Posted by 
Nel mezzo del cammin
di nostra vita
mi ritrovai per una selva oscura,
che la diritta via era smarrita
Half-way upon the journey of our life
I find myself within a forest of darkness
for the straight way had been lost
Dante, La Divina Commedia, Inferno, Canto Primo
I said to myself: “Here I am and I might be elsewhere – I might exist a thousand years ago or in a thousand years’ time …”
I thought how I had come out of endless night and would soon go on into another endless night and that my brief passing was marked only by absurd and casual actions.
I then understood that my distress was caused not by what I was doing but more profoundly by the mere fact of being alive which was neither good nor evil but only painful and meaningless.
Alberto Moravia, La Romana
No beginning, middle, end – such is the structureless structure…
Our existence, as we know it, is no longer transparent and understandable by reason, bound together into a tight, coherent structure.
William Barret, Irrational Man
All these people… know where they’re going and what they want,
they have a purpose and so they hurry along,
they’re tormented, sad, happy, alive,
while I … I have nothing… no purpose…
if I weren’t walking I’d be sitting down; it makes no difference
Alberto Moravia, Gli Indifferenti
Seven nights higher red makes for red,
seven hearts deeper the hand knocks on the gate,
seven roses later plashes the fountain.
Paul Celan, Kristall
After that, everything became hazy; the minutes passed more and more slowly until eventually minutes seemed like hours. Two or three times the distant barking of a dog offered some hope, but we couldn’t see anything in the pitch black night and the dogs fell silent or were in the wrong direction.
Ernesto Che Guevara, Un diarrio per un viaggio in motocicletta
… for I have long since resigned myself to being myself.
But the fact is that my longing for a splendid imaginary destiny has, as it were, condensed the tragic, purple elements of my actual life into a kind of extremely compact, solid, and scintillating reduction…
Jean Genet, Our Lady of the Flowers
πω πω το στοιχείο μου σήμερα..
ο ενας καλύτερος από τον άλλο…
από Δάντη μέχρι Genet, η απόλυτη απώλεια και ταυτόχρονα απόλαυση
και τι αποσπάσματα!
αλλά πρέπει να γράψεις και κάτι δικό σου… οπωσδήποτε… έστω και μία πρόταση, κάτι από σκοτάδι 🙂
Οποια προκλησις εμπροσθεν μου!!!
Τα γονατα μου λυγιζουν απο το βαρος της ευθυνης που εναποθεσε με τοσο πειστικο τροπο η Ναταλια!
Να λοιπον το ψιθυρισμα μου:
“Θελω να εισαι το Ειναι μου,
για να μπορεσω να σε αρνηθω.
Θελω το προσωπο σου να γινει η μασκα μου,
για να κοιταξω αλλου.
Αλλα την καρδια σου κρατα την κρυμενη καλα,
ετσι θα την αναζητω για παντα.”
Εξαιρετο ανθολογιο! Ο Dante ηταν μια προκληση, θα μπορουσα να τον συνδυασω με το γαντι του μποξ, καθως καποτε βυθιζομουν για μερονυχτα στα κειμενα του απολαμβανοντας πραγματικα ενα απο τα πιο εξαιρετα δειγματα της Ιταλικης, και οχι μονο, λγοτεχνιας. Αγαπημενο μου το 5ο “τραγουδι” της Κολασης…
Συγχωρηστε μου την καθυστερηση, μα εχω να σας παραδωσω ενα μικρο βραβειο : http://illaboratoriodimmskg.blogspot.com/2012/01/blog-post_27.html
που χωρις δισταγμο απονεμω στο υπεροχο blog σας…
Ευχαριστω, Ευχαριστω, μεγαλη η τιμη που μου κανετε!
The world, die welt, le monde: ετικέτες, ονόματα, για να ανασύρει κανείς από την μνήμη την εμπειρία από το ότι τον περιβάλλει.
Ephemeral: η ετικέτα, το όνομα, για την εμπειρία του προσωρινού, του χρόνου που φέρνει τα όντα στην παρουσία, στο νυν.
Ο χρόνος της τεχνικής, που καταμεσής της ζούμε, χρονίζει γραμμικά, αφανίζει το παρόν για ένα καλύτερο μέλλον, αφανίζει έτσι κάθε νόημα κάθε τάξη. Ο γραμμικός χρόνος είναι ο χρόνος της α-ταξίας, φανερώνει τον κόσμο σαν θέατρο του παράλογου.
Οι ιδρυτές της σκέψεις, οι προσωκρατικοί, άλλα σήμαναν.
Κόσμος: ο διάκοσμος του είναι. Όπου υπάρχει διάκοσμος, υπάρχει κάλλος, κλήση σε σχέση. Μόνο που ο λόγος του διάκοσμου είναι άρρητος, είναι ο σιωπηλός λόγος της εννοείδιας του είναι ως φύεσθαι, σαν άνθηση και μαρασμός, σαν αυγή και σούρουπο. Είπεν ο Ηράκλειτος: – ουκ εμού αλλά του λόγου ακούσαντας ομολογείν σοφόν εστίν εν πάντα είναι -.
Ο χρόνος του κόσμου-κοσμήματος δεν είναι ο γραμμικός χρόνος της αταξίας αλλά ο κύκλικος χρόνος της φύσης. Είπεν ο Αναξίμανδρος: – δίδοναι γαρ αυτά (τα όντα) δίκην καί τίσιν αλλήλοις τής αδικίας κατά την του χρόνου τάξιν – . Ο χρόνος ενεργείται όχι ως αταξία αλλά ως τάξη, δομεί σε ένλογο σύνολο-κόσμημα τα όντα, δια-κοσμεί το είναι.
Εφήμερος: επάμερος, υπό την ημέρα. Το φως της ημέρας φωτίζει τα όντα και τον άνθρωπο, φανερώνει στον άνθρωπο τον κόσμο, σημαίνει την ελευθερία όχι σαν ασυδοσία αλλά σαν διαδρομές μέσα σε έναν διακοσμημένο χώρο, μόνο όμως εφόσον είναι φως της ημέρας, της ημέρας που αρχίζει με την αυγή και τελειώνει με το σούρουπο και όχι της ημέρας που χρονίζει ο χρόνος του ρολογιού, ο χρόνος της σύμβασης.