Posted by Αυτη την εποχη οι Ελληνιδες και οι Ελληνες ειναι ο θετικος ή αρνητικος πρωταγωνιστης στην αεναα εξελισσομενη καταιγιστικη κριση της Ελληνικης Κοινωνιας, Οικονομιας, και Πολιτισμου.
These days Greeks are the protagonists of the continuously developing crisis of the Greek Society, Economy, and Culture.
Ημεις οι Ελληνες ομως ειμαστε οι κυριοι του μελλοντος μας.
However, we Greeks are the masters of our future.
Απο εμας εξαρταται.
It all depends on us.
Ποιο ειναι αυτο το μελλον;
What does this future hold for us?
Επειδη δεν ειμαι μετα Χριστον προφητης, δεν θα επιχειρησω να το σκιαγραφησω.
As I am no prophet, I will not try to predict the future.
Εκεινο που θα πω ομως ειναι το τι νομιζω οτι πρεπει να κανουμε, τι χρειαζομαστε ημεις οι Ελληνες προκειμενου να δημιουργησουμε ενα μελλον που ταιριαζει στην ιστορια και τον πολιτισμο μας.
What I will do instead is to state in simple words what I think we Greeks need in order to create a future that is compatible with our history and culture.
Ο Χρηστος Γιανναρας γραφει σε επιφυλλιδα του της 9ης Απριλιου 2012: “η ελληνικότητα, από καύχηση κατάντησε ντροπή, από προνόμιο ποιότητας της προσωπικής ζωής συνιστά σήμερα προσωπική αναπηρία.”
Christos Giannaras wrote on 9th April 2012: “being Greek has become shame, and it was pride; it constitutes today a personal disability, and it was a privilige of the quality of personal life”.
Προσθετω εγω οτι το μελλον που θα δημιουργησουμε θα επαναφερει την ελληνικοτητα να ειναι καυχησια.
We need a future that will return pride in our lifes.
Ημεις οι Ελληνες και οι Ελληνιδες πρεπει να βρουμε σαν κοινωνια, με δημοκρατικες διαδικασιες, τον δρομο που θα μας βγαλει απο την κολαση.
We Greeks have to find as a society, deploying democracy, the way that will take us out of today’s hell.
Ημεις οι Ελληνες δεν πρεπει να περιμενουμε καποιον Μεσσια για να μας σωσει, ουτε τον “απο μηχανης Θεο”.
We Greeks must not wait for a modern day Mesiah to save us, not even “Deus ex machina”.
Οι λυσεις θα βρεθουν – αν το θελουμε – απο εμας.
The solutions will come – if we want it – from us.
Ειναι δεδομενο οτι δεν θα μας σωσει κανεις αλλος παρα ο εαυτος μας. Ο συλλογικος εαυτος μας.
It is a certainty that there will be no outside saviour. Only our collective self can save us.
Ποιος ειναι ομως ο συλλογικος εαυτος μας; Απο τι ειδους κοινωνικη συγκροτηση περναει και εκφραζεται;
Who is our collective self? Wich are the social institutions filetring and expressing it?
Νομιζω οτι το μεγαλο ζητουμενο στην Ελλαδα του σημερα για την Ελλαδα του αυριο ειναι η δημιουργια μιας ανοικτης κοινωνιας.
In my view the big challenge for the Greece of today when it comes to creating the Greece of tomorrow, is the establishment of an open society.
Εδω ευρισκεται το κλειδι για το μελλον που εγω θελω.
This is the key to the future I envisage.
Η ανοικτη κοινωνια ειναι μια κοινωνια με θεσμους.
The opean society is a scity with instritutions.
Οι θεσμοι αυτοι καθιστον την κοινωνια ικανη να επιλεγει δημοκρατικα τους κυβερνητες της και τους αλλους αξιωματουχους της.
It is the institutions that enable the open society to democratically elect its rules and the other officials.
(Long live democracy is an article I wrote on the occasion of the nine year commemoration of the 11th September 2001)
Πανω απολα ομως, εχει την ικανοτητα – παντα μεσα απο τους θεσμους της – να διορθωνει τα λαθη της.
Above all else, the open society – always through its institutions – has the capacity to correct its mistakes.
Η “ανοικτη κοινωνια” οριστηκε απο τον μεγαλο Αυστριακο φιλοσοφο Καρλ Ποππερ. Η εδω παρουσιαση ειναι βασισμενη στη δουλεια του Ποππερ, απο εκει προερχεται, αλλα η διατυπωση ειναι δικη μου.
“Open Society” is a term coined by the Austrian philosopher Karl Popper. This article is based on Popper’s work tailored to my topic.
Η τρομακτικη οικονομικη κριση που περναει η Ελλαδα σημερα ευλογα εχει εστιασει την προσοχη ολων μας στα οικονομικα. Οπως επισης και στην ανουσια πολωση: μαζι ή εναντια στο μνημονιο; υπερ του ΕΥΡΩ ή πισω στη ΔΡΑΧΜΗ; Δεν ειναι επισης τυχαιο το οτι στην προεκλογικη εκστρατεια για τις εκλογες της 6ης Μαϊου 2012 ολοι σχεδον αναφερθηκαν στην οικονομια, με τον ενα ή τον αλλο τροπο.
The disastrous economic crisis in Greece has led us to focuso our attention to the economy. In this context we have managed to polarize the issues: are we for or against the memorandum with our creditors? Are we in favour or against the EURO? It is not an accident that the 6th May 2012 national election campaigns of all parties have made the economy a key topic.
Ομως η οικονομια ειναι μια διασταση των πολλαπλων λειτουργιων μιας κοινωνιας. Και δεν ειναι η κυρια, αφου καθοριζεται απο την πολιτικη, που με την σειρα της καθοριζεται απο τους θεσμους, που με την σειρα τους αποτελουν το DNA της κοινωνικης συγκροτησης.
However, the economy is only one dimension of a society’s life. And it is not the main one, as it is operating within the framework of politics, and the political institutions, that comprise society’s DNA.
Συγχωρεστε μου την απλουστευτικη προσεγγιση και το χτισιμο αυτης της πυραμιδας, αλλα το χρειαζομαι για να εξηγησω καλυτερα την αποψη μου.
I apologize for the simplification in building this pyramid, but I need it to better present my view.
Και να αδελφέ μου , που μάθαμε να κουβεντιάζουμε,
ήσυχα-ήσυχα κι απλά .
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη.
Έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
“Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα.”
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
Γιαννης Ριτσος
Καπνισμένο τσουκάλι, 88-97. Μετακινήσεις (1942-1949). Ποιήματα, Β´
As you can see my friend,we have learned to discuss
in quiet and in simplicity.
We understand each other now, we do not need more.
Tomorrow I say we can be simpler.
We will find the words that have the same weight
in all hearts and lips.
Just so that we call a spade a spade.
Just so that the others will smile and say,
“we can write one hundred poems like this in one hour.”
This is what we want.
Because we do not sing
to separate our selves from the world.
We sing so that we can bring the world together.
Yannis Ritsos
Αυτο που τοσο λυρικα περιγραφει ο Ριτσος, το “να κουβεντιαζουμε ησυχα κι απλα” αποτελει θεμελιο λιθο της ανοικτης κοινωνιας. Δεν το εχομε καταφερει μεχρι σημερα. Το αντιθετο θα ελεγα. Απομακρυνομαστε ολο και περισσοτερο.
What the poet Yannis Ritsos so eloquently states, our ability to discuss in quiet and in simplicity, is one of the foundations of the open society. This is something that we have not yet managed to do. As a matter of fact, we seem to be drifting away from it.
Απο συγκροτησεως του Ελληνικου κρατους το 1833, για διαφορους λογους, η κοινωνικη και πολιτικη συγκροτηση απειχε της ανοικτης κοινωνιας που προσδιορισα προηγουμενα.
Since the establishment of the modern Greek State in 1833, for various reasons, the political and social establishment was far away from the open society model.
Η Μαριανα Κορομηλα ευστοχα αναφερει:
Ο αυτοχθονισμός και η εκκλησιαστική αυτοκεφαλία ήταν οι πιο ακραίες και ολέθριες πράξεις του ελλαδισμού.
Μόνον οι αυτόχθονες (γεννημένοι στον γεωγραφικό χώρο που συμπίπτει με την περιχαρακωμένη έκταση του Οθωνικού Βασιλείου) είχαν δικαιώματα στο κράτος, πχ μπορούσαν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Θεσσαλοί, Κρήτες, Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Θρακιώτες, Μικρασιάτες, Επτανήσιοι, Κύπριοι, Πόντιοι, Κωνσταντινουπολίτες, Δωδεανήσιοι, Χιώτες κι άλλοι Αιγαιοπελαγίτες και, βεβαίως, οι Έλληνες της Διασποράς (Βόρεια Βαλκάνια, Ρωσία, παραδουνάβιες Ηγεμονίες, Κεντρική Ευρώπη κλπ) όλοι λογίζονταν ετερόχθονες (κατ’ ουσία ξένοι). Έτσι τους αντιμετώπισε και η Παλαιά Ελλάδα ακόμα κι όταν οι διάφορες περιοχές εντάχθηκαν σταδιακά στο Ελληνικό Κράτος.
Mariana Koromila comments:
Only people born in the state’s geographic area had citizen rights. All Greeks outside the geographical confine were treated like foreigners. All of them continue to receive the same treatment even after their areas were gradually integrated into the Greek State.
“H Eλλάδα σήμερα είναι νεκρή, δίχως αντανακλαστικά ετερότητας, διότι είναι μόνο κράτος με θεσμικά καταργημένη την κοινότητα. O Eλληνας δεν έχει πια καμιά απολύτως αίσθηση του «ανήκειν», του «μετέχειν», αίσθηση κοινωνίας Πιθηκίζοντας πρότυπα άσχετα με τις ανάγκες του, έφτιαξε κράτος συγκεντρωτικό, με μεγαλουπόλεις ακοινώνητου βίου, εκπίπτοντας σε τριτοκοσμική καθυστέρηση, υπανάπτυξη και φαυλότητα. Πρόσφατα, με δύο διαδοχικά εν ψυχρώ εγκλήματα, τον «Kαποδίστρια» και τον «Kαλλικράτη», εξαλείφθηκε και θεσμικά – επίσημα η μικρού μεγέθους κοινότητα, χάρη στην οποία επέζησε ιστορικά ο Eλληνισμός τρεις χιλιάδες χρόνια.”
(Χρηστος Γιανναρας, επιφυλλιδα της 26ης Φεβρουαριου 2012)
“Greece today is dead, without distinct identity, because the Greek State has eliminated the institution of the community. Greeks have no feeling whatsoever of “belonging”, of participating”, the feeling of the society. By mimicking models incompatible with their needs, they have created a centralized state, with big antisocial cities, degrading life to third world underdevelopment and corrupption.
(Christos Giannaras, 26th February 2012)
Αναφερω και παλι τον Χρηστο Γιανναρα επειδη εχει αποψη για τις κοινοτητες των Ελληνων, αυτες που οπως λεγει χαρακτηριστικα κρατησαν ζωντανο τον Ελληνισμο για τρεις χιλιαδες χρονια.
Christos Giannaras is right to say that the elimination of the “community” from the political life of Greece has resulted in the elimination of the cells that have maintained Greek civilization over three thousand years.
Παραφραζοντας τον Γιανναρα, η κλειστη κοινωνια του συγχρονου Ελληνικου κρατους εχει συστηματικα πραγματοποιησει βηματα για την εξαφανιση των κοινοτητων, των κυτταρων δηλαδη του Ελληνισμου. Στο ονομα της “αποτελεσματικης διαχειρισης” νομοι οπως ο Καποδιστριας και ο Καλλικρατης κατεστρεψαν δομες αιωνων. Κατι πρεπει να κανουμε λοιπον για αυτο. Σημειωνω επισης οτι οταν οι τοπικες κοινοτητες ειναι πρακτικα νεκρες, ειναι πανευκολο να απαχθουν απο διαφορους που κηρυσσουν στο ονομα τους. Μην ξεχναμε οτι λαθη γινονται παντου, ομως οι ανοικτες κοινωνιες μπορουν να τα διορθωνουν. Ενω στην Ελλαδα παμε απο το κακο στο χειροτερο, ακομη και εκει που υποτιθεται οτι εχουν λογο οι τοπικες κοινωνιες.
Kι είτε με τις αρχαιότητες
είτε με ορθοδοξία
των Eλλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλο γαλαξία
Διονυσης Σαββοπουλος
Ας κρατησουν οι χοροι
Either resting on antiquities
or on orthodoxy
the communities of the Greeks
create a new galaxy
Dionissis Savopoulos
Για να προχωρησουμε και να στησουμε την ανοικτη Ελληνικη κοινωνια πρεπει εκτος των αλλων να συμφιλιωθουμε και με την ταυτοτητα μας.
In order for us ot go forward and establish an open Greek society, among other things we need to befriend ourselves with our identity.
Τα φαινομενα στειρου μιμητισμου που εχουν παρατηρηθει τα τελευταια 30 χρονια με εξαρση μετα το 2000 απλά σηματοδοτουν το αδιεξοδο της ανερματιστης και απροσωπης νεοελληνικης κοινωνιας.
Η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν και η κυριότερη αιτία που δημιουργήθηκε το κίνημα του επαναπροσδιορισμού της ελληνικής ταυτότητας της Γενιάς του ’30. Αυτή η πολυσυζητημένη «ελληνικότητα», που στράφηκε αναπόφευκτα και προς το Βυζάντιο. Ναι. Τώρα πια, με έναν Κόντογλου στην Αθήνα, και με εκατοντάδες άλλες προσωπικότητες από τον προσφυγικό κόσμο, αλλά και από τις «Νέες Χώρες», και βεβαίως από την Κωνσταντινούπολη, ο πνευματικός κόσμος ξανασυναντούσε το Βυζάντιο. Οι σουρεαλιστές έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Ο «Μπολιβάρ» του Εγγονόπουλου περπατούσε στο Φανάρι και στην Καστοριά.
«Το Βυζάντιο, το Ελλαδικό Κράτος και εμείς», κείμενο της Μαριάννας Κορομηλά
The Minor Asia disaster (1922) was the key reason for Greeks to try and rediscover their identity with the “Generation of the 30’s”.
Mariana Koromila
Ας συγκροτησομε λοιπον μιαν ανοικτη κοινωνια, με ιστορικη συνειδηση και ριζες, και επιγνωση της ταυτοτητας μας. Η τωρινη κριση ειναι μια τεραστια ευκαιρια να απαντησουμε ξανα τα θεμελιωδη ερωτηματα και να πραξουμε αυτα που δεν πραξαμε απο το 1833.
Therefore, lets establish an open society, with historical consciousness and roots, based on our identity. Today’s crisis is a huge opportunity to revisit fundamental questions and do what we hae failed to do sincce 1833.
Επιμυθιο – Afterword
Μια πολυ ενδιαφερουσα συνεντευξη που εδωσε ο Καρλ Ποππερ στην ΕΡΤ λιγο πριν το τελος του βιου του, το 1994.
This is a very interesing interview that Karl Popper gave to Greek television back in 1994.
Η κατάκτηση και διατήρηση της ανοικτότητας δεν είναι απλό πράγμα. Προϋποθέτει την ετοιμότητα να αναιρέσει κανείς τις απόψεις του και τις θεωρίες του όταν διαπιστώσει ότι η πραγματικότητα ή τα επιχειρήματα του άλλου τις καταρρίπτουν, να παραδεχτεί ότι έκαμε λάθος, να αλλάξει πορεία. Εδώ διαφαίνεται ο αθλητικός-ασκητικός χαρακτήρας της ανοικτότητας. Οι απαιτήσεις που θέτει στον άνθρωπο είναι μεγάλες, γι αυτό και προτιμά την κλειστότητα, την φενάκη της ασφάλειας. Ίσως γι αυτό ο Πόππερ συστήνει στον συνομιλητή του να μην είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος.
Το αποτέλεσμα των εκλογών μάλλον αυτό καταμαρτυρεί. Η κλειστότητα της ομοουσίου δυάδος ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δίνει την θέση της στην κλειστότητα κομμάτων διαμαρτυρίας.