In my beginning is my end (T.S. Eliot, Four Quartets, East Coker, I)

1. Απολογισμός του χρόνου που πέρασε; Μα τι είναι χρόνος; Τι πέρασε; Με πιο μέτρο να συγκριθούν τα αποτελέσματα του απολογισμού; Και αν ο απολογισμός είναι θετικός μετά τι, η βεβαιότητα, η υπερηφάνεια; Κι αν είναι αρνητικός, η ενοχή, the new year’s resolution; Ο χρόνος του ρολογιού και ο χρόνος της ύπαρξης, ο ένας φανερώνεται σαν Πρωτοχρονιές, εορτολόγιο, γενέθλια, ο άλλος σαν αδιαφορία, βαριεστημάρα μα και σαν αιωνιότητα. Ο ένας μετράει την υποταγή στην σύμβαση και ο άλλος την αλήθεια, αλήθεια που αναδύεται και χάνεται στον ορίζοντα της προσωπικής σχέσης. Ίσως αυτό να φωτίσει την σειρά από τις φωτογραφίες όχι σαν μια αλληγορία, σαν ένα αίνιγμα ενός μυστικού, μα σαν την προσωπική σχέση με τα μνημεία, τα γεννήματα, τα έργα τέχνης, το φως και τα τεχνικά μέσα. Η προσωπική σχέση με όλα αυτά προσαυξάνει το είναι, δημιουργεί τέχνη την οποία μπορεί κανείς να δεξιωθεί όχι να αποκρυπτογραφήσει. Η δεξίωση είναι το άνοιγμα στην φωτεινή νύχτα της απόκρυψης, την μήτρα της α-λήθειας. Η υπέρβαση της βεβαιότητας, είναι η συνεχής άρνηση κάθε νοήματος, κάθε πέρατος είναι ο τρόπος του ά-πειρου. Η άρχουσα αρχή, το ξεκίνημα και ο σκοπός, είναι το άπειρο.

   Βαθιά στο στερέωμα ακούγεται η μυστικότερη και προφανέστερη, η εγγύτερη και η πλέον απόμακρη, ρήση του Αναξίμανδρου: Αρχή των όντων το άπειρον.

   Χρόνια Α-ληθινά!

2. I love your choice of photos, some of my favorite works of art, and interesting juxtopositions. Anselm Kiefer’s Salt of the Earth is wonderful. Where is it located?

   1. Thank you for the positive feedback. I saw Kiefer’s Salt in Venice back in October 2011, at an exhibition. I do not know where it is now. But I would like to know.

Comments are closed.