Posted by Βολτάροντας στα Τζουμέρκα, πέρασα από ένα χωριό που το λένε Μιχαλίτσι.
Ήτανε πρωί, ο ήλιος έλαμπε, κι ο οργανισμός μου ζητούσε ένα ωραίο καφέ.
Μόλις φτάνω στην μικρή πλατεία παρκάρω, και βγαίνω.
Το πρώτο που με εντυπωσίασε είναι ότι το καμπαναριό της εκκλησίας είναι στο κέντρο της πλατείας, και όχι δίπλα στην εκκλησία. Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου χτίστηκε το 1870 από τους ντόπιους μάστορες. Το χωριό ήτανε ένα από τα μαστοροχώρια της Ηπείρου.
Το καμπαναριό στέκει μοναχό στη μέση της πλατείας, και είναι εντυπωσιακό.
Δίπλα το καφενείο, ταβέρνα, ξενώνας “Το Κρυφό Σχολείο”. Πέτρινο, πεντακάθαρο, με μαυροπίνακα ενημερωμένο και με όλα τα καλά. Εκεί θα πιώ και τον καφέ μου. Παραγγέλνω τον καφέ και ακολουθεί η στοχομυθία.
ΕΓΩ: “Έχετε ωραία εκκλησία εδώ.”
“Εκκλησία έχουμε, κόσμο δεν έχουμε.”
Η λιτή απάντηση με χτύπησε κατακούτελα. Κοίταξα απέναντι, σε ένα ισκερό μέρος κάτω από τα δέντρα, καθόντουσαν μια παρέα από ηλικιωμένους άντρες και παίζανε χαρτιά. Όλοι ντυμένοι καλοκαιρινά αλλά με επιμέλεια, σιδερωμένο παντελόνι, πουκάμισο, παπούτσι και κάλτσα.
Το καφεπαντοπωλείον Μιχαλιτσίου παραδίπλα ενοικιάζεται. Απόλυτη ησυχία.
Δίπλα στους χαρτοπαίκτες το Ηρώο του χωριού, αφιερωμένο στους νεκρούς των πολέμων 1912 – 1922.
Κοντά στο ηρώο βρίσκεται η προτομή του Δημητρίου Γ. Κοσμά, Δασκάλου, Ακροναυπλιώτη που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το Μάιο του 1944 στην Καισαριανή. Με αυτή την αφορμή διάβασα για τους Ακροναυπλιώτες. Ήτανε κομμουνιστές που φυλακίστηκαν από τον Μεταξά. Με την έναρξη του πολέμου το 1940 δεν αφέθηκαν ελεύθεροι, παρόλο που ζήτησαν να πάνε να πολεμήσουν. Παραδόθηκαν στους Γερμανούς από την κατοχική Κυβέρνηση και το 1943 μεταφέρθηκαν στο Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου,από όπου έκαναν το τελευταίο τους ταξίδι για την Καισαριανή.
Αργότερα έμαθα ότι το Μιχαλίτσι είναι δύο κοινότητες, μία βόρεια και μια νότια. Εγώ επισκέφθηκα τη νότια. Η απόσταση ανάμεσα στις δύο πλατείες είναι περίπου 3 χιλιόμετρα.
Τέλειωσα τον καφέ μου κι αποχώρησα.
Στο δρόμο σκεφτόμουνα πόσο διαφορετικό είναι το Μιχαλίτσι από τη Ροδαυγή.
Στη Ροδαυγή είχε κόσμο, είχα ανοιχτά μαγαζιά, είχε ζωή. Το Μιχαλίτσι ήτανε ήσυχο, μα πολύ ήσυχο. Ακόμη και οι χαρτοπαίζοντες δεν κάνανε θόρυβο.
Δείτε επίσης τα ακόλουθα άρθρα σχετικά με τα Τζουμέρκα:
Μονή Χρυσοσπηλιώτισσας, Κάτω Γραικικό
2 comments
Comments are closed.