Posted by 
Αντι Εισαγωγης
Αρχικα θα πρεπει να αναφερω οτι ειμαι εθνικα υπερηφανος καθοσον “εγκουγκλαρα” (αλα τις … τς…. τς…. τς…..) την λεξη “κοτοπουλοσκυλαδικο” και ελαβα τον … πουλον, ηγουν οτι το παντοδυναμον διαδυκτιον στερειται της λεξεως!!!!
Δηλαδη υπαρχει ακομη μοναδικοτης, υπαρχει ακομη ενας θυλακας ζωης – ή εστω αναμνησεως – που δεν εχει καταληφθει απο το οργανον της επικυριαρχιας των τεχνολογων, της τεχνικης, της απροσωπης επικοινωνιας, της σειριακης παραγωγικης διαδικασιας των εξαθλιωμενων Ασιατων, της επικυριαρχιας των …
Προστρεχω εις την αμεσον καταγραφην του μοναδικου – και αφανισθεντος – κοτοπουλοσκυλαδικου, καθοσον η μνημη αποτελει το καλυτερο οπλο για την αντιμετωπιση της λαιλαπας που εχει επισκυψει εις την ημετεραν πατριδα.
Τι ειναι (ηταν) το κοτοπουλοσκυλαδικο
Το κοπτοπουλοσκυλαδικο ητανε μια θερινη ταβερνα – με κηπο και πιστα απο μπετον στην Αττικη την δεκαετια του 1980.
Μεχρι τα μεσανυχτα ητανε γεματη οικογενειες, που απολαμβανα ενα λιτο γευμα με κοτοπουλο στη σουβλα ή τη σχαρα.
Μετα τις 12 ανεβαινε στην πιστα πο μπετον η ορχηστρα,
Και αρχιζε η μεταλλαξη.
Πορεια προς το υπερπεραν.
Πως ανακαλυψα το κοτοπουλοσκυλαδικο
Το ανακαλυψα κανοντας παρεα στον Κυριακο, τσιφτη και καραμπουζουκλη, γλεντζε και αλανιαρη μαγκιτη. Καλη του ωρα.
Ελπιζω να ειναι καλα και να την κανει τη βολτα του στην αλανα….
Τον “Κ’ τον ειχα γνωρισει απο τον παμμεγιστο “Μ”, που μιλησαμε προσφατα και τα ειπαμε και αναπολησαμε τα ετη της δεκαετιας του 1980.
Δεν μπορουσε να υπαρχει πιο αταιριαστη παρεα.
Ο “Κ’ οικογενειαρχης, στελεχος σε εταιρεια, και φραγκατος, με σπορ κουπε αυτοκινητο που εβγαζε ματι, ο “Μ” κι εγω αλάνια, ξεφραγκοι, χρεωμενοι μεχρι που δεν επαιρνε, δεν ειχαμε ουτε βενζινη να βαλουμε.
Ενα βραδυ, αφου ειχαμε πιει μια κασα ουϊσκια, ο “Κ” μας προτεινε να παμε στο “κοτοπουλοσκυλαδικο”.
Κι ετσι ανοιξε ενα αξεχαστο κεφαλαιο της ζωης μου.
Η τελετουργια…
Η ωρα αφιξεως ητανε αροσδιοριστη, αλλα σιγουρα πριν απο τις 12 τα μεσανυχτα.
Βασικη προϋποθεση της τελετουργιας ητανε να βιωσω το “οικογενειακο” μερος, οταν η ταβερνα ητανε γεματη οικογενειες που απολαμβαναν το βραδυνο κοτοπουλο στη σουβλα, με τα παιδακια να παιζουνε τριγυρω, και η τσιμεντενια πιστα να ειναι αδεια, μονο με τα οργανα.
Καθως πλησιαζανε μεσανυχα, η “κανονικη” πελατεια αραιωνε. Τα παιδακια γλαρωνανε και μπαινανε στο πισω καθισμα των αυτοκινητων για να κοιμηθουνε.
Μεσα απο το ημιφως μια αλλη πελατεια ερχοτανε.
Ανθρωποι σκυφτοι, μοναχικοι, ξερακιανοι, κοιλαραδες, ξεμπαρκοι, αντροπαρεα.
Η εξαιρεση ητανε καποια ζευγαρια που σαφεστατα δεν ειχανε χορεψει απο κοινου τον Χορο του Ησαϊα.
Κρατιοντουσαν απο το χερι, τα σιροπια ξεχειλιζανε, η γυναικα κοιτουσε αλλου κι ο αντρας την κοιταζε γλυκερα και της ελεγε πως ….
Στην αρχη ανεβαινε στην τσιμεντενια πιστα η ορχηστρα κι επαιζε ενα δυο ορχηστρικα.
Οποιος κι αν ητανε ο ρυθμο ομως, κυριαρχουσε μια θλιψη, ενας καματος της ζωης, που οσο κι αν ηθελε δεν μπορουσε να ξεμυτισει απο την τεραστια χαβουζα με τα βασανα και να γελασει.
Μετα ανεβαινε η πρωτη τραγουδιαρα.
Ναυαγιο της ζωης, περασμενα τα σαραντα, με μια τουαλεττα σαν στολη αποκριας, και ματια βυθισμενα.
Κι αρχιζε ετσι το “προγραμμα”.
Που μονο προγραμμα δεν ητανε, αφου οι παραγγελιες πεφτανε συννεφο, κι οι καλλιτεχνες εκαναν το παν να ανταποκριθουνε.
Ανεβαιναν σιγα σιγα οι μοναχικοι και φερνανε βολτες, λιγο μετα και οι καψουρηδες με τις γκομενες κι αυτοι για να ξεσπασουνε.
Ητανε ομως μια συνυπαρξη ειρηνικη, ο καθενας στροβιλιζονταν στον κοσμο του.
Δεν υπηρχε η γνωστη επιθετικοτητα των μπουζουκομαγαζων που επεφταν μαχειριες για να χορεψει καποιος μοναχος.
Στο κοτοπουλοσκυλαδικο υπηρχε χωρος για ολους.
Και σεβασμος.
και σε ποια περιοχή της Αττικής ήταν χωροθετημένο το κοτοπουλοσκυλάδικο?
ενδιαφέρουσα κατάσταση όπως την περιγράφεις
μίγμα παρακμιακής γλεντζέδικης ατμόσφαιρας και οικογενειακής διασκέδασης του 80…
θα μπορούσε να γυριστεί και ταινία…
νομιζω καπου στο Κορωπι… ητανε βραδυ και οδηγουσε ο μεγας Κυριακος… η απολυτη ενσαρκωση της διχοτομημενης υπαρξης… μολις γυρναγαν τα μεσανυχτα αλλαζε το προσωπο του μαγαζιου…περιθωριο και παρακμη, και το πληρες υπαρξιακο αδιεξοδο… καλη η ιδεα για ταινια … προς συζητηση …
και σε ποια περιοχή της Αττικής ήταν χωροθετημένο το κοτοπουλοσκυλάδικο?
ενδιαφέρουσα κατάσταση όπως την περιγράφεις
μίγμα παρακμιακής γλεντζέδικης ατμόσφαιρας και οικογενειακής διασκέδασης του 80…
θα μπορούσε να γυριστεί και ταινία…
νομιζω καπου στο Κορωπι… ητανε βραδυ και οδηγουσε ο μεγας Κυριακος… η απολυτη ενσαρκωση της διχοτομημενης υπαρξης… μολις γυρναγαν τα μεσανυχτα αλλαζε το προσωπο του μαγαζιου…περιθωριο και παρακμη, και το πληρες υπαρξιακο αδιεξοδο… καλη η ιδεα για ταινια … προς συζητηση …
Τα σκυλάδικα, ή κοτοπουλοσκυλάδικα τα είχε καταγράψει ο Ηλίας Πετρόπουλος ότι υπήρχαν από το μεσοπόλεμο, ο όρος σκυλάδικο βγήκε απ’ το ότι οι πελάτες πέταγαν τα κόκκαλα από το κοτόπουλο, τον μοναδικό μεζέ του μαγαζιού από το παράθυρο μαζεύοντας τα σκυλιά της περιοχής, αφού τα συγκεκριμένα μαγαζιά ήταν συνήθως παράγκες σε εκτός της πόλης ή παράμερες περιοχές.
Αγαπητε επισκεπτη, ευχαριστω για την επισημανση. Θα το ψαξω το θεμα και ισως επανελθω. Οι ταβερνες, τα καπηλεια, που αλλαζουν προσωπο ξαφνικα μεσα στη νυχτα ειναι ενα απο τα αγαπημενα μου θεματα.
Τα σκυλάδικα, ή κοτοπουλοσκυλάδικα τα είχε καταγράψει ο Ηλίας Πετρόπουλος ότι υπήρχαν από το μεσοπόλεμο, ο όρος σκυλάδικο βγήκε απ’ το ότι οι πελάτες πέταγαν τα κόκκαλα από το κοτόπουλο, τον μοναδικό μεζέ του μαγαζιού από το παράθυρο μαζεύοντας τα σκυλιά της περιοχής, αφού τα συγκεκριμένα μαγαζιά ήταν συνήθως παράγκες σε εκτός της πόλης ή παράμερες περιοχές.
Αγαπητε επισκεπτη, ευχαριστω για την επισημανση. Θα το ψαξω το θεμα και ισως επανελθω. Οι ταβερνες, τα καπηλεια, που αλλαζουν προσωπο ξαφνικα μεσα στη νυχτα ειναι ενα απο τα αγαπημενα μου θεματα.
Πάνω σ’ αυτό το θέμα, ο Λεωνίδας Χρηστάκης αναφέρει στο βιβλίο του “Της Αθήνας” το Οικογενειακό Κέντρο Χαϊκάλη την δεκαετία του 50 οπού ενώ λειτουργούσε ως οικογενειακό κέντρο εστιατόριο τον κάλεσε ενας σερβιτόρος στις 11 το βράδυ για μια εκδήλωση και ενω αυτός περίμενε μουσική από ρεμπέτες βρέθηκε σε δημοπρασία ιερόδουλης μετά τσιγαριλικίων.
Αγαπητε επισκεπτη, ευχαριστω και παλι για την ιδιαιτερης σημασιας αναφορα στο βιβλιο του κ. Χρηστακη.
Ομολογω οτι δεν με εκπλησσει η προσωπικη μαρτυρια, αφου η γραμμη που χωριζει την “καθως πρεπει” συμπεριφορα απο την “περιθωριακη” ειναι πολυ λεπτη. Αυτο ισχυει σε ολες τις κοινωνιες, αλλα καθε κοινωνια το εκφραζει και το εφαρμοζει διαφορετικα.
Πάνω σ’ αυτό το θέμα, ο Λεωνίδας Χρηστάκης αναφέρει στο βιβλίο του “Της Αθήνας” το Οικογενειακό Κέντρο Χαϊκάλη την δεκαετία του 50 οπού ενώ λειτουργούσε ως οικογενειακό κέντρο εστιατόριο τον κάλεσε ενας σερβιτόρος στις 11 το βράδυ για μια εκδήλωση και ενω αυτός περίμενε μουσική από ρεμπέτες βρέθηκε σε δημοπρασία ιερόδουλης μετά τσιγαριλικίων.
Αγαπητε επισκεπτη, ευχαριστω και παλι για την ιδιαιτερης σημασιας αναφορα στο βιβλιο του κ. Χρηστακη.
Ομολογω οτι δεν με εκπλησσει η προσωπικη μαρτυρια, αφου η γραμμη που χωριζει την “καθως πρεπει” συμπεριφορα απο την “περιθωριακη” ειναι πολυ λεπτη. Αυτο ισχυει σε ολες τις κοινωνιες, αλλα καθε κοινωνια το εκφραζει και το εφαρμοζει διαφορετικα.