part 4

Part 5

Part 6

Part 7

10 comments

  1. Μεινανε 1000 του γκοου. Θα σου παρει 3-4 χρονακια η μελετη. Καλα λεω εγω οτι αρχισες τη χρονια με μαυριλα. Το θεμα ειναι αν ενδιαμεσως θα φιαχνεις και κανενα ψαρι στο τσερκι να γουσταρουμε γευστικα. Κι ας πεθανουμε.

    1. Δεσποιναριον!!!!!!
      Αγνωστον και απροσδιοριστον το μελλον και τα ανοιγματα εις το τελος του τουνελ ανηκουν εις αλλας ιστοριας. Εδω δεν υπαρχουν ανοιγματα.
      Τσερκι και ψαρακι ειναι μια σταθερα που θα παραμεινει σταθερα, οποτε κατι θα γινει προς την κατευθυνση αυτη. Για τα λοιπα βλεπουμε…

  2. να συμπληρώσω;
    “κι ας ψοφήσουμε!”

    καλή χρονιά Παναθήναιε!
    και πλῆζ, όχι τόση μαυρίλα βρε μάνα μου!
    το ατελιέ δεν θα το πάρει στραβά αν πεις ότι το 100+1 ήταν απλώς ένα σχήμα λόγου.
    🙂

  3. Τι να σχολιάσω τώρα η νοσοκομειακή, που έχω δει πολλαπλάσιους τρόπους, άδοξους τρόπους λες και υπάρχει ένδοξο τέλος. Η κακή στιγμή παραμονεύει είτε κάποιος είναι άσημος είτε είναι διάσημος αρκεί να σκεφτούμε το τέλος κάποιων επιφανών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
    υγ. προτείνω να κάνουμε κανένα ευχέλαιο στο ατελιέ μπας και ξορκίσουμε τη μαυρίλα που πλανάται 🙂

    1. Ρουλα!!!!!!!
      Η δικη μου αναφορα δεν ειναι επιστημονικη. Αλλεως θα εστοιβαζα νεκροψιες και θα τις αντεγραφα.
      Η αναφορα μου ειναι πολιτιστικη. Ο τροπος που πεθαινουμε μας δειχνει και τον τροπο που ζουμε!

  4. Και τωρα εμεις πρεπει να βρουμε τον τροπο να σε πεισουμε να μην γραψεις τους αλλους τροπους που σε στελνουν κατευθειαν στον παραδεισο,χωρις εισιτηριο επιστροφης.
    Φιλε μου αγαπημενε αισιοδοξια και χαρα.
    Σε φιλω

    1. Γιαννα!!!!!!!!
      Η καλη σου η αυρα ειναι παντα καλοδεχτη!!!!
      Ακομη ομως και οταν καποια πραγματα πρεπει να ειπωθουν, ετσι κι αλλιως, η καλη η αυρα ειναι ευλογια!

  5. Wunderlich: παράξενο. Ρίζα “das Wunder”: το θαύμα. Το όνομα σημαίνει το παράξενο σαν τρόπο του θαύματος. Το παράξενο ξενίζει τραβάει την προσοχή είναι δηλαδή σήμα, σημαίνει. Σημαίνει κάτι έξω από αυτό που είσαι οικείος από αυτό που σε κάνει να ξεχνάς. Η σήμανση δείχνει τον δρόμο, δεν δείχνει τον προορισμό. Αποκαλύπτει αποκρύπτουσα. Μπορείς τότε να μην πάρεις τον δρόμο, να μείνεις παρέα με το γνωστό, με τα όντα, φυσικά ή μεταφυσικά, να μείνεις στον κόσμο σου. Μπορείς όμως να πάρεις τον δρόμο. Καλώς όρισες τότε στο είναι. Φυγή αδύνατος, γιατί τα πάντα είναι. Εκεί δεν μπορείς να εξηγήσεις, παρά να ομο-λογήσεις με την συλλογή των πάντων στο είναι. Η ομο-λογία είναι ο πρό-λογος της ποίησης, της εν έργω δηλαδή α-λήθειας, της από την λήθη σωτηρίας του είναι. Τον δρόμο ακολούθησε ο Wunderlich σώζων και σωζώμενος, ομό-λογος του είναι. Ο “άδοξος” θάνατος, το σκάνδαλο αυτό, είναι η έμφαση στο σήμα-κλήση του είναι, για τα αυτιά όλων ημών που αποχαυνωμένοι από την πανταχού παρούσα τεχνολογία δεν μπορούμε να αφουγκραστούμε τον λόγο του.

  6. πολύ πολύ ενδιαφέρον post…

    μου άρεσε εξαιρετικά και παραδόξως μου έφερε μια ανάταση ψυχής, παρά τον φαινομενικά απαισιόδοξο τίτλο… και λέω φαινομενικά απαισιόδοξο, γιατί αν το σκεφτείς τεχνοκρατικά, η ποικιλία των επιλογών προσφέρει έδαφος για υπολογισμούς και πιθανότητες… 🙂

    υγ ο Wunderlich ήταν πολυ καλος τενορος… εξαιρετικά μελωδικός, αν και δεν τον ειχα πολυακούσει… πρέπει να μάθω γερμανικά πάραυτα

Comments are closed.