Posted by Η θεία μου η Μαρία αναχώρησε από αυτόν τον κόσμο το 2008. Ήταν ένα συννεφιασμένο πρωινό, κι εγώ βρισκόμουνα στη Σερβία, όταν αντήχησε το κινητό μου τηλέφωνο.
Ο Κώστας, γιος της θείας Μαρίας ήτανε στην άλλη άκρη.
“Την χάσαμε την Μαρία” μου είπε.
Η Μαρία ήτανε η μεγαλύτερη από τις τρεις αδελφές του πατέρα μου, και η πιο αγαπημένη μου. Την είχα ξεχωρίσει επειδή ήτανε πάντα με το χαμόγελο, και είχε ιδιαίτερα υψηλή ευφυΐα. Επίσης αγαπούσε και θαύμαζε τον πατέρα μου με ένα τρόπο που με είχε οδηγήσει στο να αναγνωρίσω αρετές και προτερήματα του, που αλλιώς χανόντουσαν πίσω από το πολύ αυστηρό προσωπείο του.
Μεγάλωσε στην Ιστιαία Ευβοίας, όπου και γνώρισε τον σύζυγο της, τον θείο Σπύρο.
Παντρεύτηκαν και έκαναν οικογένεια στην Ιστιαία.
Εκτός από υπέροχος άνθρωπος, η Μαρία ήτανε και εξαιρετική μαγείρισσα. Σε κάθε επίσκεψη μου στην Ιστιαία είχα την ευκαιρία να απολαύσω ένα εξαίσιο γεύμα.
Το σήμα κατατεθέν για το τραπέζι της Μαρίας ήτανε ένα σκληρό πρόβειο τυρί από το κοντινό χωριό της Κοκκινομηλιάς. Μοσχοβολούσε γάλα και είχε μια απίστευτη γευστική ένταση, που την απογείωνε το αλάτι. Και σκέτο, αλλά και για την γέμιση της θεϊκής τυρόπιτας που έφτιαχνε, αυτό το τυρί το είχα συνδέσει με τη θεία Μαρία, την ευγένεια, την αγάπη, την ευστροφία της.
Η θεία Μαρία ως ευφυής άνθρωπος είχε καταλάβει πόσο μου άρεσε το τυρί, κι έτσι κάθε φορά μου έφερνε και ένα συμπλήρωμα στο πιάτο “για να τελειώσω το κρασί μου”.
Η γευστική μνήμη του τυριού από την Κοκκινομηλιά παρέμεινε ανεξίτηλη στο μυαλό μου και τον ουρανίσκο μου, και σήμερα αναβίωσε.
Ο τοπικός φούρναρης είναι από τα Τρίκαλα και από καιρού εις καιρόν έχει τυρί από τα πάτρια εδάφη του. Ρώτησα λοιπόν σήμερα αν έχει τυρί. Μετά από πολύ ενδοιασμό και μισόλογα, μου έφερε να δοκιμάσω ένα κομματάκι.
“Είναι εξαιρετικό, απλά του ξέφυγε λίγο το αλάτι” μου είπε. Δοκιμάζω και βλέπω μπροστά μου την θεία Μαρία. Το τυράκι του φούρναρη από τα Τρίκαλα ήτανε ολόιδιο με το τυράκι της Κοκκινομηλιάς.
Συγκρατήθηκα για να μην εκφράσω τον ενθουσιασμό μου. “Καλό είναι, θα το πάρω” αποκρίθηκα.
Καθώς γράφω αυτό το σημείωμα, έχω ένα πιατάκι με το τυράκι δίπλα και μασουλάω, πίνοντας ουζάκι. Σαν να κουβεντιάζω όπως παλιά με την θεία Μαρία.