Posted by 
Εισαγωγη – Introduction
Σημερα κλεινω εξι χρονια απο την ημερα που αρχισα αυτο το μπλογκ, και ανασυρω απο την μνημη την μαθητεια μου στο Βενετοκλειο Γυμνασιο Ροδου, απο το 1968 εως το 1973.
Today is my sixth WordPress anniversary. I started this blog six years ago, and I felt necessary to reminisce about my Gymnasium in Rhodes, where I grew up. Its name is Venetokleion and is still operational. This post features photos I took in excursion with the teachers and the class.
Εχω υπεροχες αναμνησεις απο το Βενετοκλειο για δυο λογους.
This is a time and space specific post, and language is crucial. The post must be in Greek. So I stop here with the English part, and wish the visitor a happy visit.
Ο πρωτος ειναι οτι γνωρισα εξαιρετικους ανθρωπους, συμμαθητες, συμμαθητριες, καθηγητες και καθηγητριες.
Ο δευτερος ειναι οτι πηρα τις πρωτες συγκινησεις της μαθησης, μαζι με καποιες αλλες.
Θα αναφερθω στους συμμαθητες και τις συμμαθητριες με τα μικρα τους ονοματα, ενω στους καθηγητες και τις καθηγητριες και με τα επιθετα τους. Οσοι διαβασουν αυτο το κειμενο και δουν τις φωτογραφιες θα αναγνωρισουν τους συμμαθητες και τις συμμαθητριες.
Η αναφορα σε επιλεγμενους καθηγητες και καθηγητριες με τα πληρη ονοματα τους οφειλεται κυριως στο οτι θελω να υπαρχει καπου στο διαδικτυο γραπτα και επιφατικα το υπεροχο εργο που επιτελεσαν οι ανθρωποι αυτοι. Ετσι απλα.
Ζητω προκαταβολικα συγγνωμη, αλλα καποιους απο τους απεικονιζομενους δεν τους ενθυμουμαι με τα ονοματα τους.
Μια αλλη διασταση που επιβαλλει ο χρονος ειναι η χρηση του παρελθοντος στην αφηγηση και τα ρηματα. Αυτο βεβαια δεν σημαινει οτι καποιος δεν ζει πια. Απλα αναφερομαι στο παρελθον και σε αυτα που θυμαμαι απο τοτε.
Οι φωτογραφιες ειναι ολες απο το αρχειο μου, οι περισσοτερες παρμενες σε σχολικες εκδρομες.
Αρρενων, αλλα και … ολιγον θηλεων
Την εποχη εκεινη το Βενετοκλειο ητανε Γυμνασιο Αρρενων. Επειδη ομως η πρακτικη κατευθυνση σπουδων (το πρακτικο) υπηρχε μονο στο Βενετοκλειο, στις τρεις τελευταιες ταξεις (Τεταρτη, Πεμπτη και Εκτη) ερχοντουσαν να φοιτησουν στο Βενετοκλιεο και μαθητριες, απο το Καζουλειο Γυμνασιο Θηλεων. Θυμαμαι οτι η πρωτη φουρνια απο το θηλεων ητανε η ταξη της αδελφης μου. Ακολουθησαμε εμεις.
Ετσι λοιπον στην φωτογραφια που βλεπετε παραπανω, απεικονιζονται ορισμενοι νεοι με ορισμενες νεες.
Οι σχεσεις μας ητανε πολυ καλες. Τις ειχαμε τις κοπελλες στα οπα οπα. Ομολογω δε οτι ουδεποτε καταλαβα για ποιον λογο χωριζανε τα παιδια σε αρρενες και θηλεις στα σχολεια.
Οι καθηγητες
Μεσα σε μια περιοδο εξι χρονων, ειναι επομενο να εχει κανεις πολλους καθηγητες, και ολιγες καθηγητριες. Τωρα που το αναπολω, οι καθηγητριες ητανε πολυ λιγοτερες.
Καποιο ομως ξεχωρισαν και παραμενουν στην μνημη μου εντονα και με σεβασμο και αγαπη.
Ξεκινω λοιπον απο τον Γιωργο Μανδραγο, Φυσικο, που παρολον οτι δεν τον ειχαμε για πολυ στην ταξη, τον αγαπησα πολυ. Ημουνα και συμμαθητης με τον γυιο του τον Μιχαλη Μανδραγο, που χαθηκε προωρα το 2012. Ο Γιωργος Μανδραγος ητανε αυθορμητος, απλος, και αξιαγαπητος. Πηγαινα πολλες φορες στο σπιτι του, γιατι παιζαμε με τον Μιχαλη. Με τον Μιχαλη πηγαιναμε μαζι και στον Ναυτικο Ομιλο Ροδου, Ν.Ο.Ρ. στην ΕΛΛΗ, οπου ιστιοπλοουσε με σκαφη τυπου “Οπτιμιστ”. Μετειχε και σε αγωνες, και πηγαινε πολυ καλα.
Συνεχιζω με την μεγαλη μου αδυναμια, τον Μαθηματικο Γιωργο Μανιατακη. Ισως ενας απο τους λογους που αγαπησα τα μαθηματικα ητανε ο Μανιατακης. Εξαιρετικος δασκαλος, με οξυτατη αισθηση του χιουμορ και σεβασμο προς ολους τους μαθητες. Με τη χαρα της ζωης, σοβαροτητα και μετρο. Εξαιρετικος ανθρωπος και δασκαλος.
Τωρα ενθυμουμαι και τον αλλον αγαπημενο μου μαθηματικο, τον Αντωνη Μπαϊραμη απο την Καλυμνο, που χαθηκε προωρα. Ειμασταν στην ιδια ταξη με την αδελφη του την Ποπη, που εικονιζεται στην φωτογραφια της εισαγωγης.
Ενας αλλος αξεχαστος δασκαλος, ητανε ο Σεβαστιανος Πολιτης, Φιλολογος. Ο,τι εμαθα στα αρχια το χρωσταω στον Πολιτη και την μητερα μου. Ο Πολιτης ητανε ανθρωπος χαμηλων τονων, και δημιουργουσε την περιεργεια να μαθεις τι κρυβεται πισω απο τις λεξεις. Εξοχος! Περναγε η ωρα και δεν το καταλαβαινα.
Και μια και ζουμε σε κοσμο αντιθεσεων, δεν μπορω να μην αναφερω εναν αλλο φιλολογο, που ητανε μαλλον κακολογος. Το τι φωνες ακουγαμε δεν περιγραφεται. Και ειχε πει και το απαραμιλλο “τι νομιζετε οτι ειναι ο ανθρωπος; μια λεκανη εντερα”.
Ο θεολογος Κωνσταντινιδης θα μου μεινει αξεχαστος για την ευγενεια και την προσχαρη φυση του. Και το λεγω αυτο επειδη ειχαμε και εναν αλλο θεολογο που μας ειχε τρελανει στις φαπες. Εκρηκτικος τυπος, ξεσπουσε ξαφνικα και οποιον παρει ο … χαρος. Σε αντιθεση λοιπον με τον ευεξαπτο αλλον, ο Κωνσταντινιδης ητανε οαση. Παντα με το χαμογελο. Και μαθαμε και ολιγα θρησκευτικα.
Πολλες φορες οταν θυμομαστε κατι απο την νεοτητα μας, εχομε την ταση να υποθετομε ή και να δηλωνουμε ευθεως οτι τοτε ητανε καλα τα πραγματα, ενω σημερα… Δεν ξερω πως ειναι σημερα τα πραγματα, αλλα τοτε που ημουνα στο Βενετοκλειο, χωρις να ειναι ολα τελεια, μαθαιναμε. Ολοι μαθαιναμε. Και δεν παπαγαλιζαμε. Και μπορουσε ο καθενας να τα βγαλει περα χωρις φροντιστηρια. Και οι καθηγητες νοιαζοντουσαν. Υπηρχανε βεβαια και εξαιρεσεις, ολιγες ομως.
Παρολο που δεν τον εχω σε φωτογραφια, ο Βασιλης Λεβεντης, Γυμναστης, ητανε απο τους ανθρωπους που με τον ενθουσιασμο και την καλη καρδια του με ειχε εμπνευσει. Δεν ημουνα ποτε καλος στη Γυμναστικη. Ομως προσπαθουσα. Ο Βασιλης Λεβεντης υποστηριξε την προσπαθεια μου. Και οχι μονο τη δικη μου. Ολων των παιδιων που δεν ημασταν αστερια. Πριν μερικα χρονια μιλησαμε σοτ τηλεφωνο, βρισκοτανε στις Καλυθιες και τα ειπαμε για λιγο.
Θεωρω επισης απαραιτητη την μνεια στον Έξαρχο των Γυμναστων, τον Χρηστο Παλαιολογο. Που με την βραχνη, μπασα φωνη του μας εβαζε στη σειρα.
Θα ητανε παραλειψη να μην αναφερθω και στον εξαιρετο Μανωλη Παπαμανωλη, που τον θυμαμαι ως Γυμνασιαρχη. Εξαιρετικος ανθρωπος, χαμηλων τονων, παντοτε με εγνοια για τους μαθητες και το σχολειο.
Οι καθηγητριες
Σε συγκριση με τους αντρες, οι γυναικες στο Γυμνασιο ητανε πολυ λιγοτερες.
Περιττο να αναφερω οτι η συγκινηση των αγοριων ανεβαινε σε υψηλα επιπεδα οταν η καθηγητρια ητανε νεα και ωραια.
Ειχαμε βεβαια ολον τον σεβασμο στις αλλες καθηγητριες, ομως η προτιμηση μας ητανε σαφως στις νεες.
Θυμαμαι στη δευτερα γυμνασιου ειχε ελθει μια νεαρα καθηγητρια γαλλικων. Ολοι θελαμε να μαθουμε γαλλικα.
Βεβαια εκεινη την εποχη οι ξενες γλωσσες στο γυμνασιο ητανε ανεκδοτο. Οι καθηγητες και καθηγητριες ελαχιστες, που μετετιθεντο συνεχως.
Με την καθηγητρια μας των γαλλικων δεν θυμαμαι καν αν κλεισαμε ολοκκληρη τη χρονια.
Ομως η συγκινηση θα παραμειενει αξεχαστη στο υποσυνειδητο των 14 ετων.
Οι συμμαθητες
Οπως ειναι φυσικο, με καποιους απο τους συμμαθητες ειμασταν πιο κοντα, μια παρεα ας πουμε.
Ανακαλω πρωτο τον Μιχαλη Σταματιου, ενα χρυσο παιδι που χαθηκε προωρα και αυτος.
Ο Μιχαλης Σταματιου ητανε ενας υπεραθλητης και ενας υπεροχος ανθρωπος. Μεσα σε ολα, και καλος μαθητης. Παντα με το χαμογελο. Τον θυμαμαι σα να ειμασταν μαζυ εχθες. Πριν απο μερικα χρονια συναντησα στην Αθηνα ολως τυχαιως εναν συγγενη του και τιμησαμε την μνημη του.
Το γυμνασιο της εποχης εκεινης ειχε και μια ιδιομορφια γεωγραφικου τυπου. Πολλα παιδια ερχοντουσαν απο τα χωρια με λεωφορειο το πρωι και γυρναγανε στο χωριο τους το απογευμα.
Ειχαμε λοιπον ενα εξαιρετικο μιγμα απο παιδια της πολης και των χωριων.
Η μεγαλη ομαδα απο τα χωρια ητανε οι Αρχαγγελιτες. Ερχοντουσαν συντεταγμενοι και παντα χαρουμενοι.
Το Αρχαγγελιτικο χιουμορ ειναι αξεπεραστο. Δωρικο αλλα και Ιωνικο μαζυ.
Το τι ιστοριες εχω ακουσει δεν λεγεται.
Ο Κλεοβουλος ερχοτανε απο τη Σορωνη. Τον συναντησα προσφατα και τα ειπαμε. Παντα με ευγενεια και μετρημενος.
Ειχαμε βεβαια και τις συναγωνιστικες μας διαδικασιες, παντα στα πλαισια του “ευ αγωνιζεσαθι”.
Ενας συναγωνιστης ητανε ο Λεωνιδας, σοβαρος και μετρημενος, και ταλαντουχος.
Παντα τον θυμαμαι με αγαπη. Ειχαμε μιλησει και στο τηλεφωνο πριν μερικα χρονια.
Ομως αυτος που εχει παραμεινει παντα κοντα, παρολη την γεωγραφικη αποσταση, ειναι ο παιδικος φιλος, συμμαθητης και υπεροχος ανθρωπος, ο Γιωργος. Συναντηθηκαμε προσφατα στην Αθηνα και περασαμε πολλες ωρες μαζι.
Το 2005 ειχα κατεβει στη Ροδο και με πρωτοβουλια του Γιωργου συναντηθηκαμε παρα πολλοι απο την ταξη του Βενετοκλειου.
Η συναντηση αυτη θα μου μεινει αξεχαστη.
Κι αν κατι θελω κασι το εκφραζω και απο εδω, ειναι να ξαναβρεθουμε οι συμμαθητες του Βενετοκλειου που αποφοιτησαμε το 1973.
Θα ειναι μεγαλη χαρα και τιμη μου.
Ευχαριστω σε Βενετοκλειο, ευχαριστω σε Ροδο!
Υποσημειωση
Αν καπου η μνημη μου επαιξε παιχνιδια, προσκαλω την ευγενικη αναγνωστρια να με βοηθησει, υποδεικνυοντας την αστοχια, και – αν μπορει – προτεινοντας και την επανορθωση.
‘Αλλα άρθρα μου σχετικά με τη Ρόδο
Dr. Nikolaos G. Mavris – Δρ. Νικόλαος Γ. Μαυρής
The Armistice Agreement talks between Israel and Egypt, Jordan and Syria in Rhodes, 1949
… ειμαι ο γιος του Μιχάλη.. αμα το δεις σε παρακαλω στειλε μυνημα.